Ik heb inmiddels bepaald dat echte mannen gerust beroep mogen doen op technologische hulpmiddelen, zolang die hulpmiddelen een taak vervullen die de man fysiekelijk zelf niet kan vervullen. Je mag nu zonder schaam het ESP knopje met rust laten, en de computers hun werk laten doen, en het voetwerk overlaten aan een gerobotiseerde koppeling die met bovenmenselijke snelheid het perfecte toerental kan bepalen voor de volgende vitesse. Maar waarom zou je dat willen?
Als een auto niet meer is dan op de efficiëntste manier van A naar B reizen, dan zou iedereen beter braaf de trein nemen. Goed voor de portefeuille, goed voor het milieu(?), goed voor uw morele superioriteit, het uitbreiden van uw sociaal netwerk,… En als het echt niet anders kan, en je hebt persoonlijk transport nodig, dan kan je best een wagen huren. Het voordeel van huren is dat je een model kan kiezen die bij de gelegenheid past: een cabriolet voor een zomers uitstapje of een bestelwagen voor een verhuizing. Waarom investeren we al die zuur verdiende euromuntjes in een transportmiddel terwijl er goedkopere alternatieven bestaan? Duidelijk is een auto meer emotioneel dan rationeel. Het heeft te maken met vrijheid, onafhankelijkheid, status, materialisme, sensatie,… Je kan elke dag op de bus naar iemand zijn achterhoofd zitten staren, terwijl je oogcontact met vreemdelingen probeert te vermijden, of je kan kapitein zijn van je eigen lot. Achter het stuur van je eigen wagen, die je zelf hebt uitgekozen en waarmee je nu een eenzijdige platonische relatie hebt opgebouwd.
Mijn vorige wagen was 1994 Passat TDI Variant, genaamd “Bertha”. Ik heb haar vorig jaar verkocht met driehonderd en zestig duizend kilometers op de teller. Ze maakte een geluid als een straaljager toen ik het besluit nam. Voetgangers keken me met afkeuring na, en mensen in hun auto’s verrekten hun nekken om te zien waar dat onheilspellende geluid vandaan kwam. Ik had geen zin meer om er nog meer geld tegenaan te gooien, dus heb ik ze verkocht aan een louche Griek die door zijn gebrekkig Nederlands de lijst van gebreken misschien niet goed had verstaan. Het elektrische venster aan de bestuurders kant werkte niet, en het glas schoof op zichzelf naar beneden. Niet helemaal naar beneden, maar slechts een spleetje van een centimeter, dat als een ironisch bedoelde klarinet oorverdovend floot aan bepaalde snelheden. Soms reed ik wat sneller zodat het venster een aangenamer geluid zou produceren. Ik heb het eens proberen vast te plakken met industriële plakband, maar de plakband zelf kwam los aan de randen en maakte nog een erger geluid. Ik heb ook de deur opengemaakt op onze oprit, om met een internet handleiding het mechanisme te herstellen. Maar tijdens het demonteren verloor ik een redelijk belangrijke bout in de kiezelsteentjes, heb er twee uur naar zitten zoeken, en had toen geen zin meer in een doe-het-zelf project. De oplossing was uiteindelijk om oordopjes te gebruiken.
Het was een break versie, en de achterklep sloeg mij bij momenten op het bovenste stuk van mijn kop. Soms weigerde ze in eerste versnelling te schakelen aan de rode lichten, tenzij ik als een spast mijn lichaam tegen de rugleuning gooide zodat de wielen enkele graden draaiden, waardoor de tandwieltjes wel in elkaar wilden schuiven. Het turbogat van de 1.9TDI was groot, en als je erin vast geraakte, en de motor net niet afsloeg, dan ging er een rilling door het chassis die alles wat los zat deed rinkelen. De CD speler spuwde alles er terug uit, zonder het een kans te geven, en de radio antenne was kapot. Niet dat je met het gefluit van het venster aan je kop iets van de radio zou kunnen horen.
Ondanks haar gebreken was het met weemoed en schuldgevoel dat ik mijn Bertha heb vervangen. Ze was mijn eerste. Daarvoor was ze van mijn vader geweest, dus het is ook de wagen waarin ik heb leren rijden. De eerste keer op de openbare weg met de “L” in de achteruit stond ik per ongeluk aan de start van de Rally van Tielt, ingeklemd tussen de beplakkerde koers-machienen. Grote paniek bij mijn vader, en verwarring bij de mensen die het aanschouwden. Ze had voor mij geen geheimen. Ik kon met vertrouwen haar grenzen opzoeken, en ze verraste mij nooit. Als de favoriete oude verfborstel van een kunstenaar, die iemand anders in de vuilnis zou gooien, omdat je nog nauwelijks de haartjes kan zien onder de lagen van aangekoekte verf.
De eerste dagen nadat ik de nummerplaat eraf had geschroefd, was ik zelfs een beetje kwaad op “Vannessa”, de BMW 5 Serie waarvoor ik Bertha heb laten vallen. Met een M-sport ophanging, een grote 6 cilinder Diesel motor, lederen interieur met knopjes die wel werkten, was Vannessa de femme fatale tegenover de simpele boerenmeid die de Volkswagen was. Voor die wulpse teef van een BMW had ik mijn trouwe Bertha verraden.
Het gaat inmiddels goed tussen mij en Vannessa. We zijn er door geraakt. Maar ik zal met haar nooit de band hebben, die ik met Bertha had.
Comfort, en automatisering zijn vooruitgang. Maar het maakt ook de hersenen lui. Het minimaliseert de zintuiglijke, intellectuele, en emotionele ervaring. Het verbreekt de intimiteit tussen een man en zijn machine. Als je alsmaar meer taken en uitdagingen overlaat aan de technologie, dan maakt het niet veel verschil meer of je de wagen neemt, of de trein.
De efficiëntste manier om vader te worden is als sperma donor. Even de paus pesten in een kamertje, potje afgeven, en je hebt sebito presto een nageslacht waarvoor je niet eens moet betalen, of tijd in moet steken (afhankelijk van lokale wetten). Het liefdespel tussen man en vrouw, en het zien opgroeien van je eigen (volgens je vrouw toch) kinderen, is niet zo efficiënt. Het vraagt tijd, geld, en je neemt veel risico’s, vooral dan als man. Maar qua menselijke ervaring toch bevredigender dan een kwakje van je mansap doneren aan wanhopige lesbiennes.
Elke uitstap is een avontuur in een oldtimer, of een iets als een Donkervoort of een Porsche GT3 RS. Terwijl je met je luie luxueuze Mercedes duizend kilometer kan rijden, zonder er één herinnering aan over te houden. Het is geen schande om te steunen op technologie, maar met ieder nieuw gadget is het telkens wat minder menselijk.
Met wederom dank aan Pieter-Jan voor deze bijdrage!
Mooi gezegd… Als jij en Vanessa er samen niet uitkomen mag je dr gerust komen ruilen met Truus, mijn focus tddi van 2000….
Ik heb een analoog verhaal.
Ik was begonnen met een audi cabrio 2.8 V6 (de allereerste audi cabrio, die waar het achterlicht over de hele achterkant doorloopt). Maar alles ging echt stuk. Radiator, remblokken en -schijven, join-de-coulasse, als het te warm was ging de kap er niet meer af, gordel rolde zichzelf niet meer op, stoffen dak plooide slecht 1 op 3 keer mooi op… Enfin hij stond meer in de garage dan hij reed. Maar als hij reed en de kap ging open op een zonnige dag, des te meer was het genieten!
Ik heb hem ingeruild voor een Mercedes 220CDI avant-garde (met de platte ovalen koplampen). Gaat niks aan kapot, 1000km rijden en nog niet moe uitstappen, maar de fun is er echt af. Volgende is terug een naftje en een cabrio’tje.
haha! prachtig :D heb eenzelfde gevoel bij mijn huidige Volvo 740… Ook door mijn ouders aangeschaft in ’94 :P heb leren schakelen in een ’72 Range Rover (verkocht) en rijden in een Astra (van de rijschool) maar er is geen andere auto die ik zó goed ken als deze 740.
Inmiddels kent deze zijn gebreken met 320k op de teller… het rammelt af en toe, schakelen moet met gevoel en vooral rustig. Af en toe varieert de druk op rem en koppeling een klein beetje en de voorste bougiekabel laat af en toe los. De wagen blijft echter rijden als een limousine en slechts de vering is ietsje zachter geworden over de jaren.
Ik hoop er nog heel lang mee door te rijden, airconditioning zit erin en cruise control :D nog 6j en de wegenbelasting hoeft niet meer… uit elkaar vallen doen volvo’s simpelweg niet en ik kan er op de milimeter mee inparkeren.
Leuke column!
Herkenbaar! Ik zal met geen auto dezelfde band hebben met Lola, mijn getrouwe brandweer-rode Audi die ik een maand geleden verkocht heb :(
Ik ben van een Alfa-Romeo 146 1.6 uit 1995 naar een BMW 116i 2007 gegaan. Net hetzelfde verhaal, die Alfa rammelde, het regende binnen, alles was stoffig, de ruitenwissers werkten niet goed, de koppeling was totaal versleten, de motor oververhitte door aan een rood licht te staan en de remmen trokken op niets maar het was ook mijn eerste, een zalig, mechanisch ding waar ik altijd een zwak voor zal hebben.
Mijn vr6je bezorgt mij ook aardig wat werk en kosten, passagiersraam schoot uit z’n fatsoen, als ik de cruisecontroll aanzet blijft ie versnellen tot weet ik veel hoe hard, heeft een kleine motorrevisie nodig en nog vast wel wat dingetjes.
Maar hij rijdt geweldig, en zou echt geen ander meer willen ik ben er bijna verliefd op ;)
En ja het is een echte liefhebbers auto en daar moet je wat voor over hebben.
mijn eerste auto.. (een mini red hot) is ook heerlijk om mee te rijden. Ik heb inmiddels een aantal auto’s weer gehad (ongeveer om de 3 maanden een andere ;) ) maar de mini blijft hoe dan ook. Op dit moment staat ze stil met een kapotte koppeling.. maar ze blijft! hoeveel geld het ook kost!
mijn eerste auto waar ik in mocht rijden was een volkwagen transporter diesl uit ’92 :) Dat ding wilde gewoon niet kapot!
Ik heb het geven van namen aan je auto nooit helemaal begrepen. Vind het misschien zelfs een beetje triest (no offense ;) ). Desalniettemin een verfrissend stukje, ook al moet ik als Noorderling soms even een zin twee keer lezen :P
In principe geef ik je helemaal gelijk, de techniek neemt steeds meer uit handen van de mens. Maar dat is ook wat de meeste mensen willen, toch? Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?
Wij autoliefhebbers vinden het leuk om nog te moeten werken om vooruit en de bocht om te komen, maar de meeste mensen willen dat helemaal niet. Ze willen zo comfortabel en makkelijk mogelijk van A naar B, zonder de controle te verliezen over waar ze heen gaan.
Het autorijden, zoals wij dat prachtig vinden, dat is iets wat steeds exclusiever (en steeds duurder?) zal worden. Maar ach, al die nieuwe ontwikkelingen.. daar zit vast ook nog wel iets leuks voor ons auto-/rijfanaten tussen.
eerste auto Fiat punto 1.1S uit 1998 Kuren: Voorbanden
tweede auto renault clio 1.9D uit 2000 Kuren: Voorbanden
huidige auto Renault clio 1.2 op gas uit 2000 Kuren Voorbanden
over een maandje of anderhalf wanneer het werk klaar is, een Volvo 244GLE uit 1979 2.1 injectie RWD:) Te verwachten kuren: Achterbanden
Ik zit nog steeds met mijn lieve oude vertrouwde eerste autootje, een Golf Mk.2. Hij start en loopt nog altijd als een tierelier en ik heb gister de magische grens van 220.000 km aangetikt… *zucht* ..
:) leuk stukje
kheb zelf wat sneller afscheid moeten nemen van men eerste autotje (fiat tipo dgt 1.6), een stuk van de koplamp steekt nog steeds in een boom waar ik nu nog regelmatig voorbij kom *zucht*
Ik rij tweedehands. Steeds een stuje nieuwer, of groter, maar ik heb met elke auto net zo’n band als de eerste. De eerste wagen was een fijn karretje, maar mijn huidige ook (hoewel die me net veel geld gekostheeft)
daar heb je gelijk!
mijn eerste wagen zou ik ook noooit vergeten..
een BMW e3O coupe 32Oi, een grijze
gekocht voor 15OO euro met 22O.OOOkm
ophanging stuk, hoorde je ook van ver afkomen door de kapotte uitlaat,
mijn vader heeft’em in de prak gereden op weg naar huis:p
daarnaa een CRX gehad, en nu een 2OOSX, die laat me het meest denken aan mijn eerste auto, die BMW, jaja..
Hoe ontzettend herkenbaar.
Ik begon zelf met een Audi 80 1.6 uit ’89 behouden van elke extra optie!
de koning te rijk was ik met die wagen en enkele jaren heb ik er meer dan gelukkig in rondgereden.
totdat het begon te kriebelen, tijd voor iets sportievers en moderners. Het werd een Opel Tigra A (het moest natuurlijk wle betaalbaar blijven) 3 jaar later ingeruild voor een Megane Cabrio die ik na 2 jaar inruilde voor een Clio RS. de RS heb ik na een jaar verkocht omdat ik zakelijk moest gaan rijden.
Maar met weemoed denk ik nog steeds terug aan die oude vertrouwde Audi 80. onverwoerstbaar en naar mijn mening een tijdloos design.
alleen de Clio RS heeft mij weer een bepaald gevoel doen geven bij een auto, het zal alleen nooit zo sterk zijn als mijn gevoelens voor die ouwe boot!
Goed verhaal idd. Heb hetzelfde ‘probleem’, m’n A3 2.0 tdi is een fantastische auto om vooral heel veel kilometers mee te rijden. En nog best sportief ook, maar ik heb m’n tweede auto (ook in aanschaf), een mx5 uit 1991 ook nog. Over de looks is al veel geschreven, maar waar het hier om gaat, het is een echte rijders auto. Geen electronische rommel, gewoon rijden. Als er iets niet in orde is, hoor je, ruik je of voel je dit. Geen lampjes die iets aangeven, geen displays, geen beveiligingen, begrenzers of iets dergelijks. Ik kan er iedere keer nog ontzettend vrolijk van worden!
Heel leuk geschreven! En heel erg begrijpelijk. Je moet lief en vooral leed delen om echt lief te kunnen hebben, lijkt het wel. Of zo…
Mensen die hun auto een naam geven moeten naar mijn bescheiden mening verplicht worden afgevoerd naar een huis met weinig ramen.
@Paul.
Daar heb je de reden dat ik het steeds moeilijker krijg met het feit dat de mx5 eigenlijk weg moet. De rx8 is een sensatie op zijn eigen manier, de mx5 een echte rijdersauto. ;)
ik ben begonnen met een Ford Escort uit ’91.
ben er “helemaal” mee naar zuid duitsland gereden. In de warme zomerzon werkte de blower voor geen meter. dus raampjes open om het nog een beetje koel te krijgen. Ik ben opeens maar heel rustig gaan rijden, omdat ook het fordje het warm begon te krijgen.
eigelijk na die trip begonnen de problemen. auto wou op de gekste momenten niet starten. Meestal smorgens vroeg, maar ook wel eens nadat ik net nog met m had gereden. ergste moment was toen ik aan een (druk) tankstation stond. had m net volgegooit, wilde wegrijden, liet hij me weer eens in de steek. heb ik hem weggeduwt. na een halfuur wachten startte hij opeens gewoon weer.
ondertussen heb ik hem ingeruild voor een Mitsubishi Colt uit 2005. niet te vergelijken met de BMW 5.20 van mn vader (2001) maar toch, voor zijn geld rijd het super!
ik heb geen eigen auto meer :(
nu rijd ik in de auto’s van myn ouders rond
waar ik geen probleem mee heb maar voor hun is een auto als een wegwerpscheermesje om de haverklap hebbe ze een nieuwe
mijn eerste: alfa 147, een paar modificaties en het is helemaal ‘mijn’ machine :)
toch een droomwagen, die wegligging, de zetels…
Ik mis mij Kia Sportage bj 1997 nu enorm !
De automatische antenne van de radio sprong er te pas en te on pas uit, de uitlaat brak 2 mal per jaar af juist achter het moterblok, het reservewiel achterop gemonteerd dierf er wel eens af donderen, 4 maal hebben we de brandstoftank vervangen nadat hij (net vol gedaan) in onze garage gebarsten was, daarna hebben we hem nooit meer volgetankt (de tank heeft nooit meer gelekt), als er erge regen was gingen als van zelf de lichten branden en de deuren op slot (veilig toch) enz..
Dju ik mis die wagen nog ! We zijn er tot in Polen gereden en de hele Franse kustlijn mee afgedweild, ik denk zelfs dat er onze zoon in gemaakt is ….
Met pijn in het hart heb ik hem moeten wegdoen voor een Kangoo.
Sindsdien heeft onze Rita een nieuw leven gekregen in Mali………
Ik heb dat gevoel ook………………….alleen de andere kan op:
– Mijn eerste oto: (sl)Opel Kroesta 1.2 (groene) i: matrood ( schijnt nu in te zijn, maar toen heette dat gewoon verkleuren ), doorgerotte kokerbalken, doorgeroeste voorruitposten, rotstoelen, geen stuurbekrachtiging, geen opties mogelijk………………………………………… oftewel: de grootste ramp ooit…
– Mijn tweede oto: VW Caddy 1.9 sdi, veel te veel ruimte voor wie niks moet vervoeren, traag als een slak, geen opties, bij aanschaf lekker goedkoop rijden—> na 6 maanden lekker duur rijden ( weg voordeel grijs kenteken… ), ENIGE VOORDEEL: heb er ruim 40.000 km mee gereden en voor de zelfde prijs ingeruild als dat ik hem gekocht had….. weet ook niet hoe dat kon maar okéé………. voor de rest BAGGERBAK
– Mijn huidige oto: VW Golf 4 1.9 TDI; eindelijk Climatronic, vermogen, goeie stoelen, geen herrie om me heen ( behalve de radio die de trommelvliezen doet scheuren ), bekerhouders, een 12voltsaansluiting achter in de koffer, verlichting boven het opmaakspiegeltje, alarm, CV afstandsbediend, noem maar op.
Conclusie: ik wil alleen nog maar comfortabele, luxe, met gemakstrucjes opgevulde auto’s hebben en die vorige oto’s kunnen mij geen *fu* ehh REET meer schelen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Bedankt voor de mooie reacties.
Het ziet er naar uit dat Vannessa de deur uit gaat. Ik heb een job aanvaard op geen 5 minuten van mijn huis, en ik geraak er eigenlijk sneller met de fiets dan met de auto. En zo rijk ben ik niet dat ik zomaar belasting en verzekering ga betalen voor een permanent geparkeerde auto. Ik zou dan een motorfiets aanschaffen voor de goedkoop en het avontuur, en mijn eigen raad opvolgen en een auto huren als het nodig is. Met het geld dat ik spaar kan ik metteen een Porsche huren. Of beter, een Lamborghini… hmmmmm.
@Bram
Mensen rijden ook nog altijd te paard. Ik denk zelfs dat het een beetje minder aristocratisch is geworden dan vroeger, maar ik ben geen paardenkenner, en eigenlijk is alles een beetje minder aristocratisch.
Ik vind een relatie met een wandelend biefstuk een beetje perverser dan een relatie met een door mensen gemaakt werktuig/kunstwerk. Wat vindt dat paard er trouwens van?
volledig herkenbaar :)
Mijn eerste wagen was een fiesta ’79 waarvan mijn vader nooit geloofde het een maand uit te houden. En jaar verder, 2 accidentjes en 3 vriendinnen bleek de ‘geavanceerde gocart’ het nog goed uit te houden.
4 pinkers ? nou dan startte hij niet, algemene kortsluiting ofzo ?
banden? nou rechtsachter was een maatje groter dan de rest, waardoor je aquaplanning perfect kon nabootsen bij 30° weer :)
vensters ? 3 vastgeplakt en de achterste serieus gebarsten …
Sinds een jaar rij ik een volvo s40 van 2004, en weet nu al dat ik nooit het plezier zal hebben in de s40, dan mijn fiesta vroeger.
Geweldig leuke column! Zo staat me nog heel helder voor de geest hoe het zweet me uitbrak als ik met mijn eerste escort uit ’85 zag dat er file was of een brug openstond. Of ik zette de motor af (waarna ik hem in meer dan de helft van de gevallen niet meer aan de praat kreeg, leuk voor de mensen achter je) of ik zag hoe langzaam maar zeer zeker de temperatuur opliep en opliep tot het moment dat de stoom onder de motorkap vandaan kwam…
Maar ik herinner me ook heel goed het gevoel van vrijheid: eerste keer zelfstandig op vakantie….