Special: Saleen S7

Een auto zo spectaculair en zeldzaam dat je je bijna afvraagt of ‘ie wel echt bestaat…

De ontwikkeling van de S7 begon in, euh, geen idee. Het lijkt erop dat niemand precies weet wanneer de eerste schetsen voor deze supercar op papier werden gezet, laat staan dat bekend is waaróm de auto precies ontwikkeld werd. Wel is duidelijk dat de deze bruut door Ray Mallock Ltd., Hidden Creek Industries en andere partijen in samenwerking met Saleen werd ontwikkeld.

Als je Yanks een supercar laat bouwen staat één ding vast: de motor is sowieso van Amerikaanse origine. Het mag dan ook geen verrassing heten dat de S7 werd aangedreven door een vette NA 7.0 V8 met twee kleppen per cilinder en pushrod valves van Ford, goed voor 550 pk. In beginsel dan, want er kwam later nog een knotsgekke twin-turbo versie van de Windsor V8 met een vermogen van 750 pk. Daar komen we zo nog even op terug.

Van meet af aan was de S7 voorzien van een body die volledig uit koolstofvezel werd opgetrokken en dat was voor die tijd best bijzonder. Onder de carbon koets huist een buizenframe met een opvallend luxueus interieur. Ook opvallend: de overdaad aan flapjes, sleufjes en windgeleiders. Die toeters en bellen zaten er niet voor niets op. De S7 genereerde bij een snelheid van ongeveer 260 km/u namelijk z’n eigen (droog)gewicht aan downforce! Overigens heeft Steve Saleen het volgende gezegd over de hoeveelheid koelgaten:

“We decided that it could only be a supercar if it had 60 or more vents. This one has 64.”

Dankzij het lichtmetalen chassis en de carbon koets woog de S7 ongeveer 1.300 kg. Daardoor was een sprinttijd naar 96 km/u in ongeveer 3,3 seconden mogelijk en de topsnelheid werd geschat op ongeveer 350 km/u. Nog veel belangrijker: de S7 was prima geschikt voor de racerij. Daar komen we later in dit artikel op terug.

Met een heftig uiterlijk en vette prestaties verwacht je een kaal en racy interieur. Saleen koos er echter voor om het midden te houden tussen functioneel en, zoals gezegd, luxueus. Zo stonden de stoelen zo dicht mogelijk naast elkaar voor een betere gewichtsverdeling. Tegelijkertijd was de S7 voorzien van lederen bekleding, een achteruitrijcamera en airco. Bagage? Geen probleem! De Saleen had voor en achter aparte ruimtes waar bestuurder en passagier hun spullen in kwijt konden.

Echt lekker toeven was het in de S7 trouwens niet. De brede sloffen, ophanging en aerodynamica slokten veel ruimte op aan de voorzijde van de auto. Echt veel ruimte voor de voeten van de chauffeur waren er daarom niet. We hebben zelfs tests gelezen waarbij de bestuurder in kwestie noodgedwongen z’n schoenen moest uittrekken omdat er simpelweg te weinig ruimte was!

Daarnaast viel op dat de S7 in eerste instantie is gebouwd en ontwikkeld als raceauto. De koppeling grijpt bijvoorbeeld vrij bruusk aan, vering en demping zijn knalhard en de stuurbekrachtiging werkte voor een straatauto wel érg direct. Gelukkig hadden de meeste kopers van een S7 nog een stuk of tien andere auto’s in de garage staan voor de dagelijkse dingen.

Vier S7’s werden uitgerust met een Competition Package. Deze versies kregen 625 pk’s dankzij hetere nokkenassen, een andere ECU en geheel nieuwe in- en uitlaattrajecten. Daarnaast stond de Competition op het chassis van de racer en was deze versie nog eens 75.000 USD duurder dan de gewone S7, die ook al geen prijspakker was. De eerste S7’s kostten zo’n 400.000 USD.

De atmosferische S7 werd in een oplage van 30 stuks gebouwd. Is er dan ook een turboversie van deze toch al brute bak? Oh jazeker!

S7 Twin Turbo

Met twee Garrett turbo’s werd het vermogen van de V8 opgekrikt naar ruim 850 heftige pk’s. Deze versie deed z’n intrede in 2005 en destijds was het een van de snelste auto’s die je voor de openbare weg kon kopen. 0-96 km/u was in 2,8 gepiept en pas rond de 400 km/u won de luchtweerstand de strijd. In theorie dan, want ergens vinden we het lastig om te geloven dat de Saleen die snelheid daadwerkelijk haalde.

Om te voorkomen dat de boel opsteeg kreeg de Twin Turbo iets gewijzigde aerodynamica. Bovendien konden klanten het vermogen gerust verder laten opvoeren zonder dat de V8 uit elkaar plofte. Wie een rondje zoekt kan zelfs exemplaren met vermogens tot 2.000 pk vinden! Om al die power te beteugelen werd de S7 Twin Turbo uitgerust met remmen van 15 inch (vóór) en 14 inch (achter) groot.

Of dit ding een beetje van z’n plek kwam? Jazeker! Het maakte niet uit in welke versnelling je reed, want de V8 leverde bij praktisch elk toerental genoeg power om al oversturend de vangrail/berm/sloot in de driften. Net als de gewone S7 was de Twin Turbo een auto die verrassend goed in elkaar zat en bij de minste beweging van het stuurwiel z’n koers wijzigde. Los van de enorme bak lawaai en het knalharde onderstel, was het nog best een comfortabele auto ook.

Auto’s als deze worden vaak geheel naar wens van de klant opgebouwd. Ga voor wat betreft de nieuwprijs echter uit van ongeveer 600.000 USD en je komt aardig in de buurt. Van de Twin Turbo zijn in totaal 13 exemplaren gebouwd.

S7R

Zoals beloofd besteden we tevens aandacht aan de raceversie van de S7: de S7R. Deze rappe circuitauto leek in hoge mate op de straatversie. ABS ontbrak op de raceversie echter, net als katalysators en einddempers. De S7R had meer pk’s dan z’n straatlegale evenknie omdat in de racerij geen uitstootregels gelden, het totaal kwam uit op ongeveer 600 stuks. Daarnaast was de transmissie van de raceversie anders dan die van de straatauto.

Na een stroeve start in 2000 wist de S7R z’n eerste race in 2001 te winnen. Op Le Mans was de Saleen bovendien aardig succesvol en dat tegen een startveld vol fabrieksgeweld van merken als Porsche, Ferrari en natuurlijk Chevrolet (Corvette). Geen slechte prestatie, voor een auto die door een kleine constructeur werd gebouwd!

Houdoe en bedankt!

Dit artikel is m’n laatste! Het wordt na ruim drie jaar tijd voor een nieuwe uitdaging en dus zal ik afscheid nemen van Autoblog als redacteur. Via deze weg wil ik alle collega’s bedanken waar ik in de loop der jaren mee heb samengewerkt. Last but zeker not least: dank aan alle lezers en reaguurders. Ik heb genoten van jullie mooie grappen en fraaie inhoudelijke discussies. Tot ziens in de comments!

PS: @autoblogger, moet ik de volgende Junkyardrace vast blokken in de agenda?