Gespot: Bella Italia

Aangezien ik m’n deadline voor het opsporen van een heuse Toyota Supra niet heb gehaald, kwam het besluit de aflevering over het land van de reizende zon uit te stellen. Zodoende is deze woensdag dan toch maar weer gevuld met – het spijt me - uitgekauwde Italianen, om nog maar te zwijgen over de 8C. Misschien is een Fiatje met een hoge aaibaarheidsfactor wel meer iets voor jullie?

Alfa Romeo 8C competizione

De 8C dus. Iets langer dan een jaar geleden was de auto voor het eerst in particuliere handen te zien. Een zwart exemplaar werd gekocht door Prins Bernard van Oranje-Nassau van Vollenhove – “junior” dus -, het dertiende exemplaar dat van de band rolde. Het is één van de weinige èrg bijzondere auto’s die zomaar dag-en-nacht op straat staan, en helaas resulteert dat dan ook in indrukwekkende krassen en een afgebroken (!) zijspiegel. Een ander exemplaar dat in Amsterdam nog wel eens opduikt is deze zwarte 8C uit “Zwitserland”. Dit exemplaar is uitgerust met andere velgen dan de klassieke vijfgaatsvelgen, zoals dat veel lijkt op wat er ook onder GTA’s, Countaches, Diablo’s Murciélago’s, en Gallardo’s te vinden was. Dit is een iets simpeler model, maar ook zonder meer niet te versmaden. De meeste exemplaren hebben overigens alsnog het klassieke schoeisel.

Alfa Romeo 147 GTA

Hot hatches. Als je er niet op let gaan ze sowieso langs je heen, iets dat niet te zeggen valt over de meeste exclusieve auto’s. Bij mijn weten is dit dan ook de eerste keer dat een WoDaSpoDa een 147 GTA bevat. Deze driedeurs hatchback van 1.335 kilo heeft voorin een plaatje van een 3,2 V6 liggen. Een erg mooi blok om te zien, zoals Italianen dat plegen te doen. Het is nog niet zoals het mechanische kunstwerk dat onder de hectare grote motorkap van de Espada ligt, maar het mag er wezen. De 4,21 lange auto wordt door de 250 paarden erg goed vooruit geholpen, in 6,3 seconde bereik je de 100 km/u en zijn top is ongeveer 235 km/u. 147 GTA’s zijn niet heel makkelijk te vinden. De auto kostte destijds namelijk veertig mille, veel geld voor zo’n klein autootje. Maar je krijgt er wel een lekker scheurijzer voor met een heerlijke soundtrack.

Ferrari F355 Berlinetta & Spider

Een V8 Ferrari die een geboren klassieker is, is de afgebeelde F355. Hij volgde de 348 op, een model dat ik zelf tot een aantal jaren geleden moeilijk van de F355 kon onderscheiden. Eigenlijk zijn de overeenkomsten ook best groot, maar de verschillen zijn al van veraf te zien aan de portieren en de kont, om nog maar te zwijgen over… De rest van de auto. In 1994 volgde de compacte auto – viereneenkwart meter lang – de 348 op. Hij oogde een stuk frisser door onder andere de ronde koplampen, iets dat ook een groot verschil maakt tussen de 512TR en de 512M, die rond die tijd ook werd(-en) gebouwd. Net als de 348 was de 355 er als Berlinetta (coupé), GTS (targa) en Spider (spider dus…). Uit de vier uitlaten komt een schitterende huil, heel erg kenmerkend voor dit model en wat mij betreft een mooier geluid dan wat er uit de voorgangers en opvolgers komt. Ken je het geluid niet? Hier is het wel op te horen, maar laat je niet af leiden door die vierliter zescilinder…

Fiat 500 Abarth

Dit was de hoge aaibaarheidsfactor waar ik het al eerder over had. Maar alsnog is de auto lang niet zo aaibaar als de Fiat Nuova 500, waar dit een retro-knipoog naar is. Hij is niet meer 297 cm lang, maar 355 cm, en hij is ook flink aangekomen naar moderne traditie. Hij brengt zelfs meer dan duizend kilo in schaal, een massa die enkele tientallen jaren geleden zelfs voor middenklasser ondenkbaar was. Zo woog onze Opel Kadett J Stationcar – begin 1984 – niet veel meer dan achthonderd kilo. Maar goed, tijden veranderen, en daar is eigenlijk ook niets mis mee. Veiligheidssystemen en accessoires brengen nogal wat massa op schaal. De vele airbags bijvoorbeeld, voor de bestuurder, passagier, knieën en ten slotte komen er uit de zijkant nog eens airbags. Niet dat dit tegenwoordig erg uitzonderlijk is, maar dat maakt al duidelijk hoe de auto aan z’n massa komt. De Fiat 500D uit de seventies woog overigens 520 kg en had een 500cc tweecilinder met 18 pk aan boord. De 500 Abarth heeft een 1.4 liter viercilinder aan boord met een maximum vermogen van 133 pk. De auto refereert natuurlijk naar de Fiat-Abarth 595/695 (SS) die in de jaren ’60 en ’70 werd gebouwd, en waarmee werd geracet. Deze auto’s hadden 27-38 pk, meteen een hele hap meer.

Lamborghini Gallardo

Luc Donckerwolke tekende hem. Hoewel de Murciélago ook in opdracht van het VAG-concern door hem werd getekend, is verwantschap aan het uiterlijk best ver te zoeken. De auto is duidelijk te herkennen als iets dat ontworpen is om meer aandacht te trekken dan zijn beoogde concurrenten (die voor alsnog veel beter worden verkocht, ondanks het betrouwbare imago van Volkswagen en de relatief praktischere opzet van de auto ten opzichte van eerdere modellen). Wel luidde de auto een hoekiger design in, dat ook veel invloed heeft gehad op de LP640 en de Reventon. Leuk is dat nog steeds alle modellen naar stieren werden vernoemd, dan wel naar gerelateerde onderwerpen. Nou ja, afgezien van de 350/400 GT en de LM002 dan…

Lancia Beta Spider 2000

Waar Lamborghini haar naamgeving zoekt in de wereld van stierenvechten, spreekt Lancia zo nu en dan het Griekse alfabet aan voor een naam. Of in dit geval het “-bet”gedeelte. Een Lancia Alfa was er overigens nooit, ik kan me wel enigszins voorstellen waar dat mee te maken heeft. De Beta was een veelzijdig model, dat in 1972 in productie ging in de vorm van een luxe sedan, waar in 1973 een best mooie 2+2 uit ontstond met een kortere wielbasis en een 2,0 liter motor die eventueel iets krachtiger was door montage van een compressor(!) (135 pk tegen 122) dan die in de sedan. De afgebeelde auto is een Beta Spider met tweeliter motor. Deze cabrioletachtige auto ging weer een jaar later in productie. Het is niet echt een Spider, er blijft een balk staan tussen de B-stijlen. Van 1974 tot en met 1983 zijn er 9.390 Beta Spiders gemaakt, tegenover 194.916 sedans, 111.801 coupé’s, 71.258 HPE’s (een soort hatchback), 5.795 Montecarlo’s (sportauto die in heel ruwe lijnen aan de Merak deed denken) en 1.801 Beta Scorpions, Montecarlo’s voor de Amerikaanse markt.

Maserati Ghibli

De huidige Maserati’s vind ik elegant, hoewel ze allemaal iets hebben dat het op den duur gaat vervelen of een kleine doorn in het oog wordt. De Quattroporte had daar bijvoorbeeld al gauw last van, zeker vanwege de te kleine koplampen naast de imposante grill. De 3200 en 4200 GT zijn ook sierlijk, maar zijn wat mij betreft iets te weinig onderscheidend van de grote grijze massa, afgezien van de beeldschone achterlichten van de 3200 GT. De huidige GranTurismo is weer van een heel ander laken-en-pak en valt juist erg veel op, maar is weer heeft net die twintig centimeter te veel die hij eigenlijk niet nodig had. En het boxy design van de Ghibli valt ook niet overal in goede aarden, maar de exclusiviteit en het goede gebruik van louter een liniaal maakt het voor mij net iets specialer. Er verschenen destijds vele versies, net als van de Biturbo, waar de Ghibli een soort uitloop van is. De afgebeelde auto is er eentje uit 1993 met 2.0 liter biturbo zescilinder, een probleemloze auto aldus de eigenaar, en beter dan de versie met 2,8 liter (die overigens niet meer vermogen heeft). Met 306 pk en een leeggewicht van maar 1.360 kilogram haalt de auto 260 km/u! In 1998 rolden de laatste exemplaren van de band.

Vignale Gamine

Waar de Fiat Nouva 500 al een hoge aaibaarheidsfactor had, gaf designstudio Vignale de auto een grote smile mee. De auto ontstond uit de creativiteit van Don Alfredo, die voor dit bedrijf werkachtig was. Hij valt niet direct op als 500 afgezien van de afmetingen, maar de achterkant is niet erg sterk gewijzigd. Het is de Smart Crossblade van de Sixties, niet erg praktisch dus. Er werden er ook maar 250 van verkocht. Dat had meer kunnen zijn als Vignale niet in 1975 van het podium verdween. Vignale was destijds ook actief als “op zichzelf staand” merk. Zo zelfstandig was het nou ook weer niet, want alles werd geleend bij Fiat. Verdere activiteit van Vignale was het bouwen van koetsen voor Ferrari en Lancia (en Fiat dus…). Zo heeft Frits Kroymans de enige Ferrari 250 Europa in zijn collectie met een koets van Vignale.

Morgen is er nog een wallpaper van een rode F430 en is er nog een aparte aflevering over een andere rode (verouderde) Ferrari, en vrijdag sluiten we af met iets geels (drie maal raden…). Je kunt altijd contact met me op nemen per e-mail, bijvoorbeeld als je de foto’s wat groter wilt zien of een wallpaper wilt. Vermeld in dat geval je resolutie en de url van de foto voor een snellere afhandeling.