Deze F1-coureurs wisselden ook van auto tijdens het seizoen

Max’ move van Scuderia Toro Rosso naar Red Bull Racing verraste vriend en vijand in de F1. Toch is het in de historie van de hoogste raceklasse vaker gebeurd dat coureurs gedurende het seizoen in een auto van een ander team stapten. We lichten een paar voorbeelden voor je uit.

Begin jaren ’50 was de F1 nog niet het overgereguleerde keursleven dat het vandaag de dag is. Op verschillende plaatsen in de wereld werden races georganiseerd en als je voldoende middelen had maar niet genoeg vrienden om te golfen, tennissen of een spelletje croquet te doen in de weekends, kon je een dikke bak kopen en je hiervoor inschrijven. Tegenwoordig krijg je als team een boete als je een race overslaat, want Bernie heeft je contractueel verplicht elk raceweekend op te draven met twee auto’s in hetzelfde kleurenschema. In de oude dagen kon je ook wel eens een race overslaan. In die wat lossere benadering pastte het ook veel meer om midden in het seizoen opeens met een andere auto aan de start te verschijnen. In 1954 reed Juan Manuel Fangio (video) bijvoorbeeld in deeltijd met respectievelijk een Maserati 250F en Mercedes W196 naar zijn tweede wereldtitel.

Maar, laten we de nostalgie even achter ons laten en kijken naar wat recentere voorgangers van Max:

Jan Lammers 1980: ATS en Ensign
Om te beginnen deze andere coureur van eigen bodem. Vooral nadat Jan in 1978 het Europese Formule 3-kampioenschap op zijn naam schreef leek de racewereld even aan zijn voeten te liggen. Maar vier jaar en wat onfortuinlijke keuzes later was zijn Formule 1 carrière feitelijk alweer voorbij. Ok, in 1992 kwam hij na tien jaar afwezigheid nog even terug in de F1 voor twee races met het noodlijdende March team. Dat is een leuke voetnoot voor de statistici, maar Jantje kon er destijds niet om lachen, want die zag in 1993 zijn laatste F1-kans in rook opgaan omdat het team ten onder ging. Als troostprijs haalt Jan wel deze lijst, want in 1980 switchte hij van een ATS naar een Ensign. Punten leverde het niet op. Liever had de man die nog steeds (nog even) de beste Nederlandse F1-kwalificatie-positie ooit op zijn naam heeft staan in deze lijst gestaan voor een switch naar Ferrari of Renault. Gedurende zijn F1-tijd leek die op verschillende momenten tot de mogelijkheden te behoren, maar het kwam uiteindelijk niet van de grond.

Roberto Moreno 1991: Benetton, Jordan en Minardi
Roberto ‘Pupo’ Moreno was een echte zitjeshopper. In 1990 wisselde hij al van EuroBrun naar Benetton. In 1991 maakte hij het nog bonter, liefst drie teams versleet hij dat jaar. Hij begon bij Benetton, maar toen daar door Flavio Briatore een zekere Michael Schumacher werd vastgelegd mocht Roberto vertrekken. Een typische gang van zaken voor de tweede coureurs van teams waar Flava Flav de scepter zwaaide. Gelukkig voor de Braziliaanse coureur had het team van Eddie Jordan waar Michael na één race vertrok een coureur nodig en daar kon Roberto instappen. Na een uitvalbeurt en een tiende plaats was hij ook bij Eddie echter niet meer welkom. Maar in de laatste race van het jaar was Roberto er weer, dit maal zittend in een Minardi.

Michael Schumacher 1991: Jordan en Benetton
Tsja, voor de volledigheid omdat we de ‘Rekordmeister’ toch al genoemd hebben. Het verhaal is al talloze malen verteld. Schumacher kreeg in 1991 een kans bij Jordan omdat de Belgische coureur Bertrand Gachot in het cachot verdween vanwege een pepperspray-incident. Na één race zag Flava Flav zijn talent en wist genoeg. De rest is geschiedenis. Nu kunnen we slechts hopen dat de vooruitgang in de medische wetenschap de rode baron er weer een beetje bovenop helpt.

JJ Lehto 1994: Benetton en Sauber
Waarschijnlijk niet toevallig alweer een coureur van het Benetton team in deze lijst. Ditmaal gaat het om Jyrki Juhani Järvilehto, beter bekend als JJ Lehto. Nederlandse fans kennen hem wellicht omdat hij in 1994 de tweede Benetton deelde met Max’ vader Jos. Lehto was in het begin van het jaar nog niet hersteld van een gebroken nekwervel en dus miste hij een tweetal races. De vier races hierna mocht hij wel in de auto stappen, maar vervolgens werd hij voor race zeven tot en met race veertien vervangen door Jos. De laatste twee races van het jaar reed Johnny Herbert in de tweede Benetton. Lehto kreeg de kans om uit te wijken naar Sauber. Bij het Zwitserse team was het eigenlijk de bedoeling dat Andrea de Cesaris de eerder dat jaar zwaar gecrashte Karl Wendlinger te vervangen. De Italiaanse veteraan met de gekke ogen had hier echter niet meer op gerekend en was op vakantie gegaan. Zodoende reed Lehto nog twee races voor het team waarvoor hij ook in 1993 al uitkwam. Na 1994 was het over met de F1-carrière van de Fin, die in zijn latere leven nog een tragisch ongeval met een boot meemaakte. Ook de lange F1-carrière van de Cesaris was trouwens na 1994 voorbij. Hopelijk heeft hij zich wel vermaakt op vakantie.

Mika Salo 1999: BAR en Ferrari
Nog een Fin in de lijst. Mika Salo fungeerde jarenlang als een supersub voor Ferrari. In 1999 kreeg hij de kans om voor het legendarische team uit te komen nadat Michael Schumacher zijn been brak. Zoals die dagen gebruikelijk was richtte het team met de scharlaken-rode bolides alle pijlen op één man om het kampioenschap te winnen. Na het uitvallen van Schumacher, werd dat automatisch Eddie Irvine. Voor de Duitse Grand Prix op Hockenheim kwalificeerde Salo zich als vierde, vlak vóór Irvine die als vijfde startte. Met het einde van de race in zicht kwamen de Ferrari’s aan de leiding te liggen, met Salo nog steeds voor Irvine. De snellere Salo ging gedwee aan de kant en eindigde op één seconde achter Irvine als tweede. Het bleek achteraf de enige kans te zijn geweest in zijn F1-loopbaan om een race te winnen. Irvine verloor het kampioenschap in de laatste race van Mika Hakkinen…

Heinz-Harald Frentzen en Jean Alesi 2001: Jordan en Prost
Naast Schumacher en Moreno de enige andere ‘straight-swap’ in deze lijst. Red Bull en Toro Rosso hebben een aparte positie omdat het twee teams zijn met dezelfde eigenaar. Bij die teams is het dus (iets) logischer om rijders met elkaar te ruilen. De coureur-ruil tussen Jordan en Prost was echter een stuk vreemder. Frentzen werd in 2001 ontslagen bij Jordan midden in het seizoen en het leek erop dat Ricardo Zonta hem zou vervangen. Opeens kwamen er echter geruchten naar boven dat er wel eens een ruil met Alesi op til kon zijn. Alesi reed bij Prost, een Franse coureur bij een Frans team. In 1989 had Alesi wel de titel in de F3000 (de huidige GP2 voor de piepjonge lezers) gewonnen met het team van Jordan. Kennelijk woog dat sentiment voor hem zwaar, want met instemming van de teambazen werd de switch volbracht.

Trulli 2004: Renault en Toyota
Het kwalificatie-kanon Jarno Trulli was het volgende ‘slachtoffer’ van Flavio Briatore in 2004. De man die in de kwalificatie’s vaak sneller was dan zijn auto en misschien juist daardoor het stempel als een trage racer kreeg opgeplakt won nota bene in 2004 nog de Grand Prix van Monaco voor Renault, zijn enige racewinst ooit. Teamgenoot Alonso wist dat jaar geen races te winnen, hoewel hij het vorige seizoen wel gewonnen had in Hongarije. Desalniettemin wist Flava Flav al dat Alonso de toekomst was bij het team en dumpte hij de Italiaan een paar races voor het eind van het seizoen. Trulli werd voor de laatste races opgepikt door Toyota, waar hij vooral na 2004 nog een redelijk succesvolle periode kende. Voor Toyota behaalde hij een aantal pole positions, onder andere voor de historische Grand Prix van Amerika in 2005 en scoorde hier en daar een podium. Geen overwinningen meer echter, want racen is toch wat anders dan kwalificeren.

Sebastian Vettel 2007: BMW-Sauber en Scuderia Toro Rosso
Je zou het bijna vergeten, maar ook ‘Seb’ reed in één seizoen voor twee verschillende teams. Na de horror-crash van Robert Kubica in Montreal moest de Pool van de medici de volgende race in Amerika tot zijn frustratie uitzitten. Sebastian, die als derde rijder van het BMW-team in de vrije trainingen vaak met weinig brandstof snelle runs mocht doen en daardoor niet zelden op vrijdag de ranglijst aanvoerde, kreeg zodoende de kans van zijn leven. In Amerika mocht hij Kubica vervangen. De Duitser deed dit verdienstelijk en scoorde meteen een punt. Daarbij kan wel worden aangetekend dat zijn teamgenoot Heidfeld op weg was naar het podium in de race maar in de 56ste ronde uitviel met technisch malheur. Vettel schoof daardoor een plaatsje op naar P8. Omdat Kubica terugkeerde en zowel hij als Heidfeld goed presteerden was er niet direct uitzicht op een racezitje bij het team voor het seizoen van 2008. Gerhard Berger van Toro Rosso rook zijn kans, schoof Scott Speed aan de kant en legde de jonge Sebastian vast voor zijn team. In 2008 was de STR3 feitelijk een RBR4 met een Ferrari-motor achterin en wist Vettel hiermee de verregende Grand Prix van Monza op zijn naam te schrijven. Het eerste echt grote succes van de latere kampioen.

Fisichella 2009: Force India en Ferrari
Na een lange carrière kwam in 2009 eindelijk dat moment waar Fisichella zijn hele leven op gewacht had. Een belletje van Ferrari om voor het rode team Formule 1 te komen rijden. Het was het gevolg van een geweldige race in Spa, waar de Force India, doorgaans een auto voor hooguit marginale puntjes dat jaar, opeens heel goed ging. Fisichella maakte maximaal gebruik van deze snelheid, zette de auto op pole en eindigde de race als tweede achter een ontkentende Kimi Raikkonen die op Spa dat jaar reed zoals je hem altijd zou willen zien doen. Badoer, de vervanger van Massa die dat jaar zijn ongeluk had in Hongarije reed ondertussen geen deuk in een pakje boter. Op het rechte stuk ging hij niet eens altijd volgas. Ferrari had geen andere keus dan hem uit zijn lijden te verlossen. De F60 bleek echter een lastige auto, want ook ‘Fisico’ kon er niet echt potten mee breken. Goede resultaten haalde hij niet. Spijt had hij echter ook niet, want die paar races in het rood pakken ze hem niet meer af.

Tot zover dit bite-size stukje leesvoer. En nu maar afwachten wat Max gaat maken van zijn switch.