Gespot: Bugatti’s uit Frankrijk, Italië, en “Duitsland”

Deze week weer een aflevering van "Drie keer drie is negen." Een hele week vullen met Bugatti's is namelijk lastig, gezien het feit dat spotters afhankelijk zijn van hun omgeving. Veel meer dan drie verschillende modellen kon ik niet vinden. Tuurlijk, het merk leverde veel variatie, maar vooral tussen 1909 en 1962. In 1987 brak een nieuwe periode aan voor Bugatti, wat resulteerde in de EB110. Momenteel is het merk in handen van Volkswagen, die 's wereld bijna-snelste auto redelijk massaal aan de man wist te brengen.

Bugatti Type 23 Brescia Tourer 1926

Al vanaf het begin had het merk Bugatti niet alleen Germaanse(!), maar óók Italiaanse genen. De Italiaan Ettore Arco Isidoro Bugatti stichtte het merk in 1909 in Molsheim, dat toen nog bij het Germaanse Rijk hoorde. De Elzas kwam in 1919 bij Frankrijk, dus eigenlijk was de nationaliteit van het merk van begin af aan al onduidelijk. Nadat onder de naam Diettrich-Bugatti enkele prototypes werden gebouwd, verscheen in 1910 de eerste volwaardige productieauto onder de naam Bugatti. Het was de Type 13, een model waarmee geraced werd. Op basis daarvan verschenen nog enkele andere modellen, waaronder de afgebeelde Type 23 Brescia. Dit was echter niet zo zeer bedoeld om mee te racen, het was een serieproduct en wel het allereerste met meerkleppentechniek, anno 1920. Er werden er maar liefst tweeduizend van gebouwd, waarvan een enkele af-en-toe Laren aan doet.

Bugatti EB110 SS

Vlak na de Tweede Wereldoorlog was Bugatti nauwelijks actief. Er werden nog enkele exemplaren gebouwd, maar het was niet veel soeps. In 1962 rolde het laatste exemplaar van de band, een T252. Het zou decennia gaan duren voordat Bugatti weer activiteit zou gaan vertonen.

In 1987 kocht ondernemer Romano Artioli het merk over. Hij zat al diep in de stof, want hij had één van de grootste Ferrari dealers ter wereld en werd in 1982 de eerste Suzuki importeur van Italië. Hier in Nederland resulteerde een dergelijke winstgevende import van Suzuki’s in één van de meest indrukwekkende autocollecties, in Italië was het de importeur die Bugatti nieuw leven inblies. Er werden enkele opmerkelijke prototypes gebouwd, variërend van curieuze jaren ’80 sportauto tot futuristische supercar. Het serieproduct dat hier uit voortkwam was de EB110, die 110 jaar na de geboorte van Ettore werd geïntroduceerd. Wat betreft opzet deed de auto enigszins denken aan de Lamborghini Diablo, met eenzelfde korte neus en dezelfde deurconstructie. Marcello Gandini tekende de lijnen van de auto dan ook. Echter, hij was lang zo mooi niet als de Diablo. Of, zoals Casper het mooi wist te verwoorden, “Ik kan de Bugatti soms spuuglelijk vinden en soms bloedmooi, afhankelijk van de invalshoek, kleur, het weer en mijn persoonlijke gemoedstoestand”. En zo is het maar net. Waar je eerder gewend raakt aan de gigantische koplampen, dan dat je ze mooi vindt, oogt het zijaanzicht intimiderend, functioneel, en ook nog best elegant.

Technisch gezien was het een heel interessante auto. Van heinde en ver werden techneuten uitgenodigd om zich te ontfermen over hetgeen zich voor de achteras af zou gaan spelen. Het werd een 3,5 liter V12 motor met vier IHI turbo’s en vijf kleppen per cilinder. In de GT was dit goed voor ongeveer 550 pk, verdeeld over vier wielen.

De SS kwam later. Dit was een lichtere variant, die aan de buitenkant te herkennen is aan het model velgen, het ontbreken van een achterste zijruitje, en een vaste achterspoiler in plaats van het flapje dat automatisch naar boven komt. Belangrijker zijn de onderhuidse verschillen. De auto viel tweehonderd kilo af, waarmee hij nog steeds 1.420 kilo op schaal bracht. Het vermogen steeg tot 612 pk. Zo nam de aanvankelijke topsnelheid van 342 km/u toe tot 355 km/u, 0-100 kostte nog maar 3,3 seconde waar 3,5 seconde eigenlijk ook al een tijd was om over naar huis te schrijven. Er zat echter wel een prijskaartje aan: de GT kostte destijds net geen miljoen gulden, de SS ging er iets overheen. En zo werden er van deze fantastische auto maar 126 gebouwd: 95 GT’s en 31 Supersports, zoals afgebeeld. Na het faillissement van Bugatti tegen het einde van 1995 kocht het Duitse bedrijf Dauer de laatste onderdelen op waarmee nog enkele Dauer EB110’s werden gebouwd. Momenteel wordt in Modenese fabriek, waar de EB110’s werden geproduceerd, de B Engineering Edonis gebouwd als evolutie op de EB110.

Bugatti Veyron 16.4

Volkswagen kocht de rechten van Bugatti, en begon met het ontwikkelen van een hypercar. Het zou niet zomaar een snelle auto worden, het zou de allersnelste auto ter wereld worden. Nou is dat een heel ruim begrip, maar de poging is min of meer geslaagd. Het bracht de Bugatti Veyron, een auto die uitgerust is met de meest geavanceerde technieken. Echt groot is hij niet, maar onderhuids is hij dat zeker. Twee V8 motoren van Audi zorgen voor een W16 opstelling, gekoppeld aan twee turbo’s. Dit brengt een symbolisch vermogen van 1.001 op de wielen, waarmee de Veyron de honderd zou moeten kunnen doen in 2,5 seconde. De topsnelheid is 407 km/u. Niet alleen dat is heel knap, óók het feit dat het een comfortabele, luxe auto is die over het hele toerenbereik goed te rijden is.

Nou zijn er talloze andere merken die beweren de snelste auto ter wereld aan te bieden, maar de Veyron is voor alsnog het enige model uit de 400+ km/u – lees: 350+ km/u – categorie die in noemenswaardige oplage wordt verkocht. Zo telt Nederland voor zo ver ik weet een stuk of vijf van deze apparaten, in de Emiraten rijden er vele tientallen rond, als ze geen blokjes om Harrods maken althans. Dit two-tone grijze exemplaar is van een verzamelaar in Nederland, die meerdere modellen met turbomotoren in zijn collectie heeft, zoals een Porsche 959, Ferrari F40, Bugatti EB110 SS en een XJ220. Als hij zijn Carrera GT van een turbo voorziet, past die óók zo in het rijtje…

Voor vragen, verzoeken en opmerkingen kun je me mailen. Morgen is er nog een trio te zien.