Iedere autoliefhebber heeft wel een persoonlijke (jeugd)herinnering aan een bepaalde supercar. Bij ons op de redactie is dat niet anders.
Als er één categorie auto’s is die indruk maakt dan zijn het wel supercars. Als kind zijn dit vaak de auto’s die tot de verbeelding spreken, ook al bestond de term supercar toen misschien nog niet eens. Gelukkig blijven veel mensen (vooral mannen hebben hier last van) nog een beetje kind en blijft dit soort ‘speelgoed’ ook later nog indrukwekkend. Iedereen heeft zelf wel een herinnering aan een poster die vroeger boven je bed hing, een modelauto of een supercar die je tegenkwam op vakantie.
Wij hebben bij Autoblog natuurlijk ook allemaal wel een leuke herinnering of anekdote met een supercar in de hoofdrol. Die zullen we jullie daarom niet onthouden. Onze hoofdredacteur mag als eerste het woord nemen:
Michael
“Supercar, herinneringen: ik heb er heel veel uit mijn jeugd. Ik bedenk me nu pas dat het niet zo heel erg logisch is dat je vader je meeneemt naar allemaal autobeurzen. Maar ik had dat geluk. Ik herinner me een Auto Moto Italia in Houten waar ik voor het eerst een Pagani Zonda zag, meegenomen door Franco Auto uit Kwintsheul. Wat een kitsch vond ik dat toen. Vervolgens verslond ik natuurlijk jaren later wel de verhalen van Harry Metcalfe in EVO magazine toen hij enige tijd eigenaar was van een Zonda C12.
Ik zal jullie ook foto’s besparen van mijzelf naast Testarossa’s en F40’s op de lelijke tapijttegels in Houten. Nee, wat echt wel het vuurtje deed ontsteken kwam later in 2007. Een huisgenoot met een nogal heftige Ferrariverslaving overtuigde me van de noodzaak om op een doordeweekse dag naar de Nürburgring te gaan voor iets wat Modena Trackdays heet. Een briljante verzameling van echte liefhebbers met hele echte auto’s. Natuurlijk veel racewagens en dat maakte veel indruk. Maar ook de paddock met veel Nederlandse Ferrari’s. Hey, je kunt zo’n ding dus blijkbaar echt gebruiken!? De nonchalance waarmee een gunmetal kleurige Nederlandse Testarossa geparkeerd stond met loslatend dashboard. Briljant!
Tot op de dag van vandaag heb ik niet zo heel met hele verzamelingen auto’s. Maar dat je gewoon committed bent aan één onpraktische supercar en hem gewoon echt gebruikt, dat idee, daar kan ik wel warm voor lopen.” (ja, het is die auto hieronder ;-) ).
Martijn
“Los van de gebruikelijke postercars zoals de Ferrari F40 en Lamborghini Countach, was er maar één auto die écht indruk op mij maakte als jongeman: de McLaren F1. Bezien in het licht van het huidige supercarklimaat was dat misschien wel de eerste hypercar, maar zo dacht men daar destijds nog niet over. Vol enthousiasme verslond ik de verhalen in AutoBild en Autokampioen, over de fantastische BMW-motor, de gouden motorisolatie, de centrale zitpositie, het lichtgewicht audiosysteem van Kenwood, het vooruitstrevende gedachtengoed van Gordon Murray. Als ik mijn ogen dicht doe, weet ik nog precies hoe het 1:18 schaalmodel van Maisto op mijn jongenskamer aanvoelde. Maar er is een specifiek moment dat me is bijgebleven: de video van de recordpoging op Ehra Lessien met een jonge Andy Wallace achter het stuur.
33k6-modem
Midden jaren ’90 hadden wij gelukkig al internet in huis, en die bron gebruikte ik uiteraard ook om allerlei autozaken te bekijken. Er was een website waar je tellerfoto’s van je auto kon insturen, in mijn herinnering was dat topspeed.com, maar als het al dezelfde site is, ziet die er nu heel anders uit. In ieder geval stonden daar ook wat filmpjes bij, en zo dook ook ineens een video in postzegelformaat van de befaamde recordpoging op. Het downloaden duurde met een 33k6-modem uiteraard een halve dag, maar oh, wat was dat het waard!
Op 31 maart 1998 was McLaren met een vrachtwagen met daarin een paar monteurs en de legendarische XP5 testauto met het kenteken K8 MCL naar het Duitse Ehra Lessien getogen. Dit testcircuit van Volkswagen is één van de weinige geasfalteerde plekken op aarde waar zulke hoge snelheden enigszins veilig behaald kunnen worden. De auto in kwestie was op dat moment al 5 jaar oud, en met ‘slechts’ 627pk niet te vergelijken de huidige hypercars. Het record werd overigens pas in 2005 verbroken door de Bugatti Veyron, die daar 400pk extra voor nodig had.
Wallace
Minutenlang hoor je Wallace volgas gaan, met de schreeuwende BMW S70/2 vol door de speakers. Ondertussen hoor je een kalme Britse stem de snelheid opnoemen, die op zo’n lage resolutie uiteraard niet af te lezen was. De briljante conclusie van Andy Wallace in de vorm van “It will not go any more than 391! But anyway, 391’s quite fast, isn’t it?” bezorgt mij nog steeds kippenvel als ik de video terugkijk. Je ziet gewoon aan alles dat het voor de beste man hard werken is, en z’n ademhaling gaat meteen omhoog als hij van het gas af gaat.
Naar aanleiding van dit stukje besloot ik de video weer eens op te zoeken, inmiddels is hij uiteraard in wat hogere resolutie te zien. Maar ik kon mijn geluk niet op, want er blijkt sinds 3 (!) jaar een soort behind-the-scenes van McLaren zelf op YouTube te staan! Daarin wat meer tekst en uitleg, onder andere over het verhogen van de toerenbegrenzer en een inmiddels iets oudere Andy Wallace die zijn jeugdige overmoed duidt. Ook mooi om te zien hoe Wallace gewoon in z’n overhemd in de auto zit, en tussen twee pogingen door even zijn klamme handen aan het stuur moet afvegen. En het behalen van de 391 km/u? Wederom een kippenvelmomentje!”
Machiel
Onder de autoliefhebbers die opgegroeid zijn in de jaren ’80 zullen er aardig wat zijn die herinneringen hebben aan één specifieke Ferrari: de cocaïnewitte Testarossa uit Miami Vice. Ikzelf heb als 23-jarige de jaren ’80 nooit meegemaakt, maar ik heb wel een leuke anekdote over deze auto.
MIAMIVCE
Ik zat vorig jaar namelijk op een doodgewone doordeweekse dag in een Rotterdamse tram, toen ik vanuit mijn ooghoeken een witte Testarossa zag staan. Dat zie je natuurlijk niet iedere dag, dus ik besloot uit te stappen om wat foto’s te maken. Toen ik de auto naderde bleek de auto gepersonaliseerde Belgische platen te hebben, met de tekst ‘MIAMIVCE’. Ik dacht: ‘leuk, een verwijzing naar Miami Vice.’
Er was echter meer aan de hand dan dat. Wat bleek namelijk? Na wat online research kon ik maar tot een conclusie komen: dit was niet zomaar een witte Testarossa, maar dé witte Testarossa. Tenminste, een van de twee exemplaren die gebruikt zijn voor de opnames. Je zou kunnen stellen dat dit een van de bekendste Ferrari’s ter wereld is en die kwam ik gewoon tegen in Rotterdam of all places. Ik had geen idee dat de auto überhaupt in Europa was en sindsdien heb er ook nergens meer foto’s van voorbij zien komen. Dat maakt deze onverwachtse ontmoeting des te specialer.
De rest van de redactie heeft natuurlijk ook nog persoonlijke verhalen om te delen. Er volgt dus zeker meer! Vooralsnog is het 2-1 voor de Testarossa. Jullie zullen zelf ongetwijfeld ook herinneringen hebben aan een bepaalde supercar, dus schroom niet om deze te delen in de reacties.
Autoblog Supercar Week 2020 is mede mogelijk gemaakt door Louwman Exclusive. Louwman Exclusive vertegenwoordigt McLaren, Morgan, Lamborghini, Automobili Pininfarina, De Tomaso, e.v.a.
Kijk voor het gehele aanbod (nieuw en pre-driven) op
Die zwarte cabrio was ook mooi?
Bizarre plaatjes van de Miami Vice Testarossa in Rotterdam, wat gaaf!
Dikke foon ook trouwens…
Als ik nadenk over supercars dan denk ik maar aan 1 uit mijn jeugd, en dat is de rothmans porsche 959.
Ik moet zeggen dat ik pas wat meer met autos heb sinds ik mn rijbewijs heb, maar vroeger was ik wel porsche fan.
Jongens luisterden naar michael jackson en meisjes naar madonna. En je vond of ferrari wat of porsche.
Ik was van de porsches.
De beelden van die dikke 959 hoog op zn poten door de noordafrikaanse woestijn zien raggen blijft me bij.
Ik ben nog nooit in noord afrika geweest, maar t moet knap staaltje doorzettingsvermogen en engineering zijn wil je daar langere periodes doorbrengen, laat staan competitief racen.
Sja, toen kon je nog als blanke rijkman een beetje door de achtertuin van afrika racen.
En huidige supercars zijn leuk maar ik heb er weinig mee, en echt niet omdat ik weet ik t never nooit kan betalen.
Meer rijkeluispeeltjes en investeringen dan knappe techniek en ingenieurs topwerk.
Hype die boel, maak er een gelimiteerd aantal van en zie de prijs stijgen.
https://www.youtube.com/watch?v=uFLSxkXsU1Y
Porsche 959 dus.
Beetje mn jonge enthousiasme voor t huidige wrc. Dikke autos heel hard door de natuur zien racen.
Tja bij mij is het als puber begonnen. Ik ging met mijn ouders en zusje een dagje naar luxemburg vanuit limburg waar we op vakantie waren. Altijd zat ik op de kaart mee te kijken. Toen zag ik op de route een plaatsje Spa staan. Het circuit waar de Formula 1 is. Daar wilde ik gaan kijken. Wat bleek, de Spa Porsche Days waren bezig die dag. En wat stond er, een hagel nieuwe Carrera GT. De foto die ik die dag maakte van die auto staat nog steeds ingelijst achter een 1:18 Carrera GT in mijn kast
Voor mij was het ultieme gevoel natuurlijk toch wel de aanschaf van een supercar, de F430 Spider. Nadat ik hem in ontvangst nam gelijk vanuit de welbekende dealer in Hilversum doorgereden naar vakantiebestemming Kroatië. Geweldig gevoel gaf me dat. Nu bijna 5 jaar in bezit en nog steeds een grijns van oor tot oor wanneer ik het beestje start en wanneer ik opschakel bij 8500 tpm tijdens accelereren.
Als je naar de foto van Michael kijkt, dan zie je als eerste in beeld: een donker groene Ferrari 250 GTE. En dat is in mijn ogen echt een supercar: de ultieme gentleman’s car uit eind jaren vijftig. Eén van de meest ultieme Ferrari’s. Waarom? een zeer ingetogen design met dezelfde motor als een 250 GTO. Als je ooit het orkestrale geluid en het sensationele gevoel van de Colombo V12 hebt meegemaakt, dan verschrompelen de moderne supercars met hun turbo-hulpjes en katalysators……………. niet te zwijgen over alle elektronische hulpjes van tegenwoordig. Het echte rijden van man en zijn machine zit in deze klassiekers. Voordat iemand vraagt waar ik deze wijsheid vandaan heb: ja, ik heb vele jaren met een Ferrari van deze categorie gereden. De laatste van deze generatie was de 412 overigens.
@roverbmwdriver: mazzelpik, ja ik ben jaloers
Supercar anekdotes…. De eerste keer dat ik in het tijdschrift van Top Gear De Lamborghini Murciélago SV zag! Ik was een jaar of zeventien en dus geen heel kleine jongen meer, maar man, ik heb uren naar alle plaatjes zitten kijken, twaalf keer het artikel gelezen, man wat een droomwagen. De rijtest met Richard Hammond viel wat tegen, maar de rijtest van @wouter later in 2011 (https://www.abhd.nl/video/lamborghini-murcielago-lp670-4-superveloce/) maakte alles goed. Een Nederlandse rijtest van mijn droomauto, in de juiste kleur, op gele platen, door Italië! Ik denk dat ik dit filmpje ieder jaar nog wel een keertje kijk. Als de oranje vis komt, komt er ook een oranje Murciélago.
In 2016 was daar het moment voor het eerst Supercar mogen rijden! Dit heeft uiteraard een nog grotere indruk achtergelaten. Voor onze trouwdag hadden wij een Ferrari 360 spider gehuurd. Het was niet de nieuwste Ferrari, maar dit was qua huurprijs nog wel te doen voor een dagje. Laten we eerlijk zijn, het is nog altijd een hoop geld, maar het ziet er fantastisch uit op de foto’s. Na een korte instructie kreeg ik de auto mee, en kon ik de bruid gaan ophalen. uiteraard met een kleine omweg via een zorgvuldig uitgestippelde route. De sportknop was snel gevonden (en niet eens onklaar gemaakt wat meestal wel gebeurd bij huurauto’s) en op de schitterende septemberdag jaagde ik de Ferrari over de N-wegen rond mijn ouderlijk huis. Wat een feest! Het mooiste was nog toen de bruid deze dag een gedeelte van de route zelf gereden heeft. De verbaasde gezichten van een bruidspaar dat ‘verkeerd om’ in de trouwauto zit, onbetaalbaar!
Op de dag zelf vond ik de auto niet eens bizar snel en vooral verrassend comfortabel, maar toen ik de volgende dag weer in mijn eigen auto stapte was deze toch ineens wel erg traag….
Heel graag had ik de auto nog een keer gehuurd op een dag waarop ik wat meer tijd zou hebben om er van te genieten, maar helaas is de betreffende Ferrari kort gereden en dus niet meer onder ons…. Een supercar huren voor je bruiloft kan ik iedereen aanraden. Zorg echter wel voor een leuke route en redelijk wat kilometers tussen de diverse locaties. Je wilt er tenslotte wel mee rijden!
Kort maar krachtig; begin 90 in Toscane aangekomen bij het hotel met pa en ma, staat daar een fransoos casually geparkeerd .. F40 in het vlees. Gewoon als vakantie auto gebruikt, hoe gaaf.
De foto staat nog altijd op mijn bureau, het geluid van de koude start ‘s ochtends vroeg hoor ik nog altijd in gedachten. Daarom mijn #1 supercar.
In NeedforSpeed op de Amiga500 (later de 4000) was het trouwens de 959 waar ik de voorkeur voor had. Ahem, ik dwaal af.
Overigens was het vorig jaar mijn zoontje die (denk ik) een gelijke ervaring op de A5 in Dld had; blauwe California parkeert pal naast ons bij de pomp. Foto trekken, duimpje omhoog naar de Herr, dikke knipoog terug. 5 min later vriendelijke meneer met 200+ open naast ons .. Toet Toet zwaai zwaai .. Vroaaaaah ?
@bischero: prachtige anekdote! Je zoontje was vanaf toen petrolhead for life denk ik :-)
@markos78: thanks voor de leuke reactie.
In alle eerlijkheid kon hij eerder Alfa zeggen dan Papa, en vanuit de wandelwagen alle gebruikelijke merken herkennen. Zo vader zo zoon; ik kon tegemoetkomende auto’s herkennen aan de koplampen. Best een prestatie in de 80’s al zeg ik het zelf.
Hij is hard aan het sparen voor zijn ultieme droom; een Misano blauwe Giulia Q. I kid you not.
Nog 12 jaar tot zijn rijbewijs behaald kan worden ?
Toch mijn account maar eens weer gebruiken voor mijn anekdote. Ooit mocht ik eens een grijze ferrari F355 starten voor de eigenaar. Dit was voor mij bijzonder want ik vind dat een van de mooiste ferrari’s. Dat is echter niet het verhaal.
Vlak na het halen van mijn rijbewijs heb ik samen met mijn vader deelgenomen aan een blekermolen experience. De dikste versie toentertijd. De BMW i135 gestripte auto is super, vanwege de handbak. De aston V8 vantage was ook bijzonder en vooral een verfijnde auto. De lambo gallardo en porsche 911 waren qua snelheid wel het hoogtepunt. Als laatste mochten we in de porsches (met PDK bak) en de klinische precisie en perfecte automatenbak waren interessant…..
We stapten voor deze auto uit de gallardo’s. Mijn vader had de achterste, een gele, en ik reed vóór hem in een zwarte. Dit was MIJN posterauto, een lambo, mijn droom. Ik stap in, voel het stuur, de uitleg van de instructeur hoor ik wel maar komt niet binnen. Ik start de V10 en met een golf van tinteling start de roes. Het accelereren en schakelen met de gerobotiseerde versnellingsbak met de flippers gaat grof, wanneer je laat en hard remt wordt de auto speels, en als je nog wat hoog in toeren terugschakelt geeft het zo’n warm gevoel. Met een dot (automatisch) tussengas en een duidelijke klik laat de auto weten dat de versnelling is geselecteerd. Alsof je gezicht voor de helft op een hete pizza ligt en de andere helft wordt overgoten met krachtige espresso. DIT IS DE SHIT, die auto heeft echt een verpletterende indruk achter gelaten. Helaas porsche, je poging was leuk, je was vast ook sneller. Maar ik kwam voor de drama, beleving en geluid. Dat heeft de standaard lambo mij gegeven.
In 1982 heb ik als 14-jarige kunnen meerijden in een witte 512BB. Mijn grootmoeder had dit kunnen regelen via de schoonzoon van een vriendin. De plek van afspraak was een buiten buurt van Antwerpen. In een kleine garage deed deze schoonzoon onderhoud aan Ferrari’s en Lambo’s. Een Jalpha, zwarte en witte 512 en 2 Dino’s stonden binnen. De rit ging over de ring rond Antwerpen en we reden over de 200 km/h. Leuke herinneringen!
De witte Testarossa; Op zich geinig, en mij nooit eerder opgevallen, dat de ventilatieroosters die op de foto zichtbaar zijn hetzelfde zijn als in mijn auto. Ook een Italiaan maar dan van een hele andere orde ;-)