Deze 12 ‘sportwagens’ hebben aandrijving op de verkeerde wielen

Dat gaat natuurlijk nergens over.

Voor het lijstje van vandaag behandelen we een wel heel bijzondere categorie: sportwagens met voorwielaandrijving. Dat is op zichzelf al vrij tegenstrijdig. Want voor velen is juist de aandrijving op de achterwielen hetgeen wat een sportauto een sportauto maakt. Nu is het begrip ‘sportwagen’ heel erg breed. We pakken daarom vandaag de definitie zoals die in Groot-Brittannië wordt aangehouden: een tweedeurs auto met twee zitplaatsen en een open dak. Auto’s zoals de Shelby Cobra, BMW Z4 of Mazda MX-5. Inderdaad, allemaal achterwielaandrijvers. Waarom zijn er überhaupt ‘sportwagens’ met voorwielaandrijving? Immers, voorwielaandrijving is uit nood geboren. Het is praktisch in verband met de ruimte indeling. Niet echt belangrijk bij een sportwagen.

Daarbij brengt achterwielaandrijving een heleboel vreugde tijdens het rijden. Het is nu eenmaal hoe het hoort. Toch zijn er veel fabrikanten geweest die er voor kozen om een auto die eigenlijk achterwielaandrijving zouden moeten hebben, te voorzien van aandrijving op de voorwielen. De ene keer is het eindresultaat zeer geslaagd, de andere keer is het, eh, totaal misplaatst. Hieronder geven we 12 voorbeelden.

Berkeley SE492 ’52
Als wij denken aan lichtgewicht auto’s uit Engeland, dan denken we automatisch aan Colin Chapman. Uiteraard was hij niet de enige Britse visionair die erop stond dat auto’s zo licht mogelijk gemaakt moesten worden. Nog zo iemand was Lawrie Bond. Qua idee gelijk aan Chapman, maar dan voor mensen met een laag budget. Het automerk Berkeley was een samenwerking tussen Lawrie Bond en Charles Panter. Laatstgenoemde had een fabriek gespecialiseerd in caravans. In de late jaren ’50 werden de meest geinige en piepkleine sportagentjes geproduceerd, allemaal met voorwielaandrijving. In dit geval staat ‘492’ niet voor het aantal pk’s, Nm’s of cubic inches, maar de cilinderinhoud in cc’s. Daarmee was een topsnelheid van 130 km/u nét niet mogelijk. Op bochtige binnenwegen was de auto meer in zijn element.

Saab Sonett ’55
Saab is altijd al een enorm eigenwijs merk geweest. Als een demente Bassethound wandelde het merk door de automobiele geschiedenis. De Sonett was een project dat buiten de werkuren begon. De auto werd ontworpen met de autosport in het achterhoofd. De motor was een driekwart liter grote driecilinder tweetakt die achter de voorwielen lag, maar ook die wielen aandreef. Dankzij het lage gewicht van de auto was de Saab Sonnett in staat tot redelijke prestaties. Uiteindelijk vonden ze het bij Saab best een geinig idee en werden er zes exemplaren gebouwd. Later zouden er nog een Sonett II en Sonett III volgen. Ook allemaal met voorwielaandrijving.

Lotus Elan (M100) ’89
Een van de best rijdende voorwielaandrijvers aller tijden moet wel de Lotus Elan zijn. Zelden was een voorkant zo ‘vast’ bij een voortrekker. Dankzij een geweldig onderstel (het blijft immers een Lotus), laag gewicht en sperdiffentieel waren er weinig sportwagens sneller op een krappe B-weg, ongeacht de aandrijving. De reden voor voorwielaandrijving was een opmerkelijke, alle andere Lotussen hebben immers achterwielaandrijving. De reden was vrij eenvoudig: geld. Lotus was (zoals altijd) een beetje krap bij kas. Kersvers eigenaar GM vond dat er wat geld in het laatje mocht komen. De beste motor die Lotus kon vinden was de 1.6 van Isuzu. Deze motor werd al toegepast in auto’s met voorwielaandrijving. Om de motor voor Lotus aan te passen naar RWD vond GM nogal overbodig (en duur).

Honda CRX Del Sol Si-R (EG2) ’95
De laatste iteratie van de Honda CRX was een waar kunststukje, maar dat werd niet door iedereen begrepen. Zo was het onderstel met zijn onafhankelijke wielophanging rondom best bijzonder in zijn klasse. En wat te denken van een 1.6 viercilinder met 160 pk? Let wel: geheel atmosferisch en hondsbetrouwbaar. Voor deze generatie had Honda gekozen voor een open dak, voorheen waren het kleine coupeetjes. Omdat de auto bol stond van de dure techniek, was de auto vrij kostbaar. Jaren later was het een populaire auto in de (foute) tuningsindustrie. Nu maar hopen dat de Tupperware-pakketen eraf worden geschroefd en de originele exemplaren weer gekoesterd worden.

Alfa Romeo Spider 3.0 V6 24v Lusso (916S) ’02
De Alfa Romeo Spider is traditioneel een auto geweest met achterwielaandrijving. Sterker nog, de auto was zó lang in productie dat het achterhaalde concept ervan opnieuw werd geïntroduceerd door Mazda met de MX-5. De Alfa Romeo Spider van de 916S stond op een platform met voorwielaandrijving. Gelukkig maakten de lijnen van Pininfarina heel erg veel goed. De beste keuze is naar onze mening het 2002 model, die had de 24-kleps Busso in plaats van de luiere twaalfklepper. Later was er zelfs een 3.2, maar die had en foeilelijke neus.

Fiat barchetta (183) ’03
De Fiat barchetta is het toonbeeld dat layout niet altijd leidend is in hoe goed een auto is. In principe is het een hopeloos ding. Een Punto-chassis, voorwielaandrijving, niet al te veel vermogen. Het is een recept voor een automobiele teleurstelling. Is die gedachte ook terecht? Nee. Fiat heeft per toeval een huzarenstukje afgeleverd met de barchetta. Het is namelijk een briljante auto. De auto weegt iets meer dan 1.000 kilogram, dus je hebt voldoende aan de 130 pk die de 1.8 dubbelnokker levert. Wat vooral knap is, is dat het rijdt als een uitstekend ontwikkelde sportauto. De besturing, het schakelen, hoe de dempers oneffenheden absorberen. Is dit een Punto? Technisch gezien wel, maar het zegt vooral hoeveel afstelling van demping, besturing en dergelijke kan doen. Zelden was een auto met zulke eenvoudige techniek zo indrukwekkend. Tel daarbij op dat het koetswerk van Pininfarina (later door Tom Tjaarda gefacelift) oogstrelend is en je hebt een auto die toevallig waanzinnig goed is. Of dat de bedoeling was, weten we niet. Waarschijnlijk niet.

Ford StreetKa ’03
In tegenstelling tot bovenstaande Fiat wisten we dat dat het onderstel van de Ford Ka bovengemiddeld goed was. In zijn klasse was het de best sturende auto. Nu is dat niet heel erg lastig, want die klasse stelde toen niet zo heel erg veel voor. Echter, met de StreetKa was het meer dan slecht om het dak er af halen. De koets was afwijkend, het interieur was bekleed met leder en er lag een veel sterkere motor in het vooronder. De 1.6 was goed voor 95 pk. Dat is niet denderend, temeer omdat de StreetKa aanmerkelijk zwaarder was dan de reguliere Ford Ka. De auto werd destijds door Kylie Minogue gelanceerd en dat vertelt eigenlijk al het hele verhaal. De auto was te leuk om af te serveren, maar de StreetKa wist zijn prijskaartje niet waar te maken. De lichtere en stijvere SportKa was daarentegen wél briljant.

Daihatsu Copen SARD ’04
Moet je deze Copen kopen? Lastig. Het is een geweldig leuk karretje. Net als vele andere Kei-cars toont de Copen aan dat veel vermogen zwaar overschat is. Dit ding reed als een voorwielaangedreven kart. De 0,7 liter turbomotor was grappig, maar dankzij de hoge prijs en en het feit dat de auto enkel met het stuur rechts verkrijgbaar was, maakte het een zeer specifieke automobiele keuze. Later kregen we de sterkere 1.3 16v motor en het stuur aan de goede kant. Kijk, dit begon al ergens op te lijken. De Copen SARD was de ultieme bom. Deze had de 1.3 motor, maar dan uit de YRV Turbo. De 1.3 kreeg een turbocompressor, goed voor 140 pk. Geweldig ding, een aflevering van mijn-auto check je hier.

Irmscher Opel Tigra TwinTop (B) ’04
De eerste Tigra was eigenlijk best een geinig autootje. Het koetswerk dat ze bij Opel hadden bedacht was onderscheidend, vernieuwend en best gaaf. De tweede generatie moest ineens inspelen op de hele CC-rage in deze klasse, ingezet door de Peugeot 206 CC. Struikelpunt bij die auto was de ‘achterbank’. Echt zitten kon je er niet, het was meer een aflegruimte, ondanks de aanwezigheid van gordels. De Tigra was een raszuivere tweezitter met een veel sportievere inslag, toch? Eh, nee. Het reed vooral als een logge Corsa, wat het in principe ook was. Daar kon Irmscher zelfs niets meer aan veranderen. Het is wel een geinige budget-cabrio voor ernaast. Dat dan weer wel.

Renault Wind Gordini ’11
Maserati Bora. Volkswagen Corroda. Pagani Zonda. Het is geen slecht idee om je auto naar een wind te vernoemen. Maar om je auto letterlijk wind te noemen, is wat onhandig. Dat was de Renault Wind zelf ook. Het ding was krap en onpraktisch. Echt een cabriolet was het niet. Het was eigenlijk een soort Targa, maar dan met een achterklep die je 180 graden kon draaien. Héél erg slecht om te rijden was de Wind niet. Integendeel, ondanks het ontbreken van de badges, is de auto afgesteld door de tovenaars van Renault Sport. De 1.2 GT is de fijnste motor voor stadsverkeer, de 1.6 de fijnste voor B-wegen. De Gordini-uitvoering voegt op luxe na, niet zo heel erg veel toe, maar geeft het geheel net even wat meer cachet.

MINI Roadster John Cooper Works (R59) ’12
Waarom was deze uitvoering er eigenlijk? De MINI was destijds een van de leukst sturende compacte hatchbacks. De MINI Cabrio was voor een cabrio in die klasse ook niet verkeerd. De auto was zelfs iets praktischer dan een Peugeot 207 CC (of een dergelijk gedrocht) vanwege een enigszins bruikbare achterbank. De MINI Roadster was een soort tweezits variant. Een raszuivere sportwagen? Mah. Het lage voorruitje was leuk gevonden en eerlijk is eerlijk, het reed uit de kunst. Maar het ding was gewoon gênant, zeker als je de nieuwprijs meerekende. Net zo praktisch als een MX-5, maar niet zo leuk als die overgewaardeerde origami skelter.

Audi TT Roadster 45 TFSI S-Line Competition (8S) ’18
De Audi TT een sportwagen noemen gaat wel héél ver. Iedereen weet dat het onderstel afkomstig is van een Golf. Dat is tegelijkertijd ook de kracht van de auto. Iedereen voelt zich er direct in thuis. De 2.0 TFSI motor is in dit geval goed voor 235 pk. Als je daar geen lol mee kan beleven, heb je een serieus probleem. Ondanks de Golf-wortels van de TT is bij de sportieve Audi veel in aluminium uitgevoerd, wat zorgt voor een lager gewicht. Ook heeft de TT tegenwoordig een hoogwaardigere wielophanging. Tot 90% van zijn kunnen rijdt deze TT heel erg aardig. De motor stelt nimmer teleur en het chassis is uitermate capabel. Tel daarbij op dat het uiterlijk grote stappen heeft gemaakt. Check het gele exemplaar op de foto hieronder. Dit is gewoon een dikke auto. Je kan ‘m overigens ook bestellen met vierwielaandrijving, maar dat is overkill. De voorwielen kunnen het vermogen prima kwijt en het scheelt behoorlijk wat kilootjes.