Liefde maakt blind

Op dit moment is de autoshow in Essen in volle gang. Niet te missen natuurlijk omdat hier op Autoblog de vleugeldeuren, zesentachtig inch velgen en spoilers ter grootte van Friesland je om de oren vliegen. Ik heb niet zoveel met tuning en styling omdat ik één en ander al snel vulgair vind. Bij exoten vind ik het zelfs al snel een doodzonde. Maar een paar keer per jaar betrap ik mezelf erop dat ik van mijn geloof afstap. Het gebeurt niet vaak, maar soms kan ik ineens héél erg veel houden van een totaal over the top gestylede Supra of Civic Coupé. Ik kan niet uitleggen waar dat door komt, het is denk ik hetzelfde als met dat type vrouw waarvan je weet dat ze eigenlijk niet goed voor je is. Een tikkeltje ordinair, een beetje goedkoop, maar met een paar biertjes op ben je geneigd die minpunten snel weg te strepen op basis van andere behoeftes.

Laat ik voorop stellen dat ik geen hekel heb aan mensen die hun auto opleuken met spoilers, bumperkits, airscoops en andere snuisterijen. Ze doen het vanuit een bepaalde liefde voor de auto die ze hebben en wie ben ik om daar een mening over te hebben. Ik heb enorme bewondering voor mensen die al hun zuur verdiende centen stoppen in hun enige ware, pure liefde: hun auto. Dat ze dat op een andere manier doen dan dat ik dat zou doen kan en wil ik niet veroordelen. Dat ik het in sommige gevallen zonde vind wil niet zeggen dat een ieder niet vrij is zijn geld te besteden aan dat wat zij mooi vinden. Ik doe alleen een beroep op een ieder om zijn of haar gezond verstand te gebruiken als het gaat om de echt zeldzame klassiekers. Daar waar het gaat om ruim verkrijgbare auto’s vind ik het daarentegen wel leuk om af en toe eens een paarse variant met neonlicht te zien rijden. Weer eens wat anders dan de gemiddelde, saaie, muisgrijze leasebak. Bepaalde auto’s, zoals de Corolla en de Nissan 200SX zijn bijna gemaakt voor het Japanse import-wereldje. De driftkings van tegenwoordig leunen nog regelmatig op de goed handelbare achterwielaandrijvers van de jaren ’80 en ’90 en worden door liefhebbers gekoesterd. Een liefde die aanstekelijk kan werken. Zo gebeurde het dat ik op een dag serieus overwoog om een Nissan 200SX aan te schaffen.

Het is zoiets wat je overkomt: ik kwam bij een lokale autohandelaar om een Peugeot 205 te bekijken. Ik was net van school en zocht “iets met een dak” om droog naar mijn werk te komen, aangezien mijn oude Colt me al twee keer in de kou had laten staan dankzij een verrotte dynamo. De 205 viel al snel af maar er stond ook nog een leuk Golfje en een Clio. Ik raakte in onderhandeling over de Golf en terwijl ik me zo mak als een schaap naar de slachtbank liet leiden, kwam het gesprek op sportwagens terecht. Ik knikte eens naar de hagelwitte Nissan 200SX die iets verderop stond met de woorden “Tsja, zo’n sportwagen kan ik me niet veroorloven” waarop de verkoper direct reageerde dat dat best wel eens mee kon vallen. Ik vroeg hem hoe groot dat verschil dan moest wezen. De Nissan kon de mijne zijn voor slechts een paar honderd euro meer dan de Golf. Alarmbellen hadden moeten rinkelen maar in plaats daarvan begon ik te kwijlen en nam mijn hebberigheid de controle over. De wagen zag er werkelijk schitterend uit. Strak in de lak, redelijk gaaf interieur en motorisch in goede staat, zo liet ik mij vertellen. Het was een exemplaar waar niets aan was aangepast. Standaard bumpers, standaard wielen, geen stickers. Ik wist al niet eens meer wat voor kleur de Golf had waar we vlak daarvoor over stonden te onderhandelen. Binnen no time hingen de sleuteltjes voor mijn neus te bungelen. Of ik wel eens met zo’n krachtige auto had gereden was de vraag. Ik antwoordde eerlijk dat dat het geval was maar dat dat wel modernere auto’s waren geweest. Ik beloofde voorzichtig te zijn en schoorvoetend gaf de verkoper toe. Ik kon hem meenemen als ik hem voorzichtig warm reed. De turbo moest immers eerst op temperatuur komen. Turbo. Ik ging een auto kopen met een turbo. Rustig reed ik de straat uit, richting een wijk waar één van mijn beste vrienden woonde. Ik belde hem: “Ik ben aan het proefrijden in mijn nieuwe auto, ben je thuis?” was mijn vraag. Hij had wel ff tijd. Halverwege kwam ik langs een voetbalclub. Ik besloot even een rondje parkeerplaats te doen. Ik gaf iets te vroeg gas en zette het ding bijna achterstevoren maar met een geweldige reflex maakte ik er een kleine powerslide van en reed ik verder. Toch wel een beetje geschrokken van die lucky escape reed ik rustig verder naar mijn vriend. Die knikte goedkeurend (hij valt soms op een tikkeltje ordinaire vrouwen) en zei “Doen man, gaaf ding!” en een paar minuten later was ik weer onderweg.

Een kleine drie kwartier later was ik terug bij de garage. Ik beloofde de verkoper dat ik hem de volgende dag zou laten weten of ik hem zou kopen. Ik joeg naar huis en dook het internet op. Ik zag schitterende velgen, een aantal subtiele bumperkits, ik had al contact gelegd voor de aanschaf van een volledig gereviseerde turbo als reserve. Ik werd lid van het 200SX Owners Club-forum en plaatste er direct een bericht over mijn voorgenomen aankoop. Hoe mooi de auto ook leek, iemand reageerde al vrij snel dat de vraagprijs toch wel erg laag was. Men adviseerde een aankoopkeuring bij een onafhankelijke Nissan dealer. Daar kende ik via via wel wat mensen dus ik belde de garagehouder op. Die had er geen enkel probleem mee dat de keuring gedaan werd. Hij wilde hem zelfs wel betalen als de auto werd goedgekeurd, geen probleem. Nog steeds geen alarmbellen, ik was nog steeds in een roes van de proefrit, eerder die dag. Zelfs het feit dat de auto wit was hinderde me niet. En wit was toen niet bepaald een modekleur. Ik benaderde alvast iemand via eBay voor een set mooie velgen.

’s Avonds laat keek ik nog even op het forum naar auto’s van andere eigenaren. En toen viel mijn droom in één keer in duigen. Ik kreeg een berichtje van een ander forumlid dat de 200SX die ik had proefgereden verrotte balken onder de portieren had en dat het onderstel achter ook niet deugde. Hij was zelf wezen kijken voor deze auto en had de koop af doen ketsen op de dag dat ik ermee had proefgereden. Ik wou het eerst nog niet geloven, maar een beetje Googlen op het kenteken bevestigde zijn bericht. Gedesillusioneerd als ik was ben ik nog langs de auto gereden. Alsof ik afscheid wou nemen. De oh zo vriendelijke handelaar had geprobeerd me op te zadelen met een auto die voor duizenden euro’s opgeknapt moest worden. U begrijpt dat ik uiteindelijk die Golf ook maar heb laten staan.