De veiligheidskooi – Deel 12

‘Sorry hiervoor, Thomas.’
‘Geen probleem, ik weet hoe dit soort dingen gaan.’ Hij kijkt naar de ruitenwissers die hyperactief heen en weer gaan. Op z’n schoot ligt een koffertje.

[ Eerdere delen lezen? deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10, deel 11 ]

‘Hoe goed ken je die Iwe?’

‘Hij is een vriend van een vriend, dus niet echt heel erg goed.’

Thomas knikt. ‘Vertrouw je hem?’

‘Mijn vrienden vertrouwen hem, dus ik ook.’

De taxichauffeur kijkt me aan in de binnenspiegel. Ongetwijfeld om te beoordelen wat voor klanten hij in de auto heeft zitten.

In stilte rijden we verder. Het gaat een duur taxiritje worden, zoveel is duidelijk.

‘Alex,’ Begint Thomas. ‘Hoe is het met Rodney?’

Ik kijk hem vragend aan, maar geef geen antwoord.

Ik zie hem bedenken wat hij antwoorden moet, maar het blijft stil. Hij zucht. ‘Laten we eerst met die Iwe praten.’

—

Iwe kijkt op z’n horloge en dan weer naar de lege weg. De weg is nog steeds leeg, en hij laat zich tegen het oude hek aan zakken. Het is een onhandige eigenschap om overal altijd zo vroeg te willen zijn. Het heeft een functie, namelijk het nakijken van de omgeving, maar het kost tijd. Een vertegenwoordiger heeft het makkelijker bij klanten. Maar die verdient ook niet zoveel.

Hij grist een iPhone uit z’n broekzak en kiest onder speeddial een van z’n medewerkers die onder een paar struiken ligt, op de heuvel verderop. Iwe kijkt z’n kant uit en ziet hoe de loop van het geweer opzij gaat en dan wordt er opgenomen. ‘Ja?’

‘Zie je al iets?’

‘Nee.’

‘Bel me als je wat ziet.’ En Iwe verbreekt de verbinding.

Hij ziet hoe de loop weer in positie gebracht wordt en een paar seconden later gaat z’n telefoon.

‘Een taxi met kenteken VR-ZJ-04 komt hierheen.’

In z’n iPhone vult Iwe het kenteken in.

‘Eigendom van Amsterdam Channel Cabs.’ Geeft het scherm te lezen en Iwe steekt z’n duim op naar de man in de struiken. Het is de taxi die Iwe gestuurd heeft…

‘Ha, Alex, goed je weer te zien.’ Iwe steekt z’n hand uit als ik uitstap.

‘Iwe, insgelijks. Dit is Thomas.’ En Thomas schud Iwe de hand.

‘Sorry voor alle omslachtigheid met de taxi en wat nu komen gaat. Het hoort er bij.’

Thomas en ik knikken.

‘Als jullie mij zouden willen volgen.’

We lopen achter Iwe aan het hek door. Voor ons ligt een oude bunker. Overgroeid met mos en veilig in de schaduw van de bomen. Het hek is roestig, net als de ketting. Maar het slot is nieuw. De sleutel zit er nog in. Wanneer we aan de andere kant van het hek staan doet Iwe het hek weer dicht.

‘Hoort er bij.’ Glimlacht hij naar ons.

Ik kijk Thomas aan, maar Thomas lijkt niet bezorgd.

Met gekraak duwt Iwe de zware stalen deur van de bunker open. Binnen is het donker en muf. Op de grond ligt rotzooi. Water en vegetatie. Er is licht, oude tl-balken, maar het draagt alleen maar bij aan het sinistere gevoel wat hier hangt. Thomas is nog steeds niet onder de indruk en loopt rustig achter Iwe aan. Ik voel me een klein kind. Ik ben een vreemde in een totaal onbekende wereld. Plotseling valt de metalen deur naar buiten in het slot. Het geluid galmt door tot diep in de bunker en een gevoel van claustrofobie bekruipt me.

‘Je hebt je zaken goed op orde.’ Doorbreekt Thomas het geluid van schoenen op het vochtige beton van de bunker.

‘Bedankt, ik probeer te leren van fouten uit het verleden.’ Antwoord Iwe koel.

Ik ben hier zo duidelijk niet op m’n plaats.

‘Ga zitten.’ En met z’n arm maakt Iwe een gebaar richting de metalen tafel in het midden van de tafel. De tafel bestaat uit secties. Elke zitplaats wordt van de anderen gescheiden door middel van metalen wanden.

‘Mooi is het niet, maar het voorkomt dat mensen onder de tafel pistolen op elkaar richten. In deze kamer bevinden alle zakelijke handelingen zich boven de tafel af.’ Verteld Iwe.

‘Hoort er bij.’ Mompel ik.

Hij neemt plaats tegenover ons en kijkt naar het koffertje wat voor Thomas op de tafel ligt.

‘Thomas en Alex, laat ik voorop stellen dat ik naar jullie verhaal luister uit respect voor Toni, maar meer kan ik niet beloven.’

‘Niet meer dan logisch.’ Antwoord Thomas. ‘Ik ga er vanuit dat alles wat er gezegd wordt in deze ruimte blijft.’ Hij kijkt om zich heen naar de kale, betonnen muren.

‘Uiteraard.’ Knikt Iwe.

Het is even stil terwijl Thomas en Iwe elkaar over de tafel heen proberen in te schatten. Dan wordt de stilte gevuld met het geluid van het klikken van de sloten van het koffertje. Thomas doet het koffertje op een kier en pakt er wat uit. Een foto. Hij kijkt er even kort naar en schuift hem dan over de tafel naar Iwe.

‘Weet je wat dat is?’

Zonder de foto op te pakken kijkt Iwe er naar. Het is een gescande foto van de Bugatti type 57SC. Zwart-wit, en met de naam van het museum afgeplakt.

‘Ja.’ Zegt hij na een korte stilte.

‘Ja, je weet welke auto dit is?’

‘Ja, maar ik noem vracht nooit bij naam.’

Thomas glimlacht en knikt. ‘Verstandig. Nou wil het feit dat deze auto zich in Parijs bevindt, maar hij moet naar Nederland.’

‘Dat is te regelen.’ Antwoord Iwe kort.

Omdat het gesprek volledig buiten mij om gevoerd wordt kijk ik even kort op m’n telefoon. Geen bereik.

‘Ik kan papieren voor de auto regelen, en zorgen dat hij in dezelfde staat in Nederland komt als waarin hij Frankrijk verliet.’

‘Dat zal niet nodig zijn.’ En Thomas duikt weer in z’n koffertje. Hij pakt een aantal papieren en schuift die weer over de tafel naar Iwe.

‘Dit zijn de eigendomsbewijzen, hoe kom je daar aan?’

‘Een geldtransport in Parijs moest de papieren van het vliegveld naar het museum brengen om te controleren of alle auto’s echt waren.’ Thomas kijkt even naar mij. “Dat geldtransport is ze verloren.’

Iwe schuift de papieren terug. ‘Die papieren zijn dus niets meer waard nu.’

‘Klopt, de auto heeft dus op dit moment geen eigendomspapieren. De eigenaar moet op dit moment alle hoepeltjes door om weer zwart op wit te krijgen dat het zijn eigendom is.’

Een kleine glimlach vormt zich op het gezicht van Iwe, en ook ik moet bekennen dat ik onder de indruk ben.

‘In die tijd wil jij dus de auto laten verdwijnen.’

‘Thomas glimlacht. ‘Niet helemaal.’

—

‘Waar zijn Thomas en Alex, Jasper?’

‘Weet ik veel, ik ben hun babysitter niet.’

‘Dat heb je fout, dat is namelijk precies wat je bent.’

Geïrriteerd kijkt Jasper op van z’n drinken, op naar David die naast hem op de bar hangt. Hij is net binnengekomen, maar blijkbaar niet voor een drankje.

‘Prima, heb je ook nog wat nuttigs te melden?’

‘Ik wil dat je uitvindt waar Alex en Thomas op dit moment zijn.’

‘Regel het zelf maar.’ Gromt Jasper en hij slaat z’n drankje achterover en staat op, maar David gaat voor hem staan en prikt z’n vinger in Jaspers borst.

‘Jasper, je bent zo ver gekomen zonder dat we je hebben hoeven sturen. Verpest het nou niet bij je laatste opdracht.’

Jasper kijkt even naar de vinger en dan weer op naar David. ‘Haal verdomme je vinger weg en laat me er langs. Ik regel het wel.’

‘Dat is je geraden.’ Gromt David en hij drukt z’n vinger dieper in Jaspers borst.

Jasper spant z’n vuisten aan, maar David is er niet van onder de indruk.

‘Regel het, Jasper.’ En David loopt weg.

—

Iwe staart voor zich uit en knikt zachtjes. ‘Ik vind het een imposant plan, Thomas.’

Thomas blijft Iwe aankijken. Hij heeft z’n verhaal gedaan, nu komen de bezwaren en hij is er klaar voor.

‘Ik doe mee.’ Zegt Iwe dan ineens en Thomas knippert even bij het horen van die opmerking. Geen bezwaren, geen opmerkingen. Er is blijkbaar echt een eerste keer voor alles.

Iwe glimlacht bij het zien van Thomas’ reactie. ‘Ik neem aan dat je in je plan ook opgenomen hebt wat ik ga verdienen.’

‘Uiteraard,’ Glimlacht Thomas. ‘Maar ik wil dat graag bespreken zonder Alex er bij.’

Verbaast kijk ik even van Thomas naar Iwe. Ik heb me afwezig gehouden, maar ik ging er inmiddels vanuit dat ik gewoon alles horen zou.

‘Sorry Alex, dit is tussen Iwe en mij.’

Ik knik en sta op. ‘Je zal er je redenen voor hebben.’

‘Dat klopt,’ Glimlacht Thomas.