Na eindeloos veel getob en gesleutel kregen de Alfa Romeo 2000 GTV en BMW 2002 Tii in 1973 dan eindelijk concurrentie, in de vorm van deze Triumph Dolomite Sprint. De eerste in massa geproduceerde zestienklepper, there you go.
Maar het was een zware bevalling geweest voor het inmiddels kreupelgestaakte en tot op het bot verdeelde BLMC, de British Leyland Motor Corporation. De Dolomite had een bijzondere ontstaansgeschiedenis met een ongebruikelijke twist. Zijn verre voorvader was de “Project Ajax” Triumph 1300, een voorwielaangedreven saloon uit 1965. Deze opvolger van de Herald was echter niet zo succesvol. Best verrassend, voor een door de lethargische Britse auto-industrie in elkaar geflanste auto uit de jaren 70. Anyway, het moest anders. Goedkoper en minder ingewikkeld. Zodat-ie ook boos in elkaar gezet kon worden.
Een simpeler techniek met achterwielaandrijving was de oplossing. En dus werd in 1970 de Triumph Toledo gelanceerd, een eenvoudiger versie van de 1300. Dit chassis en deze techniek vormden vervolgens de basis voor de sportievere Dolomite uit 1971, die werd voorzien van de licht aangepaste carrosserie van de Triumph 1500. Dit aantrekkelijke koetswerk was ontworpen door Michelotti, maar stond pas een jaar later bij de dealers. Want er moest eerst nog flink gestaakt worden voor dikkere plakken bacon. Of dunnere sokken.
Deze Dolomite werd in eerste instantie uitgerust met de zogenaamde Slant-4 Engine van 1850 cc, een afgeleide versie ervan huisde tevens in de Saab 99. Met 91 PK op de achterwielen was de standaard Dolomite voor zijn tijd al sportief met een top van meer dan 160 km/u. Maar nog niet sportief genoeg, volgens ex-Rover techniekgoeroe Spen King. Hij ging aan de slag met het blok, vergrootte de inhoud naar 2 liter en ontwikkelde samen met Triumph motorbouwer Len Dawtrey de zestienkleps techniek ervoor. Het leverde 127 PK aan de achterwielen op, en verwachtingsvolle aspirant kopers in een lege showroom.
Want die moesten wederom een jaar wachten. Er was iets misgegaan. De sokken waren dikker en de bacon dunner geworden, in plaats van andersom. Stakingen dus. In juni 1973 was het opgelost en stond de ultrasportieve Dolomite Sprint eindelijk bij de dealers. Die trouwens ontworpen was als Dolomite 135, naar het aantal geplande PK’s in het vooronder. Maar ergens in het ontwikkelingstraject gingen er 8 PK verloren en werd het de Dolomite Sprint, het topmodel in de Dolomite-serie die verder een 1300, 1500 en genoemde 1850 variant bevatte met verschillende uitrustingsniveaus. De Sprint was uiterlijk te onderscheiden van zijn tammere broeders door de standaard lichtmetalen velgen, dubbele uitlaat, vinyl dak en een heuse voorspoiler. De eerste serie was uitgevoerd in Mimosa Yellow, daarna werden een aantal andere kleuren leverbaar. Mits de spuiters kwamen opdagen, uiteraard.
Ook onderhuids werd de Sprint flink onder handen genomen om met het extra vermogen overweg te kunnen. De remmen werden aangepast, onder andere met grotere trommels achter, de auto werd bescheiden verlaagd en voorzien van stuggere vering. Het differentieel en de versnellingsbak kwamen uit Triumph’s sportieve TR modellen en voor de serieuze piloten werd een sperdifferentieel leverbaar. Voor luiaards, klunzen of bejaarden een automaat. Een sportief en zeer compleet dashboard met houtafwerking had de normale Dolomite ook al, dit werd vrijwel ongewijzigd overgenomen in de Sprint. Daarin was vooral de koelwatertemperatuurmeter erg belangrijk.
Het waren namelijk notoire overkokers, die prachtige en bekroonde zestienkleppers. Het koelsysteem was erg gevoelig voor corrosie en de troep die dat voortbracht zorgde voor verstoppingen her en der. Goed onderhouden was dus het devies en vooral met de juiste, roestwerende en regelmatig ververste koelmiddelen. Verder waren er weinig echt structurele problemen, het lag vooral aan het gemoed van de BL-arbeiders of je Sprint die dag een beetje behoorlijk in elkaar was gezet. Je moest gewoon wat geluk hebben.
Vandaag de dag nog veel meer, om nog een behoorlijk exemplaar te vinden. Toen in 1980 de laatste de fabriek verliet waren er een kleine 23.000 Sprints gebouwd. Daarvan heeft het roestspook het gros inmiddels verorberd. Slechts een heel klein deel van de Dolly Sprint’s heeft het tot dusver overleefd en is inmiddels terecht een gewilde klassieker geworden. In sommige gevallen met eindeloos veel getob en gesleutel. Net als vroeger.
Leuk ding. Jammer dat monsieur corrosion ze allemaal heeft opgegeten.
@aadnus: Er was een tijd dat er alleen uit Duitsland en Scandinavië redelijk goede auto’s kwamen, later kwamen daar de Japanse auto’s bij. Met een grote boog om Fiat, Alfa Romeo, Lancia en Simca, Citroën en Renault heenlopen was het devies destijds. Mercedes, Volvo, Saab, Opel, Ford waren goed tot redelijk. Laten we de Engelse merken maar overslaan, die vielen onderweg uit elkaar. Wel goed Rolls en Bentley maar daar was de prijs ook naar.
@audicoupe84: klopt niet.. NSU / Audi en Volkswagen spanden echt wel de kroon met roestgevoeligheid in de jaren 60 en 70.
@giulio: klopt!
@giulio: Roest is 1 ding, daar hadden bijna alle auto’s last van, ik bedoel de kans dat je bij nacht en ontij met je motorkap open op de wegenwacht moest wachten.
@audicoupe84: hahaha,
Ehm
NSU ro80?
@giulio: ro80 was een door particulieren te testen experiment, motoren werden bij lage kilometerstanden gewisseld, speciaal als de ro80 niet bij de dealer werd onderhouden. Later zelfde euvel bij Smart, olie wissel bij kwikfit, en binnnen de kortste keren mocht je een nieuw torretje inbouwen (speciaal de eerste serie)
@audicoupe84:
Dit is beslist niet waar.
De R0 80 had problemen met de afdichting van de punten van de rotors , die veroorzaakten een gigantisch olie-verbruik en veel R0 80 rijders in Duitsland groetten elkaar door het aantal vingers op te steken dat ze aan nieuwe motoren hadden gehad. .
Op uw eerdere uitlatingen over ‘kwaliteit’ uit de zestiger jaren heb ik bewust NIET gereraguurd, ik ben auto-motisch opgegroeid in die tijd en kan me vooral één wagen herinneren die een legendarische driehonderd en vijftigduizend kilometers bij mijn vader heeft gelopen.
En die kwam uit Frankrijk, werd verkocht aan een bevriende Libanees en ging in Libanon na een grondige carrosserie reparatie (roest, de spatborden voor werden door een spin bij elkaar gehouden) ‘gewoon’ de Taxi in !
@desjonnies: Toevallig weer.
Hele leuke auto’s. Heb zelf ook een sprint gehad. Ging als de brandweer. Maar de wegligging is niet zo best.
Mijn eerste auto! Inca Yellow was ie.
Gave wagen. Spotte er vorig jaar januari nog eentje in sneeuwig Haarlem. Staat bij gerelateerd @ autojunk
Leuke artikelen altijd over de klassiekers! De sprint is ook erg leuk, ook nog naar gekeken voordat ik de BGT koos
Goed.
De radiateur, zoals mening Brits automobiel is de doorontwikkeling van de Dolomite en de Sprint versie nooit opgehouden en er zijn perfecte aftermarket verbeterde radiateuren te
koop.
Hetzelfde geldt voor plaatwerk, met name de dorpels zijn roestgevoelig omdat ze uit meerdere delen bestaan.
De Dolomite is één van ’s werelds eerste productievoertuigen met plastic binnenschermen iets wat Demis Roestos redelijk buiten de boot houdt.
De achterschermen daarentegen dienen zorgvuldig geïnspecteerd te worden.
Dan de motorisatie.
Me zou de Sprint links laten liggen, door de enorme zestien kleps cilinderkop kun je nauwelijks bij het uitlaatspruitstuk, de dolomite motoren liggen namelijk allemaal naar links gekanteld in de motorruimte, leuk voor een Brits RECHTS gestuurd exemplaar maar een links gestuurde problematisch omdat er nauwelijks ruimte zit en het uitlaatspruitstuk de stuurstang met koppeling frituurt bij wijze van !
De gewone 1850 is trouwens zwaar en lekker genoeg in je Dolomite, leg er een aftermarket RVS brulpijp onder, een bak met overdrive uit een Spitfire 1500 (als ik me net vergis) en spendeer je geld aan een setje betere schijven/remklauwen, een setje SPAX dempers en veren, een setje gebruikte Sprint velgen.
’t is eigenlijk een Britse Alfa Giulia , de 1850 heeft een bovenliggende nokkenas die door een ketting wordt aangedreven, een hele gekke waterpomp die rechts op het blok ligt als een pannenkoek en door de nokkenas wordt aangedreven.
Verder is die 16 klepper erg gevoelig voor stilstaan, zet je de Dolomite in November weg kun je in April ellende verwachten.
Dan liggen de prijzen voor een Sprint op een belachelijk niveau als je ze met een gewone 18i50 vergelijkt, ik heb een groene origineel Nederlandse wagen met slechte dorpels en een drie kwart Dolomite in onderdelen voor € 750 verkocht, ok er moesten nieuwe dorpels onder maar ik had het motortje weer goed aan de praat gekregen.
De uitrusting va de Dolomite is trouwens wel bijzonder mooi, voor een auto uit de zeventiger jaren had de Dolomite getinte ramen, een mooi compleet houten dashboard en echt hout aan de bovenkant van de portieren, een mooi exemplaar is echt poepie chique echt Brits chique van binnen.
alles is overigens nog te koop bij de specialist tegen vaak zeer schappelijke prijzen, koplampen zijn tientjes werk.
Ow, ja en die zwarte standaard voorspoilert op een auto uit de seventies was toen en nu zelfs nog helemaal cooool !
Hier de Dolomite in actie in het British Touring Car Championship, uiteraard een Sprint !
https://www.youtube.com/watch?v=AD8SlqqKocA
@desjonnies: Solliciteer je naar n functie bij autoblog ofzo?
@aadnus:
hoezo, waarom die vraag..?
Omdat ik totaal geen moeite heb om mijn kennis van deze wagen te delen met anderen.?
Maak je borst dan maar nat, ik heb een slordige 150 / 200 auto’s gehad en een middelgrote auto sloperij volgereden !
@desjonnies: modelauto’s?
@aadnus: Nee joh, dat is het effect van heel lang in de bijstand zitten.
@desjonnies: thanks. Hier heb ik iets aan in de toekomst.
Een jaar of tien geleden kwam ik voor het eerst bij mijn vriendin over de vloer. Het duurde niet lang of de volledige autogeschiedenis werd beschreven. Waaronder een rover p6b (dè rover) die nog in bezit is en een triumph dolomite. Nooit van gehoord, die dolomite, opzoeken dus. En toen was het liefde op het eerste gezicht. Ooit, ooit komt er eentje die naast dè rover en de w123 in de garage mag staan.
@desjonnies: mooi verhaal, meer van dit graag!
In hoogte verstelbaar stuur en gewoon een lekker dashboard :
http://www.rimmerbros.co.uk/ItemImages/Large/GRID008524.jpg
Hier de achterkant (Zwarte kont hoort)
http://racem.org/wp-content/uploads/parser/Triumph-dolomite-2.jpg
Wat hebben autofabrikanten uit de rest van de wereld geluk gehad dat het bij British Leyland niet altijd even soepel verliep en de kwaliteit achterbleef bij de verwachtingen die een Brits automobiel schept.
Anders was British Leyland nu misschien nog het op één na grootste autoconcern ter wereld geweest. Aan het ontwerp van de auto’s lag het in elk geval niet. Zoals @desjonnies al zei, deze Dolomite was een uiterst moderne en compleet uitgeruste auto in die tijd. En zo had het British Leyland meer pareltjes, zoals de Jaguar XJ, de Rover 3500 en later de SD-1 en de Princess, waarvan er ook een luxe variant was onder de naam Wolseley Wedge. Jammer dat welklinkende merken zoals Triumph, Wolseley en Rover niet meer bestaan.
Maar het kon ook bijna niet anders aflopen dan zo. De Britten werden links en rechts ingehaald.
Triumph heeft trouwens maar kort motoren aan Saab mogen leveren. De Zweden waren er al snel achter dat het in het Verenigd Koninkrijk wel heel veel dagen per week Maandag en hebben vanaf 1972 de productie van motoren in eigen hand genomen. Saab had sowieso de motor naar eigen inzicht aangepast, zo zat de versnellingsbak bij de 99 onder de motor in plaats van erachter. Dit omdat de 99 de motor ook in lengterichting had liggen, maar in tegenstelling tot de Dolomite voorwielaandrijving had. Tot slot, er zijn destijds een ruime 40 Saab 99’s gebouwd met Triumph V8 motor omdat Saab een topversie wilde hebben. Uiteindelijk is ervoor gekozen de viercilinder verder te ontwikkelen en uit te rusten met een turbo.
@moveyourmind: He @desjonnies, nog n sollicitant.
Mooi verhaal. Nooit van die wagen gehoord.
Alfa haalde in dezelfde periode 132 pk uit een 8 klepper twee liter.(Berlina)
@karaya: Alfa had een prototype 16 kleppen kop waarmee geracet werd in de 1750GTAm en 2000 GTAm versies. Deze koppen haalden de productie stadium niet omdat ze te onbetrouwbaar bleken en het systeem van de NORD blok met dubbele ontsteking en zo groot mogelijke ronde kleppen in een hemisfeer de betere techniek leek, althans zoals men dat vondt in die tijd.
Als ik dan toch voor een klassieker zou gaan shoppen in de sectie Britse glorie, dan liever de Rover SD1.
Verder, zoals elke zaterdagavond, weer een leuk en lekker leesbaar artikel. Top!
Een grote broer van de Dafs. Zelfde tekenaar. Misschien een betere auto geworden als het de 77 was geworden.
Nog altijd verliefd op de Dolomite. Zo’n houten dashboard zoals in alle Triumphs vind ik echte klasse uitstralen. Dat staken was echt vervelend. Senior had een groene Princess besteld maar door de stakingen is (in overleg) een Sandglow-yellow gele geleverd. Ook die ging wel eens kapot maar dat was geen beletsel om daarna een Rover te bestellen.
Deze kan mij niet bekoren..
De voorkant van de dolomite met zijn dubbele koplampen en haviksneus heeft een fantastische présence als je die zag opduiken in je achterspiegel. Ook de achterkant was heerlijk bruut met de dubbele uitlaatpijp en matzwart afwerking, zoals je het ook zag op de tr6 sportwagen. Mooi merk dat Triumph!
In de jaren 70 waren alle automerken op enkele uitzonderingen na (sommige Amerikanen en Mercedes),
slecht (en juist ook de Duitse) gebouwd om maar een paar jaar mee te gaan. Dat was ook het devies, het dogma dat was meegekregen uit de erfenis van de uitvinding van Henry Ford. Spijker bouwde in de jaren 20 auto’s die veel te robuust waren. Wat een directe gevolg was voor de faillissement. Vaste klanten kwamen niet meer terug. Tegenwoordig hebben we het consumptief gedrag dat voor vernieuwing van wagenpark zorgt. Dus auto’s zijn beter geworden.
Hier ben ik altijd wel van gecharmeerd geweest. Mooie auto, mooi interieur en best wel snel voor die tijd! Mooi verhaal en @desjonnies: wederom bedankt voor de technische ondersteuning!
Ik vind dit ding wel iets hebben.
Meer nog, ik ga eens kijken wat die dingen nu kosten en misschien eens gaan rondsnuffelen :-)
De eerste keer dat ik van deze hoorde was met de Top Gear Special over BLMC.
Toen reed Hammond met een prachtig blauw exemplaar!
Mijn oom had vroeger een Sprint, Sandglow yellow met zwart ook. Hij zat ook in bestuur van Triumph Club Holland en zodoende met Spitfires, TR6en en Stags in aanraking gekomen. Vond het altijd machtig mooi toen en kan me het geluid ook nog herinneren al meen ik dat hij ook wel vaak defect was.
Er heeft een hele tijd een in het dorp te koop gestaan. Ik vond hem wel leuk. Tegen de tijd dat ik mijn rijbewijs had was ie weg. Aan de ene kant jammer want anders had ik hem misschien gekocht. Aan de andere kant ook wel goed want dat ding was zo rot als het maar zijn kon en ik was er waarschijnlijk falliet op gegaan.
Met plezier het artikel gelezen plus de toevoegingen van Moveyourmind en DeSjonnies. Knap vervelend wat voor reacties daarop volgen. Het is juist een toevoeging aan dit artikel en de site in het geheel.