Mini Clubman JCW

BRÁÁP STU-TU-TU-TU PANG PANG PANG. Dat is het eerste wat in me opkomt wanneer ik terugdenk aan de dag dat mijn vader en ik deze John Cooper Works meekregen. Dit zie ik mezelf wel vaker doen; mooi een hele dag op pad met een geleende auto. Nu alleen voor het schieten van plaatjes, later (binnenkort?) voor een volledige rijtest. ’s Morgens vroeg opgestaan om vervolgens om 8:00 bij Dusseldorp BMW in Hoorn te arriveren. Even een bakkie koffie naar binnen gieten terwijl de JCW wordt voorgereden en dan door naar Amsterdam.
De eerste reactie toen we wegreden was: zo, hier zit wel potentie in. Al gauw verdween dat gevoel. Tot we één of ander schakelaartje ontdekte. Voor wat we toen meemaakte, wil ik je graag doorverwijzen naar de eerste zin. Hij gooit letterlijk en figuurlijk de knop om. Is dit dezelfde auto? Het gasrespons wordt veel feller, de uitlaat gaat open en élke keer dat je het gas ook maar even terugneemt ontstaan die heerlijke pops & bangs. Onderin heeft hij een diepe grom. Door een overvloed aan koppel (350 Nm, al beschikbaar bij 1250 tpm) trekt ie hem al snel door naar een felle brul. Even het maximale vermogen van 231 pk aantikken en doorschakelen naar de volgende versnelling. Handmatig! Het terugschakelen is ook wel een dingetje. In de sportstand geeft hij namelijk automatisch tussengas. Dat is even wennen in het begin; zit ik nou per ongeluk aan mijn gaspedaal?
De Clubman JCW wordt standaard uitgerust met vierwielaandrijving. Een sprintje van nul naar honderd wordt dan ook in ongeveer zes seconden afgerond. Een nadeel is dat hij mede door de aandrijflijn een gewicht van liefst 1450 kilogram heeft. Niet echt ‘Mini’ hè? Nee, eerder een volwaardige gezinswagen. Persoonlijk zou ik voor de normale Cooper JCW gaan. Met handbak uiteraard. Wat zouden jullie kiezen?

Bedankt Dusseldorp BMW en Dusseldorp Mini!