De veiligheidskooi – Deel 2

‘Goedemiddag meneer, kan ik u ergens mee helpen?’

[ Eerste deel lezen? klik hier ]

Ik kijk even op vanuit het interieur van een oude Mitsubishi Lancer, de enige tweedehands auto in de showroom. ‘Ik ben op zoek naar Toni.’

‘Toni werkt hier niet meer, meneer.’

‘Oh, dat is spijtig om te horen, mag ik vragen waarom niet meer?’

De glimlach verdwijnt van het gezicht van de verkoper terwijl hij even vluchtig om zich heen kijkt. ‘Toni is ontslagen omdat hij is opgepakt tijdens straatracen.’

‘Dat is vervelend, weet u waar ik hem nu kan vinden?’

‘Nee, ik heb niets meer van hem gehoord sinds zijn arrestatie, waarom zoekt u specifiek Toni?’

Ik glimlach even naar de verkoper terwijl ik hem inschat. Z’n dunne, grijze haar netjes gekamd. De rood gestreepte blouse, die niet bij hem past; een goudeerlijke autoverkoper. ‘Ik ben een tevreden klant.’

‘Daar is onze Bob!’ Roept Thomas vanuit het toilet en hij steekt z’n opgestoken duim door de open deur naar buiten.

Jasper kijkt even op de tv in de woonkamer. ‘Heb je je maat gevonden?’

Ik schud ontkennend en loop door naar de keuken. ‘Zit bij onze vrienden in het blauw.’

‘Voor iets serieus?’ Vraagt Jasper terwijl hij alweer opgaat in het nieuws. ‘We zijn trouwens op het nieuws.’

‘Ja, ze vonden dat Jasper goede manieren had, en ze willen niet zeggen hoeveel we meegenomen hebben.’ Roept Thomas lachend boven het geluid van de doorspoelende wc uit. ‘Gelukkig hebben wij het al even voor ze geteld.’

‘Mooi, die vriend is opgepakt voor vragen over z’n nachtelijke auto avonturen.’

‘Met jou achter het stuur hoeven we ons daar gelukkig nooit zorgen over te maken.’ Ik incasseer een ferme tik tegen m’n schouder van Thomas, waardoor bijna de yoghurt uit m’n handen geslagen wordt en hij laat zich grijnzend naast Jasper in de bank vallen.

‘We hebben net geen 550 duizend opgehaald gister,’ zegt Jasper.

In stilte kijken we even naar het scherm waarop een presentator de caissière van de bank verteld over ons bezoek.

Ik voel geen trots als ik kijk naar de beelden. Ik moest dit doen, maar als ik een keuze had was ik hier niet. De gedachte verpest m’n eetlust en ik gooi het bekertje yoghurt na twee happen in de gootsteen. ‘Ik ga. Breng jij die Mercedes straks terug bij het verhuurbedrijf Jasper?’

Afwezig knikken de twee, terwijl ze geboeid kijken naar het scherm. Het zal ook wel, de boete betalen ze zelf maar.

Het is niet raar dat Toni opgepakt is. Het is ook niet de eerste keer, en het zal ook zeker niet de laatste keer zijn. Maar Toni hoeft nooit te blijven, want Toni rijdt nooit races. Hij is de vertegenwoordiger in dit grijze gebied. De man met de mooiste spullen onder te motorkap. Hij is er altijd bij, maar laat het racen altijd over aan anderen. En altijd heeft hij weer iets nieuws wat je ook hebben wil. De beste plek om hem te vinden is dus bij een straatrace.

Maar dat is een besloten wereld en vertrouwen is verreweg het meest belangrijke. Om als buitenstaander een race te vinden moet je dus de juiste mensen weten te vinden. Een goeie auto hebben helpt daar bij.

En die auto heb ik. Een zwarte Honda NSX uit 1993, omgebouwd door Toni tot een NSX R, maar met nog steeds de klassieke pop-up koplampen. De perfecte auto. Perfecte wegligging, wordt vaak voor een ander merk aangezien. Bovendien niet te opvallend, maar voor kenners onmiskenbaar. Op de juiste plek heb je dus altijd aanspraak. Een tuningwinkel is een goed begin.

in het havengebied van Amsterdam noord vind ik de winkel waar ik m’n zoektocht begin. Ik ken de winkel al langer, maar ben er nooit binnen geweest. Nog voordat ik de auto goed en wel op slot heb stapt een van de medewerkers, een jongen van in de 20, al naar buiten.

‘Een Honda NSX, mijn complimenten man.’ Vol bewondering loopt hij om de auto heen. ‘Prachtige auto, geen echte NSX-R toch?’ Knikt hij naar de koplampen.

M’n zoektocht lijkt minder lang te worden dan gedacht en ik noem wat details van de auto op. Hij kijkt door de ramen naar binnen en ik zie op z’n gezicht de vraag die hij stellen wil, maar niet durft. ‘Wil je anders even een blok om?’

Hij kijkt met een verraste glimlach naar me op. Hij werpt een blik naar binnen en dan weer snel naar de auto. ‘Wacht even oke.’ Hij loopt naar binnen en ik zie hem tegen z’n baas praten die zonder op te kijken uit z’n krant goedkeuring geeft. Mooi. In z’n eigen kleren komt de jongen weer buiten en hij geeft me een hand. ‘Ik ben Michael trouwens.’

Hij neemt naast mij plaats in de lage, rode Recaros en gespt zich vast.

Na wat vragen over de auto pakt hij z’n telefoon begint druk te typen. Ik rij in stilte verder. Na een tijdje legt hij de telefoon weg en kijkt even naar me. ‘Je rijdt wel suf voor iemand met zo’n auto.’

Ik glimlach zonder m’n ogen van de weg te halen. ‘Wat had je in gedachten?’

Hij kijkt twijfelend even naar z’n telefoon en dan weer naar mij. ‘Hoe goed kan je rijden?’

Ik schakel twee versnellingen terug en geef het stuur een slinger. Op hetzelfde moment geef ik gas en de achterkant breekt meteen uit. Glijdend komen we op de rotonde en worden we in de zijkant van de kuipstoel gedrukt. Kort het gas los om de auto wat grip te geven en de andere kant op te schieten voor ik het gas er weer op zet. Opnieuw komt de zijkant naar buiten. Verder dan net. Met de neus van de auto maar een paar centimeter van de rand van de rotonde af, en met dikke witte rook achter de auto, glijden we de hele rotonde rond. ‘Wat zeg je er van, goed genoeg om je vrienden te ontmoeten?’ Ik knik naar z’n telefoon.

Met witte knokkels omklemd hij z’n telefoon als we voor de derde keer de rotonde rond gaan. Vluchtig kijkt hij me vragend aan, om dan weer snel naar naar buiten te kijken, naar de omgeving die dwars voorbij komt. ‘Ik denk dat je wel voldoet aan de eisen.’

Nonchalant maak ik het rondje af en stuur dan van de rotonde af. ‘Waar moet ik heen?’

‘Haal me morgen om 10 uur op bij m’n werk, dan breng ik je naar de locatie.’