De veiligheidskooi – Deel 5

In gedachten verzonken kijk ik naar het asfalt, de witte strepen, goudgekleurd door de straatverlichting. Met vaste intervallen schieten ze langs, onder het monotone gebrom van de motor. Het rode achterlicht van een auto’s flitsen voorbij, als ik op automatische piloot inhaal. De teller van de auto bevroren op de 150.

[ Eerdere delen lezen? deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 ]

Ik voel me gevangen in deze onzichtbare gevangenis. Vrij om te gaan waar ik wil, maar als ik te ver weg raak is er altijd iemand om me terug te halen.

Rodney was nog steeds niet thuis. Hij was ontslagen uit het ziekenhuis, maar de lange weg naar huis loopt door het revalidatiecentrum. Ik ben al te vaak langsgegaan, maar verder dan de parkeerplaats ben ik nooit gekomen. Het is mijn schuld dat hij daar zit.

M’n gedachten worden onderbroken door het oplichtende scherm van mijn telefoon. Jasper, waar ik uithang. Ik kijk naar de telefoon terwijl hij blijft overgaan, tot het schermpje uiteindelijk dooft. Amper een paar seconden later krijg ik het bijbehorende smsje.

Alex, morgen 9:30 hier. Jasper

Ja, baas. En ik gooi m’n telefoon in de passagiersstoel. De nacht is nu van mij.

Ik neem de afrit en draai het industrieterrein in. Het onvriendelijkste stuk van elke plaats. Lange, dichte hekken, met daarachter loodsen zonder ramen. De binnenkant zoveel mogelijk afgesloten van de buitenwereld. Vreselijk om te wonen, perfect om te racen. Ik stop bij een blauw gecoat hek dat een paar meter boven de auto uitsteekt. Met prikkeldraad om ongewenste mensen buiten te houden. Vanavond zijn dat mensen in blauw.

Ik draai Toni´s nummer en laat de telefoon een keertje overgaan. Een paar seconden later rolt het zware, blauwe hek opzij en houdt precies genoeg ruimte voor mij om doorheen te rijden. Vrijwel direct nadat ik door het hek ben, sluit het weer, om ervoor te zorgen dat alleen ik naar binnen kan.

Ik stop voor de hoge deuren van de loods, die strak gesloten blijven, alleen een kleine zijdeur opent en in de verte klinkt het geluid van banden op de grens van hun vermogen. Twee jongens lopen naar buiten en gebieden me uit de auto te stappen. Iedere locatie heeft z’n eigen rituelen, en hier word ik gefouilleerd. Ik kan me er niet druk om maken. Liever nu, dan straks door een politieagent. Als ik m’n handen van m’n dak af mag halen geeft de jongen die me fouilleert een hand. ‘Sorry man, veiligheid voor alles.’ En hij stelt zich met Belgisch accent voor als Iwe.

Ik glimlach. ‘Alex.’

‘Hoi Alex, een vriend van Toni toch?’ En ik knik. ‘Ik zal even de deur voor je opendoen.’

Hij loopt naar binnen en de loodsdeuren rollen open. Het verblindende licht valt door de open deur naar buiten en verschaft de toegang tot een enorme loods. De geur van uitlaatgassen, rubber en benzine stroomt naar buiten. Met een grijns stap ik weer in de auto. Veel beter dan dit worden de locaties niet.

Het is geen nieuwe loods. Het dak is van hout en wordt omhoog gehouden door sierlijke metalen steunen die leunen op metalen pilaren die verspreid staan door de loods. Houten kratten staan her en der opgestapeld in de gigantische hal. Langs de achterwand zijn enkele lage doorgangen naar aangelegen ruimtes, maar daar is het donker. In het midden van de hal staan zo’n 40 auto’s en zoals de ruimte een bepaalde vorm van klasse uitstraalt, doen de aanwezige auto’s dat ook. Geen verlaagde Golf 4 of 206’jes met carbon stickers. Ik voel me eigenlijk meteen een vreemde eend in de bijt met m’n NSX. Er staan een aantal R33 en R34 Skylines, volledig in V-Spec uitvoering. Maar ook het jongere, en behoorlijk stuk grotere broertje, de GTR is te vinden. Nissan weet blijkbaar nog steeds het goeie publiek te bereiken.

Maar niet alleen Japan is terug te vinden in de ruimte. Duitsland lijkt ook een afvaardiging te hebben gestuurd. Er zijn 3 series van vrijwel elk jaartal en terecht of onterecht pronkt op iedere flank de bekende M. De meest opvallende verschijning is een zwarte GT3 RS met felrode velgen.

Ik zet m’n auto neer bij een delegatie Nissans, want om een of andere reden staan alle merken bij elkaar. Ik zie een andere NSX en ik knik even naar de eigenaar, die op de motorkap zit en praat met twee vrouwen. Ik twijfel even of ik de auto op slot zal doen, maar steek dan de sleutel maar in m’n broekzak en loop tussen de auto’s door, op zoek naar Toni. Er hangt een vreemde sfeer. Er wordt geen bier gedronken, er knalt geen muziek uit de auto’s, maar in plaats daarvan staat er in het midden van alle auto’s een Hummer met open dak waar een DJ in staat te draaien. Er staan geen flessen drinken bij auto’s, maar mensen hebben glazen. En er is maar een auto met de motorkap open. Toni.

Ik loop naar hem toe en besluit even te wachten tot hij klaar is met z’n praatje tegen, ongetwijfeld een nieuwe klant, maar hij ziet me staan en maakt handig gebruik van het moment. ‘Ah kijk, dit is Alex en als er iemand is om te laten zien wat hiermee mogelijk is dan is hij het.

Vragend kijken de klant en ik elkaar aan, maar Toni heeft voor ik iets zeggen kan al de sleutel van z’n auto in m’n handen gedrukt. ‘Drift maar gewoon wat door de hal.’ Tuurlijk, alsof het niets is.

Ik start de auto en de galm van de open uitlaten komt terug van de hoge, kale muren. Het lijkt alsof de muziek zachter gezet wordt en alsof gesprekken stilvallen. Ik draai het raampje omhoog, en alleen de lage tonen van de muziek klinken nog. Voorzichtig rij ik weg, en verschillende mensen gebaren me een richting in te gaan. Blind volg ik de aanwijzingen als ik onder de zware lampen doorrijdt die de hal in een gele tint onderdompelen. Het stof in de hal maakt het beton glad en als ik eenmaal uit de groep mensen ben kijk ik voor me uit naar een volledig lege baan. Ik zie de rempunten en de lijnen op het stuk beton. Als vanzelf gaat m’n voet naar beneden. De kleppen in Toni’s uitlaat gaan open en de motor schreeuwt het uit. De toerenteller slaat uit naar het rood en elk geluid wordt naar de achtergrond gedrukt. Ik werp een laatste blik in m’n spiegel en zie Toni met een ingetogen glimlach staan. Hij knikt haast onmerkbaar en op dat moment laat ik de koppeling schieten. Het geluid van de motor wordt direct zwaarder als de koppelingsplaten op elkaar gedrukt worden en het geluid wordt ver overstemd door het geluid van het rubber wat schreeuwt het leven. Een tel lijkt de auto stil te blijven staan terwijl de auto zoekt naar grip op het gladde beton, maar dan wordt de auto afgeschoten. De banden klampen het asfalt vast en trekken de auto in amper een seconde naar de 50. De muur komt met duizelingwekkend hoge snelheid op me af, maar ik blijf gas geven. 80. 81. 82. Ik trap de rem in. Het hele gewicht van de auto gaat naar voren en op dat moment trek ik de handrem kort aan. Genoeg om de achterwielen een fractie van een seconde te blokkeren. Meer is niet nodig om met een slinger aan het stuur de auto zijwaarts te krijgen. Het geluid in de hal moet oorverdovend zijn, maar in m’n hoofd is het stil. Ik kijk naar de volgende lijn. De pilaren flitsen voorbij, millimeters van de zijspiegels. De geur van rubber begint de auto te vullen. Het stof achter de auto maakt elke lijn die ik maak eindeloos zichtbaar.

Met dezelfde hoge snelheid rijdt ik terug op het publiek. De blikken in de ogen van de toeschouwers laat de zenuwen zien. De mensen rondom Toni stappen voorzichtig en zenuwachtig opzij, uit het pad van de auto, maar Toni blijft zonder enige uiterlijke kenmerken van zenuwen staan. Z’n handen over elkaar, de rust zelve. Hij vertrouwt me. Ik stuur opzij en trek de handrem weer kort aan. De zijkant komt langs, en zodra ik door de voorruit het stof dwars over de motorkap zie waaien duw ik de rem hard in. De voorwielen blokkeren kort, niet gehinderd door veiligheidssystemen. De voorkant van de auto krijgt een ruk en zet de tweede helft in van de draai. Nog steeds glij ik, nu draaiend, met hoge snelheid tussen de metalen pilaren in de loods, op Toni af. De auto rijdt nu achteruit en met de koppeling stuur ik opzij voor het laatste deel van de draai. Opnieuw tik ik de voorrem aan en met de auto dwars glijd ik de laatste meters naar Toni toe en stop exact voor zijn voeten. We knikken even grijnzend naar elkaar en ik stap uit. De muziek is gestopt, en de DJ doet ook geen aanstalten om dat te veranderen. Alle mensen lijken even stil te zijn en dan, uit het niets, gaat een enorm applaus op.