Dit is je kans om de Formule 1-auto van Jan Lammers te kopen

Doe het, en snel een beetje.

Vannacht kwam het tragische nieuws binnen dat de legendarische ontwerper, teambaas en kortstondig autocoureur Morris Nunn overleden was aan Parkinson’s. De 79-jarige Brit streed al jaren met de ernstige ziekte en bezweek vannacht aan de gevolgen ervan. Niet geheel toevallig kregen wij recentelijk een tip (bedankt, Jesse!) over één van de Formule 1-auto’s die hij in 1980 inschreef in het kampioenschap en bestuurd werd door Jan Lammers.

Nu, het klinkt misschien ietwat lullig, maar in de Formule 1 heeft het team van Mo’ Nunn, Ensign, weinig succes gekend. Het team nam exact een decennium lang (1973-1982) deel aan de Formule 1, maar kwam in die tijd niet verder dan enkele milde prestaties. Toch was Mo’ wel degelijk getalenteerd, zo zou hij later in het CART- en IndyCar-kampioenschap bewijzen. Met name achter de tekentafel, evenals de pitmuur, kon hij zijn weg aardig vinden.

Waarom bleven de prestaties dan uit? Wel, Mo’ werd gedurende zijn tijd in de Formule 1 (en de opstapklasses daar naartoe) geteisterd door financiële perikelen. Diezelfde problemen hadden echter als gevolg dat Ensign in 1975 een stoel kon bieden aan een voor ons bekend persoon: Gijs van Lennep. Het team werd dat jaar gesponsord door HB Bewaking en kreeg zodoende twee Nederlandse coureurs in de line-up. Naast van Lennep en Roelof Wunderink mocht dat jaar ook wijlen Chris Amon een aantal wedstrijden uitkomen voor het team. Hoewel Amon de meer gevierde Formule 1-coureur van het drietal is, is het van Lennep die dat jaar de enige punt voor het team scoort. Tijdens de Grand Prix van Duitsland eindigt Gijs als zesde. Naast van Lennep en Amon had Ensign bekende coureurs als Clay Regazzoni, Tiff Needell, Deker Daly, Jacky Ickx en de enige Liechtensteiner (Rikky von Opel) in de Formule 1 ooit onder contract.

De geschiedenis die Ensign met Nederlandse coureurs heeft, krijgt een vervolg in 1980, wanneer Jan Lammers een derde kans krijgt om zijn teen te dopen in de grillige vijver der Formule 1. Na een ongelukkige introductie in 1979, waar hij uitkwam voor het team van Shadow en hij teamgenoot was van Elio de Angelis, probeert hij het in 1980 allereerst bij het team van ATS. Hoewel hij een moeizame start van het seizoen kent kwalificeert hij zich in Long Beach als vierde. Dit is voor ATS echter niet voldoende om hem aan te houden, dus vertrekt hij later dat jaar naar Ensign. Omdat de auto, ondanks een gelijkwaardig ground effect als de kampioensauto van Williams, een ware draak is, weet Lammers weinig tot geen potten te breken. In de acht raceweekenden dat Lammers met het team meereist, start hij slechts driemaal. De andere vijf keren kwalificeert hij niet eens voor de race. In één van de wedstrijden waarin hij wél mee mag doen, begeeft zijn auto het; de overige twee wedstrijden eindigt hij op een twaalfde en veertiende positie.

Dit alles staat natuurlijk niet op het verkoopaffiche van de Ensign N180, waarmee Jan Lammers dat jaar samen met Tiff Needell en Clay Regazzoni niet wist te overtuigen. Desondanks zal het zeker geen miskoop worden, daar het een waar genot zal zijn om de auto tijdens historische Grand Prixs over het asfalt te scheuren. Iets dat niet lastig te realiseren zal zijn, aangezien de in 2016 en 2017 herbouwde auto namelijk deel mag nemen aan dergelijke wedstrijden. Het is niet duidelijk hoeveel de verkoper van de bolide wil vangen, maar reken op enkele tienduizenden, wellicht zelfs honderdduizenden euro’s.

Meer lezen over het team van Ensign in het jaar 1975, met coureurs Gijs van Lennep, Roelof Wunderink en HB Beveiliging als hoofdsponsor? Klik dan HIER!