Gespot op de ‘Ring: De Oldtimer GP

Aangezien autoliefhebberij een religie is, kan de Nürburgring met recht een bedevaartsoord genoemd worden. Twee weken geleden was het GP circuit het strijdtoneel waar oude auto’s uit verschillende raceklassen elkaar het leven zuur konden maken. De ene persoon vindt het zonde dat klassiekers genadeloos over het asfalt worden gejaagd, ik vind het schitterend.

De Nürburgring is groot. Bij velen van jullie is de Nordschleife wellicht het meest bekend. Dit is het gedeelte van het circuit dat als referentiepunt wordt gebruikt voor rondetijden van personenauto´s. Het is een stuk van 20,81 kilometer, wat een enkele auto in minder dan 7 minuten aflegt. Dit is nu echter niet belangrijk. Alléén het GP circuit werd gebruikt, een stuk van 5.148 meter met in totaal 16 bochten. Die zijn natuurlijk het leukste omdat auto´s hier afremmen, terugschakelen, en soms vuur spugen.

Er werd geracet in enkele tientallen subklassen, die bij veel races gemengd de baan op gingen. Elke klasse had een geheel eigen, leuke inbreng. De meest luidruchtige auto’s waren sowieso de 21 auto’s uit de Grand Prix Masters. Dit was een gemengde groep met auto’s van tussen 1966 en 1985. Deze auto’s zijn uitgerust met een 3,0 liter V8 die vlak boven de 10.000 toeren per minuut hun maximum vermogen van bijna 500 pk leveren. Het wagengewicht is rond de zeshonderd kilo. Elke race werd een aantal keren verreden gedurende de vrijdag, zaterdag en zondag samen, en aangezien het weer erg grillig was moest je net het geluk hebben dat de baan droog was. Of… Nat. De auto´s met haast duizend pk per ton konden dan weliswaar niet voluit, maar een spinnende F1 is tussen alle enorme acceleraties door óók erg imposant. Van boven naar beneden zijn dit foto´s van de volgende auto´s:

# – Make
37 – Williams FW07C
16 – Fittipaldi F5A
21 – Ligier JS21
41 – Fittipaldi F5
3 – Tyrrell 012
11 – Lotus 76/1
26 – McLaren M26

In één van de races reden FIA Group 5 auto’s mee. Correct me if i’m wrong, want van autosport weer ik niet veel. De meest indrukwekkende auto’s waren de Porsche 935 K3’s, en dat heeft niets met vrolijk zingende Belgische meisjes te maken. Van deze auto’s worden de meeste K3 fans eerder een beetje angstig. Het oranje en het gele exemplaar waren aan het vechten waren om de eerste plek. Niet alléén ligt dat aan de coureurs, want van de 370 races die de 935 heeft verreden won de auto er 123. Porsche kennende is het een zescilinder boxermotor die voor de acceleratie zorgt. De inhoud is 3,0 liter en de luchttoevoer vindt plaats onder turbodruk. 560 pk is wat een Porsche 935 normaal onder het rechterpedaal heeft zitten, maar in latere versies, zoals de “Moby Dick” en de afgebeelde, door Kremer getunede versies (K1 tot en met K4) levert de motor méér dan 700 pk. Naast deze enorme snelheidssensatie kon ik genieten van de trommelvliesverscheurende drukgolven die de auto uitstootte, als ook de “geïntegreerde vlammenwerpers”. Dat laatste is een leuk idee voor de volgende dienstauto van James Bond. Andere auto’s die soms erg vurig uit de hoek konden komen waren de BMW 320i, de Pantera, en één van de vele 911’s.

De BMW M1 was erg goed vertegenwoordigd. Ze waren in drie smaken aanwezig: de “gewone” M1 voor op het circuit, de M1 Procar met 470 pk, en de M1 Turbo met een tot 3,2 liter verkleinde zescilinder. De laatste heb ik voorbij zien rijden, maar deze was helaas te snel om een foto van te maken. Bij wijze van spreken. In dat geval leverde de motor 850 pk. Deze klonk verreweg het mooiste van de hele klasse.

# – Make
18 – 911 RSR
38 – 911
9 – 911 3.0 RS
14 – 911 Carrera 3.0 RS
1 – 935 K3
33 – Pantera
34 – 935 K3
25 – 935 K3
4 – M1 Procar
24 – 320i
27 – 3.0 CSL
30 – Porsche 935

Naast gemengde klassen was er tussendoor een Mini Challenge. Aangezien alle auto’s hier hetzelfde waren was de race iets spannender. In deze klasse werd natuurlijk het beste duidelijk wie de ècht goede rijders waren, en wie net iets minder goed waren. Zeker het begin van elke race was erg leuk omdat de auto’s elkaar in de eerste bocht zo nu en dan een kusje gaven.

In E-Type challenge deden verschillende versies mee: de coupé, de cabriolet, uitgerust met hardtop, en als kers op de taart reden er drie E-Type Lightweights mee. Het waren overigens allemaal E-Types met 3,8 liter zescilinder, vroege exemplaren dus. De E-Type Lightweight was het antwoord op veel lichtere, en dus snellere auto’s op Le Mans. De E-Type had normaal gesproken een stalen koets, de Lightweight kreeg een aluminium koets. Voor de toeschouwer is het grootste verschil echter het dak. De Lightweight lijkt enigszins op een cabriolet met hardtop, maar het is een volwaardige coupé met een meer aerodynamisch achterwerk dan de “gewone” coupé (die in feite een hatchback is). Óók hier zaten enkele erg leuke exemplaren tussen. Sommige waren niet uitgerust met de gebruikelijke uitlaten, maar met sidepipes, en dat maakte een enorm verschil. Zo klonken de zilvergrijze E-Type Lightweight en de rode E-Type Convertible met witte hardtop waanzinnig goed.

Dit was het voor vandaag, maar morgen is er weer een dag. Niet alléén omdat het leuk is, maar óók omdat er te veel te zien was tijdens de Oldtimer Grand Prix