Dit is de oudste voorouder van de Bugatti Chiron

En kijk ‘m maar eens in zijn nopjes zijn, die EB.

Toegegeven, net zoals bij sommige andere merken in de VAG-stal heeft het Bugatti van nu niet of nauwelijks wat te maken met het Bugatti van weleer. De Chiron, als opvolger van de Veyron, is vooral de vleesgeworden megalomane droom van Ferdinand Piëch, die van mening was dat ‘zijn’ bedrijf de aller indrukwekkendste auto van de hele wereld moest bouwen. De fameuze overlevering luidt dat VAG op elke Veyron ondanks een initiële kostprijs van één miljoen Euro exclusief belastingen vier miljoen moest toeleggen, vanwege de gemaakte ontwikkelingskosten. Dankzij de Veyron 1.5 (aka de Chiron) en prettig gestoorde prijzen voor reserveonderdelen valt dat getal inmiddels misschien wat lager uit, maar toch.

Wellicht dacht Piëch dat hij op zijn minst handelde in de geest van wijlen Ettore Bugatti, die aan het begin van de vorige eeuw zijn gelijknamige bedrijfje oprichtte. Doch als we terugkijken naar het eerste product van Ettore, moeten we concluderen dat ook dit niet het geval is. Bugatti wilde niet de beste auto ‘op papier’ maken, met belachelijke specs en een monsterlijke motor, maar vond het belangrijker dat zijn auto daadwerkelijk kon winnen op het circuit. Dat betekende zelfs dat de motor in de eerste auto van zijn hand, de Type 10, een flink wat kléinere motor had dan de concurrentie. Die pleegden destijds namelijk nog het adagium ‘hoe groter, hoe beter’ aan te hangen, wat leidde tot motoren met hilarische formaten.

Ettore zette echter liever in op added lightness. De Type 10, nog ontworpen tijdens Ettore’s laatste jaren als werknemer van Gasmotoren-Fabrik Deutz AG (opgericht door verbrandingsmotor-pionier Nikolaus-August Otto, van de Otto-motor), had zoals de naam al aangeeft 10 hele pk’s. Deze werden verwekt uit een motor met een bijna modern klinkende inhoud van 1.2 liter, voorzien van een enkele bovenliggende nokkenas en twee kleppen per cilinder. Klinkt allemaal behoorlijk ‘meh’, maar in -jawel- Pur Sang trim woog het ding maar 365 kilo! Dat wilde dus best vooruit…tot 80 kilometer per uur.

Nadat Bugatti met behulp van wat enthousiaste matties en een welwillende bank officieel zijn eigen toko opende in Molsheim op 1 januari 1910, evolueerde de Type 10 al snel in de Type 13, met een flink opgevoerd vermogen (15 pk) en een topsnelheid van 90 kilometer per uur. Maar Bugatti zelf zou nooit vergeten hoe het begon. Hij hield zijn Type 10 in eigen bezit en liet vrouwlief Barbara er zelfs dagelijks in rijden. Toen de buren waar Ettore in zijn jongere leeftijd voor gewerkt had een onvriendelijk bezoekje brachten aan de Elzas, verstopte hij de auto snel in een opslag in Bordeaux. De auto zou daar blijven tot na de dood van de grote man in 1947, waarna hij verdween in de handen van een verzamelaar. Het Bugatti van Ettore zou vervolgens nog door blijven bestaan tot 1963, alvorens een sneue(?) speelbal te worden van lieden als Artioli en Piëch.