Gespot in het weekend!

Een week brengt meestal al genoeg nieuws om een Wodaspoda mee te vullen, zelfs als de eerste spot van de week zich voordoet op een vrijdagavond. Zaterdag was het weer tijd voor Laren, hoewel de NS ons er nog bijna van weerhield... Lees mee in de zoveelste snel-bij-elkaar-geraapt aflevering.

Maserati Quattroporte III

Je zou het er niet aan af zien… Stiekempjes vind ik het helemaal geen mooie auto, wel een interessante auto. Het is een Maserati, en hij is zeldzaam. Wat wil iemand als ik nou nog meer? Na de flop van de Quattroporte II – men weet nog steeds niet precies hoeveel er zijn gemaakt, maar zowel 5 als 13 exemplaren is wel erg weinig – was de oliecrisis enigszins weggeëbd en steeg de interesse voor een auto met een grote motor weer. Of misschien vond men de drieliter V6 van de II juist wel te karig… Voorin de III kon je een 4,1 V8 laten leggen, een 4,9 liter motor met een maximum vermogen van 280 pk stond ook in het programma. Dit zit voorin deze origineel geleverde 87’er. Een goed jaar, aldus deze 22 jaar oude spotter… De Maser was wel een late levering, want officieel zijn ze tot 1986 gebouwd. In verband met de onbedwingbare neiging tot drinken was de 100 liter tank geen overbodige luxe, wat ook gold voor de concurrentie die Jaguar leverde. Of Aston-Martin, met zijn opvallende Lagonda Saloon. Of de DeTomaso Deaville. De Iso Fidia was nog van vòòr de QP III, maar er zullen destijds ongetwijfeld exemplaren zijn ingeruild op een hagelnieuwe Tridente.

Zo stonden we (as usual was ik samen met Willem) ’s ochtends te wachten op ons riante vervoer. Niet zomaar een Intercity, maar één van de weinige – zeer riante – treinen die zich dagelijks richting Berlijn verplaatsen. Om een lang verhaal kort te maken: deze bleek niet te rijden, en met twee stoptreinen en twee keer vertraging zijn we maar een paar stations eerder uitgestapt omdat het vanuit daar ook met de fiets kon. Vanaf Naarden-Bussum ben je per fiets zó in Laren, net als vanuit Hilversum, en dan kun je ook nog eens “wilde achtervolgingen” inzetten op je o-zo-relxte OV-fiets (in ieder geval beter dan m’n eigen fiets).

Onderweg al kwamen we een vrij bijzondere Aston-Martin tegen, waarover morgen meer. In Laren aangekomen begon het allemaal vrij rustig, het meeste komt pas halverwege de middag langs.

Buick Century Riviera Coupe 1955

Erg belangrijk is hier de klassieker, óók de Amerikaanse oldtimer mag mee doen. Naast “dat groene hok” (kikkergroene Caddy Coupe DeVille ’61, heel erg opvallend) zijn er nog vele andere auto’s uit de V.S. te zien, inclusief vinnen waar een haai U tegen zegt. Uit het jaar 1955, nog zonder giga-vinnen dus, was er deze keer een Buick Century Riviera aanwezig, in Ajax kleuren. Dat zeg ik erbij voor mensen die meer met voetbal dan met auto’s hebben, in scherp contrast met mijn eigen voorkeur. De indeling van de types is een volledige bachelorstudie waard, maar uit het houterige “BUICK CENTURY RIVERA” van de RDW site kan ik opmaken dat dit blijkbaar een type is dat sterk aan de “Super” verwant is. Het staat in een net iets lager segment. In Amerika was men er gek op om allemaal modellen op de markt te brengen die veel van elkaar weg hadden, een klein beetje verschilden, en een geheel andere nomenclatuur aanhielden. En dan nog kon je uit maar één motor “kiezen”, namelijk een 5,3 V8 die goed was voor 236 pk. 45 pk per liter, dat is meer dan de 142 pk die de 3,0 V6 van onze ’91 Taurus leverde. Zo is er toch nog een compliment te maken over het specifieke vermogen van een klassieke Amerikaanse auto…

Toyota Supra Mk IV

Een andere auto die zich aanmeldde was deze atmosferische Supra. Helaas zonder Turbo, maar nog steeds een vrij zeldzame vogel in Nederland. De RDW zegt 253 pk op 1.510 kg. Ik zou het eigenlijk best lusten, en dan weet je nog niet of er een creatieve geest aan de zes-in-lijn heeft gesleuteld. Dat is altijd de vraag bij auto’s van dit genre. Bestuurders mogen dan wel vaak denigrerend (dan wel gewoon naar waarheid) sjonnies worden genoemd, er zit meer achter de illustere bestuurders van deze technisch immer interessante sportauto’s. Het gaat niet om “de Europese smaak van styling”, het gaat niet om een torenhoge prijs, het gaat erom dat het veel lol is en je er zelf goed aan kan sleutelen zonder dat je blok het in één keer begeeft.

TVR Griffith 500

Een andere leuke sportauto waar je veel plezier mee kan hebben is deze Griffith 500. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden – een griffioen “is” een mengeling van een aantal dieren – is de Griffith juist nauwelijks een mengeling. Geen praktische alleskunner, gewoon een dikke V8 in een heel lichte constructie van onder andere glasvezel, en rijden maar. Het blok voorin produceert een beeldige roffel, een grom, iets ongeraffineerds dat onderstreept wordt door de twee simpele metalen buizen die als uitlaten dienen. De achterwielen hebben 340 pk te verwerken, wat op 1150 kilo ínclusief passagier een versnelling van 4,1 tot de 100 km/u betekent, zes seconde later kun je de 160 km/u al aantikken. Hij zou 272 km/u moeten kunnen halen, maar het is de vraag of je dat durft in zo’n licht, fragiel, klein autootje. Hij is bijvoorbeeld nog geen vier meter lang!

Bentley S3 Continental Mulliner Park-Ward Fixed Head Coupé, L.H.D.

Het is alsof Bentley’s en Rolls-Royces hun naam per kilo mee krijgen. Hoe zwaarder de auto, hoe langer de titel. Zo zagen jullie twee weken geleden nog een auto die volledig afgekort nog twaalf leestekens waard was. Hier zou Bentley S3 Conti M.P.W. F.H.C. van te maken zijn, eventueel zonder punten, maar korter dan dit wordt wel heel cryptisch.
Over een nog onbepaalde periode zal er een boek verschijnen die in het geheel gewijd is aan de Bentley’s en Rolls-Royces zoals deze. De zogenaamde “Chinese Eyes”, een heldere doch min-of-meer tactloze beschrijving van de reeks waar het om gaat. Coupé’s en cabrio’s als Bentley en Rolls-Royce, onderverdeeld in LHD en RHD. Dàn kom je dus op 8 “verschillende, en laat de Bentley, Coupé, LHD (afgebeeld) nou juist net de allerzeldzaamste zijn met 26 exemplaren! Voor andere versies is dit hooguit 80 exemplaren per versie, in totaal ligt het aantal ergens tussen de 384 en 408 stuks. Dat is nooit met honderd procent zekerheid te zeggen, eigenlijk geldt dat altijd voor dat soort aantallen. Zelfs over de Enzo wordt nog flink gespeculeerd, het zouden er volgens sommigen bijvoorbeeld aanzienlijk meer zijn dan 400.

Maserati 3500 GT Spyder

Al gauw meldde zich de volgende bijzondere klassieker aan, namelijk 19 minuten later. Het was Willem die iets riep over een oude Ferrari, en nou is dat wat mij betreft geen “fout” om heel erg over wakker te liggen. Dus… Nogmaals bedankt, anders had ik hem gemist. Vroeger lagen deze merken veel dichterbij elkaar dan nu, hoewel Maserati met bijna geen enkel model het prijsniveau van Ferrari evenaarde. De 3500 GT(-I) werd zelfs bijna tweeduizend keer verkocht, daarnaast zijn er nog 242 Spyders geleverd, al dan niet met hardtop (afgebeeld). Aan de neus was duidelijk te zien dat het om een derivaat van de coupé ging, maar in detail viel op dat het om een ander design ging. Touring had de coupé ontworpen waar Vignale verantwoordelijk was voor de Spyder. Het belangrijkste verschil was echter het kortere chassis onder de Spyder, dat ook voor de Sebring werd gebruikt. Het scheelde 10 centimeter, maar de open versie was wel weer van staal in plaats van aluminium. Veel maakt dat anderzijds niet uit omdat aluminium weer dikker moet zijn voor een goede stijfheid. De auto werd geproduceerd van 1959 tot en met 1964, waarna de Mistral Spyder de auto opvolgde. Die is met 120 stuks al helemaal zeldzaam!

Jaguar XJ5,3C. Of XJ12

Per markt maakt het nog wel eens uit hoe een auto is uitgerust. Daarnaast wordt er regelmatig met namen gespeeld. Zo heette de zescilinder Jaguars in Europa XJ4,2, (3,4 en 2,8 behoorden ook nog tot de mogelijkheden), in Amerika was dit XJ6. Hetzelfde gold voor de XJ5,3 (-C), zoals het op de kont van dit exemplaar staat. In de Verenigde Staten werd dat XJ12. Naast een sedan en een verlengde sedan voor de twaalfcilinder werden er dus ook nog coupé’s aangeboden, met een 4,2 liter zescilinder, dan wel een V12 van 5,3 liter. Hoewel de V12 met 287 pk 116 pk (!) krachtiger was dan de 4,2, hielden veruit de meeste kopers het bij een zescilinder. 6.487 tegen 1.855. Niet alleen maakt het dat de coupé’s moeilijk te spotten zijn, een twaalfcilinder is nog eens extra bijzonder. Dan zijn het ook nog eens roestgevoelige auto’s. “Investeer” dus niet in een restauratieproject, tenzij je dat zelf ècht heel leuk vindt en het goed kan.

Ferrari 575M Maranello

De zondag zit altijd vol verleidingen. Ik probeer de dag altijd te vullen met nuttige werkzaamheden zoals studie, maar m’n collegae komen me toch nog regelmatig “lastigvallen” met tips die ik niet kan weerstaan. Deze was zelfs een regenbui waard. Nee, niet deze Ferrari. Dat was het gelukje van het route-dilemma: hoe fiets ik naar die Aston-Martin (waarover later meer) toe. Via deze schitterende Ferrari kwam ik door een regenbui nog bij die Brute Brit. Enfin, een 575M Maranello is ook niet niets. De 575 was in feite een sterk geüpdate versie van de 550 Maranello, hoewel ik vast veel fervente aanhangers over me heen krijg als ik dit te hard roep. 575 staat voor 5,75 liter, de inhoud die het blok had na het opboren van de 5,5 liter van de 550. Nomenclatuur van Ferrari’s had altijd al te maken met de cilinderinhoud, maar in het verre verleden ging het dan meer om inhouden per cilinder (Ferrari 250) of combinaties van de totale cilinderinhoud en het aantal cilinders (308) of zelfs de totale inhoud en het aantal kleppen per cilinder (F355). Er is veel over te schrijven. Bij de 575 is het dus nog een vrij simpel verband. Het maximum vermogen van het blok is 515 pk, de 575 Superamerica met gepatenteerd kanteldaksysteem van Fioravanti had 25 symbolische pk’s extra om het speciale karakter van de auto te onderstrepen. Die extra paarden zaten overigens niet in het peperdure GTC pakket ($23.500)!

Voor vragen, verzoeken, opmerkingen, en waarschijnlijk ook heel veel spam, ben ik te bereiken via mail.