De veiligheidskooi – Deel 13

Terwijl ik door de muffe gangen loop van de bunker kijk ik op m’n telefoon. Nog steeds geen bereik.

[ Eerdere delen lezen? deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10, deel 11, deel 12 ]

Eenmaal boven de grond, in het licht wat verblindend fel is na het gedimde licht van de bunker laat ik mezelf tegen de grauwe betonnen muur aanzakken. Het is gestopt met regenen, maar de grond is nog te nat om op te gaan zitten.

Dan ineens geeft m’n telefoon weer teken van leven en ik kijk op het schermpje. 4 gemiste oproepen en 2 smsjes.

4 keer gebeld door Jasper, zegt m’n telefoon als ik doorklik.

2 smsjes van Jasper. Hij zou een goeie stalker zijn, bedenk ik me als ik het eerste smsje open.

‘Alex, waar hang je uit? Jasper’

Gaat je niets aan. Denk ik bij mezelf als ik naar het volgende smsje ga.

‘Alex verdomme, bel me zodra je dit leest. Waar hang je uit, is Thomas bij je? Jullie zijn allebei niet te bereiken en dat vind ik behoorlijk waardeloos. Ik wil dat je me belt zodra je dit leest.’

Denk om de bloedddruk, beste Jasper. En ik duw de telefoon weer in m’n broekzak, maar nog voordat ik de telefoon los kan laten gaat hij alweer af. Jasper. Staat er op het scherm. Ik kijk er even naar en overweeg hem weg te drukken. Nee, dat valt op.

‘Met Alex.’

‘Verdomme Alex, waar hang je uit.’

‘Sorry telefoon was leeg.’

Het blijft een tel stil aan de andere kant van de lijn.

‘Is Thomas bij je?’ Vervolgt hij z’n vragenrondje.

‘Nee’

‘Waar ben jij?’

‘Bij vrienden.’

‘Oke, zodra je Thomas spreekt, zeg hem dan mij te bellen.’

Nog voordat ik in kan stemmen heeft hij de verbinding al verbroken.

Binnen hoor ik de stemmen van Thomas en Iwe en ik doe snel de telefoon in m’n broekzak.

‘Iwe, zeg exact wat we besproken hebben tegen David.’ En Thomas steekt z’n hand uit.

‘Komt goed.’ En Iwe schud hem de hand.

We nemen afscheid en lopen terug naar de auto.

‘Sorry dat je daar niet bij kon zijn, Alex.’

‘Geen probleem.’

‘Ik ben bang dat als je meer weet dan je weet, dat je onbewust misschien dingen verteld.’

Ik kijk hem even aan. ‘Wat heb je een goed vertrouwen in me.’

‘In je rijkunsten, altijd, maar ik wil gewoon geen enkel risico lopen.’

Ik knik en kijk weer voor me uit. De taxi staat nog op dezelfde plek te wachten. De motor draait al.

Ik werp een laatste blik op de bunker, maar Iwe is al verdwenen.

In de auto terug loop ik het plan na in m’n hoofd. Op een of andere manier heb ik het gevoel dat ik nergens bij hoor. Ik ben dat jongetje op school met de spelcomputer die niemand heeft. Niemand is echt vrienden met je, maar willen wel allemaal met je spelen.

‘Alex?’

Ik kijk opzij. Thomas kijkt naar buiten.

‘Heb je Rodney nog gesproken sinds het ongeluk?’

In m’n hoofd ga ik de tijd tussen dit moment en het ongeluk na. Ik ben even stil. ‘Nee.’

‘Ik denk dat het tijd wordt dat je dat gaat doen.’

Dan kijkt hij me aan en ik kijk terug. Ik weet niet wat ik zeggen moet.

‘Ze hebben niets meer op mij, maar nog wel op jou.’ Gaat hij verder. ‘Als je met Rodney praat ben je vrij.’

‘Nee.’

‘Waarom niet?’

‘Ik ben nog steeds de reden dat hij daar ligt.’

‘Dat is waar, maar hoe denk je dat hij zich voelt als hij van anderen hoort dat jij daarvoor betaald bent.’

Ik zak onderuit in m’n stoel en kijk door het raam naar buiten en denk na over wat Thomas van me vraagt. Ik zie mezelf daar binnenkomen. Zijn vriendin die woest op me is. Rodney, verbrand, in z’n rolstoel. Ik knijp m’n vuist samen. Ik ben de reden dat hij er zo aan toe is, maar Thomas heeft gelijk. Ik moet hem de waarheid vertellen.

‘Oke.’

‘Oke?’

‘Ik ga met Rodney praten.’

—

‘Waar heb je uitgehangen, Thomas?’ Jasper kijkt boos naar Thomas als hij binnenkomt.

‘Ik was even naar Alex.’ Zegt Thomas nonchalant en hij gooit z’n jas op een stoel.

Jasper kijkt hem na als Thomas hem voorbij loopt naar z’n kamer. Hij liegt, of Alex liegt.

‘Waarom ben je naar hem toe gegaan?’

‘Routes doorgenomen.’ Roept Thomas vanuit z’n kamer.

‘En dat kan niet hier?’ Japser gaat in de deuropening van Thomas staan.

‘Ik moest er even uit.’

Jasper kijkt even onderzoekend naar Thomas. ‘Waarom had je je telefoon uit?’

Thomas kijkt op en haalt z’n telefoon uit z’n jaszak. Hij kijkt er even naar en houdt hem dan omhoog.

‘Leeg.’

Jasper knikt. ‘Oke, naja ik zal even naar Alex gaan.’

‘Prima.’

—

Ik schrik wakker. Er wordt hard op de deur geslagen. Ik draai me om. Ze gaan wel weg.

‘Brans!’

Jasper.

‘Ja, ik kom er aan!’

Ik hijs mezelf in een broek en loop naar de voordeur.

‘Zeg het eens Jasper.’

Jasper duwt de deur direct naar binnen toe. ‘Waarom lieg je tegen mij?’

‘Waarover?’

Hij duwt me de kamer in. ‘Dat je niet bij Thomas bent. Thomas zegt net dat jullie bij elkaar waren.’

Voordat ik kan antwoorden verschijnt Thomas achter Jasper in de deuropening.

In een snelle beweging doet hij z’n arm om Jasper’s nek en trekt hem naar de grond.

‘Verdomme, Thomas!’ Hijgt Jasper terwijl hij aan Thomas’ arm trekt.

‘Rustig Jasper. Je wilt denk ik wel even luisteren.’

Thomas laat Jasper los en hij springt meteen overeind. Hij staat tussen mij en Thomas in, klaar om te vechten. Z’n hoofd is rood en z’n ademhaling gehaast. ‘Wat heb je te vertellen dan? Ik kan er zo voor zorgen dat ze je broertje afmaken!’

‘Nee, dat doe je niet.’

‘Oh nee? Moet je opletten.’ Hij pakt z’n telefoon uit z’n broekzak en houdt hem dreigend voor zich.

Thomas blijft hem koel aankijken.

Jasper, opgefokt en wel, begint een nummer in te toetsen.

‘Wat denk je dat ze doen als ze er achter komen dat je het verpest hebt, Jasper?’

Verschrikt kijkt Jasper op naar Thomas. Z’n duim zweeft boven de knoppen van de telefoon. Ik kijk even van Jasper naar Thomas, en grijp dan de telefoon uit Jasper z’n handen.

Jasper springt er meteen achteraan, maar ik geef hem met m’n schouder een duw waardoor hij op de grond valt. Ik trek dan de accu uit de telefoon en gooi die langs Thomas de gang op voordat Jasper weer op kan staan.

‘Ik stel voor dat je op de bank gaat zitten en naar Thomas gaat luisteren.’ Ik steek m’n hand uit naar Jasper en met tegenzin pakt hij hem aan. Ik trek hem overeind en geef hem de telefoon terug. ‘De accu mag je zo bij vertrek weer meenemen.’