Californian Corners

Amerikanen worden er vaak van beticht dat ze alleen maar verstand hebben van rechtdoor rijden, mede door een groot gebrek aan bochten in hun enorme land. Ik besloot de proef op de som te nemen en op zoek te gaan naar bochten in het immer zonnige Californië.

Als arme student lijken verre vakantiebestemmingen vaak een utopie, maar begin dit jaar ging na hard sparen de kogel door de kerk, Californië moest het worden! Tickets werden gekocht, accommodaties geboekt en al snel kwam daar ook het thema huurauto om de hoek. Na enig speurwerk ontdekte ik dat via wat gegoochel met kortingscodes een “hardtop-Mustang” bij Hertz op een vergelijkbaar prijsniveau zit als een gewone “midsize” bij Alamo en consorten. Die keuze was dus snel gemaakt!

Camaro

Enige maanden later stond ik met vriendin en koffers te popelen voor de balie bij de Hertz-vestiging nabij LAX. Helaas bleek er geen “hardtop-Mustang” aanwezig te zijn en was het voor drie weken meegeven van een Mustang cabrio ook niet in te plannen, maar de “rental-agent” was erg gecharmeerd van mijn lovende woorden over “American Muscle”. Toen hij mij het aangename voorstel deed om ons dan maar zonder meerprijs een Chevrolet Camaro mee te geven kon ik een klein vreugdedansje nauwelijks onderdrukken. Snel alle formaliteiten afgehandeld en ergens op het immense parkeerterrein “onze” auto opgezocht.

Wat ik daar zag staan overtrof wederom mijn verwachtingen, het bleek namelijk te gaan om een exemplaar in “arrest-me-red” en wel in de meest luxe van de drie beschikbare uitrustingsniveau”s, de 2LT. In tegenstelling tot de basisuitrusting beschikt dit niveau onder andere over leren bekleding, een schuifdak, een Boston Acoustics stereo, remote engine start en 19-inch wielen met Pirelli P Zero’s. Naar wat ik zo snel kon zien stonden alle andere aanwezige Camaro’s gewoon op 17-inch, en nee, ik heb ook geen flauw idee waarom Hertz dit exemplaar wel zo luxe had aangekleed.

Na het drukke verkeer van LA achter ons gelaten te hebben, kon de cruise control op een stevige snelheid aan en begon de fraaie rit naar Las Vegas. Hoewel deze rit voldoet aan het stereotype van rechte wegen in de VS, blijft het toch een magisch gezicht om midden in de woestijn ineens een enorme stad te zien liggen, ruimschoots voorzien van de kenmerkende felle verlichting. “Onze” Camaro was slechts voorzien van de V6, maar deze is met ruim 300pk op de achterwielen toch bepaald geen stakker, zoals enkele rappe tussensprintjes bevestigden.

Roadmovie

De volgende ochtend begon het verlangen naar driving fun in de vorm van wat bochten toch wel erg te jeuken, dus besloot ik de tip van een lokale fotograaf op te volgen: Sandy Valley Road. Gelegen tussen Sandy Valley en Goodsprings ziet dit er echt uit als een weg uit een oude roadmovie. Zodra de weg begint te klimmen en de eerste bochten verschijnen, komen ons twee snelle motoren tegemoet, wat me doet vermoeden dat we op de juiste plek zijn beland. Dat blijkt inderdaad het geval, want de volgende paar mijl zijn gevuld met een reeks schitterende bochten.

De huur-Camaro is uiteraard voorzien van een automaat, maar die is ook handmatig te bedienen vanaf het stuur. Helaas gaat dit gepaard met enige vertraging, maar de versnellingen worden ook bij kickdown of het bereik van de begrenzer netjes vastgehouden. De lange eindoverbrenging zorgt ervoor dat ik de hele weg aan kan vallen in de tweede en derde versnelling, wat het schakellleed weer wat verzacht. Met 1705 kg is de Camaro bepaald geen lichtgewicht en de besturing voelt wat wollig, maar de bijzonder fraaie omgeving en het vrijwel complete gebrek aan ander verkeer zorgen voor een verrassend leuke rit over dit bergpasje, uiteraard in beide richtingen.

De hoogte in

Na enkele dagen vertoeven in ‘De Stad der Zonden’ is het tijd voor wat natuur, en gaat de rit via Death Valley naar Yosemite National Park. Na uren cruisen over Highway 395 is daar plots het moment om linksaf te slaan naar een ander juweeltje in het Amerikaanse wegennet, Highway 120, oftewel Tioga Pass Road. Over een lengte van zo”n 15 km klimt de weg maar liefst 1000 meter, wat garant staat voor verstopte oren, een flinke temperatuurdaling en een fenomenaal uitzicht. Uiteindelijk bereik je op deze weg een hoogte van 3031m, hoog genoeg om de helft van het jaar gesloten te zijn wegens hevige sneeuwval. Tot in het dal van Yosemite National Park is deze weg een aaneenschakeling van fraaie bochten en mooie uitzichten. Vanwege de grote hoeveelheid wilde dieren, inclusief beren, besluit ik wel om me netjes aan de snelheid te houden, maar evengoed staat deze route garant voor een hoop driving fun.

Dat de Camaro voor veel Amerikanen nog altijd tot de verbeelding spreekt blijkt telkens weer. Kleine jongetjes die enthousiast zwaaien, mede-weggebruikers die hun duim opsteken en bij iedere tankbeurt komt er wel iemand een praatje maken. Wat men vooral wil weten is het vermogen en het verbruik. Het gemiddelde verbruik van 24MPG oftewel zo’n 10l/100km lijkt veel Amerikanen te verbazen, maar dat blijkt toch een aangenaam bijproduct van de extreem lange eindoverbrenging te zijn. 60 Mph wordt al in de tweede versnelling bereikt, terwijl de automatische transmissie over zes verzetten beschikt. Het enige dat de V6 uiteraard mist is de typisch Amerikaanse V8-soundtrack, die toch onlosmakelijk met dit soort auto’s verbonden is. Alleen tijdens een koude start laat de auto van buiten een bescheiden roffel horen, eenmaal op temperatuur verdwijnt dit helaas grotendeels. Met zijramen en schuifdak geopend volgas door een tunneltje doet het motorgeluid enigszins denken aan de Nissan 370Z.

Bullit

Als we enkele dagen later in San Francisco zijn, krijg ik van onze gastheer de tip om naar Mount Tamalpais te rijden. San Francisco is vaak gehuld in een wazige mist, dit komt door een wisselwerking tussen koude lucht van de Grote Oceaan en warme lucht uit het binnenland. De baai van San Francisco is de enige opening in het Californische kustgebergte, wat ervoor zorgt dat de mist vanaf de Grote Oceaan de baai ingezogen wordt door de opstijgende warme lucht in de vallei die erachter ligt. Ook op de dag dat wij in de Camaro Mount Tamalpais bedwingen is het bijzonder mistig, al neemt dit af op het moment dat we beginnen te stijgen. Her en der slaan flarden mist over de weg heen, wat er bijzonder spectaculair uitziet. Eenmaal boven de mist uitgestegen, neemt de temperatuur met vijftien graden toe en kijken we uit over een enorme witte zee van wolken. Af en toe komen we een verdwaalde fietser tegen die met suïcidale neigingen van de berg af komt racen, maar dat kan de pret over deze geweldige aaneenschakeling van mooie bochten niet drukken. Ook de weg terug omlaag is indrukwekkend, mede door de oprukkende mist.

Rijden door San Francisco zelf blijkt al even uitdagend te zijn. De stad wordt bestempeld als de meest Europese stad van de VS, maar dat wordt in het verkeer met name bevestigd door het Parijse parkeerbeleid, waarbij aanrakingen tussen twee auto”s aan de orde van de dag lijken te zijn. De wegen zijn vrij smal, het verkeer is altijd druk en de hellingen tot meer dan 30% lijken veel bestuurders het gevoel te geven dat ze Steve McQueen in Bullit zijn. Combineer dit met trams, bussen en veel fietsers en het spektakel is compleet. Al moet ik eerlijk toegeven dat ook ik de Bullit-verleiding niet kon weerstaan. Met name ’s avonds laat, als de wegen enigszins rustig zijn, is het geweldig om de steile heuvels met flink tempo te nemen.

Jay Leno’s playground

In Los Angeles lijkt de keuze voor liefhebbers van stuurwerk snel gemaakt, Mullholland Drive, waar zelfs Jay Leno lyrisch over is. Hoewel het meest bochtige stuk, “The Snake”, erg fraai is, gooien de aanwezigheid van veel verkeer en semi-permanente politiebewaking al snel roet in het eten. Een kennis van me, die vrij actief was in de lokale driftscene, geeft me het advies om naar Glendora Mountain Road te rijden. Vanuit LA zo”n drie kwartier rijden, maar eenmaal ter plekke blijkt dit onmiddellijk de moeite waard. De riante hoeveelheid rubber en bandensporen op het asfalt doet me vermoeden dat het er hier in de weekenden stevig aan toe kan gaan. Wat volgt is een uur lang durende aaneenschakeling van bochten, die stuk voor stuk uitnodigen om er vol tegenaan te gaan.

De Camaro laat zich mede door de lang versnellingen en het open differentieel nauwelijks verleiden tot zijwaartse uitstapjes en de hoeveelheid bandensporen die eindigen in een afgrond helpen me herinneren dat dit niet de meest geschikte plek is om mijn geluk te beproeven. Als ik een uur later enigszins vermoeid, maar absoluut voldaan Glendora weer inrijd moet ik toch concluderen dat de Amerikanen wel degelijk wegen met bochten hebben. De enige tegenliggers die ik ontmoet zijn een Corvette C6 en een Porsche Cayman S, waarbij ik uit de manier van groeten kan afleiden dat ze duidelijk met hetzelfde doel als mij hierheen gekomen zijn: het ouderwets genieten van autorijden!

Met dank aan Martijn Koevoets voor deze bijdrage!