Intermeccanica: ‘betaalbaar’ alternatief voor oude Ferrari

De Iso Grifo ken je, van De Tomaso heb je ook gehoord, maar ken je ook Intermeccanica? Zij bouwden auto’s volgens hetzelfde recept: Amerikaanse muscle met fraaie Italiaanse looks.

In 1959 wordt in Turijn Intermeccanica opgericht door Frank Reisner. Aanvankelijk richt het bedrijfje zich op het tunen van auto’s, maar al snel bouwen ze een klein sportwagentje op basis van een Puch 500. Deze Puch is een in licentie gebouwde Fiat 500, maar dan met een tweecilinder boxer in plaats van de lijnmotor die Fiat gebruikte. Intermeccanica weet nog wat extra vermogen uit het kleine tweepittertje te peuren en lepelt het blokje in een klein, maar aantrekkelijk vormgegeven sportwagentje met aluminium carrosserie. Uiteindelijk bouwt men 21 van deze IMP’s (InterMeccanica-Puch).

Na deze IMP’s wordt Intermeccanica benaderd door International Motor Cars uit San Fransisco. Deze nieuwe fabrikant wil een sportieve GT met V8 laten ontwikkelen en dit resulteert uiteindelijk in de Apollo 5000 GT. De combinatie van een Amerikaanse (Buick) V8 met het Italiaanse lijnenspel blijkt een gouden zet en er worden uiteindelijk rond de 100 Apollo’s gebouwd, het merendeel in de Verenigde Staten. In diezelfde periode bouwt Reisner overigens ook een unieke shooting brake op basis van een Ford Mustang. Deze one-off staat momenteel op Nederlands kenteken.

De schitterende, door Intermeccanica ontworpen en ontwikkelde Apollo 5000 GT

Het volgende project diende zich al weer aan. De Amerikaan Jack Griffith had het plan gevat om een Ford V8 in het kleine chassis van een TVR te hangen, daarbij ongetwijfeld geïnspireerd door de waanzinnige prestaties van Caroll Shelby’s nieuwe Cobra. De fabrikant uit Blackpool kon echter niet de benodigde chassis’ leveren en dus werd er aangeklopt bij Intermeccanica. Zij kregen de opdracht 2250 chassis en carrosserieën te leveren. Veel auto’s werden er echter niet gemaakt, Griffith ging al rap failliet.

Intermeccanica zat toen met dure machines en mallen in de maag en besloot de auto dan maar onder eigen naam uit te brengen. In 1967 presenteerden ze de GFX. Ze kregen Ford zover om de benodigde Mustang-motoren, transmissies, assen en wielen te leveren, maar dat ging bijna niet door toen Intermeccanica de auto hernoemde naar Torino. Ford had op dat moment immers een gelijknamig model in de showroom staan. En zo kreeg de auto in korte tijd zijn derde naam, die dit keer wel zou blijven plakken: Italia.

Een van de zeldzame Griffith GT’s, alvorens het merk failliet ging

Aanvankelijk lag er een 4.7-liter V8 onder de kap, maar al snel werd deze vervangen door 5.0 en later zelfs 5.7’s. Genoeg voor een acceleratie van 0-100 in minder dan 6.5 seconden. Niet zo rap als de AC Cobra’s dus, maar de Italia was dan ook een heel ander soort auto. Een luxe GT, die moest concurreren met auto’s als de Ferrari Daytona. Dat de styling veel weg heeft van Ferrari’s uit midden jaren ’60 is dan ook niet geheel toevallig.

Uiteindelijk bouwt Intermeccanica zo’n 500 Italia’s en 33 gesloten versies, Omega genaamd. In 1971 wordt hun opvolger gepresenteerd, de Indra. Deze was op verzoek van Intermeccanica’s Europese distributeur, Erich Bitter, voorzien van een 2.8 l6-motor en aandrijflijn uit de Opel Diplomat. Ook was er een Coupé leverbaar met de 5.4 Chevrolet V8 die eveneens in de Opel Diplomat V8 leverbaar was.

De Intermeccanica Indra met Opel 2.8 l6

Aanvankelijk zouden de Indra’s in Europa verkocht worden via Opel-dealers, maar GM bedacht zich al snel en stak hier een stokje voor. Ook stopten ze de levering van onderdelen aan Intermeccanica, waardoor uiteindelijk minder dan 100 Indra’s gebouwd zouden worden. Intermeccanica verruilde Turijn voor Canada en ging zich toeleggen op het bouwen van kwalitatief hoogstaande replica’s van Porsche 356 Speedsters en Volkswagen Typ 82 Kübbelwagens. Het bedrijf bestaat nog steeds en richt zich nog altijd op replica’s van deze twee wagens.

Oude Intermeccanica’s stijgen net als andere klassieke sportwagens de laatste tijd flink in prijs, maar kosten nog altijd een fractie van wat een tijdgenoot uit Maranello moet opbrengen. Momenteel staat er in eigen land een Indra 2.8 te koop voor 119.000 euro, voor een Italia zul je vermoedelijk nog enkele tienduizenden euro’s meer moeten neertellen. Als je er eentje kunt vinden tenminste, want ze zijn zeldzaam en worden dus nauwelijks te koop aangeboden.