Gespot: Kleuren (welkom herfst)

Het is herfst, de loofbomen verliezen hun bladeren, de straten worden bedekt met bladeren in de meest uiteenlopende kleuren, en de associatie die ik leg is… Auto’s. Welkom bij een verse wodaspoda over auto’s in vrolijke, gekke, mooie, en braakwekkende kleuren.

Abarth 695 Tributo Ferrari

Het idee om een kleine auto te voorzien van een grote motor is al decennia oud. Ik doel niet eens op het concept van de Hot Hatch, maar naar de Abarths uit de jaren ’60. Deze waren gebaseerd op de kleine Fiat 600 van slechts 3,29 meter lang. Een motor van rond de 100 pk maakte het tot een erg snelle auto.

Tegenwoordig zijn auto’s geen 3,29 meter lang en wegen auto’s geen 583 kilogram, dus het zou enigszins optimistisch zijn om een hedendaagse auto met 100 pk nog voor snel uit te maken. De Abarth 695 Tributo Ferrari krijgt 20 pk méér dan de Esseesse, wat resulteert in een totaal van 180 pk. Schijven van Brembo worden bijgeleverd omdat bijtijds remmen minstens net zo belangrijk is voor een mooie rondetijd. Deze speciale versie wordt geleverd in vier kleuren, namelijk Rosso Corsa (1.119 exemplaren), Giallo Modena (299 exemplaren), Grigio Titanio (99 exemplaren) en Blu Abu Dhabi (99 exemplaren).

Bentley Continental GT, Supersports, Supersports Convertible, Flying Spur

Omdat de Bentley Continental reeks zèlfs na toevoeging van talloze versies en tuningspakketten toch wel een beetje gaat vervelen, haal ik het plezier voornamelijk uit exemplaren met gekke kleuren. Op de bovenste foto is een leuke combo te zien, waarvan de achterste auto, een Audi RS2, wellicht de meest interessante is. Het meest opvallend is de two-tone Continental Flying Spur uit Katar, gespoten in een mooie combinatie van maroon met een soort koper. De nadrukkelijke aanwezigheid van de Continental Supersports zorgde ervoor dat er óók genoeg exemplaren in opvallende kleuren waren, zoals het blauwe en het knalrode exemplaar. Ondanks, of juist dankzij de saaiheid is het lichte zilvergrijs metallic óók een opvallend zeldzame kleur.

Bentley Mulsanne

Een aantal dagen geleden kon je zien hoe de eerste in Nederland geleverde Mulsanne eruit zag. Is het een verrassing dat het een jaar heeft geduurd voor het allereerste exemplaar met Nederlands kenteken het asfalt zag? Wat mij betreft niet, want ik vind hem afschuwelijk, en heb dus zo snel mogelijk besloten me van de auto te distantiëren wat betreft fotografie. Tenzij… In Londen is men niet helemaal gek, want er zijn genoeg van deze vierwielers me aantrekkelijke, opmerkelijke, en kinky kleurstellingen. Maroon doet het bij mij altijd goed, een Saudi heeft gekozen voor lichtblauw metallic. Een enkel exemplaar was crème met een knalrood interieur. Het is erg gedurfd, dus je zult het niet vaak tegenkomen.

Bugatti Veyron 16.4

Het is inmiddels drie jaar geleden dat er voor The Dorchester een rood met zwarte Veyron stond met de voor mij cryptische term “Khalifa” op het kenteken. Is dat de plaats waar de auto vandaan komt? Later bleek het te slaan op de Emir van Katar. Het rijden in een auto die compleet over-the-top is ziet men daar blijkbaar totaal niet als gezichtsverlies, ik zou het als gezaghebber iets subtieler aanpakken. Daar gaat men echter nog een stap verder, want afgelopen jaar was te zien dat de auto een hippe wrap had gekregen. Anderzijds is dat een heel bewuste manier van omgaan met geld, want meneer had óók kunnen kiezen voor een compleet nieuw exemplaar. Voorlopig is de Veyron toch nog niet uitverkocht.

Lotus Elise 111S

Wie de kleur zou moeten raden zou niet ver mis gokken. Candy Red is het eerste dat in je op komt, Lotus noemt de kleur Canyon Red. Waar de Elise er eigenlijk in elke denkbare kleur leuk uit ziet, is dit stijlvolle rood mooi om mee te beginnen. De Elise 111S was het instapmodel waar de Rover K motor voor het laatst in te vinden was, want in 2005 ging de motor definitief uit het programma aangezien Toyota een prachtige VVT-i motor had klaarliggen. Bovendien voldeed de motor niet aan de Amerikaanse emissie-eisen, die blijkbaar niet zijn afgestemd op primitieve V8 motoren. De Rover K motor moest vervangen worden aangezien Lotus in de States wilde gaan verkopen. Later zou de Elise 111S gewoon Elise S gaan heten, herkenbaar aan een subtiel gewijzigd uiterlijk.

Maserati Grancabrio

De auto-industrie lijkt een tijd door te maken waarin het taboe is om een auto een originele naam te geven, dan wel waarin het gunstig is om een auto gewoon maar “ Granturismo” of “GT” te noemen. Om een auto als “Grancabrio” in de folders te zetten moet je echter wel heel diep zinken, want geen enkel merk durft de verkorte term überhaupt in hun catalogus te noemen. Maserati had nog kunnen kiezen voor de term “Granspyder”, maar het mocht niet baten.
Wel is de auto ondanks de stoffen kap mooi gebleven. Helaas is deze wel in het conservatieve zwart uitgevoerd, maar aan mooie lak is wel gedacht, want aubergine wordt maar zelden gekozen. Knalrood komt ook nog wel voor, in België rijdt zelfs een exemplaar in biggetjesroze rond.

Maybach 57S

Iemand die niet in een auto met een saaie kleur wilt rijden heeft eigenlijk véél meer keuze dan iemand die dat wel wil. In haast elke optielijst staan talloze afwijkende, opvallende kleuren. Dan is er ook nog een vage grens tussen mooi en lelijk, iets dat óók nog afhangt van de context. De auto zelf dus. Waar de bovenstaande Bentley Continental Flying Spur nog enigszins te behappen is, is wit met oranje een wel heel erg “enthousiaste” combinatie op de logge Maybach 57S. Daarnaast hebben de wielen een net iets te hoog Bronx-gehalte, hoewel het spannender oogt dan wat er normaal onder de 57 ligt. Het is al duidelijk, sommige mensen weten uit gekkigheid niet hoe ze iets origineels moeten kiezen…

Nissan Figaro

Een grote luxe slee in felle kleuren gaat al gauw te ver, maar een kleine auto kan elke kleur hebben. Is dat krom of juist erg logisch? De status van een auto is bepalend, een zakelijke auto vraagt er méér om serieus te worden genomen dan een klein opdondertje. De Nissan Figaro is een auto met een hoge aaibaarheidsfactor, en dat is wat mij betreft meteen de reden dat opvallende kleuren goed bij de auto passen. Veel Figaro’s zijn gespoten in pastel kleuren, dit knalgroene exemplaar is daar een uitzondering op. Wat overigens óók leuk is aan de Figaro is het feit dat de spiegels en het dak zijn uitgevoerd in wit. Afgezien van een witte Figaro zijn ze standaard two-tone, iets dat typisch jaren ’70 is, maar dat in de afgelopen jaren weer terug is gekomen op veel auto’s. Het onderstreept hoe retro deze auto is, die in 1991 in een oplage van 20.000 exemplaren werd gebouwd.

Plymouth Prowler

Bij sommige auto’s vraag ik me niet eens meer af of ik deze mooi, dan wel lelijk vind. De eerste emotie die in mij opkomt is: “what-the-f”. Eigenlijk is dit óók een soort retro-auto, want de surrealistische vormen van de auto verwijzen naar de hotrods die men veelal op basis van Amerikaanse jaren dertigers bouwde. Dit is een leuke manier om een auto “uniek” te maken, hoewel Chrysler hetzelfde concept volgde voor de PT Cruizer. Hoewel dat geen boulevard-cruizer was, maar eerder een MPV, is het verschil niet groot. Concurrentie had de PT Cruizer dus ook niet, maar daar had de markt ook geen behoefte aan. Na 11.702 exemplaren waren de klanten op. Je kunt van het uiterlijk vinden wat je wilt, niemand bij Chrysler heeft ooit gezegd dat het überhaupt op een mooie auto moest lijken. Laat staan dat het er een moest worden.