Gespot: Rood – Groen – Geel

Waar veel autoliefhebbers voornamelijk aandacht schenken aan het model, is de kleur van een auto doorgaans het belangrijkste voor de leek. Dan zullen ze eerder zeggen: ‘Nice car Bob!’, overigens geenszins refererend aan de Bewust Onbeschonken Bestuurder, maar naar de reclame van de Seat Arosa van een jaar of zeven terug (wie kent hem nog?). Om het nog een beetje spannend te houden laat ik foto’s van een Prius in een schitterende roodtint achterwege, maar in dezelfde kleur is er wel een minstens even lelijke SUV te zien. Daarnaast nog een aantal gele auto’s, en wat blauwgroenachtige auto’s. Dit is deel 1 van ‘wat een hippe kleur!‘.

Aston-Martin Vanquish

Eigenlijk zien we ze veel te weinig, de echt mooie kleuren, vooral omdat vaak wordt gedacht dat het op een chique auto lelijk en informeel over komt. Gewoon grijs of gewoon zwart, that’s it. Maar een Aston-Martin zou vaker groen moeten zijn, een erg geschikte kleur voor zo’n auto, met de kleur is bovendien eindeloos te variëren. Bordeauxrood doet het trouwens ook erg goed op een Vanquish maar is nog een stuk zeldzamer dan groen. Ga voor interessante kleuren naar het buitenland, in Nederland rijdt nog een goudkleurige Vanquish (gelukkig wel heel subtiel goud) maar die wordt niet erg vaak uitgelaten heb ik het idee. Deze groene is gespot in Laren maar ik heb hem in Amsterdam ook een keer zien rijden, een aantal jaren terug.

Chevrolet 3100

Eén van de meest klassieke pick-ups ever is de 3100 van Chevrolet. Tussen 1947 en 1955 werden er talloze verschillende versies gemaakt, alleen al 10 verschillende generaties. Het is aan de hand daarvan dus al snel vast te stellen om welk jaar het gaat, maar toch doen we dit voor het gemak even bij de RDW. De rode is een exemplaar uit 1955, één van de latere dus, en dat is goed te zien aan de styling van onder andere de neus, die vrij hoekig is. Een vrij groot verschil met de wat rondere groene 3100 die maar een jaar ouder is. Zoals te zien is, is er in dat jaar erg veel veranderd aan de vormgeving van onder andere de neus. Het is sowieso een wereld van verschil want de 54’er heeft nog aparte voorspatschermen. Welke nog het meeste op elkaar lijken zijn de groene en de gele, terwijl de gele uit ’51 is. Opvallend is overigens de gedeelde voorruit, maar spatschermen lijken bijvoorbeeld weer erg veel op elkaar. De auto’s werden allemaal aangedreven door zes-in-lijn motoren met inhouden van 3,5, 3,8, en 4,2 liter, er was ook nog een V8 van 5,7 liter beschikbaar. Tegenwoordig rijdt het model nog redelijk veel rond, en wordt de auto regelmatig gebruikt voor het uitwerken van creatieve ingevingen, DGB avant la lettre zeg maar.

Chevrolet Corvette C1 Convertible

Het gaat er hier voornamelijk om welke kleurstellingen nù opmerkelijk zijn, rood met een wit vlak was in de jaren vijftig namelijk heel klassiek op de Corvette C1. Er zijn meerdere C1’s. In 1953 werd de Corvette geïntroduceerd en die zag er nog iets anders uit. Mooier vind ik, maar het kan liggen aan het feit dat die auto’s veel zeldzamer waren dan de afgebeelde auto. Eén punt was bijvoorbeeld het feit dat er enkele koplampen achter plexiglas op zaten. Het belangrijkste verschil zat onder andere voorin: een 3,9 zes-in-lijn (150 pk) of een 4,3 liter zes-in-lijn die 195 pk op de weg bracht. De koets was erg vooruitstrevend, gebouwd van kunststof, maar Chevrolet had wat te veel noten op zijn zang genomen want de auto was nog niet erg goed, en had een nogal slechte wegligging. In 1956 kwam er verandering in, een vernieuwde Corvette, zei het niet dat deze nog steeds C1 heette. Ingenieur Zora Arkov Duntov had zich erover gebogen en zo was het een veel betere auto geworden. Voorin lag nu een V8, zoals we die in elke Corvette weer terug zien, en de wegligging was een stuk beter geworden. Daarnaast was het samen met de 300 SL Gullwing de grondlegger van de injectiemotor, die decennia later pas grootschalig werd toegepast. De C1 kon zich nu meten met roadsters uit Engeland, Duitsland en Italië. Ze zijn wel minder waard dan de zeldzame ‘slechte’ zescilinder modellen van de begintijd, maar die zijn ook veel zeldzamer en natuurlijk de grondlegger van ‘Heartbeat of America’.

Jaguar XJ5.3C

De belangrijkste modellijn van Jaguar is de XJ, de ‘stereotype’ sedan uit hun gamma, die in 1968 voor het eerst te zien was, de ‘series I’. Die zie je niet meer zo veel, zeker de 2.8 liter variant niet omdat die erg zeldzaam was, en heel slecht. De 4,2 liter variant werd stukken beter verkocht, dus waarom geen nòg grotere motor. Een V12! Deze had een inhoud van 5,3 liter en bracht 253 pk op de weg, waar de 4,2 maar 172 pk te bieden had. Een erg grote stap vooruit dus. Van 1972 tot en met 1973 is die gebouwd, toen kwam namelijk alweer de tweede serie XJ. Die was er natuurlijk niet meer met 2,8 zescilinder, de instapper had nu een 3,4 liter motor zoals ook gebruikt in de XK’s. Nu was er ook een coupé, hoewel er van de eerste serie óók een exemplaar als coupé is geleverd. Van de tweede serie werd deze variant in serieproductie genomen met een 4,2 liter motor, dan wel een 5,3 V12. Deze heetten XJ4,2C en XJ5,3C, maar óók XJ6C en XJ12C. Dat laatste voor de Amerikaanse markt. De coupé met V12 was het neusje van de zalm en zodoende een stuk zeldzamer dan de zescilinder, waar coupé’s sowieso al zeldzaam zijn. Tussen 1975 en 1978 zijn er 6.487 zescilinders en 1.855 twaalfcilinders als coupé geleverd.

Lamborghini Gallardo Spyder

Geel is ook zonder meer een erg hippe kleur, ‘standaard’ op een Gallardo doch alsnog vrij zeldzaam. De meeste dichte Gallardo’s zijn nog steeds zwart waar de open versies vaak hippe kleuren hebben. Een goed bewijs voor het feit dat in ieder geval deze cabrio definitief gay is, in de minst denigrerende zin van het woord bedoel ik dan! Lees anders het hele stuk ‘cabrio’s zijn gay’ eens door en je begrijpt dat ik hier echt niet de spot probeer te drijven met ‘de andere kant’. Vrolijke flitsende kleuren op deze luidruchtige cabrio kan ik erg goed waarderen, naast de uitdaging van het spotten ‘zo veel mogelijk modellen’ is het ook erg leuk om bij te houden in hoeveel kleuren je de Gallardo hebt gezien, voornamelijk de Spyder rijdt rond in veel verschillende felle kleuren.

Maserati Quattroporte Executive GT

Een voornemen was om in Londen geen Quattroportes te platen. Nou is zoiets niet heel gek, want op den duur gaan ze een beetje vervelen. Zwarte QP nummer 137, grijze QP nummer 281, enzovoorts enzovoorts. Maar dan kom je rode Quattroprote nummer 1 tegen, een Executive GT met interessante features zoals te lezen is op de site van Hessing. Een quote: ”Dit houdt onder andere in: gecombineerde verwarming, ventilatie en massage in beide voorstoelen evenals elektrische bediening van beide zittingen en rugleuningen, neerklapbare houten tafels welke overeenkomen met het hout van het interieur en gordijnen voor extra privacy en comfort. Het interieur heeft daarnaast Alcantara daklinnen, een lederen stuurwiel met houten inlays en een klimaatbeheersingspaneel.”
Best veel he? Maar waarom is dat voor mij dan zo interessant, ik fotografeer toch alleen de buitenkant? Het is ook niet zo makkelijk uit te leggen, het gaat meer om het idee dat de auto net iets bijzonderder is dan een gewone Quattroporte, en er veel minder van rond rijden. Maar dat hij rood is, is zo klaar als een klontje.

Mercedes-Benz G 55 AMG

Al vaak gesignaleerd: een opmerkelijk ordinaire auto in een opmerkelijk smaakvolle kleur. Mag dat? Het is erg opvallend, je hebt eens wat anders, en je straalt iets meer creativiteit en iets minder fascisme uit dan de standaard zwarte. Het is een erg zeldzame kleur op dit model, net zoals elke andere kleur dan zwart trouwens. Aanvankelijk werd het model voornamelijk gespot in België (duh…) en Maastricht, maar gelukkig kwam hij eens naar het Amstel Hotel, een stuk in noordelijke richting. Naast zwart is grijs trouwens ook nog een redelijk gangbare kleur, rijdt er ook een aantal witte rond, en is er één in oranje met zwart. Daar rijdt Sheikh Humaid bin Rashid Al Nuaimi natuurlijk mee, de Sjeik van Ajman, één van de Emiraten. Welke auto’s hij nog meer heeft kun je hier lezen.

Porsche 912

Typisch seventies was de kleur oranje, vandaar dat we rond het EK relatief veel auto’s uit de jaren ’70 tegen komen, zoals deze 912. Dat is de goedkopere versie van de 911. Nu is het ook nog geen erg dure klassieker, waar de 911’jes van destijds aanzienlijk duurder zijn. De auto was wat simpeler en had maar een vierbak, waar de 911 een vijfbak had. Achterin lag een 1,6 liter viercilinder middenmotor (ik zeg het niet nog eens verkeerd) met 90 pk, zoals in bepaalde 356’jes lag, waar de 911’s allemaal minstens twee liter hadden. Voor Amerika zijn er in 1975 nog exemplaren met tweeliter zescilinder geleverd onder de naam 912E. De 912 was er ook als Targa, maar die zijn veel zeldzamer dan de coupé omdat het alsnog niet echt een prijsvoordeel ten opzichte van de 911 gaf, dan maar meteen een 911 Targa. In totaal zijn er 32.876 912’s gebouwd, veel minder dan van alle varianten 911 uit die tijd

Rolls-Royce Silver Shadow I

Wat ik zelf leuk vind om te weten van auto’s is of ze origineel in Nederland geleverd zijn. Stel je eens voor dat de auto die je ziet al decennia in deze omgeving rondrijdt. Niet boeiend? Ik vond het wel een leuk detail dat deze auto hier al in 1976 rondreed, toen waarschijnlijk nog niet met LPG tank, nu wel, net als de groene 3100 van hierboven. De Shadow is tot nu toe de meest succesvolle Rolls ooit, 16.717 exemplaren van alleen al de sedan, aldus mijn immer betrouwbare bron RRAB, ik heb ze zelf destijds niet kunnen tellen. Ze blijven echter vaak binnen dus de Phantom is momenteel de koploper wat betreft spotbaarheid. Maar dan: waarom is dit een hippe kleur? Is pastelblauw met een beige everflex dak hip? Ik vind het zelf in ieder geval wel mooi en apart, want de meeste auto’s zijn zo grijsachtig dat zelfs pastel er niet meer vanaf kan, lichtelijk onderbroken door de kleine trend van matte kleuren en ‘vlak grijs’, zoals op sommige Fiat’s en zo nu en dan een enkele LP640 (ook leuk). De Shadow kan op foto’s overkomen als een-of-ander saai vierkant hok, maar is in werkelijkheid een erg mooie harmonie van verhoudingen en details, met een rustige uitstraling, iets dat in de opvolgende serie ook weer terug komt. Oók dat zijn hoekige en betrekkelijk weinig indrukwekkende designs die ik zelf eigenlijk keer op keer weer mooi vind, ware het niet dat er meestal onwijs lelijke velgen onder liggen.