Klassieker: Bitter SC

Die Chinezen toch. Schaamteloos kopiëren ze het ene na het andere Europese nichemodel en presenteren die vervolgens stoïcijns als Hang Lul 15i of Fak Joe Hoi op hun eigen, best wel gezellige motorshows, als wereldprimeur. Maar hebben wij in Europa zelf weleens achterom gekeken? Kijk maar eens goed naar de Bitter SC.

Zo goed hoef je niet te kijken trouwens. Erich Bitter was qua styling, geholpen door Giovanni Michelotti, op zijn minst heftig geïnspireerd door Pininfarina’s ontwerp van de Ferrari 400. Je kunt de silhouetten bijna naadloos over elkaar heen leggen. Dat was minder het geval bij zijn voorganger, de Bitter CD. Bij dat ontwerp was weliswaar erg goed naar de Maserati Ghibli gekeken, maar ook met een schuin oog naar de De Tomaso Mangusta en er was zelfs een vleugje Maserati Khamsin in te herkennen. Dus niet praktisch overgetrokken, zoals zijn opvolger. Maar heeft de SC zichzelf daarmee onmiddellijk gediskwalificeerd? Nou nee. Een auto is veel meer dan zijn looks, volgens een minder oude Chinese wijsheid.

Ontsproten aan het brein van coureur/auto-importeur/zakenman Erich Bitter volgde deze SC in 1980 dus de CD op. Ditmaal vormde de nieuwe Opel Senator de basis, SC stond dan ook voor Senator Coupé. Want daar deed Bitter geenszins geheimzinnig over; de basis van zijn creatie was steeds de grootste Opel van die periode. Die keuze was een bewuste: als voormalig importeur van het Italiaanse Intermeccanica ging hij bijna failliet aan de belabberde kwaliteit van de afgeleverde exemplaren, omdat hij dapper probeerde die teleurstellingen rijdend en de klanten tevreden te houden. Maar dat bleek dweilen met de kraan open.

Dat moest echt veel beter, dacht hij, en begon vanaf 1973 met het bouwen van de CD: zijn beoogde combinatie van exclusiviteit en betrouwbaarheid op basis van de Opel Diplomat. Met de opvolging van de Diplomat door de Senator in 1978 kwam Bitter twee jaar later ook met zijn hierop gebaseerde, nieuwe model: deze SC. Weer een über-Opel dus, met hun volledige goedkeuring en zelfs oprechte waardering. Een beetje Lexus of Infiniti avant la lettre. De gebruikte Opel techniek bleef verder vrijwel ongewijzigd, het exclusieve gold voornamelijk de vormgeving en aankleding met materialen van hoge kwaliteit. En in ruime mate aanwezig, want als je een leren interieur bestelde was meteen álles voorzien van runder- of zelfs buffelhuid. Net iets te stug voor zulks gepriegel maar anders waren waarschijnlijk ook de verschillende knoppen en tellerwijzers ermee bekleed. Laat dat maar aan de Italianen over.

Want daar werden veel onderdelen van de SC gefabriceerd, veelal met de hand. De volledige carrosserie en grote delen van het interieur werden gebouwd en bekleed door specialisten in en rond Turijn. Vervolgens ging alles weer op transport en monteerde men in Schwelm de hele zaak vakkundig op het aangepaste Senator onderstel met diens aandrijflijn. Die aandrijflijn bestond uit Opels bekende 3.0 E zescilinder in standaardtrim, met 180 PK, een top van 215 km/u en naar keuze met handgeschakelde Getrag vijfbak of GM’s bulletproof drietraps automaat. Zonder meerprijs. Dat mocht ook wel want de SC kostte destijds bijna evenveel als een Ferrari 308: een slordige 130.000 guldens. Kein Katzenurin.

Dat was best veel geld voor slechts 180 PK en zulke concurrentie. Daar kon Bitter ook niet omheen en introduceerde in 1984 de 3.9 liter versie met 210 PK, nog steeds een L6. Aanvankelijk werd deze aangeboden als optie maar vrijwel geen enkele klant bestelde nog de 3.0 liter, zodat de sterkere variant min of meer de standaard werd. Evenals een automaat. Die combinatie maakte de Bitter tot een snelle Autobahncruiser, veel meer een GT dan supercar. Met als grote pluspunten zijn degelijkheid en betrouwbare techniek. Dat onderscheidde hem duidelijk van veel van zijn concurrenten. Vooral van die Italiaanse dandy met die potente en prachtige, maar oh zo wankele techniek. De stevige en zelfverzekerde CD deed gewoon zijn ding: starten en (desgewenst hard) lopen, keer op keer. De hypochondrische 400 moest continu op handen gedragen en vertroeteld worden anders werd-ie nukkig, vervelend en weigerachtig. Met als trap na nog een rekening van de dealer waar je zelf wat koortsig van werd. Of ging steigeren als dat ding op je motorkap.

Dat is vandaag de dag niet anders, maar met de Bitter kun je tegen een redelijk tarief gewoon terecht bij de Opel dealer verderop. En zit je niet die peperdure uren van de doortikkende designklok te kijken terwijl de Ferrari-techneuten veel te langzaam lunchen in de marmeren kantine. Voor het tarief van een uitgebreide 400 beurt met nog wat kleinigheden hier en daar koop je er nog een CD voor onderdelen bij. Dat wordt wel een hele onderneming want er werden maar zo’n 460 SC coupés gebouwd. De cabrio versie, uit 1981, is nog zeldzamer: slechts 20 stuks verlieten Schwelm. Dat zijn er echter nog altijd 10 keer meer dan de vierwielaangedreven SC met hetzelfde Ferguson Formula systeem als in de Jensen FF, daar werden er naar verluidt ooit 2 van gebouwd. Nog exclusiever dan de Ferrari en dat voor een degelijke Duitser. Toll, neh?

Je moet in elk geval geen hekel hebben aan Opel want dat merk is werkelijk overal in de auto terug te vinden in knoppen, hendels en dashboard. Zelfs het stuur en de wielen komen zo van hun topmodel, alleen nu met een Bitter logo erop. Tel dat op bij de “geleende” styling en het is wel duidelijk dat kopiëren en lenen ons Europeanen ook niet geheel vreemd was, alleen had in dit geval de kwaliteit er niet onder te lijden. Integendeel zelfs. En dat moeten we met de nieuwe Foei Lee Luk 130S nog maar even afwachten.