Wie is de zuurste autocoureur?

Vreemde vraag, maar zeker een leuk antwoord! Dit zijn de 10 zuurste coureurs.

Het leven van een F1 gaat niet over rozen. Al op vroege leeftijd moet je je best doen op de karts. Vervolgens kun je via diverse klasse doorgroeien naar het hoogste niveau: Formule 1. En dat kan erg zwaar zijn. Je moet altijd werken in de weekenden. De druk is vrij hoog, maar je reist naar de mooiste circuits en altijd, maar dan ook echt altijd, word je omringd door mooie vrouwen.

Op dit moment zijn er slechts 10 teams, allemaal met twee coureurs. Een simpele rekensom leert ons dat er 20 actieve coureurs zijn op dit moment. Een bijzonder klein gedeelte van de topcoureurs wordt dus uiteindelijk F1 kampioen. In dat licht bezien is het best knap dat Hamilton en Vettel zo veel wereldtitels hebben binnengesleept.

Maar als er een iemand wereldkampioen wordt, is er uiteraard een eerste verliezer. Dat is eigenlijk meteen de grootste verliezer. Diegene die het nét niet heeft gehaald, maar niet het excuses kan gebruiken van: ‘hij had de snelste auto’. Dat moment moet waanzinnig zuur zijn, want in alle voorgaande klasse werd zo’n coureur kampioen. In principe zijn alle Formule 1 coureurs gewend te winnen, totdat ze in de koningsklasse van de autosport rijden. Deze coureurs zagen hun teamgenoot meer dan eens wereldkampioen worden.

Johnny Herbert (1,5x)
Dit is de reden dat Jos Verstappen mocht verkassen bij Benetton. Het was een gok om de jonge Nederlander aan te trekken. Bij vlagen reed Jos ijzersterk, maar bij een topteam moet je er elk weekend staan. Johnny Herbert wist dat hij tweede viool mocht spelen achter Schumacher en deed dat heel verdienstelijk.

Nico Rosberg (2x)
Heel erg vreemd dat Nico Rosberg stopte met racen is het niet. Het was een zeer verdienstelijk coureur, maar als Lewis Hamilton je teamgenoot is, heb je daar niet genoeg aan. Vorig jaar werd Rosberg nipt kampioen, mede dankzij zijn constante prestaties en de betrouwbare en snelle Mercedes. Dit jaar zou hij weer achter Hamilton rijden en daardoor stijgen in dit lijstje. Daarom is hij nu in Monaco geld aan het tellen.

Carlos Reutemann (2x)
De Argentijn met de mooiste lach bewees maar eens dat een mooie lach niet zo veel oplevert. Hij reed nog in de tijd dat Formule 1 rijders echte helden waren. Carlos Reutemann hoeft zich overigens nergens voor te schamen. In 1977 was hij teamgenoot van de Niki Lauda bij Ferrari. In 1980 zat Reutemmann in een Lotus maar, helaas voor hem, Mario Andretti ook.

Giancarlo Fisichella (2x)
Fisichella was altijd een veelbelovende coureur, maar hij had het materiaal niet. Althans, dat werd vaak gezegd. In 2005 en 2006 zou hij dan eindelijk in een topauto rijden. De hegemonie van Ferrari was aan het afbrokkelen en Renault was gewoon het beste team. Helaas was Fernando Alonso in bloedvorm op dat moment. Het verschil was best tekenend. In 2005 was Fisichella zesde en in 2006 vierde, terwijl Alonso overtuigend kampioen werd.

David Coulthard (2x)
De man met de fraaie kaaklijn gold, net als velen in dit rijtje overigens, als een toptalent. Aan zijn auto’s kan het ook niet gelegen hebben, want Coulthard heeft bijna altijd een topauto onder de bips gehad. Hij begon zijn carrière bij Williams en heeft een lange tijd voor McLaren Mercedes gereden. Bij dat laatste team was hij helaas minder goed dan Mika Häkkinen, die in 1998 en 1999 wereldkampioen werd. Dat Coulthard zo slecht niet was, bleek in 2001. Toen was de Schot aanzienlijk beter dan Häkkinen.

Riccardo Patrese (2x)
Een oude en stabiele rot. Patrese was de eerste coureur die meer dan 200 GP’s reed. Dat is knapper dan het tegenwoordig is, want per seizoen zijn er tegenwoordig veel meer races. In 1983 reed Patrese de Italiaan voor Brabham-BMW, waar hij kon toezien hoe Nelson Piquet kampioen werd. In 1992 reed Patrese wederom voor een topteam, Williams. Toen werd zijn collega Nigel Mansell kampioen.

Gerhard Berger (2x)
Ook zo’n stabiele rot in het vak. Gerhard Berger was de man op wie je altijd kon rekenen. Een soort Bottas, maar dan constanter. De rivaliteit tussen Senna en Prost was leuk voor de buitenstaander, maar Ron Dennis heeft het seizoen in 1988 met samengeknepen billen moeten aanschouwen. Toen Prost eieren voor zijn geld koos bij Williams, mocht Gerhard Berger fungeren als tweede rijder. In 1990 en 1991 moest hij toezien hoe Senna in dezelfde auto wereldkampioen werd.

Alain Prost (2x)
Dit is een opmerkelijke. Alain Prost is namelijk ook wereldkampioen geworden. Sterker nog, de Fransman wist maar liefst vier keer ervandoor te gaan met de titel. In 1984 is het Niki Lauda die de wereldtitel veroverd, maar niet zonder slag of stoot. Alain Prost stond namelijk een halve punt achter Lauda. Prost wint maar liefst 7 keer in 1984, Lauda 5 maal. Prost kent echter meer pech. In 1988 reed McLaren met het sterkste rijdersduo ooit: Senna en Prost. Met lede ogen moet Prost toezien dat puur op talent hij de mindere is van de Braziliaan.

Mark Webber (4x)
Het prototype zure coureur en waarschijnlijk de tofste gast om een biertje mee te drinken. In 2010 maakte hij in de laatste race het meeste kans op de titel, maar die werd gepakt door Sebastian Vettel. Het Duitse wonderkind kreeg overduidelijk een voorkeursbehandeling van Horner en Helmut. Dus Webber kan zich verdedigen dat Vettel wellicht de betere auto had. Aan de andere kant, in geen enkel jaar wist de Australiër als tweede tijdens een seizoen te eindigen.

Rubens Barrichello (6x)
Dat is het equivalent van een zo’n oude hond die telkens ‘bereden’ wordt door een jonge pup. Barichello had de pech teamgenoot te zijn van ene M. Schumacher. Werkelijk alles stond bij Ferrari in het teken van Micheal Schumacher. Het meest schrijnend was nog wel Oostenrijk 2002, een race waarin Barichello gewoon sneller was dan Schumacher. Rubens moest en zou aan de kant gaan. Maar liefst vijf jaar achter elkaar moest Rubens bukken voor Schumacher, die alle records aan diggelen reed. Elke keer als Schumacher zijn titel binnen had gehaald, mocht Rubens ook af en toe winnen. In 2009 zat de Braziliaan wederom in de beste auto van het veld, de Brawn-Mercedes. Dankzij een dubbele diffusor was deze auto aanzienlijk sneller dan de rest. Zijn collega Jenson Button maakte daar beter gebruik van en werd wereldkampioen. Dat moet heel erg zuur zijn, te meer er toen (aanvankelijk) niet een duidelijke pikorde was in het team.