Vier wielen, zes cilinders en een stuur, wat wil een mens eigenlijk nog meer?
Als je tegenwoordig een sportwagen koopt hoef je eigenlijk nergens over na te denken. Je kan met vrijwel alle nieuwe sportwagens lekker naar de sportschool in de binnenstad, met stuurbekrachtiging en een arsenaal aan parkeerhulpen is het een eitje om op de krapste plekken te parkeren. De grootste uitdaging is wellicht het vinden van een parkeerplek waar Jan Modaal de deur van zijn Scénic niet tegen je auto aan kan rammen. Vroeger was dat wat lastiger, een sportwagen was ook écht een sportwagen: je moest een beetje fit zijn om überhaupt de basishandelingen (sturen, schakelen, pedalen) te kunnen uitvoeren. Tegen de tijd dat je die in de binnenstad had ingeparkeerd, had je je workout al gehad.
Een goed voorbeeld daarvan is de auto die we vandaag testen: de Austin Healey 3000 Mk III. Een stukje historie om te beginnen: de Austin Healey werd in 1959 in productie genomen, de koets werd gemaakt door Jensen Motors en de assemblage werd door BMC gedaan. Het was de vervanger voor de Austin Healey 100-6. De Austin Healey Mk I had een 2.9 zescilinder in lijn met dubbele carburateurs en schijfremmen aan de voorzijde. De opties die verkrijgbaar waren: spaakwielen, een versnellingsbak met overdrive, hard top, two-tone lak en verwarming (!). De 3000 was verkrijgbaar als 2+2 of als tweezitter en er werden in totaal 13.650 stuks gebouwd van de Mk I voordat in 1961 de Mk II op de markt kwam.
De Mk II had drie SU carburateurs en een verbeterde nokkenas bij introductie maar een jaar later werd de 3000 Mk II weer uitgerust met twee carburateurs omdat drie stuks te lastig te balanceren waren. Ook standaard waren nu glazen ruiten, op de Mk I moest je het namelijk doen met softwindows. Een andere belangrijke wijziging was te vinden op de optielijst: rembekrachtiging kon voortaan aangevinkt worden en daar werd de Healey 3000 een stuk aangenamer van. Uiterlijk waren er ook wat wijzigingen zoals een grille met verticale spijlen en een voorruit die meer rond was dan de kaarsrechte versie op de Mk I. De Mk II werd in totaal 11.564 uit de fabriek gerold.
In oktober 1963 kwam de Mk III op de markt. Dit was de krachtigste maar vooral meest luxe van alle Austin Healey 3000’s. De zescilinder produceerde 150 pk dankzij verbeterde elementen zoals andere SU carburateurs, een andere uitlaat, verbeterde nokkenas en klepveren. Rembekrachtiging was voortaan standaard, evenals een walnoot houten interieur. De Mk III werd alleen als 2+2 geleverd en speciale Ambla vinyl bekleding met een chroomlook bies was voortaan standaard. Dat biesje is bijzonder lastig na te maken, waardoor het relatief zeker is dat je met een ongerestaureerd interieur te maken hebt als je het biesje nog tegenkomt in een 3000. De auto was succesvol in rally’s en endurance races en wordt ook tegenwoordig nog veel ingezet in klassiekerraces en -rally’s. In 1967 gaat de Austin Healey 3000 ten onder aan het succes van Austin’s andere auto: de Mini. Omdat Austin zich concentreert op de verkopen van dit succesnummer aan de gewone man, is er weinig aandacht meer voor een sportief model á la de Healey.
De Healey 3000 is alles wat je verwacht van een Engelse sportwagen qua looks: prachtige, eenvoudige maar sierlijke lijnen, geen poespas maar gewoon classic beauty. Dit exemplaar is prachtig uitgevoerd in British Racing Green, zoals het hoort zou ik bijna zeggen. Het interieur is ongerestaureerd maar in een prachtige staat, dus ik ga voorzichtig zitten om me te vergapen aan het walnotenhout en de andere details. De bliksemschicht-achtige badge op de middenconsole springt er echt uit in dit verder rustige en chique interieur. Om terug te komen op het sportschoolverhaal: een Austin Healey 3000 Mk III is misschien de meest luxe uitvoering, het is nog steeds een spartaanse auto. Bij het wegrijden blijkt dat al, ik moet even een beetje steken en draaien om de showroom van Gina Classics uit te komen en dat gaat gepaard met flink wat gezucht en gesteun mijnerzijds. Het enorme (42,5 centimeter in doorsnee) stuur is onbekrachtigd en de bak laat zich niet makkelijk in de achteruit zetten. Combineer dat met het ongemak van een niet al te ruime zitplek en je begrijpt wellicht dat het niet heel makkelijk is om dit kunstje van steken en draaien uit te voeren.
Eenmaal onderweg wordt het leven iets makkelijker, op snelheid werkt alles wat meer relaxed, de handgeschakelde vierbak laat zich lekker trefzeker in de juiste verzetten zetten en het sturen gaat ook heerlijk direct; een stuk lichter als de koets in beweging is. De vering is zeker op sportiviteit gericht: kort en stug. Dat helpt je echter wel om bijzonder snel en precies de bocht om te komen en goed te begrijpen wat er onder de wielen gebeurt. Een auto van deze leeftijd gebruik je niet om te driften, maar als hij van mezelf was geweest had ik zeker een keer geprobeerd om de kont om te krijgen in een haakse bocht. Ik denk dat het kan en dat het redelijk eenvoudig zou gaan ook nog. De auto is bijzonder prettig in balans en het roffelende geluid van de zescilinder is op z’n zachtst gezegd verslavend, mijn hemel wat klinkt dit ding lekker!
Het exemplaar wat wij mee hadden is er eentje uit 1967 met slechts 28.500 mijl op de klok. De auto is vrijwel ongerestaureerd maar nog in een prachtige staat en is voor 80% in het originele British Racing Green, wat ook op de auto zat toen hij de fabriek uit rolde. Uitgerust met spaakwielen, overdrive, gelaaagde voorruit, verstelbaar stuur, tonneau cover, Road Speed banden en -jawel- verwarming was dit een bijzonder luxe uitgevoerd exemplaar! Oorspronkelijk geleverd in Amerika maar nog steeds volledig matching numbers en fantastisch om mee te sturen.
Ja het is zwaar en ik voel het letterlijk in m’n armen als ik de Austin na een paar uur weer inlever, maar als je deze auto goed weet te rijden is het een zeer belonende ervaring. Deze auto was misschien niet bedoeld als boodschappenwagentje maar het “sport” in sportwagen verdient deze classic tien keer meer dan elke moderne sportwagen die ik ken. Hebben? Voor net geen 79.750 euro kan je hem ophalen bij onze vrienden van Gina Classics in Drachten.
Een auto om hebberig van te worden. Jammer dat ze zo duur zijn!
Een van de mooiste engelse sportauto’s! M’n oom heeft er een gehad dus vroeger vaak meegereden. Wel van Engelse kwaliteit gebouwd dus veel roest en veel sleutelen.
Een van mijn favorieten. Beest van een motor met een prachtig geluid. Heb er 1x in mee mogen rijden. Geweldige ervaring.
Prachtig stuk over een dito auto, laat dit soort artikelen een traditie worden, zoveel interessanter dan wat voor misbaksel een rappert heeft.
Dit is 1 van de voorbeelden waarom ik gek ben van “ouwe meuk”.
Blijft een tijdloze schoonheid en misschien helaas (want erg prijzig) erg populair.
In die tijd maakten ze nog auto’s waarbij je geen loep nodig had om te determineren wat het was.
Auto’s waarbij je, je sportschoolabonnement kon opzeggen maken ze sinds het failliet van TVR helaas niet meer.
Absolute droomauto. Stond afgelopen Interclassics en Topmobiel een prachtig muisgrijs exemplaar met zwarte spaakvelgen vlak bij de ingang, maar helaas was die, net als alle andere 3000’s, aardig aan de prijs.
Zal het voorlopig dus vol moeten houden met het kleine broertje van de 3000, een Sprite mk2, maar die komt de komende maanden de garage nog niet uit ben ik bang…
@motoragent:
Die Sprites zijn anders ook erg leuk, een maatje had ooit een zand kleurige Frogeye.
Snel zijn ze niet maar op de juiste wegen met weer zoals vandaag heb je een fantastische dag.
@motoragent:
Persoonlijk vind ik de Sprite Mk 1 (Frogeye) leuker om te zien maar de pret zal er zeker niet minder om zijn. Vandaag weer volop genoten van mijn Duitse Frogeye aka Smart Roadster.
Jammer dat die Engelsen dat soort spul nauwelijks meer maken en Duitsland en Japan ermee aan de haal gegaan zijn.
Healey 3000 werd een Wiesmann.
Lotus Elan werd een Mazda Mx5
Healey Sprite werd een Smart Roadster.
Had Brian Johnson (zanger ACDC) toch een punt toen hij zei dat Engelsen dol zijn op uitvinden maar aan het exploiteren een broerdje dood hebben..
@jrk68: Frogeye’s zijn leuker om naar te kijken inderdaad, die hebben een iconisch uiterlijk. Onder de carrosserie zit er echter haast geen verschil tussen de Mk1 (frogeye) en de mk2, dus qua rijden zijn ze eigenlijk even leuk. En een stuk beter betaalbaar.
Toffe rijtest @CasperH! Keep them coming.
Mooie kleur, hélemaal goed zo op een Brit.
Off topic: Kan er voortaan niet vaker filmpjes op YouTube geplaatst worden?
No offence @autoblog. Als het echt belangrijk is om de niet-advertorial video’s in huis te hosten kunnen jullie dan bij Autoblog niet beter gebruik maken van de diensten van StreamOne. ABHD bied echt een te lage resolutie en te hoge compressie om jullie fantastische werk te kunnen overdragen aan ons kijkers.
@AutomotiveDesigner: Nog afgezien daarvan kijkt het ruk op je telefoon. Terwijl er van YouTube gewoon een app is die het altijd doet.
@AutomotiveDesigner: we posten al onze reviews op Youtube (al jaren), alleen doen we dat vaak later. En zo slecht is 720p op ABHD niet, vind ik;) De app komt een update voor. En ja, dit is verder offtopic.
Ik kocht hem ooit.
Samen met mijn neef.
Nog een originele Hollandse Healey ook.
Compleet in onderdelen.
Ice blue met creme voor mij de mooiste kleuren combo voor zo’n dikkerd.
En hebben hem heel erg goed kunnen doorstoten.
Binnen een paar dagen.
Dit is de Healey 3 liter MkIII Phase 2, te herkennen aan de dubbele knipper en stadslichtjes aan de voorzijde.
En hoe ze rijden, echt ik ben nog altijd gek van Britse sportwagens geweest, de matige remmen, de slechte wegligging en de rotstreken die ze je altijd leveren.
Maar een Healey hoef ik niet.
Van zijn lang zal zijn leven niet.
De gemiddelde Scania uit die tijd rijd als vrachtwagen nog beter.
En een goedkoop alternatief, waarvan ik er zelf 2 heb gehad is de MG-C, een MG B met 15″ wielen, een bobbel in de motorkap en een motor die sterk op die van de 6 cilinder Healey lijkt..
Kost een fractie en is eigenlijk een veel lekkerder autootje om mee te rossen.
Of een “modernere” Triumph TR6, maar dan uitsluitend en alleen de Europese P.I. uitvoering, Petrol Injection, dat zijn echt heerlijke monsters om mee te rijden.
Je moet wel over een groot hart en een harige borstkas beschikken en ABSOLUUT nooit zo’n gay rekje achterop je kofferklep monteren.
Zit het er, of hoort het er op (bepaalde MGB uitvoeringen zoals de 75’er rubber bumper jubileum hebben hem) ander niet.
En je zijknat laten regenen tijdens een stortbui, maar consequent weigeren de kap op te zetten.
’t was voor mij over toen ik ooit de garage deur in september dicht deed na een reis door Ierland heen, en hem in Mei het volgend jaar weer eens opende.
Dat was de laatste Britse sportwagen en ik heb hem toen maar verkocht.
En heel erg stiekem gezegd was mijn zus haar MGB GT (zo’n MG Coupé ) de lekkerste en meest praktische, ging ik vaak mee op reis.
Hetzelfde geldt voor de E-type V12 coupé, maar toen had ik geen geld om zo’n wagen op de weg te kunnen houden, zoop benzine, maar was wel gewoon een hele lekkere wagen om gewoon relaxed mee te rijden.
En deden er andere automobilisten vervelend, dan streelde je ff het gaspedaal en deed de 5.3 V 12 gewoon zijn werk.
@desjonnies: Je hebt een aardige autohistorie achter de rug geloof ik, ook ervaring met Healey Sprite’s/MG Midgets?
@motoragent:
Ik heb weinig ervaring met de “Spridgets “, wel eens eenlatere okergele ingerild op een MGB, eentje met ronde achterscherm-wielkasten.
Ik vond zo’n ding wel leuk rijden en veel techniek was Mini 1300 -dacht ik.
De latere hebben een Sptifire 1500 motorblok gekregen dacht ik.
Maar ik vond die kleine wel een echt zusje van een MGB, no-nonsense en lekker gooien met zo’n karretje.
Wel een RVS uitlaat monteren met z”n VROOOOOAAAAAAR sound erin !
@super
’t is echt vooroorlogs rijden zo’n Big Healey, je zit ontzettend dicht op het stuur, de remmen zijn nou niet bepaald je-dat en ik vind het een moeilijke wagen om hem voor een bocht te ‘zetten’.
Ik denk dat je minimaal een maand of zes met zo’n Healey moet sturen om hem door te hebben.
MG’s waren altijd meer rechttoe rechtaan, zelfs de TD (zo’n koets met open spatborden en losse koplampen voor) was, mede door zijn lage gewicht, lekkerder om te rijden, al zit het stuur bijna in je ribbenkast.
@desjonnies: Leuke auto verzameling!
In zo’n Healey is het voor de bijrijder soms ook afzien. Door de uitlaat die vlak onder vloer door loopt krijgt die al gauw erg warme voeten…
@desjonnies:
waarom rijdt zo’n healey dan precies zo slecht? (niet dat ik er zelf ooit in heb gereden, maar ben alleen benieuwd naar je motivatie…)
Mooie auto, goed verhaal, top!
Engelse auto’s zijn nooit m’n ding geweest, Austin, Triumph, Rover, ik vind ze allemaal niks …
Ik kom regelmatig een two tone healey tegen, rood net wit. Mooi ding, heel mooi ding, maar een triumph doet het neervoor mij.
Ik zou deze laten staan omdat ik het front niet mooi vind met die ovalen grill, krijgt ‘ie een beetje nuffig neusje van IMO. Verder wel een leuk ding, 6-in-lijn, RWD…dat zijn altijd pluspunten natuurlijk, maar ja, het is net niet helemaal mijn pakkie aan qua looks.
Hallo scenicrijder hier!!!
Ik wou dat ze mijn auto es niet lastig vallen, toen ik hem kocht stond hij ook al naast een ferrari 458 ( true story).
On topic : prachtige auto voor mannen die van echte autos houden.
Top autotje, mijn vader heeft er ook eentje (MK II). gisteren rally mee gereden en ik had geluk dat ik mocht terugrijden, altijd weer een spannende ervaring.
Maar zoals hier beschreven is echt een spartaanse auto, eerste keer remmen zonder rembekrachtiging is altijd spannend.
Voor bijna 80.000 is er vast wel iets leukers te koop.
Keep ‘em coming deze klassiekertests! Ben dan wel vooral klassieke Amerikanenfan, maar ik zeg zeker geen nee tegen af en toe een Brit als dit.