Gewoon een betaalbare lap auto. Niets mis mee.
Er is een heel lange periode geweest dat we niet beter wisten. Voor een grote E-segment sedan kon je in principe aankloppen bij elke showroom. Of je nu ging shoppen bij Hyundai, Peugeot of BMW: een grote sedan behoorde altijd tot de mogelijkheden.
Dat waren de jaren ’80. Een periode waarbij de keuze uit automobielen veel minder groot was dan dat wij ons menen te herinneren. Dat maakte het wel overzichtelijker, want van crossovers en niche modellen hadden we nog nooit gehoord. Neen, de wereld bestond uit sedans, hatchbacks en stationwagons. Een terreinauto was een terreinauto en een een coupé was geen vierdeurs auto of SUV. Eigenlijk heel simpel.
Bij Ford was dat niet anders. De lineup in Europa was heel erg overzichtelijk. Het begon met de door Tom Tjaarda ontworpen Ford Fiesta. Een stapje hoger vond je de zeer populaire Ford Escort. De sedanversie daarvan, de Ford Orion, gaf een compleet nieuwe betekenis aan het woord ‘beige’, ook al had je een rode. De middenklasser was de Ford Sierra en tot 1986 was er een sportieve coupé, de Capri. Maar de ‘piece de resistance’ in de showrooms was de Ford Granada.
Deze auto was zo chique dat zelfs de Koningin erin reed. Het was eigenlijk precies andersom. De Koningin werd juist wat menselijker omdat zij een Ford Granada reed. De Ford Granada was namelijk gewoon een grote Ford, net zoals tonijn gewoon een grote vis is. De Granada was ‘een lap auto’. Tegenwoordig moet het luxe, sportief én premium. In de jaren ’80 was dat allemaal onzin. Wilde je sportief, kocht je een Alfa of BMW. Wilde je luxe? dan kocht je een Peugeot of Mercedes. Wilde je gewoon groot? Dan was de Granada jouw auto.
In 1985 werd de Granada vervangen door een compleet nieuwe auto. In sommige markten werd het de Granada III, zoals in het Verenigd Koninkrijk. Maar in Europa kregen we de naam Scorpio. Om aan te geven dat het ‘gewoon’ een grote sedan was, kwam de techniek grotendeels van een kleinere Ford vandaan: de Sierra. Deze middenklasser was net geïntroduceerd en veroorzaakte een heuse schok in de autowereld. Het was een van de modernste auto’s. Dat het doorgaans zo traditionele Ford met zo’n futuristische auto kwam, was een complete verrassing. De Sierra was niet alleen modern om te zien, het was ook een puike auto met prettige rijeigenschappen. De impact van de Sierra in 1983 kun je het beste vergelijken met die van de Focus in 1998.
De Scorpio stond in principe op een verlengd Sierra-platform, het zogenaamde ‘DE-1’-platform. Ford wilde eigenlijk dat de Scorpio iets hoger in de markt gezet ging worden. De auto moest meer aanzien hebben dan voorheen. De Ford Granada was standaard uitgerust met spruitjes-imago en witlof-lucht. Nuchter en degelijk, maar misschien te pretentieloos. De Ford Scorpio was er ditmaal alleen als vijfdeurs hatchback/liftback. Dan had je het praktische gemak van de stationwagon met de uitstraling van de sedan.
Ford wist wel de manager te paaien: met heel erg veel features. Vergeet niet dat Audi’s, BMW’s en Mercedessen in de jaren ’80 echt extreem kaal uit waren gerust. Het is anno 2019 van de zotte dat een BMW 5 Serie geen lederen bekleding heeft of een Audi A5 geen regensensor, maar in de jaren ’80 gaven de Duitse Drie een compleet nieuwe betekenis aan het woord kaal. Denk aan een kleinere buitenspiegel aan de rechterkant, geen hoofdsteunen achter, geen radio, geen centrale deurvergrendeling geen elektrische ramen. Daarvoor moest je altijd bijbetalen.
De Scorpio kun je zowel kaal (Scorpio CL) als luxe (Scorpio Ghia) kopen. Ook voor de motoren gold dat. Het begon met eenvoudige Pinto-viercilinders. Dat waren 1.8 (90 pk) of 2.0 (105 pk) motoren met nog een echte carburateur, jazeker, de injectiemotoren waren nog geen gemeengoed in de jaren ’80. Een stap hoger stond de 2.0i (met een ‘i’tje), goed voor 115 pk. Voor de echte vrek zonder haast was er een 70 pk sterke atmosferische Peugeot-diesel. De topmotor was echter de 2.8 V6 motor, een zogenaamde ‘Cologne’-V6. Dat is geen chique naam voor de motor, maar gewoon om aan te geven dat de V6 gebouwd is in het Duitse Keulen. De motor is onmetelijk populair in diverse Britse sportwagens. In de Scorpio is de motor goed voor 150 pk en 220 Nm. Daarmee is het mogelijk om in minder dan 10 seconden (namelijk 9,6 tellen) naar de 100 km/u te snellen en meer dan 200 km/u (namelijk 208 km/u) te rijden. In 1985 was je een absolute eindbaas als je een auto had die dik 200 km/u haalde.
Qua uitrusting kon het ook niet op met de Ford Scorpio. Het was mogelijk om de Scorpio uit te rusten met allerlei unieke voorzieningen als een verwarmbare voorruit, stoelverwarming, airco, elektrisch schuif-kanteldak, elektrische stoelverstelling en een boordcomputer. Als je Mercedes dat had, was het al bijzonder, maar dit was ‘gewoon’ een Europese Ford. Eentje met opties die je toen alleen bij luxe Amerikaanse auto’s voorbij zag komen. De verkopers die de Scorpio’s moesten afleveren zullen flink bezig geweest zijn om al die dingen uit te leggen.
Wat ze ook mochten uit leggen, was het feit dat ABS niet zaligmakend was. De Scorpio was een van de eerste auto’s met ABS. Mercedes-Benz bood het eerder aan als een optie. Ford had de primeur vanwege het feit dat élke Scorpio standaard werd uitgerust met het anti blokkeer systeem. Dat leverde aanvankelijk veel problemen op. met name in de wintermaanden waren er veel Scorpio’s gecrasht. ABS is heel erg effectief, maar niet zaligmakend. Diverse eigenaren werden nogal overmoedig zodat ze veel te hard met hun Scorpio’s reden in winterse omstandigheden. Dat was de reden dat de auto slachtoffer werd van ongelukken die het systeem (bij normaal gebruik) zou moeten kunnen voorkomen.
Over winterse omstandigheden gesproken, de Scorpio was standaard voorzien van achterwielaandrijving, maar het was mogelijk om de grote liftback te voorzien van vierwielaandrijving. Dit kon alleen op de 2.8 liter V6. Koos je voor het 4×4-systeem, dan had je ook automatische de handgeschakelde vijfbak, de viertraps automaat was alleen leverbaar in verband met achterwielaandrijving. Mocht je wel de soepele loop en het brandstofverbruik van een V6 wensen, maar de 2.8 net even te veel van het goede vinden, in 1987 introduceert Ford de 2.4i V6 met 130 pk.
Ondanks de goede bedoelingen loopt niet iedereen warm voor de fraaie Scorpio. Met name het gebrek aan een sedan en stationwagon breekt Ford op. Aan het einde van 1989 wordt er een Scorpio sedan geïntroduceerd. Deze wordt leverbaar met dezelfde motoren en uitvoeringen als de Scorpio Liftback, alhoewel de range iets wordt aangepast. De oude en trage 1.8 wordt bedankt voor zijn diensten en ook de 2.8 V6 gaat eruit. In plaats daarvan krijgt de Scorpio een 2.9i motor, ook met zo’n 150 pk. Wederom is de 2.9i V6 de enige die je kunt krijgen met vierwielaandrijving.
Dat was niet eens de topmotor. Die kwam namelijk in 1991. Dat was in basis dezelfde V6, maar dan met een kop van de firma Cosworth. Ford werkte nauw samen met de Britse ingenieurs, onder andere aan de fameuze Sierra RS Cosworth, maar natuurlijk ook de Formule 1 motoren. De Scorpio 2.9i 24v had maar liefst 194 pk en 275 Nm tot zijn beschikking. Dankzij de wat ouderwetse automaat (een handbak was niet mogelijk) duurde de 0-100 km/u sprint 8,8 seconden. Op de AutoBahn kon je de meeste Audi’s naar de rechterbaan dirigeren dankzij een topsnelheid van 225 km/u. Daarbij klonk de 24-klepper uitzonderlijk goed voor een V6: niet een lijzig zingen, maar juist een volle brom. Geweldig.
In 1992 wordt de gehele Ford Scorpio range voorzien van een facelift. Hiermee loopt de auto meer in de pas met de nieuwere Fords, zoals de Mondeo. Je kunt de auto het makkelijkste herkennen aan de veel grotere koplampen met witte clignoteurs. Ook de grille en de motorkap waren afwijkend. De stokoude Peugeot diesel werd vervangen door een veel modernere 2.5 unit van VM Motori. Diesels waren in de jaren ’80 nog niet het sterke punt van Ford en dat was bij de Scorpio niet anders eigenlijk. Belangrijker nieuws was de toevoeging van de Scorpio Stationwagon. Deze bood een bagageruimte van 550 liter. Als je de achterbank neerklapte was 1.600 liter mogelijk.
In 1994 was de trend al duidelijk merkbaar dat mensen geen non-premium E-segment auto wilden. Nu was een Renault 25 of Nissan Maxima nooit een prestigeproduct. Auto’s in die klasse werden vaak ingezet als familie auto, vandaar dat sommige er ook als klassieke stationwagon waren. Dankzij de komst van MPV’s en later SUV’s begon de vraag naar grote sedans en stationwagons op te drogen. In plaats van faux-premium argumenten aan te grijp, gooide Ford het over een andere boeg. Ze gingen helemaal vol old-school met het ontwerp. Niets sportief, dynamisch en atletisch. Geen chique badges, aluminium strips en 19” velgen. Nee, de sloep die stond te shinen op de Salon van Parijs in 1994 was heerlijk ouderwets. De neus van de Scorpio was zeer herkenbaar. Twee kleine koplampjes priemden de wereld in. Sterker nog, de clignoteurs en verstralers ónder de koplampen waren breder dan koplampen zelf.
De achterzijde was zo mogelijk nog aparter. De Scorpio was voorzien van relatief normale, rechthoekige units, vaak vergezeld met een grote Hella reflector ertussen. Bij de Scorpio van ná de facelift was er geen Hella-reflector meer mogelijk. Het achterlicht van de Scorpio was een grote horizontale balk. Het design van de Scorpio kreeg een enorme lading kritiek over zich heen.
Zelden was er een auto in deze klasse zó lelijk. BMW overtrof het pas in 2002 met de 7 Serie. Maar net als met die auto moet het mislukte design een beetje ‘groeien’. Het is een soort jaren ’50 gangster limousine in een modern jasje. Mocht je overigens écht niet kunnen leven met die achterkant (wat velen zullen begrijpen), de stationwagon had een zeer anoniem vormgegeven achterzijde. Zo anoniem zelfs dat je je moet afvragen of dát niet een veel grotere zonde is.
Overigens was de rest van de lijnvoering niet eens zo bijzonder gewaagd. Het was gewoon een typische sedan (de hatchback kwam te vervallen). Ondanks dat het een achterwielaandrijver was dat niet direct te zien aan het design, de auto had een relatief grote frontoverhang. Maar kon je je daar (net als 99,9% van de bevolking) daaroverheen zetten vier er iets anders op: de zijkant was eigenlijk vrij herkenbaar. Het interieur was daarentegen wel heel vernieuwend. Het was niet overduidelijk premium, wat een groot voordeel is. Premium rijden in de jaren ’90 was geen onverdeeld genoegen. Tegenwoordig krijg je wel het minimale plus een beetje, maar destijds waren Audi’s, BMW’s en Mercedessen zeldzaam kaal uitgerust. Qua uitrustingen was er slechts keuze uit twee niveau’s: een heel acceptabele ‘GLX’ en de luxe ‘Ghia’.
De Scorpio was leverbaar met drie matige motoren en eentje die acceptabel was. De 2.0 achtklepper was echt stokoud en dateerde nog uit de Ford Pinto. De 2.0 was luidruchtig, dorstig en niet eens zo krachtig. De 2.0 16v motor was daarentegen keurig: niet bijzonder, maar conform klasse. De 2.9 V6 was nog de ouderwetse 12-klepper met slechts 150 pk. Deze combineerde het verbruik van een BMW 540i met de prestaties van een BMW 520i. Maar het ‘dieptepunt’ was toch wel de dieselmotor. Rond deze tijd waren het met name de premium-merken Audi (A6 2.5 TDI), BMW (525 tds) en Mercedes (E300 Turbodiesel) die gemanierde én krachtige zelfontbranders kon aanbieden, de eenvoudige 2.5 viercilinder SCD-diesel was dat helaas niet.
In 1997 was het tijd voor een facelift. Voor een ieder die hoop had dat de Scorpio gebruik zou maken van Fords nieuwe ‘New Edge’-designtaal was er slecht nieuws. De auto werd zo mogelijk nog oubolliger gemaakt. De koplampen kregen deels zwarte behuizing. Nog opmerkelijker was de lampenwinkel daaronder/. Doordat de koplampen zo klein waren, konden niet alle type benodigde verlichting erin geplaatst worden. Net als bij een Porsche 911 was de lampenwinkel onder de koplampen echt aanzienlijk breder dan de lampen zelf.
In motorische opzicht wijzigde er niet heel erg veel. De benzinemotoren waren uitstekend. De 2.0i zestienklepper voldeed prima, de 2.3 bewees dat een viercilinder ook een fraaie loop kon hebben en wordt gerekend tot een van de betere Ford-motoren ooit gebouwd. De zescilinders waren geweldig, met name de Cosworths. Helaas was 1997 al een periode dat men voor dit geld liever een premium auto had met stoffen bekleding, handbak, wieldoppen en handmatige airco dan een Scorpio met alles erop. Eerlijk is eerlijk: de jaren begonnen echt te tellen voor de Scorpio. In technisch opzicht was de auto nog altijd gewoon een doorontwikkeling van de Sierra uit 1983. Die kon het onmogelijk opnemen met de toen splinternieuwe Mercedes E-Klasse W210 van Mercedes of Audi A6 C5.
Een jaar later, in 1998, trekt Ford de stekker uit de Scorpio. In de jaren moesten er nog echt aantallen gemaakt worden om bestaansrecht te hebben. In Nederland werden er in 1997 nog altijd meer dan 1.000 van verkocht. In 1996 was het nog meer dan 1.500 en in 1995 zelfs meer dan 2.500. Daarmee treffen de verkoopcijfers een gelijkenis met die van de huidige Mondeo.
Sinds 1998 moesten we het doen zonder een Ford Scorpio. Het lukt ons dus al weer 21 jaar om dat vol te houden. De Scorpio was niet uitzonderlijk slecht of uitzonderlijk goed. Als je de prijs meerekent, was het een uitstekende aanbieding. Voor een keurig bedrag kreeg je een meer dan keurige auto. Tegenwoordig vinden we dat van een Ford Kuga ook en dat is voor een gedeelte ook wel waar.
Maar toch mist er wel iets aan een old-school sedan als de Scorpio. Ze zijn waanzinnig relaxed. We willen het nog wel vergeten, maar een fijne auto wordt gewoon mede gevormd door de afmetingen. Een lange auto met grote wielbasis en dito spoorbreedte levert gewoon een fijner resultaat op. Het is wel jammer dat je voor de Genugten van luxe, afmetingen en een flinke motor nu enkel afhankelijk bent van hele dure merken. De Ford Scorpio bewees dat je 90% van de lol kon hebben van een grote limo voor bijna de helft van het geld. Wat dat betreft was het een meesterlijke auto.
Prachtige specials zo op de zaterdag. Zeker met deze: “de Ford Orion, gaf een compleet nieuwe betekenis aan het woord ‘beige’, ook al had je een rode” die zal ik onthouden!
Ah, de Scorpio. In de late jaren ’90 kreeg een vriend van me de familie-Scorpio doorgeschoven als eerste auto. Het was een vroege, met de antieke 2.0, en die hebben we vanwege zijn formaat uiteraard als vakantie-auto gebruikt, en ook om gitaren en drumkits te verslepen als dat nodig was.
Jeetje, wat een boot was dat, je kreeg de neiging om zijwieltjes op de buitenspiegels te monteren, zo helde dat ding over. Insturen was niet zo zeer een commando geven aan de auto, maar een suggestie, en dan was het maar afwachten of wanneer het ding bliefde daar gehoor aan te geven. En zùipen! Niet normaal. 1 op 7 à 1 op 8 was de norm, en dan reed je er volkomen normaal mee.
We hadden de letters ‘Scorpio’ van de achterklep losgepeuterd en, creatief als we waren, in de volgorde ‘Corpsio’ weer terug geplaatst. Jolijt alom. Na een paar jaar heeft hij de Corpsio ingeruild op een late Sierra 2.0i DOHC. Dat reed al stukken beter, maar toch was de Corpsio eigenlijk de fijnere reisauto. We denken dat hij naar Afrika geëxporteerd is. Daar was het wel een auto voor, want mechanisch was hij oersimpel en hondsbetrouwbaar. Mooie tijden.
@vaakbenjetebang: 100 likes voor “jolijt”
@vaakbenjetebang: jolijt alom prima stuko
Ik herinner me nog dat ik als klein kind, begin jaren 90 een keer mee reed met een kennis van m’n ouders in zo’n Scorpio.
Al die knopjes, ramen automatisch open en dicht, het dak. Vond het fantastisch.
Maar één knopje mochten we absoluut niet gebruiken. Het knopje waar de auto vleugels door kreeg, zodat hij kon vliegen.
Stiekem wilde ik erop drukken, maar ik durfde niet. Wat nou als toch het echt waar was…
@reactief: ik vraag me af welk knopje je bedoelt ?
@reactief: een oude bekende zou dat ook zo doen, zeggen van alle bomen mag je eten behalve van deze. Zoiets kan alleen maar misgaan. Hulde voor je discipline.
Die ouwe van me heeft er eens naar gekeken.
Totdat de moeder des huizes zei: je krijgt er al traag zaad van als je er in rijdt.
Het is m niet geworden..
En er zijn daarna nog 4 extra olivier420’s geboren..
@olivier420: de langzaamste zwemmers maken …
@olivier420: Allemachtig… en waar lieten je ouders alle 419 die voor jou kwamen als jullie op reis gingen?
Voor een keurig bedrag een meer dan keurige auto in 2019? Een Skoda Superb!
@johnwaters: ja, maar die heeft geen premium RWD.
@jaapiyo: een DAF en een Kever hadden ook RWD, echte premium :-)
Beste vriend van papa kocht in 1994 een Ford Scorpio Station 2.9 V6 Ghia met zo’n beetje alle denkbare opties. Voor mij als jongetje van nog geen 10 jaar oud iets wat mij altijd is bijgebleven. Zo had deze wagen 1 vd eerste ingebouwde en sprekende navigatiesystemen aan boord; die wij destijds “Karin” noemden. De wagen lustte altijd een goede slok, elk voorjaar alle korte “vakanties” zoals Hemelvaart en Pinksteren naar Luxemburg, de Scorpio moest, zeker als de Caravan er nog achter hing, geregeld bijgevuld worden waar mijn papa destijds gewoon een 406’je diesel reed en pas in Luxemburg zelf weer een keertje aan de beurt was.
In totaal heeft de Scorpio tot 2004 dienst gedaan, en moest plaats maken voor een Volvo S80 D5. Met 380.000km op de klok en twee mappen vol aan rekeningen, was de restwaarde schrikbarend te noemen. Niemand wilde destijds nog een Scorpio hebben, zeker niet met zoveel kilometers en een dorstige V6 zonder goede prestaties. In die 10 jaren, is de motor 2x vervangen, de automaat 3x en waren er zo vaak elektrische mankementen dat een normaal mens allang afscheid had genomen na een jaar of 2. De beste vriend was/is gelukkig voor hem financieel onafhankelijk maar lachde altijd met kiespijn als het zoveelste incident/probleem opgelost en betaald moest worden.
Toch zou ik na alle ellende en wetende wat voor slechte auto het is, toch nog een keer in die dikke slee willen rijden. De ouderwetse, logge automaat en dat zoevende geluid zijn dingen die ik als klein jongetje toch geweldig vond!
@ghost: 2.9i 24V 204 PK en niet de in het artikel genoemde 194 PK. Graag aanpassen!
@quinn: ik noem geen pk’s noch het aantal kleppen en aanpassen kan ik niet. Goeiedag verder.
@ghost: bedankt
De Sierra en Scorpio blijf ik erg fraai vinden. Jeugdsentiment
Ooit eens zo’n Cosworth V6 in moeten ruilen. Qua luxe etc allemaal best aardig maar wat een lelijke bak. Ik meen toen een rooitje op geboden en die vent trok mn arm er bijna af. Die kreeg overal de helft geboden. Gelukkig kreeg ik nog wat actiegeld van Citroen terug op dat ding. Uiteindelijk voor 250,- naar de handel gegaan meen ik. 10x liever een Sierra.
Oud collega van me toen ik op zaterdagen mijn geld bijeen werkte om te kunnen stappen had een Scorpio. De gehele tuninggids ging er op. Verlaging, bumpers, etc. Hij wilde zelfs iets maken zodat zijn uitlaten vlammen spoten als hij gas gaf. Geen idee of dat is gelukt. Ik kreeg een fulltime baan en hem daarna nooit meer gezien
De granada en de Consul kon ik nog hebben, de Scorpio steekt wat mij betreft de Fiat Multipla naar de kroon voor wat betreft meest wanstaltige design.
Briljant artikel! Heerlijke zinnen en humor en waarheden, zoals deze:
“…in de jaren ’80 gaven de Duitse Drie een compleet nieuwe betekenis aan het woord kaal.”
Klopt helemaal. Het enige dat je bij die wagens niet mee hoefde te nemen waren stoelen en een stuur. De rest was extra. Eigenlijk is er geen hol veranderd. En ze komen er nog steeds mee weg.
De Scorpio is wel een bedreigde autosoort: 4 in heel NL aangeboden. 3 op Gaspedaal en 1 op marktplaats…
Voor de facelift een prachtige wagen daarna een Marty Feldman op wielen. Zonde, zonde, zonde.
Ooit met vrienden een 1996 model station gekocht voor een vakantie trip. Een 2.9 Cosworth met alle luxe behalve leer. Het ding was enorm (lelijk).
Maar tijdens onze reis van 6000km zijn we er van gaan houden. Het hok had 300k op de teller. De automatische bak begon te hakken bij de eerste beste heuvel. Maar hij bleef het doen en bracht ons veilig thuis. En aan het einde van de reis hadden we allemaal een zwak voor onze oude Lubbes. En dat alleen omdat we niet de zoveelste Volvo wilde hebben.
Sinds onze vakantie spiek ik af en toe nog wel eens op mobile.de voor een goed behouden exemplaar.
Eind jaren 90. Zomervakanties aan de Cote d’Azur. Wij met de Carina II en Chateau caravan naar camping Le Beau Veze. Elk jaar stond naast ons een notaris uit Nijmegen.
Hij had altijd een Scorpio en vaak een ex-koninklijk huis versie. Zijn dealer kreeg ze vaak.
Z’n laatste was een Ghia-sedan. Deze was van onze toen nog King-to-be Alexander. Die wilde als het ff kon wel trappen, dus dat was een Cosworth. Machtig ding.
De laatste versie is mijn guilty pleasure. Met een voorliefde voor Amerikaans spul was die sedan met doorlopende lichtunit iets geweldigs voor mij.
Nu ben ik een liefhebber van grote RWD sedans, maar de Scorpio vergeet ik toch altijd een beetje. Komt misschien ook omdat ik er al 100 jaar geen meer ben tegengekomen, terwijl ik de iets recentere Opel Omega nog wel af en toe zie.
De Scorpio had nogal last van roest. Heb ooit eens naar zo’n ding gekeken maar was genezen toen ik bij de dealer twee recente exemplaren van de laatste generatie met doorgeroeste wielkasten zag staan.
@karaya: Idd. Het gebruikte staal was van K(a) kwaliteit helaas…
@crosscabouter: schroot. De reden dat die auto’s zo hard gingen roesten, was de toepassing van staal waarin een aanzienlijke hoeveelheid schroot was verwerkt.
Tot aan de vroege jaren tachtig gebruikte men ‘virgin steel’, en roestte een auto meestal door een gebrek aan een (degelijke) roestpreventie in de holle ruimtes en onder de laklaag; toen de fabrikanten dát eenmaal voor elkaar kregen, en auto’s dus niet meer na zes jaar uit elkaar vielen, ging men het veel goedkopere ‘schrootstaal’ toepassen. Waardoor de roest niet meer ontstond door een gebrek aan preventie, maar van binnenuit ontstond.
En dat leidde bijvoorbeeld tot het fenomeen dat een Golf 3 meestal harder en sneller roestte dan Golf 2. Ik nam ooit dit model over van m’n ouders, die zo’n Golf 3 gingen rijden. Daarop ontstond al na vijf, zes jaar roest op de gekste plekken, vaak midden in het plaatwerk, zonder duidelijke oorzaak (lakschade o.i.d.), waar de ouwe Golf nog nergens last van had.
M’n oom had een pre facelift met V6 in Ghia uitvoering. Zelfs de rugleuning van de achterbank was elektrisch the verstellen. Alle luxe aanwezig.
Het was destijds een prima auto voor het geld met veel luxe. Eerst een donkergrijze 2.9 Ghia 5-deurs gehad en daarna een donkerrode 2.9 Ghia Cosworth, qua kleur zoals op de foto hierboven. Heerlijk cruisen op de weg. Natuurlijk zopen ze benzine, lekker belangrijk, keek niemand naar in die tijd. Nee het reed niet als een sportwagen waarmee je wilt hoeken, want het is geen sportwagen en dat zoek je ook niet in een auto als deze. Leuke herinneringen en een goeie tijd mee gehad. En tja, de laatste facelift waardoor hij als een walvis op wielen leek was denk ik de doodsteek voor de Scorpio.
Bijna niet meer voor te stellen hoe futuristisch die Scorpio destijds was. Vond de eerate destijds echt een mooie wagen, maar de concurrentie zat in die jaren ook niet stil en toen auto’s als de Alfa Romeo 164 en de Citroën XM was de Scorpio ineens niet zo heel bijzonder meer.
Vind het wel jammer dat gewone merken zoals Ford, Opel en Citroën niet meer meedoen in deze klasse.
Altijd een zwak gehad voor de grote Fords. Senior ging voor een 520i destijds, kaler, geen abs maar die 6in lijn was toch een klasse hoger gevoelsmatig. Heb de introductie video op VHS nog van de Scorpio. Superfeature was de verstelbare achterbankleuning.
Goed stuk! Denk met veel plezier terug aan mijn Pa’s Granada 2.3 en hoe ik m in puin reed 3 mnd na behalen van mij rijbewijs??
Ik heb leren driften in een Scorpio 21 jaar geleden, daar was hij geweldig voor. Rolde lekker, dus grip verbrak langzaam. Prachtig was het! Het enige ook waar hij goed voor was…..
Geinig! Ik mis alleen nog wat foto’s van de Scorpio staatslimousines van Beatrix
@mattr: die auto’s hadden een verhoogd dak (want Hare Majesteit diende te allen tijde heur hoed op te kunnen houden). Zeker het post-facelift model zag er daardoor nóg potsierlijker uit.
Wim-Lex heeft er in z’n jonge jaren ooit nog eens een afgeschreven door als beginnend bestuurder de achterwielaandrijving te onderschatten en zo’n Scorpio in een diepe greppel te ‘parkeren’. Als ik het me goed herinner werden er in de pers nog grappen over gemaakt, vanwege het kenteken: AA-13.
@RRRobert: Dat was een Sierra XR 4X4:https://www.anp-archief.nl/page/602235/leiden-ongeluk-willem-alexander
@rrrobert: was dat niet een Sierra XR4i?
https://www.autoblog.nl/nieuws/koning-willem-alexander-dit-is-zijn-autohistorie-58734
Eergisteren reed ik in de Duitse Eifel achter zo’n ding(op Nederlandse platen). Een 2.8 Ghia. Niet echt mooi oud geworden, veel hoger jaren 80 gehalte dan bijvoorbeeld een e30. Wel een zeldzame spot, volgens mij roestten die dingen al in de folder.
Check de afmetingen eens met een nieuwe ford focus station 2019…. daarom is dit segment dood!
@houthakker: Even lang, 4.67m. Zou je niet zeggen, voor m’n gevoel was een Sierra Wagon al zo groot. Toch maar een moderne Mondeo dus.
@houthakker: en toch, als je de buitenmaten relateert aan de binnenruimte en het aantal liters/kubieke meters, dan valt zo’n moderne auto vies tegen.
Het schijnt dat bij de persintroductie destijds al aardig wat exemplaren plat zijn gereden omdat diverse autojournalisten er van overtuigd waren dat ABS je een kortere remweg gaf.
@tazmania: ik heb ooit een Audi 100 gehad (bj 1984), ook voorzien van ABS. In het instructieboekje stond expliciet vermeld dat je deze functie diende uit te schakelen bij rijden op gravel of bij sneeuw op de weg. Er zat dan ook een aan/uit knop voor op het dashboard.
Leuk om te lezen, mijn pa had er een vd eerste generatie. Wat een boot was dat zeg, en ik maar zwaaien vanaf de achterbank.
Remmen deed zo een Granada voor geen meter! Maar welke auto van die tijd wel? Zo een Scorpio, heerlijk om mee te rijden! Supercomfortabel en meestal koppel genoeg hoor!
@Volvo_440_turbo: Zo een goed verhaal!
Volgens mij is de achterkant van de Scorpio station exact gelijk aan de sierra station, de achterklep althans.
Toch, ik begin zo’n facelift Stationwagon meer te waarderen. Gewoon een lekker grote, lompe wagen.
@danmar: wees dan maar snel, want ze zijn zo goed als op.
@tazmania: Als je voor het gebruik van een auto zou betalen i.p.v. voor het bezit en vooral dan het gewicht, stond er hier allang eentje voor de deur.
Betere tijden.
De Renault 16 en later de 20/30 hebben de vijfde deur natuurlijk salonfähig gemaakt in de luxe-klasse, met support van de Rover SD1. De Renault 25 verbond de vijfdeurs carrosserie aan schoonheid, want dat was/is een zeer mooie automobiel met record stroomlijn voor die tijd. En de 25 was weldegelijk een chique wagen voor hooggeplaatste figuren en directeuren enzo. Net als de Scorpio, dat waren zeker geen ‘gezinswagens’. De eerste Scorpio deed de autowereld weer, na de Sierra, opbloeien door het fraaie uiterlijk. En door het comfort en luxe en inderdaad als eerste met standaard ABS. En elektrisch verstelbare achterbank in de Ghia. Prachtding. Heb er ooit eens een tocht mee gedaan naar Duitsland en Polen in de winter, erg comfortabel en prima weggedrag.
De facelift Scorpio heb ik altijd oerlelijk gevonden, nog steeds, met als exponent voor mislukte facelift: die bak voor Bea, daar is de snoet van Marijke goto Helwegen nog netjes bij. Kuddo’s voor onze voormalige vorstin dat zij het lef had om al die jaren in dat ding te rijden/rondgereden te worden.
Ik heb er nooit in gereden of mee gereden, de Granada en Scorpio.
Maar ik weet wel dat ik als 15 jarige destijds onder de indruk was van de Scorpio. Ronde auto’s waren in ’85 nog geen gemeengoed. Deze auto was een revolutie ten opzichte van de vierkante Granada.
Beetje hetzelfde verhaal als destijds de overgang van de Taunus naar de Sierra.
Ik kan mij nog herinneren dat ik bij de Ford dealer langs ging voor een folder van de Scorpio. Onder het mom van ” voor mijn vader want die wil zich gaan orienteren” broodje aap verhaal natuurlijk en dat snapte de dealer ook. Maar ik mocht wel even proefzitten ( op de achterbank) in een Scorpio die in de showroom stond. Dat dan wel.
De Scorpio…ik vergeet niet meer dat ik in 1986 of zo een stukje mee mocht rijden met de vader van een vriendinnetje. Zij reed mee en een vriendje van ons ook. Die mocht toen even naar huis bellen via de autotelefoon. Buitenaards, zo bijzonder vond ik dat toen. Verder heb ik het altijd een mooie auto gevonden, met als toppunt de 24V van 1992/93.
Kortom, als je op kort termijn een goedkope roadtrip auto zoekt, neem een Scorpio!
De introductie van het laatste model scorpio was idd zeer omstreden. Met name bij de achterkant hoorde je regelmatig de term ‘waterhoofd’ vallen. Na afloop van de productie stonden hier en daar nog scorpio’s bij dealers die werkelijk niet te verkopen bleken. Bij 1 dealer stond een hagelnieuwe scorpio Ghia diesel die ze uit wanhoop maar een een zweefvliegtuig vereniging gaven. Daar schroefden ze een kabelinstallatie op de kofferbak en sleepten er zweefvliegtuigen mee de lucht in.
@willeme: bedankt voor deze special weer. Met plezier gelezen. Heb er wel enkele dagen over gedaan. Geen idee of dit komt omdat ik momenteel zo weinig tijd heb of omdat het zo uitgebreid was. Het is dan nog eens een auto dat me helemaal niet interesseert maar toch wist je me aandachtig te houden!
Hallo allen,
Ik rijd al Scorpio sinds 1990 en ben begonnen met een 86ér Ghia 2.8V6 van mn vader.
Na het overlijden van mn vader wilde stiefmoeder de wagen terug hebben en die kreeg ze ook terug, na een middagje serieuze mishandeling van de Scorp wel te verstaan..
Omdat er toch wel veel goede herinneringen aan de Scorpio waren heb ik een andere gekocht, zelfde kleur, 2,9V6 en uiteraard weer een Ghia.
Onvoorstelbaar.. de wagen gaf me echt hetzelfde gevoel qua beleving, geur, en rij eigenschappen.
De liefde voor de Scorpio’s begon hier al een beetje op te bloeien…
Daarna nog vele auto’s gehad , maar ook altijd een Scorpio erbij tot 2012.
Ik zag in een advertentie een Scorpio Cosworth aangeboden en dat was voor mij de ultieme Scorpio..
Duss.. de 93′ V6 12V Ghia de verkoop in en de 93′ V6 24V Ghia ervoor in de plaats.
Alles erop en eraan wat je maar kon verzinnen, ongelofelijke luxe, zelfs nog voor hedendaagse begrippen!!
Inderdaad was roest wel een dingetje, maar is nu helemaal opgelost dmv vakkundig aanbrengen van nieuw plaatmateriaal .
Inmiddels is er wel het een en ander veranderd aan de wagen, maar alleen met Ford onderdelen/optie’s uit die tijd.
Ze staat nu verlaagd op een originele RS schokdemperset welke instelbare demping heeft en is voorzien van originele sideskirts bumperspoiler en achterspoiler.
Ze is nu nog een daily driver die wel veel liefde krijgt maar bedoeling is dat ze over een jaartje wat meer droog in de garage mag blijven staan on haar leven zo lang mogelijk te verlengen..
Tsja, waar vind je ze nog…
Grt,
Paul