Game review: Burnout Dominator PSP

Het was de afgelopen weken niet echt weer om binnen achter een console te zitten, dus heb ik m’n PSP en DS weer van stal gehaald. Volgende keer vertel ik over m’n DS avonturen, maar vandaag heb ik een PSP toppertje voor jullie: Burnout Dominator.

Game Review: Burnout Dominator PSP

Beschikbaar voor: PlayStation 2 en PSP
Gespeeld op: PSP

Net als Need for Speed, Gran Turismo en Ridge Racer is Burnout al een langlopende serie race games. In tegenstelling tot deze andere series waren de Burnout edities steeds op alle consoles beschikbaar, dus waarschijnlijk hebben veel van jullie wel één of meer edities gespeeld. Voor de rest even een korte uitleg van het Burnout principe:

In Burnout wordt je beloond voor gevaarlijk rijden, dus voor driften, tegen het verkeer in rijden, andere auto’s van de weg beuken, grote jumps en vlak langs andere auto’s scheuren (“near misses”). Met deze stunts vul je je boost meter, die je vervolgens kunt gebruiken om nog sneller te gaan en dus weer sneller je meter te vullen, you get the picture. Daarnaast bevatten de Burnout games een Crash Mode, waarin je met je auto op een druk verkeers-kruispunt moet inrijden met het doel zoveel mogelijk schade te veroorzaken. De Burnout games blinken altijd uit in spektaculaire crashes en een perfect snelheidsgevoel.

Burnout Paradise voor de PS3 komt later dit jaar al, maar toch kwam Criterion nog even met een tussendoortje, Burnout Dominator, alleen voor de Playstation 2 en PSP. Ik had geen zin om m’n PS2 af te stoffen en aan te sluiten dus heb ik de PSP versie maar gepakt.

De beelden

De Burnout games moeten het hebben van de spectaculaire graphics, dat is toch een beetje het visitekaartje van de serie. En ook bij deze mobiele versie ziet het er weer super uit. Okee, de graphics zijn een beetje kartelig, maar de framerate is goed en de crashes zijn weer zo gruwelijk dat het pijn doet. En ze hebben het zelfs op het kleine PSP scherm voor elkaar gekregen dat je echt het gevoel hebt dat je heel hard gaat.

Ook de verzorging van de menu’s is netjes, met vette animaties, geluiden en muziek. Ik kan dat altijd wel waarderen, er zijn namelijk niet veel developers (naast Nintendo dan) die daar echt aandacht aan besteden. Je merkt wel dat de PSP af en toe wat moeite heeft met al die grafische effecten, het hapert soms. Misschien door het laden van filmpjes vanaf de trage UMD drive?

De besturing

Burnout is een arcade racer, maar toch is de besturing niet zo gevoelloos als in bijvoorbeeld Ridge Racer of Full Auto. Als je een bocht te hard neemt verlies je geleidelijk grip en dus kun je lekker subtiel driften. Naar mijn idee heeft Burnout een mooie middenweg gevonden tussen realisme en fun. Niet te moeilijk, niet te makkelijk, gewoon lekker.

Natuurlijk is het spelen van race games op een handheld apparaat niet ideaal, je hebt nu eenmaal geen analoge stick en al helemaal geen stuurtje. De PSP heeft wel dat analoge schuifdingetje en daar stuur je dus ook mee in Burnout. Ik ben nooit een fan geweest van dat schuifknopje, de positie op de PSP (helemaal linksonder) is zo onhandig dat ik na een uur spelen kramp in m’n handen krijg. Toch gaat het analoge sturen vrij goed, ik zou eerlijk gezegd ook niet weten hoe het anders zou moeten op een handheld.

Het racen

De hoofdmoot (of hoofd mode, wat jij wilt) van deze game is de Dominator World Tour. Deze bestaat uit zeven “series”. In het begin is alleen de Classic Series beschikbaar. Door races uit de Classic Series te doen verdien je Dominator punten, waarmee je volgende series vrijspeelt. Het leuke aan deze Burnout is dat er veel verschillende soorten races zijn. Zo heb je bijvoorbeeld de Road Rage races waarbij je binnen een bepaalde tijd zoveel mogelijk tegenstanders van de weg moet beuken, de Eliminator afval races, waarbij na elke ronde de laatste auto afvalt. Nieuw in Dominator zijn de Near Miss challenges, Drift challenges en de coole Maniac races, waarin je Maniac punten moet verzamelen door gevaarlijk te rijden. Natuurlijk zijn er ook standaard races waarin je gewoon als eerste moet eindigen, de belangrijkste hiervan zijn de Grand Prix’s waarmee elke serie afsluit.

Vreemd genoeg heeft deze Burnout editie geen Crash mode. Wel jammer, want dat was altijd een leuke afwisseling tussen de races door.

De essentie van Burnout is wat mij betreft de spanning van het zo snel mogelijk tussen het andere verkeer door racen en te voorkomen dat je er boven op knalt (crashes zijn wel spectaculair maar kosten tijd). In Burnout Revenge was dit opeens veranderd en kreeg je juist punten voor het beuken van het andere verkeer (“traffic checking”), je kon alleen crashen als je op een tegenligger of vrachtwagen knalde. Dit was even leuk, maar lang zo spannend niet. Gelukkig is Criterion bij zinnen gekomen en zijn ze bij Dominator weer back-to-basics gegaan, het racen is weer net zo zenuwslopend als vroegâh.

Ook de burnouts zijn terug en weer essentieel om races te winnen. Een burnout is het opmaken van je hele boost meter in één lange boost. En als je het voor elkaar krijgt om tijdens het boosten de tweede boost meter helemaal te vullen, kun je direct door met de volgende burnout (“chaining burnouts”). Erg lastig, maar daardoor des te cooler als het je lukt.

Scoren dus maar?

Laat ik het zo zeggen, ik heb de PSP versie al en toch denk ik er over om ook nog de PlayStation 2 versie te gaan halen zodat ik Dominator op een groot scherm kan spelen (zeker nu ik net gelezen heb dat ie ook op de PS3 te spelen is).

Wil je de vetste Burnout die er is, kun je beter voor Burnout Revenge gaan (op de Xbox 360), maar als je die al hebt dan is deze PSP versie van Dominator een prima tussendoortje voor onderweg.

Happy burning,
Alwin
GamersOnGames.com