18 gave jaren ’90 supercars: dit zijn ze!

De 18 gaafste jaren ’90 supercars op een rij. Speciaal voor jou. Op Autoblog.nl

Een tijdje gelden behandelden we tijdens de Autoblog special de Isdera 112i Commendatore. Een enorm ambitieuze supercar, gebouwd door een zeer serieuze fabrikant. Het probleem is dat een supercar succesvol op de markt brengen nog niet zo makkelijk is. .

Zeker in de jaren ’90 was dat niet het geval. In de jaren ’80 leek de economie onaantastbaar. Het kan gewoonweg niet op. Automerken speelden daarop in en begonnen serieus te groeien. Kijk naar de Japanse economie en industrie: die nam reuzensprongen in de jaren ’80. Toen begon men veelal met de ontwikkeling van de supercars van de jaren ’90.

In dit decennium waren er wel supercars, maar eigenlijk minder dan je zou denken. Veel projecten sneuvelden namelijk al voortijdig of wisten het conceptstadium niet te ontlopen. Ook speelde de economische recessie in 1993 mee, waardoor veel (aspirant) supercar bouwers ineens kopje onder gingen. Het leverde wel een interessante en eclectische mix op van jaren ’90 supercars. Pak een goed glas melk en een chocoladekoek en ga er maar eens goed voor zitten, want dit zijn de 15 gaafste supercars uit het decennium van Ray & Anita:

Cizeta V16T

1991
Het belangrijkste bij een supercar is dat men geen remmingen heeft betreft techniek. Een supercar moet namelijk exotisch zijn. Anders is het gewoon een snelle coupé. De techniek van de Cizeta V16T kon niet exotischer. De motor bestond uit twee V8 motoren, afkomstig uit de Lamborghini Uracco. De motor werd vervolgens overdwars (!) Tussen de cabine en achterwielen gemonteerd. Het resultaat is een van de breedste en gaafste jaren ’90 supercars. Een afgekeurd Gandini ontwerp (initieel voor de nieuwe Bugatti) mocht de rest doen. De auto flopte helaas enorm, ondanks het feit dat het een deugdelijk ontwikkeld apparaat was. Geld. Het blijft een dingetje.

Yamaha OX99-11

1992
Een van de meest bijzondere producten als het gaat om jaren ’90 supercars is de Yamaha OX99-11. Yamaha was motorenleverancier in de Formule 1. Om dit kracht bij te zetten, ging Yamaha aan de slag met een supercar. Het was een zeer bijzonder project. De OX99 was eigenlijk een puur raceprototype waar kentekenplaten op moesten komen. Inderdaad, moesten komen, want na drie prototypes en een paar jaar tevergeefs geld in het desastreuze F1-project te hebben gestopt, ging Yamaha verder met het bouwen van voertuigen als de T-Max.

Jaguar XJR-15

1993
Het was een bijzondere periode. Jaguar wilde zelf hun Le Mans successen vieren met de XJ220. Die auto werd niet wat het moest worden. Dus toen bedacht Tom Walkinshaw Racing dat het wel grappig zou zijn om een straatversie van de XJR-15 te maken. De XJR-15 was een jaren ’90 supercar zoals er velen zouden volgen. Eigenlijk gewoon een raceauto op straatbanden, dus. In tegenstelling to de XJ220 had de XJR-15 wél een V12.

Isdera 112i Commendatore

1993
Een grote belofte waarbij het potentieel er nooit helemaal uit is gekomen. Een combinatie van een kleine fabrikant die net alles heeft geïnvesteerd en een financiële crisis betekende dat de Commendatore 112i niet van de grond kwam. Jammer, want de uiterst aerodynamische supercar uit Duitsland was voorzien van een 6.0 V12 van Mercedes die in standaardvorm al goed was voor 400 pk. Omdat de Commendatore zo glad, laag en smal was, liep de auto onnoemelijk hard op de Autobahn.

Lister Storm

1993
Jazeker, we hebben een vierzitter in het lijstje. Het is een bijzonder apparaat, deze Lister Storm. Lister kennen we als Jaguar-tuner (XJ-S) en racer (Knobbly!). Maar er is een periode in de jaren ’90 geweest dat ze ook supercarfabrikant waren. De periode begon in 1993 en eindigde een paar maanden later. De Storm was voorzien van een 550 pk sterke zevenliter V12, afkomstig van Jaguar uiteraard. Dankzij de komst van Mercedes, Porsche en McLaren werd het raceproject aanvankelijk een fiasco en de straatuitvoering eveneens. Pas later na wat wijzigingen werd de Lister Storm wat succesvoller.

Bugatti EB110 SS

1993
Een van de grootste succesverhalen is eigenlijk de Bugatti EB110. Helaas liep het iets anders af. Het begon namelijk erg goed. Onder regie van Roman Artioli werd Bugatti namelijk nieuw leven ingeblazen. Die EB110 was niet een opgevoerde skelter die ergens in Nothamptingshire in elkaar werd geflanst. Een serieuze fabriek werd uit de grond gestampt en de auto werd enorm over ontwikkeld. Dit betekende dat er naast de EB110 GT voldoende ruimte was voor een EB 110 SS. Deze had meer vermogen en was wat lichter. Daardoor was ‘ie dusdanig snel dat het de winnaar was bij de Auto Motor und Sport supertest met Michael Schumacher, die toen een geel exemplaar kocht. Betere reclame is er niet.

Venturi 400GT

1994
Een Franse Ferrari F40. De Venturi 400GT is nog een echte zeldzame exoot zoals we ze tegenwoordig helaas maar weinig zien. De motor was ‘slechts’ een 3 liter V6, maar dankzij twee turbo’s wel goed voor 408 pk en 530 Nm. Het mooie was dat de best succesvolle raceauto even sterk was als de straatauto. Het interieur was wel een stuk luxer in de straatuitvoering. De straat-400 GT is wel een stuk zeldzamer: er zijn er slechts 15 van gebouwd voor de openbare weg en 73 voor het circuit.

Jaguar XJ220S by TWR

1994
Bij de Jaguar XJ220 ging eigenlijk alles fout. Het merk was toen nog bezig met het bouwen relikwieën als de XJ sedan en XJ-S Coupe. Helaas waren dat ook de enige twee voertuigen die in Coventry van de band liepen. De XJ220 concept moest zorgen voor een nieuw imago. Het was een futuristische supercar met V12 en vierwielaandrijving, maar werd een V6 uit de MG Metro met achterwielaandrijving bij het productiemodel. De XJ220 S TWR moest het een beetje recht zetten. Deze variant had 138 pk méér vermogen (680 in totaal) en woog iets minder. Ook zag ‘ie er uit als een ware jaren ’90 supercar.

Vector M12

1995
Voor sommigen een guilty pleasure, voor velen een doodzonde. Vector begon aanvankelijk met het maken van op straaljagers geïnspireerde supercars. Deze werd voorzien van een GM V8 waar Vector dan twee turbo’s op schroefde. Hartstikke grappig. Bij de M12 werd het serieuzer, want daarbij werd gebruikt gemaakt van een Lamborghini V12. Dus een epische Bizzarini twaalfcilinder werd in een onderontwikkeld stuk Amerikaans metaal geplaatst. Bizar. Er zijn er zeventien van gebouwd. Vector oprichter Jerry Wiegert kon de motoren niet meer betalen aan Lamborghini en moest de productie godzijdank staken.

Lamborghini Diablo SV

1995
Heel erg vreemd, maar eigenlijk was Lamborghini de enige constante in de jaren ’90. Het Italiaanse merk begon met de Diablo en daar eindige dat decennium ook mee. Van de Diablo zijn er verschillende smaakjes geweest, maar je moet de Diablo SV hebben. Dat was misschien niet de snelste Diablo. Integendeel. Het was wel de goedkoopste Diablo. Men vergeet dat minder meer is bij Lamborghini. Wellicht dat dit daarom de eerste Lambo is die Audi direct uit de lineup haalde na de overname. Ga voor een gele met zwarte letters of een witte met rode letters.

Ferrari F50

1995
Ferrari was niet op zijn hoogtepunt in de jaren ’90. Voor velen geldt dat ook voor de F50. Deze auto deed eigenlijk alles minder dan de F40. De F50 was lelijker, zwaarder en trager. Sommigen die er daadwerkelijk in gereden hebben, weten dat het een van de meest delicate supercars is die Ferrari ooit gebouwd heeft. Vergeet ook niet dat die hemelse V12 daadwerkelijk afstamt van een Formule 1-auto. Ook is het de laatste puristische Ferrari supercar: middenmotor, V12, achterwielaandrijving en een handbak. Inmiddels wordt de auto weer iets beter op waarde geschat.

Mega Monte Carlo

1996
Jazeker, ook de Fransen bouwden een jaren ’90 supercar. Net zoals veel andere projecten werd er gebruikt gemaakt van de zeer krachtige V12 van Mercedes. Op zich ook logisch, waarom zou je meer geld uitgeven om een minder goede motor te ontwikkelen? Mega had al wat naam vergaard met de Mega Track, een enorme offroad supercar waarvan we gek genoeg nog steeds geen reïnterpretatie hebben gezien. De Monte Carlo was voornamelijk afgestemd op het betere circuit werk.

Porsche 911 GT1 Strassenversion (993)

1996
In hoeverre kun je nog spreken van supercar? De 911 GT1 is natuurlijk gewoon een straatlegale raceauto. Puur voor de homologatie. Je zou het echter ook kunnen zien als een interessante tussenstap van de 959 naar de Carrera GT. De racer werd omgebouwd tot straatauto. Echter, de 3.2 biturbo was goed voor 550 pk. De eerste homologatieversie had 993 koplampen. Daar zijn er twee van gebouwd. Daarna kreeg de auto 996-koplampen en achterlichten, alhoewel het interieur nog altijd van een 993 was. In de verte, dan.

McLaren F1 LM

1996
Natuurlijk kan er maar één de nummer één zijn. Dat is natuurlijk de McLaren F1. Het is misschien wel de meest bijzondere auto ooit gebouwd. De visie van één man, waarbij met alles rekening is gehouden. Elk onderdeeltje is zo functioneel en zo licht mogelijk. Als je de McLaren F1 in het echt ziet, valt je op hoe klein en opvallend ‘ie eigenlijk is. Het grote verschil met met de meeste fabrikanten is dat ze niet schreeuwden met prestatiecijfers, maar juist bezig waren met het ontwikkelen van de beste rijdersauto. Halverwege de productie mocht Andy Wallace wat tests doen en toen bleek het toevallig de snelste auto ter wereld te zijn. Die titel hield de auto heel erg lang vol. Een opvolger komt er nu dan eindelijk aan van Murray. We kunnen niet wachten.

Mercedes-Benz CLK GTR AMG Strassenversion (W297)

1997
Het bewijs dat een supercar van een bekende fabrikant niet goed hoeft te zijn. De CLK GTR was vooral heel erg duur. Op een paar kleine items na had de auto ook niets te maken met een CLK. Leuk weetje: om de opgevoerde V12 te testen, kocht Mercedes een oude McLaren F1 raceauto en lepelden daar hun eigen motor in. Helaas vond Mercedes het in het productiemodel nodig de motor te koppelen aan een verschrikkelijk slechte sequentiële bak. De straatuitvoeringen werden door HWA gebouwd. Zie het als onder ontwikkelde Pagani Zonda.

Ruf CTR 2 Sport (993)

1998
Natuurlijk gaan we vals spelen. Het maakt dit soort lijstjes alleen maar interessanter. De Ruf CTR 2 is niet echt een volwaardige supercar. Althans, als je vindt dat een jaren ’90 supercar een V12 in het midden moet hebben. Dat heeft de Ruf namelijk niet. Het is eigenlijk een doodgewone 993. Maar onderhuids is echt alles anders. Er zit een geïntegreerde rolkooi in voor extra stijfheid. De bodykit is niet alleen gaver, maar ook aërodynamische en zorgt voor meer koeling. De motor is volgens Ruf goed voor 550 pk. Alois Ruf heeft er een handje van man om zijn auto’s 100 pk meer te geven dan de opgaves. Zit je altijd safe. De CTR 2 Sport was de held op Pikes Peak en op de Autobahn.

Nissan R390 GT1 Road Version

1998
Jazeker, ook Nissan is leverancier van jaren ’90 supercars. Het probleem is wel dat Nissan nét kan voldoen aan de omschrijving. De Japanners hebben er namelijk slechts twee van geproduceerd. De R390 GT1 is ontworpen door niemand minder dan Ian Callum. Eigenlijk was het gewoon een le Mans raceauto met een luxer interieur. Toch is dit een héél belangrijke auto. Dat komt namelijk door de motor. De VRH35L motor, een 3.8 met twee turbo’s is namelijk de basis voor alle V8’s die je nu kunt krijgen in alle McLarens.

Pagani Zonda C12

1999
In de jaren ’90 was Pagani vooral bezig met de ontwikkeling van nieuwe supercar. De aimabele Argentijn gebruikt op instigatie van Juan Manuel Fangio Mercedes motoren. In het geval van de Zonda C12 is het min of meer dezelfde motor die we ook in de Isdera Commendatore zagen: een zesliter M120 van Mercedes. De Zonda zou later met véél meer en veel sterkere motoren leverbaar worden, maar in 1999, nog nét de jaren ’90 dus, was de auto er alleen met 6.0 V12.