De veiligheidskooi – Deel 14

Het Nederlandse weer stelt niet teleur. De lucht is grauw en het miezert. Als het aan het weer ligt hoefde ik vanochtend niet op te staan.

[ Eerdere delen lezen? deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10, deel 11, deel 12, deel 13 ]

Ik kijk naar de deur van het revalidatiecentrum. Rodney’s vriendin is al binnen. Zij komt trouw elke ochtend langs voor haar werk.

Ik zucht. Er is geen ander moment, geen beter moment dan nu. Met gezonde tegenzin duw ik de deur open. De kou van de regen slaat meteen neer en er gaat een rilling over m’n rug.

‘Goedemiddag, meneer. Wat kan ik voor u doen?’

Ik kijk langs haar door de ruit. Achter de zuster staat een glazen wand die doorkijk geeft naar een kantine. Ik zie Rodney in z’n rolstoel. Z’n vriendin zit tegenover hem aan een tafeltje. Ze kijkt naar Rodney terwijl hij over iets verteld. Ze glimlacht, niet oprecht, meer beleefd.

‘Meneer?’

Ik schrik even op. ‘Sorry, ik ben hier voor Rodney de Graaf.’

‘Uiteraard, heeft u een afspraak?’

‘Heb ik een afspraak nodig dan?’

De vriendin van Rodney kijkt op en ziet mij staan. Haar gezicht vertrekt. Ze kijkt geschrokken, maar corrigeert zichzelf snel voor Rodney.

De zuster volgt m’n blik de kamer in en ziet dat ik naar Rodney kijk. Z’n vriendin staat op, legt haar arm op die van Rodney en loopt dan onze kant op. Ze kijkt boos naar mij en de zuster gaat stil weer achter haar computer zitten.

‘Wat doe jij hier!?’ Fluistert de vriendin van Rodney als ze de deur openduwt en de receptie inloopt, alsof Rodney het horen kan.

Ik kijk haar even aan. Ik weet niet wat ik zeggen moet. Wat doe ik hier inderdaad.

‘Ik wil niet dat Rodney je ziet. Hij begint er net weer wat bovenop te komen.’

Ik kijk haar aan. Ze is niet boos. Alleen vreselijk bezorgd. Zij heeft alles van dichtbij meegemaakt, terwijl ik laf was. ‘Het spijt me.’

‘Wat spijt je?! Dat je hem hebt laten verongelukken? Dat je hem in die auto liet zitten? Of dat je na het ongeluk spoorloos verdween?’ Schreeuwt ze. ‘Ga toch weg, we hadden je toen niet nodig en we hebben je nu ook niet meer nodig.’

Ik kijk haar aan. Haar ogen zijn vochtig, haar vuisten zijn gebald.

De zuster staat op en loopt om de balie heen. Ze legt haar hand op de arm van Rodneys vriendin. ‘Misschien is het inderdaad beter als u gaat.’

‘Nee!’ Klinkt het opeens uit de deuropening.

We kijken allemaal in de richting van de stem. Naar Rodney, die met z’n rolstoel tussen de glazen klapdeuren staan.

We kijken elkaar aan. Het is de eerste keer dat we elkaar zien sinds het ongeluk. Niemand weet wat te zeggen. In stilte staan we even in de receptie.

Dan grijnst Rodney. ‘Je hebt verloren.’

Stomverbaasd kijk ik hem aan. Ik knipper even, maar hij lacht. Dit had ik niet verwacht. Dit had niemand verwacht.

‘Wat?’ Stamel ik even.

‘Je hebt verloren.’ Z’n grijns wordt nog breder.

‘Met wat?’

‘De race, lamzak, wat anders?’

Met stomheid kijk ik hem aan.

‘In het klassement. Je had minder punten dan ik, dus ik ben de winnaar.’ Hij tilt z’n armen op en balt z’n vuisten. ‘Suck it.’

‘Wil je wat drinken?’

Voorzichtig wijs ik af. Rodneys vriendin kijkt me nog steeds afkeurend aan.

‘Jawel, neem nou wat. Ik sta er op.’ Hij lacht even om z’n eigen grapje en kijkt naar de plek waar z’n benen zaten.

Zenuwachtig lach ik mee. ‘Sorry man.’

‘Ah nee joh, kan gebeuren.’

‘Meen je dat?’

‘Nee, maar ik neem het je niet kwalijk. Het had ook jou kunnen gebeuren. Het enige wat ik me afvraag is waarom ik nu pas wat van je hoor.’

Het is even stil aan tafel. Iedereen weet dat hij gelijk heeft en ergens ben ik blij dat hij het meteen zo op tafel gooit.

Ik kijk even vluchtig de ruimte door. Iedereen is zelf bezig, maar toch wil ik liever niet hier m’n verhaal doen.

‘Is er ergens waar we kunnen praten zonder iedereen hier omheen?’

Z’n glimlach verdwijnt en hij knikt.

—

Er wordt op de deur geklopt van de kamer.

‘Binnen.’ Mompeld Lucifer terwijl hij gebogen zit over foto’s van de lijst met auto’s die in het museum staat. De Bugatti met marker aangevinkt. Het doet de auto tekort, denkt hij bij zichzelf.

Het gaat niet om het geld. Dat heeft hij wel, maar sommige dingen zijn niet te koop. Liefde is niet te koop. In de 78 jaar dat hij nu rondloopt waren er vrouwen geweest, maar niemand bleef. Hij was teveel bezig met z’n ambities, met z’n werk. De werkweken waren 7 dagen en nooit minder dan 15 uur per dag. Aandacht voor zij die thuis zat was er niet. Degenen die het langste bleven hadden dan ook niet oog voor hem, maar voor z’n geld. En dat vond hij prima.

In al die jaren was er namelijk maar een liefde die hem echt kon vatten. Z’n hart was gevuld met de eerste keer dat hij als jongen, aan de hand van z’n vader, haar zag. Hij had posters van haar, boven z’n hoofd. HIj kon haar tekenen, met z’n ogen dicht. De Bugatti 57 SC Atlantic Coupe. Z’n hart klopte alleen voor dat wat hij niet kon hebben en dat is nooit meer weg gegaan. Maar nu, na al die jaren zou ze de zijne worden.

‘Marnix?’

Hij schrikt op uit de droom en kijkt op en in de ogen van z’n assistente. Hij heeft er in de jaren veel versleten, maar dit was een blijvertje. Eentje die niet teveel vragen stelt en niet teveel opheeft met regels. Als ze aan het einde van de maand maar betaald krijgt.

‘Ja, wat kan ik voor je doen?’

‘Jasper wil met u praten.’

‘Wat wil hij?’

‘Dat zei hij niet, maar hij zei dat het belangrijk was.’

Lucifer zakt onderuit in z’n stoel. Met z’n gerimpelde handen wrijft hij in z’n ogen.

‘Oke, maak ergens een afspraak met hem, je kent de regels.’

‘Ja, Marnix.’

—

Jasper hangt de telefoon op en kijkt naar Thomas.

‘Oke Thomas, hij wil afspreken. Ik hoop ernstig dat je weet wat je doet.’

Thomas grijnst. ‘Jij gaat hem vertellen dat ik weet dat m’n broer terug is. Daarmee win je z’n vertrouwen.’

‘Ja, maar hij gaat jou beter in de gaten houden.’

‘Klopt, hij gaat dat aan jou vragen. Hij gaat jou vragen om mij beter in de gaten te houden en jij gaat hem voorstellen om mijn plannen te kopiëren, zodat hij ze kan nakijken.’

Jasper knikt en kijkt voor zich uit. ‘En jij gaat hem andere plannen geven.’

Thomas kijkt met een kleine glimlach naar hem en knikt bevestigend.