Gespot: Een aantal willekeurige auto’s met 2 deuren

Voor deze week is het weer geen samenhangend geheel, gewoon omdat spotten op bestelling niet echt tot de mogelijkheden behoort. Maar who cares? Dit zijn enkele mooie en opvallende auto's van de laatste paar weken, afgezien van enkele wat oudere foto's (wie wat bewaart, die heeft wat).

Aston-Martin V8 Volante V585

Vorige week stond er tussen de gelimiteerde oplagen een Aston-Martin Limited Edition Coupé, één van de vele verschijningsvormen van de Virage/V8 uit de jaren ’90. Deze werd vooraf gegaan door een andere Aston-Martin met V8, een model dat in basis ooit de eerste Aston-Martin met V8 was na een reeks zescilinders. De DBS werd in 1969 namelijk voorzien van een V8 motor die nog decennia mee zou gaan. Uit die DBS is later de V8 ontstaan, waarvan de V8 Volante V585 een late versie is. In 1986 werden de eerste officiële cabrio’s gebouwd, het 217e exemplaar van deze serie (V585, injectie dus) Volantes rolde in 1989 van de band, toen ook van de rest van die reeks V8’en de laatste werden gebouwd. Van alle Volantes werden er in totaal 915 gebouwd, waaronder modellen met carburatie, injectie, en de Vantage, die carburateurs had en nog een berg extra vermogen. Het waren nog jaren waarin talloze versies verschenen, die technisch sterk van elkaar konden verschillen. Enkele exemplaren werden zelfs voorzien van 6,3, 7,0, en 7,3 liter cilinderinhoud, waar 5,3 standaard was. De auto werd opgevolgd door de Virage/V8/Vantage, waar iets minder variatie in zat. Alles had een 5,3 liter injectiemotor, bijvoorbeeld. Die Vantage had voor de afwisseling twee mechanische compressors.

Aston-Martin AMV8 Vantage Roadster

De huidige interpretatie van de Aston met V8 is heel andere koek. Het is heel typerend voor de laatste jaren, want ook veel andere prestigieuze merken (Lamborghini, Bentley) kwamen een aantal jaren geleden met beter betaalbare modellen. Zo hing er aan de AMV8 geen prijskaartje van zevehonderdduizend gulden, maar slechts zo’n anderhalve ton (euro’s). Het is dan ook niet de opvolger van de voormalige V8, dat was de Vanquish, en nu de DBS. De AMV8 is een geslaagde poging om een relatief betaalbare Aston-Martin te maken voor de grotere productiecijfers. Het is namelijk voor een exclusief merk nogal een opgave om iets dergelijks te bouwen en tegelijkertijd de eigen merkidentiteit te blijven behouden. De Continental GT en de Gallardo, om maar twee voorbeelden te geven, hebben wat mij betreft al te veel ingeleverd om nog echt hun merkidentiteit uit te stralen. Dat laatste heeft ook te maken met het concern waar het bij hoort. Enfin, de AMV8 is nog een heel traditionele Aston, maar wel tot spijt van sommigen, want hij onderscheidt zich daardoor niet veel van andere modellen. Het is nog spannend wat voor design de volgende “reeks” Astons zal krijgen, want wat er nu allemaal aan wordt geboden leunt nog sterk op designelementen van de DB9 en de Vanquish.

Bentley Continental

Continental is een erg veel gebruikte term bij Bentley. Inmiddels is de naam vervallen tot instapmodelletje. Vroeger stond hij ver boven andere modellen van dit merk. Voor de Tweede Wereldoorlog werd de term al gebruikt voor speciale Bentleys en Rolls-Royces. Daarna kwam de S1 Continental als S1 met speciaal koetswerk dat tevens van aluminium was, extra vermogen, en natuurlijk een passend prijskaartje, ver boven dat van de Standard Steel (de Saloon dus, het “massaproduct”). De naam kwam de jaren erop weer terug voor de S2 en de S3, maar verliet vervolgens weer het toneel om pas weer op te duiken in 1984. Het model waar het voor gebruikt werd was echter minder nieuw, want aan het eind van de jaren ’60 waren de Silver Shadow Convertible en de Bentley T1 Convertible er al, die maar weinig afweken van de afgebeelde Continental. Traditiegetrouw was de auto veel te duur, zo’n onthoofding scheelde bij het afrekenen een slok op een borrel met de sedan, in negatieve zin. Toen het 429ste (inclusief 8 turbo’s) exemplaar in 1995 van de band rolde was de naam een paar jaar eerder al in gebruik genomen voor een enorme coupé, die Bentley’s sportieve imago uit de Le Mans jaren weer uit zou gaan dragen. Ook die was een flinke hap duurder dan de Turbo R, de duurste sedan die men destijds aanbood (afgezien van variaties op dat model zelf, zoals de S en de RT). Zodoende had voor de huidige Continental GT/FS/GTC wel een andere naam gebruikt kunnen worden, om “Continental” voor te behouden aan de allerduurste modellen.

Bentley Azure

De Continental R die aan het begin van de jaren ’90 de Continental-traditie in stand ging houden was prima geschikt om open te zagen. Steker nog: het moest wel. Waar de Rolls-Royce Corniche nog even van de band bleef rollen, ging de Continental uit productie. Bentley’s nieuwe cabrio was niet echt verrassend, maar wel imposant en sierlijk: de Azure. Pininfarina bouwde de auto. Ook met het dak open zul je hier in Nederland niet echt heel vaak van een azuurblauwe lucht kunnen genieten. Van de ruim duizend exemplaren kwamen er uiteindelijk nog wel een stuk of twintig in Nederland terecht, maar heel vaak komen ze niet buiten. Voor de gebruikelijke grijze lucht heeft men wel een Arnage of Continental R in de schuur staan, om maar iets te noemen. Het afgebeelde exemplaar is recent geïmporteerd. De huidige Azure is voorlopig nog een stuk zeldzamer, want in Nederland zijn niet veel meer dan vijf exemplaren geleverd.

BMW M6 G-Power

Ooit heb ik beloofd nooit meer iets over de M6 te melden. Waarom niet? Omdat we er op den duur genoeg van hadden. De eerste paar zijn leuk om te spotten, maar alleen er zelf in rijden blijft dagelijks leuk. Er worden er veel van gemaakt, voornamelijk zwarte. Een opmerking die door een voorbijganger werd gemaakt was dan ook: “lelijk, dat wit, geef mij maar een zwarte!”, waarop ik hem doorverwees naar het zwarte exemplaar een meter of vijftig verderop (echt waar!). Dat is een kwestie van smaak, maar wat geen kwestie van smaak is, is de keuze om het eens over een andere boeg te gooien. Niet alleen de lak en velgen zijn opvallend, de golvende achterklep trekt ook de aandacht (wtf!? dacht ik…), net als het koolstofvezel aan de voorspoiler en “achterspoiler” (tussen de uitlaten in).

Ferrari 599 GTB Fiorano

De opvolger van de 575M Maranello noemde men 599 GTB Fiorano, naar Ferrari’s eigen testcircuit te Maranello. Hier worden alle auto’s, volgehangen met meetapparatuur, maanden lang door bochten gegooid. Sterk variërende bochten wel te verstaan, dat is geen toevallig detail. Het is immers niet zomaar gebouwd voor wat gooi-en-smijt werk. Het is een graadmeter. Zo staat de 599 GTB Fiorano zesde in de lijst met personenauto’s, nadat de HGTE en 458 hem van de vierde plaats verstootte. De MC12, Enzo en Scuderia staan op respectievelijk 3, 2 en 1. Het is voor de hand liggend dat die volgorde anders is dan bij de rondetijden op de Nürburgring, maar het is wel erg opvallend dat de Scuderia een seconde sneller finisht dan de Enzo, waar op de Nürburgring het verschil 14 seconde is in het voordeel van de Enzo, en dan zijn dat nog tijden die door profs gereden zijn. De conclusie is dat de 430 Scuderia zich beter dan de grote Enzo en MC12 thuis voelt op het bochtige Fiorano, en dat is niet gek gezien de korte wielbasis. De relatief zware en grote 599 GTB heeft het dus ook behoorlijk goed voor elkaar. Een leuk detail is dat de “massaproducten” van de laatste jaren de meest vooruitstrevende modellen kunnen evenaren. Hoeveel zie je de 599 nou vaker dan de Enzo? Mijn score is 44:3…

Maserati GranTurismo

Creatief met wrappen: bedek hem voor de helft, want dan heb je ook nog eens een two-tone auto. Wordt dat, na wit, matzwart, en matkleur de nieuwste trend? Gewoon weer back to the fifties? Het was een kleurenpatroon dat in die tijd veel te zien was op Britse auto’s, het hield nog een aantal jaren aan, maar toen kwamen in de jaren ’70 vieze bruine, beige, groenachtige en oranje kleuren beschikbaar om jezelf enkele jaren later compleet mee voor lul te zetten. En daarna werd het allemaal wat saaier, een dal waar we de laatste jaren gelukkig een beetje uit komen. Enkele knalrode GranTurismo’s zijn al gesignaleerd, wit is ook al weer wat gewoner. Zilver is ook nog steeds hot, maar op deze Maserati is het aanzienlijk zeldzamer dan zwart. De foto’s waren erg leuk om te maken, ’s avonds is de verlichting heel anders dan overdag, en zijn je sluitertijden veel langer. Daar kun je altijd wel leuk mee spelen.

Porsche 996 Carrera R

Jazeker, hij bestaat echt. De Carrera R is geen amateuristische interessantdoenerij, maar een versie die in Stuttgart zelf voor Pon werd gebouwd. Het is een extensie op de standaard Carrera, die 320 pk achterin had liggen. Dit werd met 25 pk verhoogd, het onderstel werd met 10 mm verlaagd. Er zit een sportuitlaat onder die de zescilinder koffiemolen nog meer vrijbaan geeft om klanken uit te stoten. De wegligging wordt beïnvloed door het destijds nieuwe stabiliteitsprogramma. Voor de kenners is het setje velgen à-la Turbo interessant. Er zijn slechts enkele exemplaren gebouwd, maar die zullen wel voor het grootste deel in Nederland rondrijden.

Voor vragen kun je me mailen.