Deze 13 supercarbouwers hadden geen geluk

Het lijkt zo makkelijk, je eigen automerk beginnen om Ferrari het flink benauwd te maken. Je pakt een A4’tje en gaat je logo ontwerpen. Altijd als eerste mee beginnen. Vervolgens strooi je met termen als V12, turbo en carbon. Oh, en je tekent een paar schetsen van een soort F40, maar dan cooler. Het is een verhaal wat overal ter wereld voorkomt. Allemaal weten we: gaat niets worden. Want Ferrari is schier onaantastbaar.

Dat is dus niet altijd zo. Lamborghini ging auto’s bouwen om Ferrari een hak te zetten en slaagde daar behoorlijk in. Recentere succesverhalen vinden we in Zweden (Koenigsegg) en Italië (Pagani). Zelfs in ons eigen Nederland mogen we best een beetje trots zijn op Spyker. Ja, ze maken veel fietsen voor boven het wegdek, maar hebben wel even meer exclusieve auto’s verkocht dan onderstaande bij elkaar. Als we de productiecijfers mogen geloven althans. De Autoblog redactie is op zoek gegaan naar 13 waanzinnige ideeën met een niet al te succesvolle uitwerking. Dit zijn ze:

Vector
Amerikaans project van Jerry Wiegert. Van alle genoemde supercar-fabrikanten kwam hij eigenlijk nog best ver. Er zijn twee hoogtepunten van Vector, allebei schandalig lekker over-the-top. Het eerste wapenfeit was de Vector W8. Deze had geen Passat motor in het vooronder liggen, maar een 6.0 V8 van Chevrolet Racing. Voor de extra oomph werden er twee turbocompressors op geschroefd wat resulteerde in 625pk. Hiermee was een topsnelheid van 348 km/u mogelijk op standaard boost. Na een vijandige van Megatech, een Indonisch restaurant investeringsbedrijf kwam de M12. Hun idee was simpel: de looks van de W8 worden gewaardeerd, maar de motor was nog altijd een beetje burgerlijk, met zo’n V8. Naast eigenaar van Vector was Megatech ook eigendom van het Italiaanse restaurant automobielbedrijf Lamborghini. De M12 was eigenlijk niets meer dan Diablo met een lelijke koets. Ook hier werden er 17 van gebouwd. Megatech kwam er overigens goed vanaf. De zoon van voormalig President Suharto verkocht Lamborghini aan Audi met €70.000.000 winst!

Spectre
Nee, geen Aston uit een James Bond film, maar geestekind van Ray Christopher en Roger Attaway. Zij waren helemaal idolaat van de Ford GT40 en bouwde heel erg goede replica’s met hun bedrijf GT Development. Naast replica’s waren ze bezig met een moderne interpretatie van de GT40. De R42 was een heel geslaagde sportwagen. Misschien nog wel belangrijker was dat de auto’s goed waren doorontwikkeld. De R42 was ruim, betrouwbaar en had zeer goede rij-eigenschappen. Dit kostte hen meteen de kop, want de kosten om dit te bewerkstelligen waren simpelweg te hoog. Een Amerikaans bedrijf genaamd Spectre nam de boel over en maakte de auto af. De motor was een 4.6 liter V8 van Ford met 360pk. Er werden 23 stuks gebouwd alvorens het bedrijf bankroet ging. De ontwikkelingskosten bleven alsnog te hoog en een dure auto met Ford motor bleek lastig te verkopen, (behalve voor Ford zelf dan.

Isdera
Isdera is een ingenieursbureau geleid door excentriekeling Eberhard Shultz. De hoogtijdagen voor dit bedrijf lagen in de jaren ’80 en ’90. Isdera staat bekend om drie sportwagens: de 036 Spyder, 108 Imperator en de Commendatore 112i, allemaal met Mercedes-Benz techniek. Daarnaast bouwde het bedrijf prototypes en one-offs voor Porsche, BMW, Baur, Bitter en tuner B&B. Hun laatste feit is de 116 Autobahnkourier. Isdera is niet failliet gegaan, maar heeft de activiteiten op een laag pitje gezet. Het feit dat je op de website nog VHS banden kunt kopen belooft niet veel goeds…

Lotec
Kurt Lotterschmid begon als niet onverdienstelijk producent van raceauto’s om later over te gaan tot het tunen van Porsches en Mercedessen. Hierbij deed hij veel contacten op in het Midden Oosten. Daar krijg hij een paar keer de vraag voor een auto met 1000pk, nog voordat ene Ferdinand Piëch met het idee kwam. Zijn  eerste stap was de Lotec TT1000, een Testarossa met F40 looks en twee joekels van Garett Turbo’s op de platte twaalfcilinder. Daarna kwam de Lotec C1000 en de Sirius, beide met Mercedes techniek. Ze zijn nog steeds levend, alhoewel de site sinds 2006 niet meer bijgehouden is… Wel is er in 2008 nog een facelift aangekondigd…

Lister
Net als Lotec begon Lister met racewagens. In 1954 begon Brian Lister met het bouwen van de mooiste racewagens om vervolgens een tijdje van de radar te verdwijnen. Halverwege de jaren ’80 stond het bedrijf weer op en ging het zich toeleggen op het modificeren van Jaguars, met name de XJ-S was een veel gebruikte basis. Ook hier krijgt men het in de kop om een supercar te gaan bouwen, de Lister Storm. Dit was destijds de auto met grootste twaalfcilinder (een tot 7-liter opgeboorde V12 uit de XJR-15 raceauto) én de snelste vierzitter. De Lister Stom racewagens waren redelijk succesvol, de straatauto totaal niet: na 4 exemplaren was het geld op.

Cizeta
Deze hebben we niet al te lang geleden behandeld. De Cizeta V16T moest dé Itliaanse sportwagen worden. Daarom kreeg de sportwagen twee V8’en uit de Lamborghini Uracco. Muzikaal pionier Giorgio Moroder (verantwoordelijk voor de ‘Scarface’ soundtrack mocht meebetalen en het logo ontwerpen. Na 17 exemplaren was het al weer afgelopen. De eigenaar, Zampoli vertrok naar Californië om daar een garage te beginnen voor exotische sportwagens en schroeft er zo nu en dan eentje in elkaar, zelfs een Roadster versie is mogelijk. In totaal zijn er nog drie stuks bij gebouwd.

MCA
Eind jaren 80 is technicus Fulvia Maria Ballabio bezig met het ontwerpen van een, hoe kan het ook anders, supersportwagen en begint het merk MCA, het eerste merk uit Monaco. De automobielclub van Monaco bestaat dan binnenkort 100 jaar en dit zou een mooie trofee zijn. De sportwagen wordt in 5 jaar ontwikkeld en krijgt een V12 van Lamborghini met twee turbo’s. De financiële crisis maakt na 5 stuks al een einde aan deze Diablo rivaal. Een jaar later neemt een zakenman uit Georgië de boel over en maakt het nog erger dan dat het al was. Nu heet de MCA GTB Centenaire MIG M100 en doet mee aan Le Mans, wat catostrofaal verloopt. Er worden geen straatuitvoeringen verkocht. Aixam neemt dan het project over en laat de Monte Carlo door SERA-CD ontwikkelen. SERA-CD is geen onbekende in de race scene, ze ontwikkelen diverse F1 auto’s en race Porsches. De Mega Monte Carlo werd (nu met Mercedes V12) in 1996 gelanceerd als circuitspeeltje naast hun woestijnracer, vreemd genoeg Mega Track genaamd, en tot 1999 in productie genomen. Het aantal is onbekend, maar schijnt ook rond de 5 te liggen.

Spiess
Ook deze Duitsers hebben het niet gered. Spiess is van origine een toeleverancier voor de autoindustrie (met name elektronica). Ook bij dit bedrijf kwam het goddelijke idee om de snelste auto aller tijden te bouwen. Right. De Spiess TC522 was snel. De 5.7 liter twin turbo was goed voor een ziljoen pk en evenveel newtonmeters, goed voor een topsnelheid van 335 km/u. De timing was niet heel erg handig, want in 1992 brak er een crisis uit waardoor de vraag naar onbekende exotica (op wielen) verdampte. Het zou bij één exemplaar blijven.

LeBlanc
Soms proberen de Zwitsers ook wel eens wat. Grappig genoeg zijn het vaak sportauto’s. In het geval van Leblanc (nee, niet Top Gear) is het nog veel ironischer, want het waren eigenlijk straat legale raceauto’s. Wat je van het uiterlijk vindt is persoonlijk, maar een Ferrari concurrent kun je het niet noemen. Een Gumpert is er bijna mooi bij. Maar de techniek is om van te smullen. Alles titanium, carbon en aluminium. De LeBlanc Caroline woog slechts 785 kg en had een 2-liter motor. Dankzij twee turbo’s die bijkans net zo groot waren als het blok leverde deze 512pk. De Caroline leek nogal veel op een Ultima, terwijl de opvolger, de Mirabeau nogal op een Radical leek. Ze geven aan nog steeds te produceren, alhoewel niemand er een koopt en de site al een tijdje uit de lucht is…

B Engineering
Iedereen is bekend met de Bugatti EB110. Een waanzinnig capabele Quad-Turbo supercar met 4WD, net als de Chiron en de Veyron eigenlijk. Misschien niet voldoende dramatisch. Althans, dat moeten enkele ingenieurs hebben gedacht. Na het hele Artiolio/Lotus verhaal zijn de technici namelijk verder gegaan met de techniek van de EB110. De naam van het bedrijf werd B Engineering, inderdaad, de B van Bugatti. Het model was de Edonis, een sinistere supersportwagen. De motor van de EB110 werd licht uitgeboord en de vier turbo’s werden verwijderd. Twee nieuwe exemplaren kwamen erop om een vermogen van 720pk te leveren. In plaats van vierwielaandrijving moest de Edonis het doen met enkel aandrijving op de achterwielen. Aanvankelijk was het de bedoeling dat er 21 exemplaren geproduceerd zouden worden (de Ednonis werd gelanceerd aan het begin van de 21e eeuw, vandaar) maar dat aantal is nooit gehaald.

Joss
Het idee om Ferrari en consorten te slopen is niet gebonden aan een streek. Ook Australië verdiende een eigen supercar fabrikant, dacht Matthew Thomas. In tegenstelling tot vele anderen wist hij dat de expertise niet alleen in de bovenkamer of in een fles gin zat, dus besloot hij de hulp in te huren van technisch experts van onder andere Mclaren. Het idee was om een auto te bouwen met de prestaties van een McLaren F1, en de prijs van een redelijke F430. Nobele gedachte. De uitwerking was van de Joss JP1 was uiteraard anders. De 6,8 liter V8 was sterk, betrouwbaar en licht, evenals de auto. Maar wederom kostte de ontwikkeling dermate veel dat het nog niet tot verkopen kwam. Wat doe je dan als fabrikant? Inderdaad, faceliftje renderen en wederom niets verkopen.

Jiotto:
Japan kent niet veel supercars. De Honda NSX Type-R is er misschien eentje, alhoewel deze de grootste moeite zal hebben met een standaard Porsche Boxster. De Lexus LF-A misschien en de nooit geproduceerde OX-99 van Yamaha. @Dizono nam jullie laatst al mee naar Japan om daar te vertellen over de Dome Zero, een prototype sportwagen die er spectaculairder uit zag dan een Countach (eigen mening). Ditzelfde bedrijf dat normaliter racewagens bouwt, ontwierp en fabriceerde de Jiotto Caspita. Ook voor de motor ging men naar een constructeur van raceauto’s, namelijk Judd. Oorspronkelijk was het de bedoeling om een F1 auto voor de weg te bouwen met een heuse F1 motor, echter de Judd V10 leverde 577pk ver boven de 10.000 tpm. Koppel? Slechts 380 Nm. Geen belemmering voor de performance overigens want de standaardsprint was in 4.7 seconden geklaard en de topsnelheid bedroeg 320 km/u. Net zo snel als een Audi stationwagon dus.

Covini:
Rare jongens bij Covini. In 1985 bouwden ze al een T40, een sportieve GT met dieselmotor welke meer dan 235 km/u kon halen. Toen al. De vraag naar performance diesels was in de jaren 80 net zo groot als de vraag naar een goede videotheek nu, dus ging men over op het bouwen voor kleine fabrikanten (Callaway) en het ontwerpen van Europese versies van Amerikaanse auto’s (Cadillac). Ondertussen kriebelde het altijd al bij Ferruccio Covini. Hij was altijd gefascineerd door de Tyrell P34 en was al links en rechts bezig met het bouwen van wat prototypes van een zeswieler. In 2004 was het zover en presenteerde het bedrijf de Covini C6W. Twee keer twee voorwielen, de velgenboer was er blij mee. De koplampen kwamen van een Peugeot 206 en de motor van een Audi RS4. Aanvankelijk de 2.7 Cosworth motor, maar deze werd later vervangen door de 4.2 van de B7, gekieteld tot 470pk. Het was de bedoeling er 6 tot 8 per jaar te bouwen, maar dat lijkt nog niet te zijn gelukt. In 2011 maakt het bedrijf een kleine comeback op het Goodwood Festival of Speed om vervolgens weer over te gaan op radiostilte. Hoe toevallig.

Uiteraard zijn is dit slechts een greep uit de krochten van supercarland. Mochten we een absoluut anti-succesverhaal zijn vergeten, laat dat vooral weten in de comments!