Toen ik 16 werd kreeg ik een mountainbike. Toen ik 18 werd een nieuwe set ski’s. Toen ik 21 werd een digitale camera. Stuk voor stuk cadeaus waar ik dolgelukkig mee was, maar niks kan tippen aan het cadeau dat ik óók op mijn 21e verjaardag kreeg: een replica van de officiële promotieposter van de 40e Grand Prix Formule 1 van 1982. Het zijn de cadeaus die je niet vraagt die vaak het leukst zijn om te krijgen. De 40e Grand Prix van Monaco werd namelijk gereden op de dag dat ik geboren werd. En de Grand Prix van Monaco was ook de eerste Formule 1 race die ik ooit bezocht samen met mijn vader, in het jaar dat ik mijn middelbare school afrondde. Dierbare herinneringen heb ik aan dat lange weekend, niet alleen aan de Grand Prix maar ook aan alles eromheen.
Mijn ouders zijn niet van het type “Als je rookt zonder dat wij erachter komen krijg je je rijbewijs als je achttien wordt” en derhalve moest ik daar zelf hard voor sparen. De cadeaus die ik zojuist opnoemde waren de absolute uitschieters, andere jaren moest ik het doen met minder spectaculaire presentjes. Mijn ouders vonden het niet nodig om hun kinderen te verwennen. En hoewel ik er destijds wel eens van baalde dat ik nooit het tofste, grootste of duurste cadeau kreeg van de klas, ben ik ze daar nu zeer dankbaar voor. Niet alles komt je aanwaaien in het leven, voor sommige dingen moet je hard werken. Echter, in de aanloop naar mijn eindexamen op de middelbare school (sterkte voor diegenen die er nu middenin zitten trouwens) dachten mijn ouders dat een kleine stimulans misschien wel handig was. En terecht, ik was niet zo fanatiek met leren. Als ik mijn examen haalde, mocht ik met mijn vader of moeder iets leuks gaan doen. Ik wist meteen wat ik wilde: naar de Formule 1 met mijn vader. Dat had ik nog nooit in het echt gezien, sowieso was ik nog zelden op een circuit geweest. Het was een droom die uit zou komen. Mijn vader vond dan wel dat we naar Monaco moesten. In een cabriolet. Ik was in de zevende, misschien wel in de achtste hemel.
Mijn vader huurde een Saab cabrio. Donkerblauw met crème interieur. We kochten samen eenzelfde overhemd (ik geloof dat het zelfs mijn eerste overhemd was) en een petje, want in een cabrio moet je een petje op. Mijn vader had een route gepland die ons het laatste stuk mooi binnendoor leidde. De zon op ons hoofd, de heuvels van Zuid Frankrijk, een weekend Formule 1 in het vooruitzicht, mooier kon het niet worden. Nou, toch wel. Een franse collega van mijn oom regelde een rondleiding op het vliegveld van Nice. Inclusief het platform. We hebben in de privéjet gestaan van een toenmalige directeur van Mercedes die net was overgestapt in een helikopter naar Monaco. Of we wel even wat restjes mee wilden nemen (lees: een zak vol Haagen Dasz ijs en vers fruit) omdat het anders weggegooid werd. We hebben zelfs nog onder een Concorde gestaan, maar daar mochten we helaas niet binnen kijken omdat de captain net van boord was. De eerste dag was dwaas en dan moest de Formule 1 nog komen.
Kaartjes voor het weekend kochten we zwart, net buiten het schitterende station van Monaco. Ook zo’n openbaring: je vader die iets doet wat eigenlijk illegaal is, ik had het nog niet eerder meegemaakt. Een paar dagen later zou hij ook nog demonstratief een parkeerbon weggooien. Ik was natuurlijk in shock maar dat terzijde. We hadden kaarten op de rots. De goedkoopste maar ook de beste plek als je het mij vraagt. Tussen de liefhebbers in plaats van de mensen met veel te veel geld en een perfect uitzicht over het circuit vanaf de tunnel tot net voor ze bij het Casino komen. We maakten het allemaal mee: de sfeer, de rijkdom, de patsers op de boulevards van Cannes en Saint Tropez ‘s avonds. Als toetje reden we op de terugweg ook nog tussen een lading Ferrari’s die terugkwamen van een meeting in Italië. Daar hebben we heel wat tunnels in Zwitserland van kunnen genieten. Het was misschien wel het mooiste weekend van mijn leven. Mijn ouders hebben hard moeten werken om hun kinderen dit soort uitjes te kunnen gunnen. Die boodschap, samen met al die herinneringen zitten verpakt in dat ene cadeau dat ik 5 jaar geleden kreeg. Geluk zit soms in hele kleine dingen.
Prachtige moraal natuurlijk, maar toch vraag ik volgend jaar gewoon weer een Ferrari F355 GTS Berlinetta voor mijn verjaardag. Wie weet krijg ik ooit nog een keer het gaafste cadeau van de klas.
Pauper, hielden je ouders niet van je?
Hele Goede Column!
Dat zou ik ook nog wel eens mee willen maken in een zweedse cabrio (volvo c70) naar monaco te gaan om te kijken hoe raikonen wint!
Prachtig stukje tekst;)
Ja, inderdaad erg leuk om te lezen! Het hoeft inderdaad niet allemaal aan te komen waaien!!
Waarom nou een Saab Cabrio?
Leuk geschreven!
Naast die verjaardagscadeaus mag je ook blij zijn voor de goede opvoeding die je blijkbaar hebt gekregen.
Leuk column, maar wel een beetje een moraalridder verhaal… m.b.t.:
“En hoewel ik er destijds wel eens van baalde dat ik nooit het tofste, grootste of duurste cadeau kreeg van de klas, ben ik ze daar nu zeer dankbaar voor. Niet alles komt je aanwaaien in het leven, voor sommige dingen moet je hard werken.”
Heerlijk geschreven. Het spreekt mij ook zeer aan! Een lekker begin van mijn dag zo, bedankt ;)
Prachtige collumn casper!
Aaaah, cadeautjes… die zijn altijd leuk, vooral als je altijd krijgt wat je wilt :mrgreen:
Leuke column, en is wel vergelijkbaar met hoe ik opgevoedt ben. Moraalridderig of niet, ik denk wel dat deze manier van opvoeden beter werkt dan je kind met van alles verwennen.
Ik denk dat een groot deel van het klagen enz van tegenwoordig komt door de verwende kinderen die erachter komen dat verwennerij niet altijd kostenloos is.
Gewoon een goede column, dus niets aantrekken van die “pauper” reacties…
Dude, je beste stukje zover!
leuk stukje!
doet mij denken aan de eerste grandprix die ik met mijn vader bezocht in Spa, geweldige zitplaatsen tegenover de ferrari pits, regen, schumacher die won.. geweldig weekend!
mooie tijd, nu is het anders, het komt niet meer aanwaaien.. maar binnenlopen gelukkig wel… ;-)
thanks Casper!
Dat zijn ook de allermooiste cadeau’s, digitale camera’s en mountainbike’s kunnen (en gaan) kapot. Dat weekend en die poster blijven je altijd bij.
Mooi stukkie Casper!
Erg herkenbaar!
Bovendien erg goed geschreven
Mooie en min of meer herkenbare column ;)
Leest heerlijk weg Casper. Ik heb eenzelfde soort herinnering aan mijn eerste DTM-bezoek met m’n vader in ’93…
Klinkt als het verhaal van de jongen met terminale kanker die nog snel even zijn ogen moest laten schitteren…
Mooie column!
Erg fijn geschreven en een mooi verhaal! Het deed me zo wegdromen.
Trek je maar niets aan van die paar zielepoten die door hun reactie extra in de verf zetten dat ze zielepoten zijn ;-)
Caspar, mooi stukje….dit zijn de dingen die je je later als je heel oud bent nog zult herinneren!
Mooi verhaal, en ook goed geschreven.
Ik weet zelf ook dat je hard moet werken om bepaalde dingen te bereiken, maar ik ben ook erg blij dat mijn ouders alles in hun macht hebben gedaan om mij alles te geven wat ik wilde. En dat heb ik ook altijd gehad.
Dat ik verwend ben hoeft niet te betekenen dat ik de waarde van geld nu niet begrijp, of het gevoel van zelf iets bereiken als onwaardig beschouw. (Iets waar mijn broertje nog wat van kan leren, trouwens.)
tsssss .. verwent ventje ..
ik kreeg altijd sokken ..
en met sinterklaas een trui ..
“De 40e Grand Prix van Monaco werd namelijk gereden op de dag dat ik geboren werd. ”
Lekker bijzonder! Op mijn geboortedag was de eerste GP van San Marino! ;-)
Leuke column trouwens.
“Prachtige moraal natuurlijk, maar toch vraag ik volgend jaar gewoon weer een Ferrari F355 GTS Berlinetta voor mijn verjaardag. Wie weet krijg ik ooit nog een keer het gaafste cadeau van de klas.”
Ik zou het erg knap vinden als je ouders een GTS Berlinetta konden vinden.
Als je volgend jaar een GTB zou vragen heb je waarschijnlijk meer geluk.. ;)
@Casper.
Nooit geweten dat wij hetzelfde bouwjaar hadden. Heel mooie herrinnering. Mijn moedertje had het ook niet breed(zeg maar gerust krap) en daardoor heb ik veel waardering voor de kleine dingen in het leven. Het leuke is dat dit niet veranderd naarmate mijn inkomsten en uitgaven alleen maar stijgen. Vroeger dacht ik anders, toen wilde ik graag meer en groter. Nu kan en heb ik dat en juist nu waardeer ik die krappe opvoeding steeds meer. Helaas heb ik hierdoor niet goed met geld leren omgaan, vreemd. :?
Conclusie, na het lezen van dit stuk kan ik je alleen maar meer begrijpen. Ga zo door. :)
@ marvin
Dat is juist ;)
@ peppie
Pauper?? Niet houden van de zoon?? Ik zou erbij weg kwijlen als ik dit als cadeau’s kreeg.
Ontroerend… :’-)
Ik zou ook liever één heel groot kado willen krijgen, om de zoveel jaar, dan heel veel kleine elk jaar.
Mooi stukje tekst casper.
Mooi geschreven Casper .. chapeau!
Direct maar eens mijn zoon wakker maken … misschien kan ik hem ooit eens meenemen op zo’n reis :)
Goh ik wou dat mijn ouders daar de tijd en de moeite voor hadden genomen, met een eigen bedrijf had/heeft mijn vader het (te) druk.
Leuk verhaal! Leuke belevenis leuk gschreven. chapeau.
Leuk stukje Casper! Je mag zoals we in antwerpen zeggen “je pollekes kussen” (aka heel blij zijn :p) met zo’n vader :)