MINI Countryman 2017: rijtest en video

De nieuwe MINI Countryman is een Nederlands product. Maar kunnen we er ook trots op zijn?

Voordat we het over de Countryman gaan hebben, wil ik het eerst met je hebben over het merk MINI. Er is namelijk nogal wat veranderd bij het van oorsprong Engelse merk. Waar het vroeger ging om zoveel mogelijk bieden in een zo compact mogelijk jasje, lijkt het tegenwoordig te gaan om zoveel mogelijk gebakken lucht in een veel ruimer jasje. Echt, als je een compact autootje zoekt hoef je bij MINI eigenlijk helemaal niet meer aan te kloppen. Het kleinste wat ze hebben is een MINI Cooper, en die begeeft zich tegenwoordig in dezelfde klasse als de Peugeot 308. Alle alternatieve modellen zijn zelfs nog groter, zoals we al concludeerden tijdens de introductie van de nieuwe Clubman. Daar stelden we dat er niks mini meer is aan MINI. Dat stoort soms, want als je merknaam nota bene 100% gericht is op het aanduiden van het formaat van je auto, dan kun je dus gerust stellen dat ze de merkwaarden overboord gegooid hebben in Oxford. Of eigenlijk München, want MINI is natuurlijk behoorlijk Duits. Of Nederlands. Wat is het eigenlijk?

Misschien moeten we bij MINI gewoon de gedachte loslaten dat het altijd maar om kleine auto’s moet gaan. Als we MINI gewoon zien als badge zonder bijbedoelingen, dan kunnen we stellen dat MINI een soort lifestyle-label is van BMW. En je weet hoe het met lifestylemerken werkt: je betaalt relatief veel ten opzichte van vergelijkbare auto’s, maar je krijgt praktisch gezien iets minder in ruil voor een kekke uitstraling. Daar is MINI supergoed in geworden de afgelopen tien jaar, met de Cooper, maar er kwamen ook grotere modellen zoals de Clubman (rijtest), Paceman en de Countryman. En die Countryman is dus de grootste MINI. De MAXI, zeg maar.

De vorige generatie was al best een grote auto, deze Countryman is nóg groter. Twintig (!!!) centimeter langer en drie centimeter breder om precies te zijn. Dat geeft ruimte voor vijf stoelen die ook nog eens dertien centimeter versteld kunnen worden in de lengterichting. Die middelste “stoel” achterin moet je niet toebedelen aan iemand met een lichaamsbouw forser dan die van een wandelende tak, want die is echt aan de smalle kant. Wel is er 450 liter bagageruimte, wat ongeveer even veel is als een BMW 5 Serie Touring van 15 jaar oud. Optioneel kan je de MINI overigens uitrusten met de Picnic Bench, wat nog een kussen oplevert dat je kan uitklappen uit de achterbak om op te zitten. Dan zou je dus twee, ehh, ‘balkonplaatsen’ kunnen creëren voor mensen die je net iets minder mag dan de andere passagiers.

De nieuwe Countryman ligt eigenlijk helemaal niet zo beroerd op het netvlies als je het mij vraagt. Beter dan de andere producten van MINI momenteel, maar niet iedereen is dat met me eens getuige de comments onder ons eerste bericht over deze Countryman. De neus doet mij een beetje denken aan die van de Fiat 124, maar dat vind ik ook een fijn ogend autootje dus zo’n ramp is dat niet. Verder oogt de Countryman gewoon een stuk dikker en beter in proportie. De vorige generatie vond ik een vadsig karretje, deze Countryman oogt meer afgetraind.

Nu zou ik graag willen zeggen dat ik het interieur ook goed gelukt vind, maar dat lukt me niet. Hoewel de centrale ring in het dashboard niet zo vreselijk groot is als dat hij op de officiële foto’s oogde, is het ding nog wel behoorlijk aanwezig. En het vreet ruimte die je eigenlijk wil besteden aan andere zaken, die je direct bij de hand wil hebben. In een MINI blijft het een zoektocht naar het juiste minuscule schakelaartje voor de juiste functie. Het is mij te druk en ergonomisch vind ik het niet erg sterk allemaal, maar goed. Het is wel herkenbaar MINI zullen we maar zeggen.

Op motorisch vlak zijn er weinig verrassingen: de bekende driecilinder 1.5 met 136 pk en 220 Nm ligt in de Cooper Countryman, de 2.0 viercilinder met 192 pk en 280 Nm ligt in de Cooper S. Diesels zijn er ook: de 2.0 viercilinder levert als Cooper 150 pk en 330 Nm, als Cooper SD is er 192 pk en 400 Nm beschikbaar. Er volgt ook nog een plug-in hybride variant met de eerder genoemde 1.5 driecilinder en een elektromotor, die gecombineerd goed zijn voor 224 pk en 385 Nm. Als je die wil moet je de langste modelnaam ooit invullen op je orderformulier: MINI Cooper S E Countryman ALL4.

Wij reden met de Cooper S Countryman ALL4, uitgerust met een achttraps Steptronic automaat (de gewone Cooper heeft een zestraps automaat) en vierwielaandrijving. Die is overigens op alle motoren optioneel. De Cooper S moet in 7,2 seconden naar de honderd kunnen sprinten, en we zijn geneigd die claim te geloven. Sterker nog: het blokje voelt best rap. Wel zijn we blij dat deze auto met ALL4 is uitgerust want op de modderige landweggetjes in Engeland is het met al dat vermogen op de voorwielen flink behelpen. De ALL4 zorgt ervoor dat je eigenlijk altijd je vermogen goed kwijt kan. En bovendien helpt het de stabiliteit verhogen en kun je er nog eens mee door een weiland baggeren of over een bospad hobbelen zonder je al teveel zorgen te maken dat je vast komt te zitten. Reken echter niet op schakelbare differentiëlen of iets dergelijks, zover gaat het nu ook weer niet. Dat blijkt ook wel een beetje uit het rondje dat MINI voor ons heeft uitgezet: er zijn weinig échte uitdagingen in verwerkt, alleen wat moddersporen en een paar flinke kuilen, that’s it.

Verder valt op hoe geïnspireerd deze Countryman stuurt. We zouden ze een keer naast elkaar moeten zetten voor een strakke vergelijking, maar het voelt allemaal net wat strakker en directer dan de Seat Ateca, wat ik vooralsnog de strakst sturende compacte SUV vond. Het rijdt meer als een hatchback dan als een SUV met compacte buitenmaten. De besturing wordt kunstmatig zwaarder gemaakt als je de Sport-stand inschakelt. Het geeft iets meer beleving, maar eigenlijk niet meer gevoel. Wat wel leuk is aan de Sport-stand is dat je de auto wat beter hoort. De 2.0 wil best een beetje pruttelen en knallen bij gas los, maar overall bromt de auto ook wat sportiever in deze stand. Misschien kinderachtig, maar ik word er blij van. En een MINI mag best een beetje kinderachtig zijn.

Al met al ben ik positief verrast door deze MINI. Natuurlijk, het is geen auto die je rationeel gezien snel zult kopen: een instapper heb je pas vanaf vanaf €32.900 en de Cooper S ALL4 die wij reden vanaf €45.600. Da’s ruim meer dan een Kodiaq, Ateca of Qashqai, terwijl die auto’s meer te bieden hebben qua ruimte en features. Maar tegelijkertijd is de BMW X1 (waarmee deze Countryman veel techniek deelt) pas vanaf dik €40.000 euro te bestellen. Ook de andere premium merken zijn écht een stukje prijziger. MINI gaat er eigenlijk een beetje tussen zitten: iets minder praktische bruikbaarheid, maar leuker om te rijden en een merkimago dat voor een hoop mensen aantrekkelijk is. En lelijk vind ik ‘m ook niet meer. Zo’n John Cooper Works (vanaf €50.900 euro) lijkt me stiekem heel leuk voor mijn vrouw, als één van jullie die over een paar jaar flink heeft afgeschreven. En daar kan ik zonder al teveel schaamte zelf ook wel eens een boodschap mee doen. Well played, MINI!