Klassiekers gespot!

Na mijn eigen amateur gespot sessies op vakantie in Marbella mag ik nu weer de professional aankondigen. Vroegâh was alles beter, en dus ook de auto’s. Appeltje leert ons e.e.a. bij over de exclusieve automobielen van weleer, toen menigeen van ons nog slechts een glinstertje was in ’s vaders oog.

Jim Appelmelk leest voor uit eigen werk:

Na alle moderne supercars is het weer tijd om het verleden wat op te frissen, vroeger was er immers ook veel moois te koop. Voor interessantste gespotte klassiekers is Klassiekergespot (www.klassiekergespot.nl) kort geleden opgericht. Mensen lopen er echter nog niet zo voor warm, omdat de meeste mensen minder bezig zijn met de auto’s uit het verleden, dan met die uit het heden. Onder andere daarom – en ook omdat ik ze zelf erg mooi vind – komt er vandaag een dubbele aflevering over het moois van vroeger. Jammer maar helaas voor de mensen die hiet niet veel mee hebben, over twee weken komt er pas weer een volgende lading. Ik ga er namelijk een weekje tussenuit. Ook dan wordt het een grote aflevering. Allereerst deel 1, later verschijnt deel 2.

Alvis TD-21 Convertible

Alvis is één van de vele vergane Engelse merken. De auto is te zien als een concurrent van Bentley, ongeveer even oud en met min of hetzelfde type auto’s. In 1919 opgericht als sportwagenfabrikant, maar later ook producent van luxe automobielen, zoals deze beeldige cabriolet uit 1960. Dat was nog in de tijd dat er veel aan coachbuilding werd gedaan: koetswerken van auto’s werden ontworpen door onafhankelijke koetsiers, zoals in dit geval het Zwitsere Graber. De TD-21 werd nog aardig verkocht, de dichte en de open versie gingen samen 1.070 keer over de toonbank. Er lag een 6 cilinder van liter onder de kap, die 104 tot 130 pk leverde. Toen was men nou eenmaal andere standaarden gewend, want in een hedendaags equivalent vind je al gauw drie keer zoveel vermogen. Een mooie klassieker die te koop is voor schappelijke prijzen.

Aston-Martin DB6 MkII

In de DB6 waren duidelijk lijnen van de DB5 te herkennen, maar er waren ook duidelijke verschillen te zien tussen de twee auto’s. De zijramen achter hadden niet meer de spitse vorm van degene op de DB4 en DB5, het waren nu min of meer afgeronde rechthoeken. Naar mijn idee geeft het de auto een iets lomper en minder dynamisch uiterlijk, en over het algemeen wordt de auto dan ook wat minder gewaardeerd. De eerste serie werd nog best goed verkocht – 1462 stuks totaal – de afgebeelde MkII liep niet zo heel goed. Men was blijkbaar toe aan iets nieuws, want de auto had zelfs nog vrij veel weg van de uit 1958 stammende DB4. Die was toen al 21 jaar oud! Er werden er niet meer van verkocht dan 277, waarvan er ééntje speciaal vanuit Frankrijk naar de P.C. Hooftstraat is gereden zodat ik hem kon platen.

Bentley S3

Waar de verschillen tussen de Bentley Arnage en de Rolls-Royce Silver Seraph nog in redelijk fundamentele zaken zaten, zoals het motorblok, was de Bentley S3 eigenlijk precies dezelfde auto als de Rolls-Royce Silver Cloud III. Natuurlijk had de auto een andere grill en wat andere badges, maar jullie begrijpen wat ik bedoel. De motor die voorin lag was een 6,23 liter V8, waar later de 6,75 liter V8 van werd afgeleid die nu nog wordt gebruikt in de Bentley Arnage. Geheel naar traditie leverde de motor “voldoende” vermogen, iets waar men het toen waarschijnlijk nog mee eens was ook. Tegenwoordig zouden we daar natuurlijk om lachen, want de hedendaagse prestigebakken hebben genoeg paarden beschikbaar om 250 te lopen, met begrenzer wel te verstaan. Er werden 1.286 standard saloons afgeleverd, zoals het afgebeelde exemplaar dus.

Bristol 411 MkII

Een ander Engels merk waarvan je zou denken dat het niet meer bestond is Bristol. Overigens bestaat het merk nog steeds, maar de verkoopcijfers zijn zo dramatisch dat je zou denken dat het om een conceptcar ging. Om terug te komen op dit model: het is een Anglo-Amerikaan met een Chrysler V8 van 6,3 liter en een vermogen van maar liefst 340pk! Bijna net zo veel als de BMW M3 E46 dus. De auto is het beste te vergelijken met een Aston-Martin DB6 MkII die hiervoor besproken is, dat is zelfs precies hetzelfde segment. De Ferrari 365 GT 2+2 was één van de concurrenten. Van die drie is het nu de minst kostbare auto omdat Ferrari en Aston-Martin iets meer tot de verbeelding spreken en er ook net iets beter uitzien. Overigens vind ik de Bristol 411 ook erg mooi in al zijn simpelheid, hij straalt bescheiden rijkdom uit.

Cadillac Series 62 Convertible 1960

Een auto die geenszins bescheiden rijkdom uitstraalt is deze Cadillac. Hij doet nog het meeste denken aan de auto van Sjonnie Flodder uit de eerste speelfilm van Flodder. Dat was de nog net iets opvallendere Series 62 Convertible uit 1959, toen de vinnen het allergrootst waren. Die auto hab ik overigens al eerder behandeld. In Amerikaanse termen is de auto “medium”, terwijl wij de even lange Maybach 57 tegenwoordig ervaren als Extra Large. Er zit echter een wereld van verschil tussen de twee auto’s, gekeken naar het segment, maar dat was natuurlijk wel duidelijk. Voorin lag een door en door Amerikaans big block, een V8 van 6,4 liter met 325pk en een heerlijke roffel. De auto werd ook aangeboden als Eldorado, dat is de aangekleden versie met meer chroom en nog 20 extra paarden.

Chevrolet Impala Sedan

Iets meer voor de gewone man was de Chevrolet Impala. In dat opzicht kun je je nog flink vergissen, want hij is en blijft ongeveer even lang als de Rolls-Royce Silver Cloud uit die tijd. Er was keuze uit een verscheidenheid aan koetsen, naast de afgebeelde sedan waren er nog een stationcar, een coupé en een convertible. Dan waren er ook nog veel verschillende motoren leverbaar, om te beginnen een 3,9 6 cilinder met 135pk en als uiterste een 5,7 V8 met 315pk. Indrukwekkende getallen, net als det feit dat alleen de coupé al 164.901 keer werd verkocht. De auto is dan ook niet zo veel geld waard als je zou kunnen verwachten aan de hand van de motoren en de ruimte in de auto.

Chrysler Windsor 1956

De Chrysler Windsor was het goedkoopste model in 1956, maar was echter nog alleen leverbaar met naar huidige maatstaven enorme V8 motoren; een 4,9 met 188pk en een 5,4 met 225pk. De laatste kwam in 1956. Ook naar Amerikaanse gewoonte was de auto leverbaar als sedan, coach (tweedeurs, lijkt op een coupé), convertible en stationcar. De auto wordt hier gewaxed bij een autobedrijf in de buurt van de Amstel, je kunt waarschijnlijk wel zien dat de auto er heel netjes uit ziet. Omdat het geen erg dure auto was, zijn er destijds bijna 185.000 gemaakt, maar in Europa zul je ze bijna nooit tegen komen. Het overgrote deel is al lang overleden omdat auto’s na een jaar of 15 bijna allemaal wel op zijn, en daarnaast zullen er relatief veel in de VS zijn. Exemplaren die oorspronkelijk Nederlands zijn zul je ook niet snel vinden, deze is een paar jaar terug ingevoerd.

Jaguar Mk IX?

Dat vraagteken hoort daar inderdaad te staan. De auto zou je op het eerste gezicht identificeren als een Mk IX, of anders als een VII of VIII. De RDW site zegt echter dat het om een 420 uit 1967 gaat. Vreemd, want de hiervoorgnoemde modellen werden toen nog niet gemaakt, dus er is blijkbaar sprake van een replica. Dat is eveneens opmerkelijk, omdat beide modellen ongeveer evenveel waard zijn, en dat is niet heel erg veel. Laten we er dus maar vanuit gaan dat de RDW zijn zaken weer eens niet op orde heeft, dat gebeurt wel vaker. De MK IX is een auto die me op het eerste gezicht het meeste doet denken aan een Silver Cloud, en dat is niet zo heel gek. Hij komt uit dezelfde tijd en is in hetzelfde land ontworpen. Jaguar zit wel in een iets lager segment. Voorin ligt een 3,8 zescilinder die ook op de XK150 werd geleverd, terwijl het toch twee totaal verschillende auto’s zijn. Van de IX werden er 10.005 verkocht, van zijn voorgangers ruim 36.000.