Nissan Prairie 1993

Op de vorige auto uit de serie Vergeten Japanners kwam het commentaar dat niet elk oud barrel een old- / youngtimer en/of spotwaardig is. Ik denk dat je daar eeuwig over kan discussiëren en ga daar dus niet aan beginnen. Wel wil ik uitleggen wat een auto voor mij spotwaardig maakt. En vandaar de volgende auto uit de serie de vergeten Japanners, een serie die nooit bedoelt was als serie.
Ik spot een auto als ik haar leuk vind. En dat kan aan een aantal factoren liggen. Zo spot ik in Europa Amerikanen die ik in Amerika nooit zou spotten. Omdat in Europa een Yank nu eenmaal minder vaak voorkomt en in bv in Frankrijk ze niet op hun plek lijken. Ik heb wel een voorliefde voor Lincolns, Aston Martins, Jaguars en bepaalde Citroëns. Op zich heb ik geen interesse in welke Golf dan ook, maar een origineel Nederlandse 1e generatie gaat op de foto. Je ziet ze nooit meer. En daarom heb ik ook beide Mazda’s op de foto gezet. Ik heb natuurlijk ook de leeftijd, om nog te herinneren, dat ze nieuw waren. Sterker, mijn vader ruilde in ’84 zijn Lincoln in op een 626 coupe.
Buiten dat, denk ik dat Japanners ondergewaardeerd zijn. In een documentaire over hoe Japanners de hun marktaandeel veroverden, vergelijkt Jeremy Clarkson Japanse auto’s met koelkasten en magnetrons. Daar heeft hij voor een deel gelijk in. Maar in diezelfde documentaire legt hij ook uit, dat Japanners in de jaren ’70 een betrouwbare, goed uitgeruste auto produceerde voor een prijs die lager lag dan de Europese concurrent, omdat ze efficiënter produceerde en minder staakten. Daarmee hebben ze de Europese markt veroverd. Vaak wordt er gezegd, dat een Jap geen karakter heeft. Maar wat is karakter. Als ik mijn Supra met mijn Daimler vergelijk, vind ik ze allebei op hun eigen manier karakter. De Daimler natuurlijk door het veelvuldig gebruik van leder en hout en natuurlijk de typische Engelse nukken, die we dus karakter noemen. Vooral die nukken heeft de Supra niet. Die doet het altijd, zonder wanklank. En de lay-out van het dashboard is toch duidelijk Japans, met als kers op de taart de fake airco rooster voor de passagier.
Dan deze Nissan Prairie. Alleen de naam al. Renault krijgt altijd de credit de eerste MPV op de markt te hebben gebracht, maar die kwam pas in 1984. De eerste generatie Prairie kwam twee jaar eerder in Europa op de markt. De eerste generatie Mitsubishi Space Wagon een jaar eerder. Dus zo’n trendsetter was Renault niet. En natuurlijk, die Japanners hadden waarschijnlijk niet 7 ingenieuze stoelen, polyester carrosserie en zo meer, maar in ’86 kostte de Renault fl.41.500, de Nissan fl.28.295 en de Mitsubishi fl. 31.395. En als in ’86 auto’s iets zocht om drie kinderen en een hond in te vervoeren, konden die ingenieuze stoelen je niet zoveel schelen.
Dus bij deze, uit de serie vergeten Japanners, de tweede generatie Prairie, gespot in London. Overigens, de reden dat ze heel snel uit het straatbeeld zijn verdwenen en nog steeds verdwijnen is niet dat de kwaliteit zo slecht is. Ze worden allemaal op de boot naar Afrika gezet.