Klassieker: Plymouth Superbird ’70

Meep, Meep!!

De race auto voor de weg. Een term die erg vaak gebezigd wordt. Heel af en toe klopt deze. Meestal is het complete onzin. Hoe indrukwekkend een BMW M4 GTS ook is, no way dat je met deze auto bij een DTM race aan de start durft te verschijnen. Misschien als het woordje Safety-Car er op staat, wellicht.

De Porsche 911 GT3 RS (997.2) is waarschijnlijk één van de laatste. Enkele auto-autoriteiten (Harris, Schmitz, Von Saurma) stapten in een witte GT3 RS met rode striping. Deze reden ze naar de Nordschleife. Slicks eronder en dat was voldoende om mee te doen aan de 24 uurs race van de Nürburgring. Niet dat ze de race wonnen, verre van zelfs. Maar ze waren in hun klasse wel redelijk competitief. De ‘raceauto voor de openbare weg’ kan twee kanten op: óf de auto is zeer geavanceerd, zoals de Porsche. De andere kant is misschien wel leuker: de raceklasse is juist níet gecompliceerd. Ondanks dat de Dacia Logan Cup een betaalbare klasse is, is het nog altijd rocket science vergeleken met de meest spectaculaire vorm van autosport: NASCAR (National Association for Stock Car Auto Racing).

Eind jaren ’60 bereikte deze klasse zijn hoogtepunt met de ‘Aero Warriors’. Het was een feestje van Ford Motor Company en Chrysler Motor Cooperation. GM deed niet mee. Het werd voor de fabrikanten lastiger om telkens meer en meer vermogen uit de toch al potente achtcilinders te ontrekken. Ford was de initiator van het project. Het begon namelijk met de Ford Torino Talladega (1968). Dit was een speciale versie van de Torino. Het was al een fastback, wat de aerodynamica ten goede kwam. De voorkant werd wat ronder gemaakt om zo makkelijker de lucht te doorklieven. Talladega is een circuit in Alabama waar de auto speciaal voor was aangepast. Aangezien de voorschriften bepaalden dat deze veranderingen gehomologeerd dienden te worden, begon Ford met het bouwen van de minimale 500 exemplaren. Een verwant van de Torino was de Mercury Cyclone Spoiler. Deze was identiek maar had een, je raadt het al, spoiler. Deze werd al snel opgevolgd door Cyclone Spoiler II (afbeelding boven) met een nog iets grotere spoiler.

Het was Dodge dat de reglementen tot het uiterste tergde. De Charger was al een sterke deelnemer in het NASCAR veld en kwam met een antwoord op de Torino en Cyclone, de Dodge Charger Daytona. Plymouth was zelf redelijk competitief met hun Road Runner.

Bij het team van Plymouth (Chrysler Racing) zat het ze niet lekker dat hun stercoureur Richard Petty in ’68 naar Ford was vertrokken. Richard Petty is overigens een ware held. In de VS wordt hij liefkozend ‘The King’ genoemd. In 1959 komt hij binnen als ‘Rookie Of The Year’ en weet vervolgens twee decennia vooraan mee te rijden. Om aan te geven hoe goed en succesvol Richard Petty was: alleen in 1978 won hij niets. Ook in de jaren ’80 weet Richard Petty, zij het in andere raceklasses, de jonge garde een paar achterlichten te laten zien. In 1987 weet de dan 50-jarige Petty tijdens de Daytona 500 op de derde plaats te finishen. In totaal heeft hij de Daytona 500 7 maal gewonnen, een record dat nog steeds staat. Ook het Nascar kampioenschap wint hij 7 maal. Hij schonk ons de mooie quote:

“There is no doubt about precisely when folks began racing each other in automobiles. It was the day they built the second automobile.”

Eind jaren 60 was het overduidelijk dat Petty dé coureur was die je moest hebben als je een succesvol team wilt runnen. Om Petty terug te lokken naar Chrysler Racing ontwikkelde Plymouth hun versie van de Charger Daytona, de Plymouth Road Runner. Ook hierbij werd er maximaal aandacht besteed aan de aerodynamica van de auto. De voorschermen kwamen van de kleinere Dodge Coronet omdat ze slanker waren dan die van de Road Runner. Ook hierbij liep de neus af, maar liefst 19 inch langer dan de gewone Road Runner. In zijn totaliteit was de Superbird 5,61 lang. Voor de goede orde, dat is 16 centimeter langer dan de Mercedes-Maybach S600…

Er waren drie motoren leverbaar, waarvan twee varianten van de Super Commando V8 serie. De meest populaire motor was de 440, al dan niet in Six Pack uitvoering. Die laatste had een 7,2 liter grote V8 met 6 carburateurs en een vermogen van ongeveer 375 tot 395 pk. Maar de absolute topmotor was de 426 Hemi. Deze was met 7 liter net even wat kleiner maar had wel de beschikking over hemisferische verbrandingskamers. Dit waren bijna pure raceblokken. Chrysler gaf officieel een vermogen op van 425 pk, maar iedereen die met beide motoren heeft gereden kan beamen dat de Hemi aanzienlijk sneller was. Het maximum lag 1.500 tpm hoger dan opgegeven en het vermogen wordt geschat op minimaal 500-550 pk. Dat verklaart ook meteen de belachelijke topsnelheid van de Superbirds. Dankzij de langere overbrengingen en verbeterde aerodynamica konden deze 1750 kg zware monsters meer dan 325 km/u halen. Met trommelremmen op de achterwielen.

De grote spoiler deed niet heel veel op de gewone Highways. Ondanks dat Amerikanen verzot zijn op auto’s met enorm veel vermogen zijn ze niet gek op Autobahn snelheden. 1/4 mile sprints, daar gaat het om. Mede daarom hadden de straat uitvoeringen een korte four-on-the-floor versnellingsbak met kort gespatieerde verhoudingen (alhoewel de drietraps Torqueflite automaat ook leverbaar was). Op deze manier kon de Superbird in ongeveer 5 seconden naar de 60 miles an hour sprinten. Voor de raceversies werd dit uiteraard aanzienlijk aangepast met een enorm lange eerste versnelling. Sterker nog, het was vooral een kwestie van de einreductie aanpassen. Maar de Superbird kon wel degelijk hoge topsnelheden halen.

Een belangrijk onderdeel van de klassieke Muscle,- en Ponycar is het uiterlijk. Aparte kleuren, racestrepen en een indrukwekkende lijnvoering. Houden de Amerikanen wel van. De neus is daarbij zeer belangrijk. Sinds de Ponycar revival in 2005 zijn Ford, Dodge en Chevrolet weer terug gegaan naar de stoere designs met een rechte neus. Dat staat veel beter, maar handig is het absoluut niet. De reden van het bestaan van de Aero Warriors is vrij duidelijk. Een Muscle Car heeft zeer veel vermogen voor een snelle acceleratie. Maar aerodynamisch zijn ze een ramp. Dat is tegenwoordig nog steeds zo. Ondanks dat een Dodge Challenger Hellcat uitermate krachtig is, leg je het op de autobahn af tegen een BMW M6… Het surplus aan vermogen te spijt. Zeker op hogere snelheden snelheden werkt de anti-stroomlijn niet mee om hoge snelheden te halen. Met name door de kenmerkende neus was de Superbird sneller dan ooit. In één jaar tijd reed de Superbird meer dan 20 snelheidsrecords aan gort. 200 Miles an hour was een eitje voor de Superbird.

Dus de Superbird werd onthaald als een icoon? Ja en nee. Het was een spectaculair gezicht om deze auto’s zij aan zij op een oval te zien racen. Echter, commercieel was het niet echt een succes. Elke Plymouth dealer kreeg minimaal 1 Superbird aangewezen. Maar die verkochten niet echt als zoete broodjes waardoor sommige exemplaren na een paar jaar nog altijd stof aan het verzamelen waren in de showrooms. Er waren diverse dealers die de gekke neus en spoiler er af haalden en de auto ombouwde naar ‘gewone’ Road Runner specificatie. En dat was zonde. Want de Superbird had dus daadwerkelijk afbeeldingen van de supersnelle Warner Brother’s cartoonheld op de spoiler en neus staan. Ook de claxon was geniaal: precies het Meep-Meep geluid.

Daardoor is het heel lastig om een goede Superbird te vinden. Van de 1.920 gebouwde exemplaren schijnt de helft nog rond te rijden. Daarvan zijn er 135 uitgerust met de 426 Hemi V8 en slechts 55 stuks daarvan hebben een handbak. Een originele Superbird doet gemiddeld op veilingen anderhalve ton in dollars. Maar mocht je een originele Hemi hebben is het flink meer, 3 ton tot een half miljoen is geen uitzondering.

Zoals vaker eindigde het bestaan van de auto met het veranderen van de reglementen in de sport. Het succes van de Aero Warriors was de raceleiding uiteraard niet onopgemerkt gebleven. De Aero Warriors wisten 45% van de races te winnen waaraan ze deelnamen. Om de race een winnaar, dus. In plaats van dit type auto’s te verbannen werd er een restrictie opgelegd. De motoren mochten nu niet meer dan 5.0 liter meten. Dit was nog in een tijd dat ze in VS nog niet echt bezig waren met downsizing en het verhogen van het specifieke vermogen. Dit zou een ernstig tekort in vermogen opleveren waardoor Plymouth de productie van de Superbird staakte.

En zo waren ze weer terug bij af. De Aero Warriors waren net even te geavanceerd voor NASCAR. Vanaf 1971 was het recept gewoon weer ouderwets een veld voor musclecars met meer vermogen dan grip. If it ain’t broke…