Het verhaal van de auto die bijna 80 jaar de snelste was

Een lesje geschiedenis op de zondag.

Vandaag is het precies 80 jaar geleden dat de Mercedes-Benz W 125 zijn ongenaakbare snelheidsrecord plaatste. Ondanks alle gigantische technologische stappen die we hebben gezet, heeft het tot enkele maanden geleden geduurd om dit record te overtreffen.

Het spreekt voor zich dat de ingenieurs van Mercedes hun tijd ver vooruit waren. Om te begrijpen waar dit nu precies aan ligt, moeten we het in de context van de geschiedenis zetten. De hyper-gestroomlijnde bolide werd in het leven geroepen in een tijd dat er oorlog op de loer lag. Iedereen ging zich steeds meer focussen op de luchtvaart, en Duitsland was een van de weinige landen binnen Europa met ongeëvenaarde kennis. Met in het achterhoofd een enorme drang om de wereld te laten zien dat er geen enkel vlak was waarin Duitsland niet uitblonk, werd deze kennis vervolgens gebruikt om de snelst mogelijk auto’s te produceren.

Nadat ze eerder enkele keren waren verslagen door hun concurrenten, richtte Mercedes zich volledig op de dag des oordeels. Op 28 januari 1938 zou de volgende recordpoging komen, dus zouden ze alles uit de kast moeten trekken om gegarandeerd de beste te zijn. Falen was geen optie.

Hierop werd het plaatwerk van de auto volledig herzien. De nieuwe filosofie zou de wagen hoe dan ook doen terugkeren met een record, daar was geen twijfel over mogelijk. De ingenieurs van Mercedes werkten nauw samen met de vliegtuigindustrie. Hierbij kregen ze zelfs hulp van twee iconen uit de industrie: Ernst Heinkel en Willy Messerschmitt. Het was op aanraden van hun advies dat Mercedes besloot de voorkant van de auto te verlagen en hem scherper te doen toelopen, zodat hij minder luchtweerstand zou verduren. De auto kreeg daarnaast de vorm van een traan, en werd verrijkt met zoveel mogelijk glooiende en afgeronde vormen, zodat hij zo goed mogelijk door de lucht zou snijden.

De motor was minstens zo baanbrekend. Omdat perfecte aerodynamica de voorkeur kreeg boven grove kracht, moest er een oplossing verzonnen worden om de krachtbron zo sterk mogelijk te maken, zonder dat deze de luchtweerstand zou vergroten. Mercedes besloot dezelfde 5,6-liter V12 te gebruiken die bij eerdere pogingen was ingezet, maar deze op verschillende vlakken aan te passen. Het blok werd volledig gestript, met als doel de motor te verstevigen en vooral betrouwbaarder te maken. Met name de zuigers werden aangepakt om de duurzaamheid te vergroten. Mercedes verstevigde ze o.a. met nikkel zodat ze minder snel zouden beschadigen.

Het belangrijkste aspect was echter de koeling. Hierbij werden de grootste stappen gezet. Mercedes kon wederom op hulp rekenen van de luchtvaart, die hen erop wees de krachtbron te koelen met ijswater. Vervolgens werd er een radiator gemaakt waarin 48 liter water ging, plus een extra 5 kg aan ijs. Het voordeel hierbij was dat ze de voorkant van de auto zo nauw mogelijk konden houden, wederom met als idee dat het de luchtstroom zou bevorderen. Toen het eenmaal tijd was om het blok te testen, kwamen de ingenieurs uit op een vermogen van 563 kW, ofwel 765 pk, terwijl er eerder ‘slechts’ 725 pk was gemeten.

Niet veel later brak het moment van de waarheid aan. Alle benodigdheden werden naar een afgesloten stuk snelweg gebracht tussen Frankfurt en Darmstadt, waar de equipe zich klaarmaakte voor het echte werk. Mercedes had Rudolf Caracciola, een gevierd autocoureur, uitgenodigd om hun bolide richting zijn top te rijden. Caracciola twijfelde geen moment, en reed zijn bolide net na 8 uur in de ochtend naar een onvoorstelbaar gemiddelde van 432,4 km/u over een mijl. Gemeten over een kilometer bleek zijn gemiddelde top zelfs te liggen op 432,7 km/u.

Hoewel het record bijna acht decennia stond, werd de prestatie diezelfde dag overschaduwd door een dramatisch ongeval van een concurrent. Auto Union, een fusie van merken die in de jaren ’60 weer door Volkswagen terugveranderd zou worden in Audi, was aanwezig op hetzelfde evenement, met hetzelfde doel: het snelheidsrecord verbreken. Met Bernd Rosemeyer achter het stuur, net als Caracciola één van de toonaangevende coureurs uit de jaren ’30, ging de door Adolf Hitler gesponsorde Auto Union op pad om zijn eigen record omhoog te tillen. Rosemeyer had tot dat moment een snelheid van 432 km/u staan, maar was ervan overtuigd dat hij nóg harder kon. Die laatste poging werd hem uiteindeljk fataal, toen hij verrast werd door een stevige windvlaag, waardoor hij van de weg werd gezogen en reddeloos verongelukte.

Het record mag dan inmiddels door Koenigsegg zijn verbroken, de prestatie staat met gigantische letters in de wanden van de geschiedenis gekerfd. Tot op de dag van vandaag zijn er amper auto’s die tot dergelijke snelheden weten te komen, waardoor het zonder meer iets is waarop Mercedes met enorme trots mag terugkijken.

De originele Mercedes-Benz W 125 rust momenteel in hun museum te Stuttgart.