De veiligheidskooi – Deel 11

‘Alex, Michael is helemaal enthousiast over het stelen van die auto.’ Toni ligt met z’n voeten op tafel en besteed geen aandacht aan m’n Post-it. ‘Die jongen zit op internet te zoeken naar de geschiedenis van dat ding en komt met allemaal plannen om dat ding veilig weg te zetten. Je hebt hem verpest.’

[ Eerdere delen lezen? deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10 ]

Ik knik. Hij heeft gelijk. Ik voel me alsof ik voor straf bij de leraar moet komen.

‘Wat ben je van plan voor de toekomst?’

Ik kijk hem aan terwijl ik nadenk over de vraag. Dan kijk ik naar de Post-it. Ook Toni kijkt naar de datum en tijd op het papiertje.

‘Wat is dit?’ Vraagt hij.

‘De datum waarop de broer van Thomas terug komt uit Afghanistan.’

‘Hij sprak dus de waarheid?’

‘In ieder geval het deel over dat z’n broer terugkomt.’

Toni laat z’n voeten van de tafel afglijden en gaat rechtop zitten. Met z’n vingers tikkend op de tafel. ‘Vertrouw je hem verder?’

Ik kijk hem even aan en pak dan uit m’n zak de pieper die ik van Thomas gekregen heb en leg hem voor Toni op tafel.

‘Wat is dit?’ Vraagt hij als hij het ding oppakt.

‘Een pieper die ik van hem gekregen heb.’

Toni draait het ding rond in z’n hand en bestudeerd hem van elke kant. ‘Handig om je af te luisteren of te volgen.’

Ik was voorbereid op de opmerking. ‘Ik heb hetzelfde model gekocht en ze beiden uit elkaar geschroefd. Ze zijn identiek van binnen, geen gerotzooi dus.’

Toni legt het ding weer op tafel en zakt dan achteruit in z’n stoel. Handen achter z’n hoofd. ‘Ik denk dat we daaruit dan wel kunnen opmaken dat hij te vertrouwen is.’

Op dat moment licht het schermpje van de pieper op en verschijnt er een nummer. Toni kijkt er naar en dan naar mij. ‘Heeft hij al eerder contact gezocht op deze manier?’

Ik schud m’n hoofd.

‘Hij kan dus het gesprek afgeluisterd hebben nu?’

Ik weet het niet dus ik pak de vaste telefoon op Toni’s bureau en draai het nummer en zet de telefoon op luidspreker.

‘Hallo?’ Klinkt de stem van Thomas.

‘Thomas?’

‘Alex?’

‘Ja.’

‘David is net langs geweest. Hij wilde weten wat hij aan materiaal moest regelen voor de aankomende opdracht. Ik heb hem een lijstje gegeven met mensen die nodig zijn om dit voor elkaar te krijgen. Op dat lijstje staat ook een importeur die de auto over de twee grenzen heen moet krijgen.’

‘We hebben open grenzen toch?’

‘Ja, maar je mag nog steeds gecontroleerd worden, wil jij het risico lopen dat we de papieren niet in orde hebben?’

Ik schud nee, en hij lijkt het te voelen.

‘Dat dacht ik. Nou weet ik dat er niet veel mensen zijn die dit kunnen, maar jij bent meer bekend in die wereld volgens mij. Weet jij iemand die dat zou kunnen? Het is belangrijk dat wij hem vinden en niet David.’

Ik kijk Toni aan en ik zie aan z’n gezicht dat hij iemand weet.

‘Ik weet denk ik wel iemand.’

‘Mooi, regel een afspraak met hem voor vanavond acht uur. Bel dit nummer weer.’

Hij hangt op en ik kijk Toni aan. ‘Aan wie denk je?’

‘Iwe.’

Ik denk even na, maar kan me zo geen gezicht bij de naam bedenken. ‘Iwe?’

‘Iwe Laures, de eigenaar van die hal waar je toen die driftshow gegeven hebt voor mij.’

‘Hij verplaatst auto’s?’

‘Hoe denk je anders dat hij al die mensen, met die auto’s, bij elkaar krijgt?’

‘Hmm, kun jij een afspraak met hem regelen?’

‘Ja, maar alleen als jij iets bedenkt om Michael uit de gevangenis te houden.’

—

‘Ha Toni, hoe gaat het?’

‘Hoi Iwe, ja prima en met jou?’

‘Het gaat z’n gangetje, maar je belt vast niet voor de gezelligheid. Wat kan ik voor je doen?’

‘Vraag niet wat je land voor jou kan doen, maar wat jij voor je land kan doen.’

Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn terwijl Iwe nadenkt over de opmerking.

‘Het klinkt alsof je werk voor me hebt wat ik wel eens niet zo leuk zou kunnen vinden, Toni.’

‘Betrapt. Maar voordat je me afwijst, laten we ergens afspreken. Krijg je van mij de koffie.’

‘Dan spreken we dus niet bij jou af, want die koffie is niet te drinken.’

‘Dankje, ik zal het je nog eens aanbieden. Waar wil je afspreken.’

‘Scheveningen, pier.’ Zegt Iwe met een snelheid die duidelijk maakt dat het niet de eerste keer is dat hij afspraken maakt op rare plaatsen.

‘Het regent.’

‘Dan valt het mooi op als er iemand achter ons aan loopt en wordt afluisteren een heel stuk moeilijker.’

‘Alsof je het vaker gedaan hebt.’ Grijnst Toni.

‘Wie, ik? Uiteraard niet, ik heb niets te verbergen. Over een uur daar?’

‘Prima.’

‘Bon, tot zo.’

De regen komt hard naar beneden, en het liefst wil Toni de auto niet uit. Normaal doet hij dat ook niet bij regen, dus hij heeft ook geen paraplu. In z’n hoofd vervloekt hij Alex en hij drukt de deur open. Hij heeft amper de deur weer dicht of hij voelt het water al door z’n kleren heen lekken. Iwe hoeft ook niet bang te zijn voor microfoons op deze manier, denkt hij terwijl hij de stenen boulevard verruild voor het hout van de pier.

Zoals Iwe al voorspelde is de pier uitgestorven. Het kleine beetje licht wat door de dikke, donkere wolken valt reflecteert in het natte hout van de pier en geen van de kraampjes is open. Het geluid van golven die op de peilers slaan, overstemd het geluid van de dikke druppels regen op de grond. Op de railing staat een dikke meeuw die zich zich met z’n klauwen stevig vastklemt aan de rand om niet weg te waaien in de harde wind. Hij volgt Toni met z’n blik terwijl die zich, doorweekt tot op het bot, door de wind heen ploegt richting het einde van de pier. Plots hoort Toni voetstappen achter zich. De meeuw vliegt van schrik op en Toni draait zich abrupt om.

‘Iwe, verdomme, eerst laat je me hierheen komen en dan haal je ook nog van die kutgeintjes uit.’

Iwe kijkt hem aan vanonder z’n donkere capuchon. Z’n handen diep in z’n broekzakken. Ook hij is compleet doorweekt.

‘Sorry Toni, maar ik dek me in dit soort gevallen graag in.’

‘Zijn er geen betere locaties dan dit te verzinnen?’

‘Vast wel, maar deze werkt prima. Zoals je ziet heb ik het net zo slecht als jij. Compleet nat, dus je hoeft je geen zorgen te maken over microfoontjes. Door de regen kunnen ze op afstand ook niets horen en er is niemand in de buurt om iets te horen. The floor is yours.’ Zonder z’n handen uit z’n broekzakken te halen maakt hij wijds gebaar.’

Toni zoekt even naar de woorden. Hij moest alleen een afspraak maken, maar met al deze voorzorgsmaatregelen is het duidelijk dat Iwe niet zo maar met nieuwe mensen om tafel gaat zitten.

‘Iwe, ik heb iets wat van Parijs naar Nederland moet.’

Hij knikt, maar zegt niets. Ik heb interesse, vertel verder, geeft z’n gezicht te lezen.

‘Hij hoeft niet verkocht te worden, hij moet alleen veilig de grenzen over.’

‘Ik wist niet dat jij met dit soort dingen bezighield, Toni.’

‘Dat doe ik niet, ik ben de sleutelaar, maar in dit geval heb ik de contacten.’

‘Mij.’

Toni knikt.

‘Weet je opdrachtgever van mij?’

‘Natuurlijk niet.’

Het is even stil terwijl Iwe nadenkt over de volgende stap. ‘Om wat voor auto gaat het?’

‘Een klassieker.’

‘Ah, dat verheldert een hoop.’

Toni zucht. ‘Sorry Iwe, ik weet dat je er niets aan hebt. Ik kan je niet veel vertellen. Ik moet alleen het contact leggen en kijken of je interesse hebt. Als je dat hebt, dan breng ik je in contact met de persoon die meer kan vertellen.’

‘Wat als ik afwijs?’

‘Dan heb ik een probleem.’

Iwe bekijkt Toni even. Verregend, geïrriteerd, maar met een vastbeslotenheid op z’n gezicht.

‘Oke Toni, ik vertrouw er op dat jij weet wat je doet. Bel me voor een afspraak met je opdrachtgever, zeg hem dat ik wel wil spreken. Ik kies de locatie.’

Toni knikt. ‘Bedankt.’

Terwijl Iwe wegloopt belt Toni naar Alex.

‘Alex, Iwe heeft interesse.’

‘Bedankt Toni, ik sta bij je in het krijt.’

‘Klopt.’