De hipste truttenschudder van Nederland.
Meerdere malen in de geschiedenis van het Zweedse merk heeft Volvo zich zelf opnieuw moeten uitvinden. Het merk stond altijd bekend om zijn veiligheid, geborgenheid, betrouwbaarheid en hoekige styling. Alles was functioneel en uitgedacht. Een soort rijdende snoezelproducten.
Daar is op zich helemaal niets mis mee. In de jaren ’80 waren er voldoende Aziatische merken die een moord zouden doen voor een dergelijk merkimago en identity qua styling. Het grote nadeel voor Volvo was dat ze een beetje aan het plafond zaten qua liefhebbers die er het geld voor over hadden.
Politiebureau’s en bejaardenhuizen
Volvo had een soort tussenoplossing met de 300 serie en 400 serie. Deze waren goedkoper om te fabriceren en om aan te schaffen. Het nadeel was dat de auto’s net zo belegen waren als de grote modellen. Vergeet niet dat veel merken juist een iets jeugdigere benadering kozen voor de kleinere wagens in het gamma. De BMW 3 Serie was uitstekend geschikt voor de jonge manager, de 5 Serie voor een partner en de 7 Serie voor de bestuursvoorzitter. Bij Volvo was de 400 Serie een beetje wat de Ford Focus Sedan nu is: je zag ze alleen op parkeerplaatsen bij politiebureau’s en bejaardenhuizen.
Mitsubishi
Met de Volvo 850 had Volvo al een jongere doelgroep aan weten te boren. Dat is natuurlijk relatief. Zoals eerder gezegd is van 89 naar 87 verjonging, maar niet hoe Volvo het voor ogen had. Kortom, Volvo moest een nieuw model ontwikkelen. Dat kon men niet doen door het inmiddels zwaar verouderde 440-platform te gebruiken. Zoals wel vaker zocht Volvo toenadering om samen te werken met een andere fabrikant. Gelukkig had Mitsubishi interesse. Zij wilden een betaalbare aanbieding onderaan het D-segment. De Mitsubishi Galant was vrij duur, luxe en verkrijgbaar met grote motoren. Ook was die in Japan gebouwde auto onderhevig aan import-taxen, waardoor de marges relatief klein waren. Kortom, tussen de Lancer en Galant was een gat ontstaan.
Samen werkten Volvo en Mitsubishi aan een D-segment platform. De bedoeling was dat er onderhuids zo veel mogelijk gebruik werd gemaakt van identieke onderdelen om de kosten te drukken. Echter, op belangrijke punten vulden Mitsubishi en Volvo het zelf in. Dus het interieur, exterieur en motorenaanbod waren niet helemaal gelijk. De Mitsubishi Carisma en diens briljante marketingcampagne hebben we al behandeld in deze special, voor nu kijken we voornamelijk naar de Volvo S40 en V40.
Naamgeving Volvo S40 en V40
De Volvo S40 moest een nieuwe wind laten waaien op de burelen van Volvo. Het merk moest aanzienlijk hipper, frisser en jonger worden. Daar paste een nieuwe naamgeving bij. Tot dusver werkte Volvo met ‘series’, net als BMW. Volvo had iets nieuws bedacht. S4 voor de sedan en F40 voor de Estate. Dan zou Volvo deze manier kunnen toepassen op al haar andere modellen. De Volvo S4 werd ook als dusdanig gepresenteerd, totdat Audi het daar niet mee eens was Het merk gebruikte de naam tot voorheen voor de snelle varianten van de Audi 100 en was het van plan weer te gaan gebruiken voor een hele snelle A4.
Volvo was op dat moment klant van Volkswagen. Voor de 850 werd de 140 pk sterke 2.5 TDI vijfcilinder ingekocht. Om de relatie niet te beschadigen, werd er gekozen voor de S40 en F40. Het mag duidelijk zijn dat ook dit idee geen doorgang kon vinden vanwege de heilige graal van een vrij fanatieke Italiaanse supercarbouwer. S40 kon S40 blijven en F40 werd V40. Tot op de dag van vandaag werkt Volvo met de S- en V-Modellen.
Niet Duits, wel premium
Maar die naamgeving is niets meer dan een leuke anekdote. We moeten niet vergeten welke impact de S40 destijds had. Volvo’s waren decennialang hetzelfde. Grote, vierkante, saaie, veilige en relatief dure auto’s. Een Duitse auto voor mensen die pertinent geen Duitse auto wilde hebben, maar wel de kwaliteiten van een Duitse auto. Het zegt al heel wat dat de Volvo 850 een enorm frisse wind was in het Volvo gamma. Een grote, luxe, dure en vierkante Volvo die enorm anders was dan die andere grote, luxe, dure en vierkante Volvo’s.
De S40 was wel degelijk anders. De 300- serie en 400-serie hadden nog een zweem van Kukident om zich heen hangen. Die auto’s waren gewoonweg te belegen. Een rijdend plakje zwetende kaas. De S40 was veel ronder vormgegeven, maar had desondanks de ware Volvo design kenmerken. Wat dat betreft begreep hoofdontwerper Peter Horbory precies wat de bedoeling was.
Mitsubishi Carisma
Zo was de neus verticaal en de grille voorzien van de bekende spijlen en het Volvo logo. Aan de zijkant waren de geprononceerde schouders bij de achterwielen herkenbaar. De 240 had ze immers ook. Maar het knapste was nog het feit dat de auto natuurlijk gewoon een Mitsubishi Carisma was. Ondanks dat de auto’s gezamenlijk ‘ontwikkeld’ waren, was het vrij simpel en duidelijk dat de S40 gewoon een andere Carisma was. Net als de 300- en 400-serie werden de S40, V40 en Carisma gebouwd bij de fabriek van NedCar in Born.
Aan het interieur was dat niet te zien. Volvo wist daar briljant zijn eigen draai aan te geven. Natuurlijk, het is nu 25 jaar later en we kijken heel anders tegen dashboard design aan, maar er waren voldoende typische Volvo eigenschappen te vinden inclusief een hoge mate van bouwkwaliteit en de stoelen, die relatief groot en comfortabel waren en veel steun boden. Wat dat betreft had Volvo het meer dan uitstekend gedaan. Met de S40 kon Volvo eindelijk aansluiting vinden met de Audi A4 en BMW 3 Serie.
Marktintroductie S40
In de lente van 1996 kwam de Volvo S40 in Nederland op de markt. Aanvankelijk met een beperkt aantal motoren. Het begon met een 1.8 viercilinder met 115 pk, een motor die zich het beste laat omschrijven als ‘adequaat voor Nederland’. Het was ook verreweg de best verkochte motor. Een stapje erboven stond de 2.0 die met 140 aanzienlijk potiger was en het de voorwielen al een beetje lastig kon maken. Voor de veelrijders was er een 1.9 turbodiesel van Renault. Dit relikwie werd overgenomen van de 400-serie. De S40 TD was niet snel, niet bijzonder zuinig en het tegenovergestelde van stil en verfijnd. Wat dat betreft was het logisch dat de vertegenwoordigers kozen voor een LPG-installatie op de 1.8.
V40 Estate
Bijna direct na de S40 werd de V40 op de markt gebracht. In principe zijn het natuurlijk identieke auto’s op de achterkant na. De sedan bood trouwens redelijk wat ruimte. Mede dankzij het hoog aangezette achterwerk. De kofferruimte van 475 liter was uitstekend in die klasse. De V40 bood onder de afdekhoes slechts iets meer dan 410 liter. Dat was een duidelijke trend in de jaren ’90, ook de concurrentie had een kleine laadruimte in vergelijking met de niet-premium concurrentie. Je kon de banken neerklappen en dan ontstond er een ruimte van 1.421 liter. Niet de ruimste Volvo stationwagon misschien, maar wel de fraaiste.
Rappe T4
In de herfst van 1997 werden er twee nieuwe motoren aan het gamma toegevoegd. Zo was er een nieuwe instapper, een 1.6 met 105 pk. Deze B4164S motor was met name bedoeld om de instapprijs lekker laag te houden. Ook waren er voldoende Volvo rijders zonder enige vorm van haast die een vervanger zochten voor een 440. Aan de andere kant van het gamma stond de S40 T4. Dit was juist de nieuwe rangetopper, het kleine broertje van de 850 T5. Deze motor (de B4194T) was 1.9 liter groot en voorzien van een Mitsubishi TD04-turbocompressor. Het maximum vermogen was 200 pk bij 5.500 toeren en maar liefst 300 Nm tussen 2.400 en 3.600 toeren. Het hoeft geen betoog dat de voorwielen veel moeite hadden met het vermogen en koppel.
Dat niet alleen, het was ook een hitsige en onstuimige motor. Destijds vond het internationale journaille dat salonfähig, maar het was wel spektakel. Tot 2.000 toeren gebeurde er niet veel. Vervolgens moest je even wachten en dan spoelde turbo op voor de nodige kracht. Niet de soepele Saab 900 Turbo ervaring, maar meer zoals in oude rally-specials. De S40 T4 voelde niet alleen snel aan, hij was het ook. In 7,3 seconden kon je naar de 100 sprinten, mits je de wielspin onder controle had. De topsnelheid bedroeg 235 km/u. Het leukste was nog dat je het er nauwelijks aan af zag. Alleen als de eigenaar had gekozen voor de Tundra-groene lak en 16” grote Gaspra-velgen.
Mitsubishi motor
In 1998 kwam er een Mitsubishi motor beschikbaar. De 1.8 GDI was op papier briljant. Het moest een soort combinatie zijn fijn benzine vermogen, diesel verbruik en Japanse betrouwbaarheid. De motor faalde voor alle drie de punten eigenlijk. Het blok was rauw, niet bijzonder zuinig en kende voor een Japanse (of Zweedse) motor best wel wat aandachtspunten. Een fijnere motor was de 2.0T. Dit blok leverde 160 pk (bij 5.100 toeren) en 230 Nm. Dat koppel was beschikbaar bij 1.800 toeren. Deze motor was zo smeuïg als een vers bakkersbolletje met halve pindakaas. Qua prestaties viel het in vergelijking met de T4 heel erg tegen (8,5 tellen naar de 100 km/u, top van 215 km/u), maar in het dagelijks gebruik was de motor alerter en beter gemanierd.
Facelift
In 2000 werd de gehele range voorzien van een facelift. Volvo was zeer in zijn nopjes met het uiterlijk, dus werd ervoor gekozen om niet al te veel te wijzigen. Er werd gekozen voor heldere koplampen en achterlichten, een afwijkende grille en wat nieuwe kleuren en velgen. Belangrijker waren de wijzigingen onderhuids. Zo werd de voorwielophanging vernieuwd, de achterwielophanging aangepast en de spoorbreedte vergroot. Tevens kwamen er nieuwe zelfontbranders. De common rail diesels van Renault deden hun intrede, je had keuze uit een 1.9D (feitelijk een dCi) met 102 of 115 pk. Ondanks het aanbod van ‘fatsoenlijke’ dieselmotoren, bood Volvo de kilometervreters een optie aan met de Bi-Fuel. Dit was gewoon een 1.8 op benzine met een LPG-installatie.
Nog een facelift
Volvo is een merk dat zijn modellen destijds vaker dan eens voorzag van een facelift en met de S40 en V40 was dat niet anders. Aan het eind de lente in 2002 werd de tweede facelift voorgesteld. Wederom was het een gelaagde makeover. De auto zag er nog steeds niet verouderd uit. Wel was duidelijk dat Volvo het model in de uitverkoop zette. Voor relatief gunstige meerprijzen kon je rijden in speciale actiemodellen modellen. Ging je bijlappen om een A4 1.6 of BMW 316i te rijden? Of koos je voor een ‘bomvolle’ Volvo met dikke motor?
Verbeterde T4
Over dikke motoren gesproken, de T4 werd aangepakt. Feitelijk bleef het een 1.9. Van 1.855 cc naar 1.948 cc. Echter sprak men van een ‘2.0’. Qua prestaties veranderde niets en ook op papier werd hetzelfde vermogen en koppel gehaald. Sterker nog: de prestaties waren exact gelijk. Het geeft wel aan hoe verraderlijk die paar opgaven zijn, want het karakter was compleet anders. De volle 300 Nm stonden nu al bij 2.500 paraat en de opbouw er naartoe ging veel geleidelijker. Iets minder spannend dan voorheen, maar veel prettiger en effectiever. Dit model is zeer lastig te vinden, want in Nederland werd deze een dik een half jaar later weer van de markt gehaald.
Uitverkoop
In 2003 gingen de S40 en V40 in de uitverkoop. Modellen als de Nordic, Sport Edition en Prestige kwamen beschikbaar. Een hoop extra spulletjes voor bescheiden meerprijzen. De laatste was de ‘Polar’. Als er een Volvo Polar op die markt komt, dan kan de dodenmars ingezet worden. De Polar was een echte value for money uitvoering en was alleen leverbaar op de motoren met weinig vermogen. Voor minder dan 26 mille had je een stationwagon diesel met alle mogelijke opties. Tegenwoordig is dat bijna ‘Polo’-geld.
Succes
In 2004 was het dan echt afgelopen met de S40 en V40. De modellen werden opgevolgd door een nieuwe S40 en V50. Deze werden in samenwerking met Volvo ontwikkeld en waren gebaseerd op een C-segment auto (Focus) in plaats van D-segmenter. Ondanks dat ook die modellen zeer populair waren in Nederland, verkocht de S40/V40 een stuk beter. Alleen in Nederland werden er bijna 60.000 van verkocht.
Uitstekende marketing
Dan nu het slotstuk. Waarin we gezapig en meewarig mijmeren over het mooie verleden. De S40 is een bewijs dat premium niet alleen een marketingdingetje is. Dat je met slimme reclames mensen in een rotproduct kunt krijgen. De Mitsubishi Carisma is misschien wel de saaiste en meest gemiddelde aller tijden. 1.200 kg aan rijdende Ritalin. Als je beide modellen hebt gereden, herken je wel wat overeenkomsten. Zoals de meest rubberige en hakerige handbak ooit gebouwd. Maar het is knap hoe Volvo een internationaal succes heft gemaakt van een relatief eenvoudige auto.
De aanpassingen waren simpelweg een schot in de roos. Puike stoelen, comfortabel weggedrag, verzorgd interieur, rijke uitrusting en dat tijdloze uiterlijk. Met de opvolgers herhaalden ze dat recept nogmaals. Tegenwoordig bestaat dit marktsegment niet meer. Wil je een knappe sedan of wagon, moet je in een kolderieke XC40 stappen. Die is duurder, trager, krapper en minder tijdloos. Nieuwer is echt niet altijd beter.
Al een beetje aangestipt maar toch vermeldenswaardig: Een van de duidelijkste dashboards ooit ontworpen en gemaakt. Dat heb je echt binnen 3 tellen door.
Ik zal verder niet meer beginnen over het feit dat Volvo nooit een 500 en een 600 serie heeft gehad. Dan komt er altijd iemand die roept dat de C30 de fabriekscode 500 had. Of zoiets. Nerds.
Mijn ouders en dus ik ook hebben 11 jaar in een V40 1.8 Bifuel rondgereden. Op problemen in het begin samen met de service van de Volvo dealer na een fijne probleemloze auto. Motorisch echt 0 problemen. Uiteindelijk met 344k weggedaan omdat de versnellingsbak wat moeilijk begon te doen. Nu zijn mijn ouders overgestapt naar een V50 2.4i en ik een V50 T5 AWD
@vincentmiata: de v40 (1.9td) was de eerste Volvo van m’n pa. Vrijwel probleemloos en daarna een v50 2.0d gehad en nu een jaar of 5 een v60 d3. Die laatste heeft wel meer problemen gehad dan de eerste twee bij elkaar. Dus of de volgende nog een Volvo wordt vraag ik me af?. Wel hele fijne auto’s, vooral de stoelen zijn ongeëvenaard imho.
@vincentmiata: wat betreft de bak, ik had hetzelfde euvel, na een revisie set van 10 euro(paar kunststofringen enzv,), schakelde die weer trefzeker. Dat was eerst alsof je in een pan soep stond te roeren. Daarna veel strakker.
Zo’n S/V 40 T4 koop je voor een appel en een ei tegenwoordig. En je rijdt de meeste auto’s dan nog steeds zoek met die bejaarden sloep.
Oh bijna vergeten, leuk artikel weer @willeme!!!.
2 maanden geleden begonnen aan een zoektocht naar een V40 T4 of 93 Turbo S, het was een kwestie van welke ik kon vinden in een goede staat voor de vastgestelde budget, uiteindelijk een Saabje geworden in een geweldige staat van zijn 1e eigenaar.
Wat is uiteindelijk de beste (meest betrouwbare) motor gebleken? Vind het nog steeds een knappe verschijning
@alassad: de 2-liters, met en zonder turbo. Dit is letterlijk de vertrouwde Volvo vijfpitter minus 1 cilinder.
@bramzel: ik dacht begrepen te hebben dat alle 4 cilinders uit de S/V40 serie afgeleide zijn van de 5 cilinders. Als je kijkt naar de boring en slag van de 2.0 4 cilinder komt dat ook precies overeen als je de inhoud van de oude 5 cilinder door 5 deelt en dan 4x neemt. 2435/5=487cc per cilinder *4 cilinders=1948. De 1.8 en later de 1.6 hebben dacht ik een kortere slag. Ze zijn naar mijn weten allemaal even betrouwbaar. Die ik had is zonder moeite naar 410.000km gegaan. Helaas lekte de versnellingsbak olie eruit en is hij met een kapotte bak naar de sloop gegaan. Dom. Kwam er pas achter nadat de bak al ratelde, rinkelde en ging zagen.
@volvo480gtt: zou goed kunnen! De mijne staat inmiddels op 3 ton en die is nog lang niet af ;)
@bramzel: leuk! Let even op als je een versnellingsbak hebt met de R naast de 1, die schijnen vaker te gaan lekken. De phase 2 heeft een andere bak (R naast de 4).
@alassad: 1.8 is een beresterk blok. Kijk maar op Marktplaats bijvoorbeeld. Veel 1.8 tegen de 4 ton. Mijne ook.
@room850: de normale 1.8 , de 1.8 gdi niet nemen, die lust ook geen E10
@alassad: bij een T4 wel de voorkeur geven aan de 1.9, die is wat sterker dan de 2.0. Idem aan de 2.3T5 tegenover de 2.5 (in andere volvo’s)
“De 300- serie en 400-serie hadden nog een zweem van Kukident om zich heen hangen. Die auto’s waren gewoonweg te belegen. Een rijdend plakje zwetende kaas.” Hahah dat is de leukste zin die ik in rijden heb gelezen.
Mijn vader had een V40 1.9D in de jaren ‘90. Ik herinner me nog goed dat de motor rauw liep, een hard en lelijk geluid produceerde en hoe die dikke blauwe pluimen blauwe rook uitbraakte als die de straat uitreed ‘s ochtends. Maar hij vond het een heerlijke auto vanwege zijn slechte rug en de uitstekende stoelen die erin zaten.
@balboni: dikke olie verbruiker dus! Diesel geeft zwarte roet. Herinner mij nog goed de 2.5 TDI uit de 850: wat wilden die krengen roeten zeg. Nog meer dan mijn eerste vrachtwagen: F2000 V10. Die kwalmde ook wel wat, maar niets in vergelijking met de 850 TDI.
Heb een tijdje een 1998 S40 T-4 gehad waar BullPower de eprom van had aangepast. Dat in combi met een volledig 3inch turboback uitlaat was echt bizar hoe rap dat was. Golf GTI’tjes kon je er goed mee pesten en dat voor maar €900,-?? Heb hem 2 jaar gereden en geen grote onkoste aan gehad. Prima auto dus.
@kennone: €900 voor de auto of voor de tuning?
@theblazerunner: nee de auto, uitlaat zat er al onder dus heb enkel de tuning betaald. Was €250,- en op maat geschreven ?? Er is net voordat ik hem weg wilde doen een Mercedes GL op de wintersport van de heuvel af gegleden tegen mijn S40. Klein deukje achter en dat zorgde voor €750,- van de verzekering. Heb hem uiteindelijk voor €1100,- met deuk verkocht?
Wellicht nog een leuke aanvulling: Bij de destijds nieuwe typeaanduiding stond de “S” voor sedan en de geplande “F” voor “Flexibel” De “F” in ingeruild voor “V” deze stond voor “Versitality” Toevalligerwijs was de interne projectnaam “V40”
Leuk artikel. De S40 is de eerste auto waar ik in gereden heb. Het was destijds mijn lesauto! Donkergroen metallic. Eerst eentje op LPG en vlak voor het afrijden kreeg de rijschoolhouder een nieuwe, met de genoemde Renault-Diesel, in dezefde kleur.
Vond het een fijne auto met geweldige stoelen en een duidelijk dashboard.
“zweem van kukident”??ja dat klopte wel ja. Dat ze zo middelmatig reden, wist ik niet.
Hoe zit dat met de huidige S60/V60, rijdt dat een beetje?
Willem, sorry, klein foutje.
Het was de bedoeling dat ze S4 en F4 gingen heten.
Na het bezwaar van Audi bedacht men S40 en F40.
Toen ging Ferrari steigeren en werd het V40.
Ooit heb ik nog gesolliciteerd bij een Volvo dealer in de tijd vlak voor dit ding uitkwam. Op de leestafel daar lagen al wat foldertjes om de nieuwe Volvo S4 en F4 aan te kondigen.
Had ik er daar maar een paar van meegenomen.
Uitstekend geschreven! Ik moest ontzettend lachen bij die Kukident opmerking. Mijn buurman had er ook en hij deed op verjaardagsfeestjes altijd z’n gebit uit .. Mooie herinneringen
Verderop hier in de straat staat een V40 2.0T uit 2003. Hebben deze mensen nieuw gekocht, en er staat nu net geen 150.000 kilometer op de teller. Xenon, leder, climate control, verwarmde zetels en zelfs een navigatiesysteem! Vind het nog steeds een zeer stijlvolle wagen. Stukje Hollands glorie. Leuk stuk weer Willem!
@maxidyne: Had ik ook. Met zelfs 230pk (MTE getuned met oa volledig Ferrita uitlaat).
Nooit gedacht een special te lezen over een auto die ik heb! Een bijna 20 jaar oude, donkerpaarse Volvo S40 2.0T met 130K oo de teller. Helaas ondeskundig verlaagd en niet goed verzorgd door de vorige eigenaar. Beetje bij beetje komt ze er wel weer bovenop, maar toch zal ze dit jaar plaats moeten gaan maken voor een iets zuinigere auto. De -ongeveer- 195pk sterke motor (Rica tuning) zuipt mij net iets te veel op mijn woon-werk traject (veelal 130km/h of harder). Toch een leuke auto geweest voor get afgelopen jaar.
@2wheeler: hoeveel zuipt ie bij 100 per uur? Over 3 maandjes is het gedaan met de pret…
Leuke special weer! Ik heb een S40 van 1998 gehad en een V40 sports Edition uit 2003.
De S40 had ik van mijn zus overgenomen. Was een 1.8. Fijne auto maar wel erg traag. Mijn vriendin gaf hem al snel de bijnaam opa-auto. Dat vatte de auto goed samen. Ik had hem wel voorzien van de velgen die ook onder de T4 lagen. Dat deed het uiterlijk veel goed!
In de periode 2002-2005 werkte ik op zaterdag bij een Volvo dealer. Daar stond uiteraard een V40 Sport Edition de showroom te shinen, en die uitvoering vond ik echt heel erg gaaf! Geweldige velgen en mooie sportieve accenten. De V40 vond ik sowieso al mooi, maar deze… toen had ik maar besloten om hem ooit te kopen.
In 2013 lukte het eindelijk! Wat een heerlijk wagen was dat. Ik had helaas de ongeblazen 2.0 maar dat was al veel vlotter dan de S40. Vooral de wegligging was erg goed. Hij had een sport onderstel met directere besturing en met de 17” velgen ging hij erg vlot de bocht om. Hij was wel prijzig in onderhoud. Elke jaar was er wel weer iets kapot. Tot overmaat van ramp liep het blok ook nog kapot. Na 4 jaar V40 was het over en uit. Zuur einde maar het is en blijft een geweldige bak die een speciaal plekje heeft veroverd in mijn autohart.
Ik heb 8 jaar de Volvo v40 uit 1997 gereden een 1.8 16v Europa editie. Met ik denk bijna alle opties erop. 1 van de meest fijne auto’s die ik gehad heb
Leuk artikel. Ik mis wel het benoemen van de oranje lichtjes voor en achter op de zijflanken (achter rood ipv oranje op de USA modellen). Deze oranje zijlampjes maakten de S40/V40 zeer onderscheidend, geen andere personenauto had dit, en er kwam ook nooit een volgend automodel met deze zijkantmarkeringsverlichting. Wat beoogde Volvo hiermee? Liepen ze vooruit op nieuwe regelgeving die uiteindelijk niet kwam? Ik vond ze in ieder geval erg gaaf toen ik mijn in 1999 nieuw aangeschafte V40 reed.
@martijnev: volgens de carrosseriebouw wetgeving bij vrachtwagens moet je zij verlichting maximaal 1m vanaf achterzijde voertuig zitten en dan maximaal 3m tussen de lampjes. Misschien dat ze zoiets in gedachten hadden
14 jaar geleden bijna een nette T4 gekocht. Helaas toen niet gedaan. Soms nog spijt van.
Ik zocht 8 jaar geleden achter een beginnende wagen en de s40 sedan was voor mij de enige keuze qua design en motor, nog steeds spijt
Nog steeds in de juiste configuratie een super mooie auto !
Specials over huis tuin en keuken auto’s zijn altijd leuk!
Omdat ik onlangs in een kort tijdsbestek een paar V40’s zag rijden ben ik er eens op gaan letten, en verrek; je ziet ze nog heel vaak voorbij komen! Ik blijf de V40 van de laatste bouwjaren een geweldig mooie auto vinden. Een T4, daar zeg ik geen nee tegen!
Toen ik net begon met varen op mijn 16e had mijn toenmalige werkgever een v40 diesel. Ik heb heel wat uurtjes op de autobahn doorgebracht met 195kmh, harder ging die niet. Elke maandagochtend 0.30 uur (iets met zondagsrust) stond hij voor de deur om samen weer naar boord te rijden, meestal zuid Duitsland. Ik vond de stoelen best prettig, maar verder was er helemaal niks aan.
Mijn vakantie baantje bij ‘de Nedcar’ bestond uit het aanleveren van kooien met deuren met de heftruck voor de 440 en 480 serie. Opeens kwamen 4 mannen met een karretje met daarop de carrosserie van de eerste s40. Man wat een dynamische auto was dat tov dst vierkante werk van voorheen. Ik wist ’t zeker. Dat werd mijn auto als ik later groot was!
@olsie: en? Ben je groot geworden en is die Volvo er gekomen?
De V40 is nog altijd een fraai ding. Maar allejezus, wat een middelmatig rijdende auto vind ik het. Een maat van mij heeft er een en we hebben die auto een paar keer gebruikt om naar festivals te gaan, en om een of andere reden ben ik altijd de aangewezen chauffeur van dienst. De stoelen zijn prima, de ergonomie is top, maar verder vind ik het een hok. Met de 1.8 trek je geen frikandel uit de mayonaise, de besturing zou ik omschrijven als ‘zwammig’ en de versnellingsbak heeft ratio’s die de toch al amechtige motor nog verder doen doodslaan. Als-ie in ruil daarvoor nou nog zuinig zou zijn… maar nee.
@vaakbenjetebang: Die dingen zijn ondertussen gemiddeld 20 jaar oud met 2 ton op de klok. Als het onderstel, remmen, schakelmechanisme niet worden bijgehouden is het snel een draak van een auto. Maar dat is bij een e39 of W124 exact hetzelfde…
@johnhert: Vertel mij wat, ik heb er al een leven lang ouwe barrels rijden op zitten. Maar in dit geval durf ik hem wel aan: die V40 was (en is) in goede toestand. De eigenaar heeft 2 linker handen en 10 duimen, en laat alles door een gerenommeerd specialist bijhouden. Wat ik aan die auto voelde was geen achterstallig onderhoud, maar de aard van het beestje. Gewoon een oninspirerend, gezapig hok om te rijden, en daar doen goede stoelen en een fraai ontwerp niks aan af. Is ook niks mis mee, oninspirerend is niet per se slecht, maar ‘mijn’ auto was het domweg niet.
Wat een leuk informatief stuk!
@Willeme, misschien even als leuke aanvulling;
De Nederlandse Volvo truckdealers hadden in de jaren’98 een speciale regeling voor haar medewerkers.
De auto moest tenslotte door de breedte van publiek worden geaccepteerd. Dus werd er budget vrijgespeeld vanuit de truckimportreurs om de auto met een finke korting nieuw te kunnen bestellen. Dus naast de vertegenwoordigers konden de iets lagere klasse ook mee profiteren van hét nieuwe model.
Mijn schoonvader heeft daar destijds ook gebruikt van gemaakt, een simpele V40 1.8.
Ondanks zijn werkzaamheden als constructie/carrosseriebouwer, vond hij de reacties destijds erg bijzonder. Men zag ineens geen Golf 4 of Astra-G in de buurtstraten staan, maar een niet-standaard-venix middenklasser staan.
Toch heeft hij hem tot 2008 gereden, 10 jaar langs als merkambassadeur.
Mijn eerste “eigen” auto was een V40 1.9D (95pk) Europa met maar liefst 15” wielen.
De (Renault) motor liep warm bergop en op bij files… verder maakte hij een enorme herrie en echt lekker rijden deed hij ook niet.
Na 2 jaar weggedaan en slechts € 250,- op afgeschreven…
In sommige configuraties, maar mij bekruipt toch altijd het gevoel van ‘net-niet Volvo’.
Als je ze gaat zoeken kom je vooral afgeleefde hokken tegen. Niet gek gezien de leeftijd. Maar goed onderhouden en in de juiste uitvoering zijn het nog altijd erg knappe wagens.
“In 2004 was het dan echt afgelopen met de S40 en V40. De modellen werden opgevolgd door een nieuwe S40 en V50. Deze werden in samenwerking met Volvo ontwikkeld”. Wel zo makkelijk…