Waarom dit het gaafste Formule 1-team ooit was

Een puissant rijke vrolijkerd die het leven niet al te serieus nam, een playboy-coureur en om het af te toppen een tijdperk waarin de F1 nog niet zo professioneel was als nu het geval is; maak kennis met de cowboys van Hesketh Racing.

Tegenwoordig is het bijna ondenkbaar dat een rijke enthousiasteling op eigen houtje een F1-team om zich heen verzamelt en ook nog kans maakt op de prijzen. In de jaren ’70 was dat nog wel mogelijk, daar zijn genoeg voorbeelden van. Het mooiste voorbeeld moet Hesketh Racing zijn, een team dat van 1973 tot en met 1978 in de Formule 1 reed.

Baas van het zooitje was Lord Hesketh, een corpulente rijkeluiszoon met een bijzonder gevoel voor humor. Op een goede dag liep Hesketh op een bruiloft ene Anthony “Bubbles” Horsley tegen het lijf. Bubbles leek het wel een geschikt plan als de Lord zou betalen voor een F3 team, zodat de beide mannen tenminste iets te doen hadden in het weekend. De knip werd getrokken en met Bubbles als coureur werden in 1972 weinig successen behaald. Dat boeide werkelijk helemaal niemand, want het enige doel van de twee kornuiten was plezier maken. Formule 1 anno nu: take notes.

Het tij keerde voor Hesketh in sportief opzicht toen de lolbroek James Hunt tegen het lijf liep. Hunt had het imagotechnisch niet heel lekker voor elkaar op dat punt in zijn carrière. Hij vouwde dusdanig veel auto’s op dat z’n bijnaam algauw Hunt the Shunt was. Precies waar Hesketh naar op zoek was! Bovendien wist Hunt wel hoe je een feestje moest bouwen en trok hij de ladies aan als ware het vliegen op een emmer u-weet-wel. Dat de stercoureur samen met Bubbles het ene na het andere chassis opfrommelde, was dan ook geen enkel probleem. Want fun.

De Britten maakten de overstap naar de Formule 2. Waarom? Omdat hoe hoger het niveau, hoe meer fun. Daarom. De bij March en Surtees gehuurde of gekochte auto’s werden uiteraard vakkundig door Hunt in de poeier gereden. Ondertussen gaf Hesketh zoveel geld uit aan het avontuur dat een overstap naar de Formule 1 eigenlijk gewoon heel logisch was. Die paar extra ponden en dollars konden er dan ook nog wel bij. Waar dat geld aan uit werd gegeven? Simpel. Men reisde naar de races met Rolls-Royces, het hele team overnachtte tijdens raceweekenden in vijfsterrenhotels en de teamleden zaten na de race steevast aan de champoepel. Of er nou werd gewonnen of dat de race voor hen er al na één bocht op zat.

Bij de (niet voor het WK meetellende) Race of Champions op de mooie omloop van Brands Hatch, reed Hunt in een gehuurde Surtees prompt naar de derde plaats. Dat succes smaakte, evenals de champagne op het podium, naar meer en dus werd de toen nog jonge ontwerper Harvey Postlethwaite aangetrokken om het chassis bij te punten. Deze auto nam in 1973 deel aan de GP van Monaco waar Hunt op een mooie zesde stek lag, tot de motor (de legendarische Cosworth DFV) het begaf. Bij de volgende race in Frankrijk werd echter wel een puntje gescoord en in Nederland stond Hunt zelfs op het podium!

Dat vroeg om een mooi vervolg en dus ging Postlethwaite druk aan de slag om voor 1974 een nóg betere racewagen te bouwen. Drie derde plaatsen en een zesde stek in het WK bewezen dat het team een prima auto had gebouwd en dat Hunt zich bovendien ontwikkelde tot een prima en steeds meer stabiele coureur. In 1975 ging het nóg een klapje beter met enkele tweede plaatsen en een overwinning tijdens de compleet verregende Nederlandse Grand Prix. Niki Lauda had in z’n veel snellere Ferrari het nakijken. Overigens was Hunt, in tegenstelling tot wat bijvoorbeeld door de film over de beide mannen werd gesuggereerd, dikke maatjes met Lauda. Na diens bijna fatale crash op de Nürburgring grapte Hunt doodleuk dat de totaal verbrande Oostenrijker er nog nooit zo goed uit had gezien.

Terug naar Hesketh. Het team reed geheel in stijl rond zonder ook maar één sponsorsticker op de auto en dus begon het geld langzaamaan op te raken. Hunt verkaste naar McLaren en werd kampioen terwijl Hesketh in de marge en met aanzienlijk minder fun en bombarie dan voorheen in de subtop aan modderde. Later zou het team nog wel actief worden in de toen behoorlijk populaire sportscar-racerij, totdat de erfenis van de goedlachse Lord uiteindelijk vrijwel compleet verdampt was. Al met al was Hesketh een geweldig avontuur rijker en een hoop centen armer. Toch gokken we dat hij het avontuur voor geen goud had willen missen.

Rest ons jullie nog een lijstje trivia voor te schotelen, voor dat zondagavondgevoel.

• Het officiële logo van Hesketh Racing was een teddybeer met een helm op z’n hoofd.
• Hunt kreeg van het team een patch op z’n overall met de veelzeggende tekst “Sex, breakfast of Champions.
• Een niet nader te noemen AB-redacteur heeft diezelfde tekst op z’n schouder laten tatoeëren. We zeggen niet wie, maar hij schrijft regelmatig Autoblog-Adviezen en is verzot op de Alfa 159.
• Lord Hesketh noemde James Hunt consequent “Superstar”.
• Hesketh Racing stond bekend om het meezeulen van een heuse “entertainment division”, bestaande uit louter vrouwen.
• Lord Hesketh zou het later in z’n leven nog schoppen tot staatssecretaris.

.