Gespot: My Favourites

Dat er op elke foto in “gespot” wel een bijzondere auto te bekennen is, betekent niet meteen dat ik er zelf speciale gevoelens bij heb of er later veel geld voor zou overhebben. Een dergelijke positie is maar voor een paar auto’s weggelegd, hoewel “een paar” meer wijst op het feit dat het maar een kleine fractie is van alle bijzondere auto’s, dan dat het daadwerkelijk een realistisch aantal te bezitten auto’s is.

Wie op mijn smaak en kritiek in de afgelopen 16 maanden heeft gelet weet ongeveer wat hij wel kan verwachten en wat niet. Duitsers kun je in ieder geval op je buik schrijven, afgezien van zo’n beeldschone 356 Carrera. Het zijn voornamelijk Britten en Italianen, waarvan er één model een wel heel erg belangrijke rol speelt. Over die auto volgende week meer.

Aston Martin V8 Vantage

Een auto die momenteel een beetje ondergesneeuwd is geraakt door het hergebruik van de naam op een nieuw model is deze lompe Aston-Martin met 5,3 liter V8. Dat was nog eens een V8! De huidige V8 zal op een circuit wel stukken beter scoren door zijn lagere massa en betere wendbaarheid, maar die heeft een liter minder motorvolume aan boord, en is sowieso een heel stuk braver.

De uitstraling alleen al van deze auto is gemeen, de power voorin is onovertroffen, net als het koppel, en hij is zeldzaam en had een veel te hoge nieuwprijs voor wat je kreeg, iets dat trouwens best kenmerkend is voor mijn smaak. De motor levert maximaal 550 pk, serieus veel dus, en is daarmee het krachtigste model dat Aston-Martin tot nu toe heeft geleverd (afgezien van de V600/Le Mans dan). Een erg brute auto waarvan er maar 279 zijn gebouwd!

Bentley Continental T

Een directe concurrent van de Aston Martin V8 Vantage was deze erg forse en eveneens veel te dure coupé uit de schappen van Bentley. Dezelfde uitstraling, dezelfde lompheid, een nog grotere V8 mèt compressor, iets minder vermogen en indrukwekkende topsnelheid van 273 km/u. We hebben het hier over een auto die twee-en-een-halve ton weegt, 524cm bij 206cm bij 146cm meet, en desalniettemin nauwelijks meer dan twee personen kan vervoeren. Autozine weet zelfs nog te melden dat de motorruimte zo groot was dat de motor alleen met een groothoeksobjectief kon worden vastgelegd! Daar ligt namelijk de bekende 6,75 liter V8 die de auto aandrijft met maximaal 426 [email protected] en een kolossaal maximum koppel van 875 Nm kan leveren.

Het maakt dus niet echt veel uit dat dit via slechts vier verzetten – uiteraard automatisch – wordt overgebracht op de achterwielen. Tevens was het in zijn tijd de meest koppelrijke prodctieauto. Naast al deze heel erg karakteristieke eigenschappen heeft de auto ook nog een bijzonder mooi interieur vol met geborsteld aluminium, de auto heeft hiervoor nog een award gekregen in 1997, kan ik me nog herinneren uit een Autovisie uit die tijd. Daar werd de auto overigens vergeleken met de V8 Vantage van hierboven, een CL600 (C140), een 993 Turbo en een auto die ik alweer ben vergeten, uiteraard kwamen mijn favorieten – de twee Britten – als slechtse uit de test wat betreft value for money. Maar voor mij scoren ze zeker het hoogst wat betreft emotion for money, als het geld al een variabele is…

Bentley S1 Continental Park-Ward Coupé

Veel mensen kennen mij als een liefhebber van Engelse auto’s, Italiaanse auto’s, maar vooral van klassiekers. Daarom heb ik bij Klassiekergespot ook zo’n grote vinger in de pap. Het is niet ieders smaak heb ik gemerkt, dus heb ik wat uit te leggen opdat anderen er wat meer begrip voor krijgen, en dat doe ik graag. Want naast het feit dat zo’n klassieker momenteel heel erg bijzonder is en dus vrij lastig te spotten – zeker in Amsterdam, Londen en Düsseldorf zitten er vol mee – heeft het ook met stijl te maken.

De vormen vind ik mooier, ronder, rustiger, en vooral de details zijn in overvloed aanwezig en zijn erg mooi. Het is hard om te zeggen, maar van een betrekkelijk steriele auto als de Carrera GT kan ik moeilijk meer dan dertig foto’s met veel variatie schieten, daarvoor heeft de auto te weinig details, de auto is te glad. Een auto als deze zit vol met leuk details en interessante vormen, leuke chromen randjes, achterlichtunits, vleugeltjes, grill, en nog veel meer! En wat er aan deze auto specifiek zo bijzonder is, is dat het een Bentley is met een erg bijzonder en mooi koetswerk dat maar heel weinig voorkomt, gemaakt door Park-Ward voor een Bentley S1 chassis uit 1956. Opmerkelijk genoeg weet de RDW zelfs te melden dat het om een Park-Ward koets gaat!

Bentley Turbo RT LWB

Wat hier zo bijzonder aan is ten opzichte van andere auto’s is al lastiger uit te leggen, want van de vormgeving zullen niet veel mensen warm worden denk ik. Maar het is ook weer een heel gepast, veilig en statig ontwerp, het is gewoon typisch een Bentley en hij had niet anders moeten zijn. Zo ziet een echte Bentley er uit, lomp, groot, recht omdat het ontwerp uit 1980 komt, en die uitstraling mag ik wel.

Het ontwerp klopt daarnaast ook helemaal, de auto is zoals je verwacht, afgezien van de velgen, die speciaal voor de Turbo RT zijn gemaakt (maar ook wel op de New Turbo R zijn verschenen). Daarnaast is de RT nog een erg speciale uitvoering, het staat voor Road & Track. Het is de überversie van deze generatie Bentley’s met het-één-en-ander uit de Continental T, zoals een heel erg krachtige V8 met lagedruk compressor die 400 pk levert bij 4.000 min-1 en 800 Nm tussen 2.000 min-1 en 3.450 min-1. Iets anders dan bij de Continental T vermeld, maar dat zijn specificaties van latere uitvoeringen.

Deze Gentle Brit is daarmee een erg vlotte auto die met zijn megakoppel altijd wel goed uit de voeten komt. Zo is 0-100 gedaan in maar 5,9 seconde waar dit beest ruim 2.400 kilogram op schaal brengt. Er is ook een Mulliner uitvoering gemaakt met een nog stugger onderstel, de bekende roostertjes, een brutere uitbouw en een honingraatgrill. Wegens zijn toenmalige prijs van 150.000 pond en zijn oude basis is het een erg weinig gekocht model. Van de Turbo RT Short Wheel Base werden er 2(!!) gemaakt, van de afgebeelde met lange wielbasis 250, en van de reeds behandelde Mulliner zijn er 56 afgeleverd.

Citroën SM

Natuurlijk kan deze auto niet ontbreken, ik heb al regelmatig verteld hoe belangrijk deze auto voor mij is. Ik houd van excentrieke auto’s, auto’s waarvan veel mensen zullen zeggen dat ze een beetje vreemd zijn, en deze is dat zeker. Dat kan ook niet anders wanneer Robert Opron de vormgever ervan is, hij is een kunstenaar. Het ontwerp van de auto is echt een geheel, geen losse onderdelen zoals we van onze oosterburen wel eens zien, en is gebaseerd op de vorm van een vallende waterdruppel met het oog op aërodynamica.

De auto heeft natuurlijk niet precies die vorm omdat het nogal onergonomisch is, het bovenaanzicht is een druppel met afgehakte voor- en achterkant waarbij de voorkant redelijk breed begint, breder wordt, en heel smal eindigt. Voor de luchtstroom is dat heel erg goed, en de auto heeft dan ook een cW-waarde van 0,27, nog steeds één van de allerlaagste die we van serieproductieauto’s kennen! Overigens zegt dat niet meteen iets over de netto luchtweerstand, maar daar zit het ook goed mee. De auto is in veel opzichten heel erg bijzonder, zoals in zijn stuurgedrag. Hij stuurt namelijk superdirect heb ik zelf ondervonden, van de koplampen draait de binnenste set dan mee. En dat kan bij lekker hoge snelheden omdat je die heerlijke vering hebt. Deze auto heeft ook voor hedendaagse begrippen fantastische rijeigenschappen!

Jensen Interceptor III Saloon

Een andere auto die gekenmerkt wordt door opvallende vormen is deze multiculturele GT. Jensen is een Brits merk, maar de koets is ontworpen door het Italiaanse Vignale, en het motorblok is er eentje van het type “no replacement for displacement”, je ziet hem misschien al aankomen, een onverwoestbare massieve V8 van Chrysler met een inhoud van 6.276cc en zelfs 7.212 cc in sommige exemplaren. Naast een prachtige roffel levert het ook nog best wat vermogen, 284 pk bij 5.000 toeren per minuut en 330 pk bij 4.600 min-1, ook nog bergen koppel dus. De auto haalt daarmee 220 km/u, maar we weten inmiddels allemaal wel dat er in die tijd veel aan bakverhoudingen werd geklooid. Een mooi exemplaar kost tegenwoordig ongeveer 20 mille, best veel dus!

Maserati 3500 GTI Vignale Spyder

Ook deze komt van Vignale, maar zonder dak heeft een design al veel minder, ik ben ervan overtuigd dat de daklijn één van de belangrijkste punten is van design. De coupé is dan ook een stuk mooier, maar deze spot uit Düsseldorf van afgelopen zaterdag moest ik gewoon even kwijt. Daar wordt toch wel erg veel gepatst met klassiekers, en dan heb ik het niet over de gebruikelijke Volvo Amazones, DS’en en MGB’s, want daarvoor doen ze niet de moeite in deze zeer modieuze stad. Het gaat om echt bijzondere klassiekers, waarvan deze prachtige cabrio van één van mijn lievelingsmerken erg hoog stond.

De auto is zeker geen onthoofde Maserati 3500 GTI, want die komt van Touring en deze van Vignale. Er is dus best moeite gedaan voor verschil zoals de grill met verchroomde rand, deuren die ten opzichte van de wielbasis veel verder naar voren staan, een wat ander roostertje achter de voorspatborden, en een kenmerkende knik na de deur die mij eerst bijna deed geloven dat het om een Ferrari 250 GT Cabriolet ging. De auto is alleen geleverd met een Lucas ingespoten motor die nogal wat kuren gaf omdat de brandstofinspuiting nog in de kinderschoenen stond. Van deze voor mij zeer aantrekkelijke auto zijn er maar 242 gemaakt, en zodoende kosten ze tegenwoordig zeventig mille, gok ik.

Maserati 4200 GT (Facelift)

De Masers van tegenwoordig doen het bijna net zo goed, de Quattroporte wordt erg gewaardeerd en de coupé wordt daardoor een beetje vergeten, het eerste dat mensen vaak zeggen is dat die leuke boemerangs achteraan zijn verdwenen. Jammer ja, maar ik heb wel liever zo’n gladde motorkap.

Een tijdje terug werd de 4200GT gefacelift en werd wat opvallender, een grotere grill, een andere achterbumper die veel stoerder overkomt, en prachtig lichtmetaal. Dat maakt het voor mij helemaal af. Daarnaast is het de zeldzaamste variant, afgezien van de open versie. De Gransport zul je ook iets vaker tegen komen, en dat zal ook niet meer veranderen aangezien dit model alweer een grootschalig in bestelling zijnde opvolger heeft die ik misschien wel nòg mooier vind! Zodra hij te zien is spot ik er eentje voor jullie, en dan zeg ik hoe hij me in real life bevalt.

Porsche 356 A Carrera

Daar is hij dan eindelijk, de enige Duitser uit het rijtje. Ook vers van de spot, uit Düsseldorf. Duitse auto’s doen mij niet zo heel veel, ik vind het veelal stoïcijns vormgegeven auto’s zijn de me maar weinig emotioneren, ik kan ze nauwelijks spannend vinden, of in ieder geval niet echt mooi. Een AMG is natuurlijk vaak leuk en heel goed, maar mooi…? Nee, niet speciaal mooi. Klassiekers vind ik daarentegen heel erg mooi, met op 1 de onovertroffen Gullwing, de mooiste Mercedes-Benz ever naar mijn mening, Maar helaas heb ik daar nog geen beeldmateriaal van geschoten.

De elegante Porsche 356 vind ik ook keer op keer leuk, echt heel mooie auto’s hoewel ze erg veel Kever-DNA in hun design hebben, DNA dat ik nu veel te veel terug zie in de producten van het VAG-concern. Maar op de 356 boeit het me nog, wat een prachtige auto. De eerste versien vind ik verreweg de mooiste, met de mooiste rondingen. En omdat het eigenlijk niet zulke heel erg zeldzame auto’s zijn, ben ik heel blij met deze twee Carrera’s, een uitvoering waarvan maar 700 exemplaren zijn gemaakt tussen 1955 en 1961.

Voluit heetteen de auto’s Carrera 1500 GS/1600 GS, zonder 356 zelfs. Toen betekende Carrera nog dat het om iets echt bijzonders ging, tegenwoordig zijn het de meest standaard uitvoeringen. De auto had 2 x 2 bovenliggende nokkenassen die aan werden gedreven door een koningsas. Verder is het eigenlijk geen uitvoering die wat betreft prestaties veel toevoegt want gebruikelijkere uitvoeringen hebben zeker niet minder vermogen.

Rolls-Royce Silver Cloud III

Rolls-Royce kan natuurlijk niet ontbreken in dit rijtje omdat het één van de meest befaamde merken is en ik het zelf ook zeker één van de mooiste merken vind tot de Phantom kwam, toen werd het eigenlijk een heel ander merk wat betreft stijl. De Silver-Cloud is eigenlijk de meest klassieke RR en daarmee de beste allrounder, maar er zijn talloze interessante uitvoeringen verschenen met rare koetsen van Mulliner, Park-Ward, James-Young, en vast wel een enkele Graber.

Maar de meest standaard RR’s hebben natuurlijk het meeste Rolls-Royce DNA. De Cloud III is trouwens nèt niet mijn favoriet, de II heeft nog de enkele koplampen en is verder hetzelfde, dat vind ik wat mooier. Het zijn klassiekers die niet onvindbaar zijn, van de 2.809 ooit gebouwde exemplaren komt een spotter er nog regelmatig een tegen, of in ieder geval niet eens in de tien jaar.

Rolls-Royce Silver Seraph

Voor mij is dit de laatste èchte Rolls-Royce, en ook dat kan bediscussieerd worden omdat er een BMW motor in ligt, in de New Corniche die hierop is gebaseerd gek genoeg niet. De auto is voor mij nog net iets mooier dan de Arnage omdat het een Rols-Royce is, en omdat het eigenlijk de chique variant is die zich meer onderscheidt van andere auto’s door wat subtielere details als de uitlaten, de velgen, het chroom en de grill. Verder ziet de auto er inderdaad hetzelfde uit als een Arnage, de meeste mensen vonden de Bentley wat aantrekkelijker en zodoende zie je die nu veel meer dan de Rolls.

Logisch ook, want de Arnage heeft nog een echt Rolls-Royce blok (afgezien van de Green label achtigen) en is dus nog wat echter. Toch vind ik de Rolls interessanter, het blijft een zeldzamere auto, hoewel het nog meevalt met de verhouding 2:3, je ziet hem gewoon veel minder dan de Arnage Red Label.

TVR Tuscan MK II

Ten slotte een eigenwijze en brute auto die wel erg extreem is voor de meeste mensen, haast niemand heeft er eentje. Het is de directe tegenpool van bijvoorbeeld Porsche: matig afgewerkt, ouderwetse techniek, weinig luxe, een buitenaards en wel erg origineel uiterlijk, een prachtige sound waar Porsche niet veel verder komt dan een vergelijking met een draaiende koffiemolen waar nog niet eens keiharde bonen in rondspringen, en ten slotte is de TVR wèl bijzonder.

Je kunt me er voor wakker maken als hij voor de deur staat. Ook het rijgedrag is een directe tegenpool, vrij lastig en listig waar een Porsche meestal vrij makkelijk te rijden is (de Carrera GT is wèl erg listig). Ten slotte is een Porsche het mooiste in een saaie kleur als zilver of zwart, een Tuscan is het mooist in een zo bizar mogelijke kleur zoals Chameleon, een kleur die afhangt van de hoek waaronder je kijkt.

In de auto ligt een vierliter zescilinder in lijn motor waar met recht TVR op staat, het maximum vermogen is 365 pk bij 6.800 toeren per minuut, paardenkrachten die met een volle brul over worden gebracht op het wegdek via een handmatige vijfbak. Het zijn trouwens de achterwielen die aan worden gedreven. De auto is erg kaal en is gemaakt van kunststof, waardoor het een echte oldskool Spartaanse sportauto is van maar 1.167 kilo, zoals we van TVR kennen. Hij accelereert snel, maar op papier is de auto beter dan in het echt. De topsnelheid is leuk om te weten, maar in werkelijkheid waarschijnlijk veel minder dan de fabrieksopgave, en dan nog durf je in deze auto niet zo ver te gaan. Ongetwijfeld een auto die ik graag zou willen hebben, en het zou best kunnen want een occasion kost niet bijzonder veel.

De alerte lezers en kijkers missen als het goed is nog een bepaald merk dat ik erg interessant vind, naast het feit dat er nog talloze modellen zijn die hiertussen zouden passen. Sommige heb ik nog niet gespot, andere wel. Één daarvan had hier eigenlijk tussen moeten staan, maar aangezien ik daar nogal veel over te vertellen heb zien jullie daar volgende woensdag een heel artikel over!