De laatste overwinning van Ayrton Senna

Opdat wij niet vergeten.

Als je linksboven op deze site kijkt, zie je daar een blokje met een historische gebeurtenis uit het verleden. Het is weer 1 mei en dat betekent dat we een Braziliaanse coureur terugvinden in dit item. Het is vandaag namelijk precies 23 jaar geleden dat Ayrton zichtbaar vertwijfeld in zijn Williams zat, op pole position voor de GP van San Marino. Hoe het verder liep is genoegzaam bekend.

Ter herinnering van misschien wel de beste coureur ooit, kunnen we beter de mooie momenten aanhalen. Uiteraard denk je daarbij in de eerste plaats aan de epische gevechten om de titel met Prost in 1988, 1989 en 1990. Senna trok daarbij twee keer aan het langste eind, Prost één keer. In 1991 won Senna zijn derde en makkelijkste titel. Mansell’s Williams kwam pas tegen het eind van het seizoen op stoom en Berger was als teamgenoot een aanzienlijk makkelijkere noot om te kraken dan Prost. Zijn beste jaar als coureur beleefde Senna echter misschien wel in 1993.

Aan het einde van het seizoen 1992 trok Honda zich terug als motorenpartner van McLaren. Het Britse team moest zodoende uitwijken naar een klantenmotor van Ford. Maar, dat was niet de enige zorg voor McLaren. Williams had hun auto inmiddels zo goed voor elkaar dat deze vrijwel onverslaanbaar was. Voor Senna zat daar nog een persoonlijk randje aan. In de oppermachtige Williams zat zijn oude rivaal Alain Prost, die bij het team afgedwongen had dat Senna níet zijn teamgenoot mocht worden.

Tot op het bot getergd toverde de Braziliaan dat jaar meerdere malen magie uit zijn voeten en armen. Zo was daar onder andere de race op Donington met de legendarische eerste ronde. Maar Senna wist ook enkele van zijn andere geliefde races te winnen. In Brazilië, Monaco, Japan en tenslotte in Australië trok de megaheld aan het langste eind. Op dat moment kon nog niemand bevroeden dat die laatste overwinning Senna’s laatste ooit zou worden. Maar hoe kwam deze eigenlijk tot stand?

Zoals zo vaak, legde Ayrton in de kwalificatie de basis voor de zege. Tegenwoordig start het seizoen doorgaans met de GP van Australië in Melbourne. Destijds was de Grote Prijs op het circuit van Adelaide echter de laatste van het jaar. Tot op dat moment waren in 1993 álle poles naar een Williams coureur gegaan. In de laatste race zorgde Senna er echter voor dat het team van Frank geen clean sweep scoorde. Ondanks dat de McLaren 15 kilometer per uur tekort kwam op het rechte stuk ten opzichte van de Williams, pakte Ayrton de pole met 36 duizendsten voorsprong op Prost. De top-10 van de kwalificatie luidde als volgt.

1 Ayrton Senna McLaren-Ford
2 Alain Prost Williams-Renault
3 Damon Hill Williams-Renault
4 Michael Schumacher Benetton-Ford
5 Mika Häkkinen McLaren-Ford
6 Gerhard Berger Ferrari
7 Jean Alesi Ferrari
8 Martin Brundle Ligier-Renault
9 Riccardo Patrese Benetton-Ford
10 Aguri Suzuki Footwork-Mugen-Honda

De race wordt geen enorm spektakel, hoewel er twee keer een herstart komt doordat respectievelijk Ukyo Katayama en Eddie Irvine bij de eerste twee pogingen niet van hun plek komen. Senna pakt na de start de kop van het veld en enige secondes op de Williamsen en de Benetton van Schuey, die met zijn drieën in gevecht verwikkeld raken. In ronde 20 valt Schumacher echter uit.

In de 24ste ronde komt Senna de pits binnen. Prost rijdt nog vijf ronden door. Als ook de Fransman de pit uitrijdt, komt hij achter Senna weer de baan op. Nieuwere banden helpen hem niet, want voor zijn tweede stop gaat de viervoudig kampioen zelfs eerder dan Senna naar binnen. Wanneer de Braziliaan daarna zijn stop maakt en voor Prost weer de baan opkomt, is de race beslist. Hill wordt derde, voor Alesi, Berger en Brundle.

Het was zowel voor Prost als voor Senna de laatste keer dat ze op het ereschavot stonden. Op het podium omhelste Ayrton zijn stoppende rivaal Prost en na de race werd hij door Tina Turner toegezongen als ‘simply the best’.