Ja ja, ik ga het er toch weer over hebben: klassiekers. Sinds de Amsterdam – Beijing Classic Car Endurance Rally iedere dag op TV te zien is, zit ik iedere avond met het bord op schoot op de bank te kijken. Ik vind het prachtig om te zien hoe de enorme diversiteit aan auto’s en mensen dit avontuur ondergaat en hoe de deelnemers, ieder op hun eigen manier, de liefhebberij voor klassieke auto’s delen.
Sommigen vind ik gewoon uitermate stoer, omdat ze bijvoorbeeld in een nachtje “eventjes” een Méhari-motorblok vervangen of als echte die-hards in een stokoude Bentley zonder stuur- en rembekrachtiging en die nog je nog moet schakelen met dubbel clutchen omdat hij nog geen synchromesh heeft, vele honderden kilometers op een dag afleggen. Weer anderen vind ik bijzonder aandoenlijk als ik zie hoe onbeholpen en klungelig ze kunnen zijn en de ballen verstand hebben van techniek en navigeren, maar er in verweggistan toch het beste van weten te maken.
Ik heb in een deuk gelegen toen er een enorme bal met een typische Larense rrrrr voor de camera verslag deed van een pechgeval: “Wij hebben zelf geen pech, maar wij Jaguarrrr-rijders onderrr elkaarrr hebben een sterrrke band met elkaarrr en als errr één pech heeft, dan helpen wij elkaarrr natuurrrlijk. Dan staren we met z’n allen een tijdje heel intelligent onderrr de motorrrkap en bellen dan de technische dienst.”
Haha! Fantastisch toch?
Ik kan erg lachen om die stereotype Larense figuren die geen enkel benul hebben van wat er onder het beeldschone plaatwerk van hun Jaguar, Mustang of Porsche draait en rochelt en volledig afhankelijk zijn van de jongens van de Innovam. Maar ik lach zo makkelijk, omdat ik het wel herken.
Ik ben ook ooit als onervaren en onwetend studentje aan een oldtimer begonnen, zonder echt goed te weten waar ik aan begon.
Ook ik heb wel eens appelig (of in het bijzijn van anderen juist heel intelligent…) onder de kap staan staren of met zweet in de nek op eieren gereden, omdat ik weer eens een vreemd geluidje ergens vanonder hoorde.
Maar al doende werd ik door schade en schande wijs en op een gegeven moment kon ik met een beetje padvinders-inventiviteit mijn oude, lieve Peus weer aan de praat krijgen of rijdende houden. Bij de rally op TV zag ik hoe de techneuten het gat van een losgeraakte peilstok opvulden met een champagnekurk en ik heb hetzelfde ook eens moeten doen, maar ik dronk helaas geen alcohol. Met een prop van boomschors, bladeren en sisaltouw wist ik gelukkig de straal olie, die mijn motorkap van de onderkant mooi zwart maakte, te dichten.
Nu ik die rally met veel aandacht volg, denk ik met weemoed weer terug aan de tijd dat ik met mijn Peugeot 404, Marie (want dat was haar naam) op vakantie ging. Ik rijd al weer veel te lang in een moderne auto en ik mis de gezelligheid die vaak heerst onder klassiekerrijders en het wil me ook maar niet lukken om net zo’n band te krijgen met mijn 306 als dat ik met mijn 404 had.
Lange ritten in een oldtimer zijn avontuurlijk en bijzonder rustgevend tegelijk, waar de rit in m’n 306 vaak saai en gehaast verloopt.
Zoals ook bij de rally te zien is, verbroedert het rijden met een oldtimer en je komt veel meer in contact met de lokale bevolking.
Zo hoefde ik nooit om een praatje verlegen te zitten als ik met Marie even pauze hield in een Frans dorpje of wanneer ik haar bovenop een bergpas weer eens af moest laten koelen. Ook blijken mensen veel eerder te willen helpen in geval van pech met een klassieker dan wanneer je met een moderne auto komt stil te staan.
De Amsterdam – Beijing Rally is perfect georganiseerd en volledig verzorgd. Door de uitgebreide service van de meerijdende technische dienst en een bezemwagen is het voor onervaren, niet-hardcore klassiekerrijders met twee linker handen toch mogelijk om aan deze monsterrit mee te doen. Hartstikke fijn natuurlijk voor deze mensen, maar hierdoor missen ze, wat mij betreft, toch wel de essentie en één van de grootste charmes van het klassiekerrijden.
Naast de speciale sensatie die een klassieker je geeft door er enkel in te rijden, is een deel van de charme ook het feit dat zo’n ding ineens niet meer wil rijden. De kunst is dan om er met wat inventiviteit en een flinke portie goede moed helemaal zelf weer uit te komen. Als je je geliefde vierwieler helemaal eigenhandig weer aan de praat hebt weten te krijgen en ze beloont je vervolgens met nog vele prachtige kilometers, dan pas krijg je een echte band met zo’n “ding”.
Een oude auto heeft nu eenmaal veel meer nukken en streken dan een nieuwe en toch was ik voor mijn oude “dame” veel vergevingsgezinder dan dat ik voor mijn dagelijkse auto ben. Zo’n oude Peus praat tegen je en ik praatte dan ook altijd vrolijk terug. “Toe maar, Marietje. Je kan het wel!” riep ik tegen haar als ze er even stevig aan moest trekken om een lange col te beklimmen. Mijn moderne Peus, daarentegen, zou het niet moeten flikken om halverwege stil te vallen! Dan kan ze een rotschop krijgen, maar Marie kon van mij altijd alle steun en liefde krijgen die ze maar nodig had op dat moment. Als ze tijdens een lange klim te warm dreigde te worden, zette ik de blower van de verwarming vol aan, trok aan de hendel om het schutbord open te klappen en zette de ramen en schuifdak wagenwijd open om maar zo veel mogelijk warmte af te voeren. Dat ik zelf zat te stikken onder de zon en in de motorwarmte maakte niet uit, zolang Marie maar heelhuids bovenkwam. En als we dan boven op de top van het mooie uitzicht stonden te genieten, dan kon ik zeggen dat we het samen hadden volbracht.
En een oude auto kan soms verrassend veel meer dan je vaak van ze zou verwachten. Kijk maar eens welke modellen er allemaal in de Peking-rally rijden. Porsches 911 en 356 bijvoorbeeld en Volvo’s Amazone en Katterug, Saab’s, Dafjes en ga zo maar door.
Die auto’s krijgen toch echt wel pittige wegen voor hun wielen en tesamen bewijzen ze dat je daar toch echt geen moderne SUV voor nodig hebt, maar dat eenvoudige, klassieke techniek dat allemaal prima aankan. Zo heb ik mijn 404 ook soms met stevige snelheden over slechte wegen gejaagd, waar ik met mijn 306 allang van de weg zou zijn gestuiterd.
Waar ik ook zo van kon genieten waren de eigenaardige rituelen die we in de loop der tijd ontwikkelden. Zo had Marie nog wel eens de neiging om voor een rood stoplicht ineens af te slaan en ze weigerde dan vaak om opnieuw aan te slaan als de motor nog warm was. De startmotor gaf een enkele klik, maar vertikte het om de motor ook maar één slag rond te draaien.
Ik stapte dan altijd rustig uit en liep naar de kofferbak. Terwijl ik de kofferbak opende om de zwengel te pakken, zwaaide ik altijd even verontschuldigend naar de wachtende auto’s achter me. Vervolgens liep ik rustig naar de voorkant, stak de zwengel door de bumper in het uiteinde van de krukas en draaide de motor een slag rond. Ik legde de zwengel weer terug, stapte in en startte de motor. En met dat kleine beetje aandacht was Marie dan weer tevreden gesteld en startte ze alsof er niets aan de hand was.
Ik had natuurlijk ook gewoon de bak in vier kunnen zetten en de auto een halve meter naar voren kunnen duwen, maar dat was nu eenmaal veel minder leuk. Die zwengel zat er natuurlijk niet voor niets bij!
Vreemdgenoeg heb ik nooit de woede van een wachtende chauffeur op mijn hals gehad, maar leek iedereen er wel vrede mee te hebben dat een oldtimer zo af en toe dat soort nukken vertoont. Sommigen stapten zelfs uit om eens aandachtig te bekijken wat ik aan het doen was met die zwengel.
Ik moet er niet aan denken hoe ik dat soort rituelen over pakweg 25 jaar moet uitvoeren wanneer de Microsoft Mobielen de oldtimerstatus hebben bereikt. Moet ik dan mijn laptop uit de kofferbak halen om de hele zaak te resetten en vervolgens een tijdje te moet wachten, omdat eerst de virusscanner nog een full system scan moet uitvoeren?
Door Marie heb ik leren schakelen zonder te koppelen, omdat eens de olie langzaam uit de koppelingskabel lekte. Dat was altijd wel spannend! Precies het juiste toerental opzoeken, de pook zachtjes tegen de volgende versnelling aanleggen en op gevoel doordrukken. Terugschakelen was nog spannender, want je moest de pook eerst in z’n vrij forceren, dan gas bij geven en bij het juiste toerental de lagere versnelling kiezen. Het koppelingspedaal kon ik met een kleine lekkage slechts één keer gebruiken om vanuit stilstand weg te rijden. Eerst een paar keer pompen om wat druk op te bouwen, dan snel starten, de schakelstang vliegensvlug in de eerste versnelling proppen en direct de gang erin houden. Dat was pas rijden!
De oldtimer van de toekomst heeft geeneens een koppelingspedaal meer. Hoe kan je in geval van een bug in je systeem toch nog van je plaats komen met die plus- en minhendels aan de stuurkolom? Ik kan maar moeilijk een band krijgen met modern blik.
Zou ik nu al oud beginnen te worden?
Helaas is Marie er niet meer. Als een echte Franse dame had ze een nogal gevoelige huid. Het begon met een enkel klein, bruin vlekje… Ze had echter wel een sterk hart, welke nu haar slagen maakt in een 404 cabrio van een andere liefhebber.
Geen avontuurlijke ritten door de Alpen meer voor mij en Marie… helaas.
Ik stap morgen in de 306 voor een vakantie in de Achterhoek.
Het begint er wel op te lijken dat ik oud word, he? ;)
mooie collum, legt perfect uit hoe het is om een klasieker te bezitten ;-)
@Michiel: koop je klassiekertje en dan zie ik je in de volgende klassiekerrally wel op tv ;)
Op TV? Ja, dat zou mooi zijn . . . Met een 30s Bentley naar Peking is wel wat heftig trouwens.
Ik ga vanavond eens voor de column zitten Michiel. Tjesis wat een lap.
super leuk om te lezen!
Herkenbaar. Controlefreak dat ik ben heb ik zelf al eens rondgekeken naar wat er met de nieuwe autos gaat gebeuren als ze oud zijn, en met de oude autos als ze moeten vernieuwd worden.
Het ziet er naar uit dat de nieuwerwetse computergestuurde dieselmobielen op de lange termijn niet erg veel toekomst hebben. Eens er geen olie meer is/zou zijn (die discussie mijd ik maar ga er net als de Zweden van uit dat de resterende olie in 2020 onbetaalbaar geworden is) kunnen ze enkel nog vooruit komen met koolzaadolie maar als een schimmelinfectie of bladluisaanval op massale schaal -de gevaren van monocultuur!- dit gewas uitdunt staan we even ver. En de uitstoot blijft de natuur schaden.
En dan zijn er nog de berichten dat al die electronica maximaal 20 jaar zal meegaan vanwege de detorioratie van het materiaal waar de circuits van gemaakt zijn.
Schroothoop op met die handel dus, of alle technologie strippen. Wordt het toch nog gezellig.
De enige uitkomst op lange termijn blijkt Fissie technologie met waterstof als energiedrager. En wat blijkt? Mijn oude Alfaatjes zijn hierop perfect om te rusten. De eerste commercieel verkrijgbare auto op waterstof ter wereld is een… AC Cobra :-)
De toekomst blijkt dus aan de oudjes te zijn.
Ik vind het idee opzich geweldig en mn vader en ik hadden het idee om mee te doen totdat we de kosten te horen kregen: €29.000.
Dan maak je het niet een event voor de ware liefhebbers maar gewoon voor de zeer verwende S-klasse rijdende elite van ons land.
Weer een prachtige column, Michiel. Ik heb ook lang (Amerikaans) klassiek gereden, wat altijd een genot was. Alleen met toenemende drukte had ik toch behoefte aan meer betrouwbaarheid, dus rij ik nu een ‘moderne klassieker’ (MX-5 NA). Maar zodra het budget het eens toelaat, komt er weer een echt oudje voor die mooie ontspannen ritten met die kleine rariteiten die je beschrijft. :-)
Zo inderdaad, voor columns van dit formaat moet ik ook eerst mijn agenda raadplegen. Kannonnen man, duurt half uur voordat je er doorheen bent. Inhoudelijk kan ik dan ook nog niet reageren, ik heb het boekwerk nog niet uit.
applaus, hele leuke collum, dit gevoel heb ik ook bij klassiekers, helaas ben ik student en is een mooie klassieker niet bereikbaar, dus doe ik het maar met mijn polo uit 1997..
Eindelijk iemand die weet hoe het klassiek rijden in elkaar zit.
Ik rijd zelf een volvo 164 uit `69. Hieraan beleef ik iedere keer als ik er in rijd plezier. Het is verbluffend wat voor een onthaastend effect z`on auto op je heeft.
En als het een keer hard moet, is de volvo ook tot heel aardige dingen in staat hoor waar mening moderne auto moeite mee heeft (denk aan 190 op navigatie).
Michiel ga zo door met je collum`s
Ik ken ook iemand die een volvo 164 bezit, een donkerblauwe uit ongeveer hetzelfde bouwjaar, ik dacht ’69 of ’70, met een 2500 cc motor (dacht ik ).
Die heeft ook nog een tal van ander oldtimers, maar daar zou ik het type niet van kunnen zeggen.
Helemaal goed getroffen!
@heidekonijn: “…En dan zijn er nog de berichten dat al die electronica maximaal 20 jaar zal meegaan vanwege de detorioratie van het materiaal waar de circuits van gemaakt zijn….”
Nou, was het maar waar dat het 20 jaar meeging. Bij mij beginnen de electronische storingen al na 4 a 5 jaar :-/
mooi mooi .. old-timers zijn super :)
@Simonmc: de auto die ik in mijn bezit heb is lichtblauw.
De Volvo 164 zijn echter alleen geleverd met 3000cc 6 in lijn motoren. Al dan niet voorzien van injectie.
Mocht je enigszins geïnteresseerd zijn in dit soort auto`s, hier zijn een paar foto`s van die van mij
http://www.mijnalbum.nl/Album=A4ATIUBC
Koop een CX turbodiesel uit 85. Al klassiek, en destijds de snelste productiediesel ter wereld. Ook geen injectie en electronica die altijd stuk gaat.
Altijd aanspraak bij de pomp of op het parkeerterrein, en toch het rijgenot van een moderne auto. Prachtig, zo leuk als het is op het parkeerterrein van de supermarkt een unieke auto te bezitten, tenmidden van tientallen identeke zilvergrijze Astras en Golfjes. Je wilt nooit meer wat anders. Maar net als met Marie: pas op met het gevoelige huidje, en als bij vele dames op leeftijd willen ook de botten nog wel eens broos worden (roest in het chassis…)
Ander voordeel van dit type wagen: zolang je hem netjes in orde houdt stijgt ie in waarde dus waar je met een moderne auto kosten hebt als afschrijving en belasting kun je dat met een klassieker allemaal spenderen aan onderhoud.
Resultaat is een hoop meer plezier in het leven!
@Marc: geweldige suggestie! Al zou het voor mij een série 1 moeten zijn, met die chromen bumpers en dichte wieldoppen (en een zo mogelijk nòg gevoeliger huidje). En dan een 2400 Pallas alstublieft, in het brons! :-)
@ Rik: Nou Rik al was je niet geschrokken van die 29.000 eeetjes…dan wel van het volgende: ik heb gehoord dat door financiele problemen het bedrag om deel te nemen verhoogd is naar 45.000 eetjes…en dan moet je nog gaan rijden…nou kan je in veel landen waar de oldtimers door heen rijden je tank vol gooien voor $1 en dan geef je waarschijnlijk nog fooi ook!!!
Het is en blijft natuurlijk geweldig om die gehele variatie van oltimers, en mensen (van Laren tot Brabant, van Oost tot West) van Amsterdam naar China te zien rijden!!! Moet een hele mooi ervaring zijn!!!
Ben benieuwd wat er gaat gebeuren als ze Beijing in rijden!!! Dat moet echt een kick zijn!!!
De charme van zo’n klassieker snap ik helemaal. Zelfs na meer duwen dan rijden tijdens een proefrit vond ik de betreffende auto nog geweldig….
Maar de realiteit is helaas dat ik weet dat de auto met een beetje serieus probleem de garage in zou gaan en door tijdgebrek er weken zo niet maanden zou blijven…… dat is niet wat ik in gedachten had en op professioneel repareren door experts zou ik financiëel leeglopen…. en dat is ook niet de bedoeling. Dus ook voor mij een “moderne klassieker) die vaak te gebruiken is, een vergelijkbaar gevoel (rust, ontspanning maar ook af en toe speelkwartier) geeft maar die zelden problemen heeft…..
Wie weet komt er nog wel een keer een echt oudje (nog italiaans ook) maar nu geniet ik van rijden en het vaak heerlijke weer…. :-)
Mooie column wederom. Mijn volvotje snort er nog altijd vrolijk op los ook als viert ze volgend jaar haar 40e verjaardag. Het is onthaasten in een oldtimer, lekker muziekje, mooie zonsondergang; dat is op en top genieten. Tuurlijk heb je wel eens pech; zo begon de uitlaat ietsje te roesten en een hobbel klonk het alsof er een V8 in het vooronder lag Echter met een beetje verstand kon dat zo verholpen worden en dan bedoel ik niet el cheapo gaan lassen. Ook klapte de distributie er uit, want er zitten twee tandwielen (geen ketting of v-snaar, dat is te modern) en eentje daarvan is van bakeliet. Deze was de helft van zijn tanden kwijt. Verbazingwekkend was het een kwestie van nieuwe set erop, welliswaar gekozen voor een moderne uitvoering allebei van staal, maar de motor had amper hinder ondervonden. Kwestie van ontstekingstijdstip ietsje goed zetten en klaar. Dit geeft het wel een extra dimensie, de spanning of je wel aankomt. Aan de andere kant kun je er ook niet mee zitten, want je weet het vantevoren in tegenstelling tot een nieuwe auto.
Wat betreft de A-B rally. Eerst ontzettend veel geld betalen om überhaupt te mogen starten. Dan nog de aanpassingen aan de auto die voor je eigen veiligheid zijn, rolkooi en racestoelen en natuurlijk het in topstaat verkrijgen van de wagen voor de start. Als je echt een mooie trip wilt maken met het volk met klasse en passie dan moet je hier aan meedoen: http://www.siteset.co.uk/pekingparis/
Klassiekers, ik ben er gek op:
Erg leuke column!
Michiel, je weet het gevoel prima uit te leggen.
Dit is wat ik voel als ik met één van mijn oude Peusjes aan het tuffen ben.
Ha Michiel! Heerlijk verhaal, zeg.
Ik begrijp dat je je Peus-trui dus extra koestert? Volgend jaar gewoon meedoen joh, als razende reporter. Ik wil wel navigeren. Hoewel Dakar natuurlijk nog veel gaver is. Daar wil Autoweek vast wel aandacht aan besteden? Jaap had het dit jaar ook voor elkaar met AMS! Intussen veel plezier in de Achterhoek (ik herinner me nog wat opmerkingen over die regio, je hebt je bedacht? Whoehahaha). Tip: Hugo zit in Brummen.
Ha Michiel, ik loop wat achter, vandaar deze late reactie:
‘Door Marie heb ik leren schakelen zonder te koppelen, omdat eens de olie langzaam uit de koppelingskabel lekte.’
Je bedoelt zeker dat de vloeistof uit de leiding van je hydraulisch bediende koppeling lekte?
‘Intussen veel plezier in de Achterhoek (ik herinner me nog wat opmerkingen over die regio, je hebt je bedacht? Whoehahaha).’
En beviel ’t in de Achterhoek? 10 september weer he? En dan ook nog in zo ongeveer het meest oostelijk puntje! ;)
@ Volvo :D : Mijn oom heeft ook zo’n Volvo 164, alleen staat ie nu al een aantal jaar stil :( Dr waren allemaal problemen met de versnellingsbak enzo. Maar toen hij het nog deed was het echt een heel mooi ding, reed heel lekker enzo… Die van hem was trouwens donkerblauw.
dit filmpje pas hier goed bij
http://www.youtube.com/watch?v=T9ry5JIe-9E
Weet er iemand hier hoe je een wagen start door middel van een zwengel?
Het gaat hier om een landrover serie III.
Gr Jits
GENIAAL stuk dit, echt diep respect! En zo’n gevoel zou er in de auto’s van nu ook moeten zitten;) Helaas gaan we naar dode accu’s toe… een fijn vooruitzicht (not!).
By far the best written collum I have read in a long time.
Waarom heb ik dit nog nooit gelezen of er iig nog nooit op gereageerd? Fantastische column Michiel!