BMW had grootse plannen met deze BMW L6. Maar dat je ‘m nog niet kende, signaleert eigenlijk al dat die niet uitgekomen zijn zoals ooit de bedoeling is geweest.
BMW is was altijd een merk van tradities en conventies. Achterwielaandrijving, een zes-in-lijn, ingetogen styling met een Hofmeister-knik, je kent het wel. Ook qua typeaanduidingen wist je vanaf ongeveer medio jaren ’70 altijd wat je ongeveer kon verwachten. Het eerste cijfer stond voor hoe groot je auto is. De andere cijfers voor hoe groot je…euhm…motor is.
Nomenclatuur
In de jaren ’80 kwam BMW opeens met een wilde variatie op het thema. De sportiefste varianten van de 5-Serie en later ook de 3-Serie, werden nu ‘M5’ en ‘M3’ genoemd. Zo kennen we dat nu nog steeds, maar inmiddels staan de badges niet alleen meer voor sportiviteit maar ook voor luxe. De M3 en M5 zijn gewoon ‘de topmodellen’ uit de reeks. Qua vermogen en sportiviteit, zeker, maar ook qua hoeveelheid leder en snufjes. Pas als je extra betaalt voor een CS krijg je ‘m zonder luxe.
L staat naast de M?
Aanvankelijk had BMW een ander idee in gedachten. Naast de lijn met ‘M-modellen’, heeft het merk ook geprobeerd een lijn met ‘L-modellen’ uit de grond te stampen. Deze waren gebaseerd op de 6-Serie en 7-Serie en werden verkocht in ‘Murica. Let wel, later is er nog een keer een L7 geweest, die onder andere in de smaak viel bij Karl Lagerfeld. Maar dat was veel meer een op zichzelf staand model, dat fors was aangepakt ten opzichte van de E38 Siebener.
Mondeo Vignale
Hoewel ‘L’ een begrip had moeten worden zoals ‘M’, waren de originele L6 en L7, op basis van de intern E24 en E23 genoemde modellen, oneerbiedig gezegd niet meer dan ‘rijk aangeklede’ Sechsers en Siebeners. Zie het een beetje als de Ford Mondeo Vignale van BMW.
Textuurrijke natuurlijke huiden
de L7 werd van 1985 tot en met 1987 aan Amerikaanse snobs connaisseurs verkocht met de leus: L7 A most personalised statement of style. Opvallend hieraan is dat de E32 in 1986 al bestond, maar de E23 L7, werd nog even naast de nieuwe generatie van het topmodel geleverd. Onder de kap lag de 3.4 liter grote M30 zes-in-lijn, met een vermogen van 185 pk. Het statement of style moest komen van de standaard bestuurdersairbag, standaard ZF HP4 automaat, het standaard schuifak en tenslotte een plethora aan ’textuurrijke natuurlijke huiden’. Daarmee was het interieur namelijk rijkelijk bekleed. En dan hebben we het niet alleen over het meubilair maar ook over het dashboard, de deuren en de meeste andere dingen die je kan bedenken.
635CSi met luxe en automaat
Voor modeljaar 1987 kwam er naast de L7 ook nog de L6. Deze baseerde dus op de sportievere broer van de E23, intern beter bekend als de E24. Het recept voor deze tweedeurs haaineus was hetzelfde. Feitelijk was de L6 een 635CSi, maar dan met een automaat en met -andermaal- heel veel leder. Zelfs de hemelbekleding was van koeienhuid.
In zeker zin is de BMW L6 een unicorn, omdat ‘ie maar één modeljaar (1987) leverbaar is geweest en dat dan dus alleen in ‘Murica. Toch is de L6 niet heel zeldzaam, want er zijn er bijna 1.200 van verkocht.
Desalniettemin, weten we met de kennis van nu dat de ‘L’ nooit zo magisch is geworden als de ‘M’ bij BMW. En dat is eigenlijk wel jammer. Wie zegt er nu nee tegen een ‘voordelig’ optiepakketje met alle mogelijke luxe erin en een extra preeeeeeemijum badge als bonus…
Hoeveel van deze exotische versie (s) zouden er als ’roestvrije ex-Californië’ inmiddels naar Europa zijn gehaald? Ik kende deze L uitvoering eerlijk gezegd niet. Wel gaaf hoor, want ‘luxe’ in een Europese BMW was in de jaren zeventig niet zelden enkel een sigarettenaansteker, een rechter buitenspiegel en metallic lak.
Gaaf ding, vooral hoe ze het ontwerp dat uit de jaren ’70 stamt met deze versie toch een typisch jaren ’80 uitstraling hebben weten mee te geven door de gadgets, de aankleding en wat minieme uiterlijke aanpassingen.
Leuk detail op de foto’s van de L7: de achterpassagier heeft de voorloper van de ipad in de hand. Die was toen nog gewoon van papier.
Ik heb er nog de originele folders van. De vreemde uitstulping tussen de achterstoelen van de L6 op die foto is gewoon een koelkast. Een van de zeldzaamste opties ooit op een BMW.
Ik heb ook een brochure van de L6 (en M6). Autoblog onderschat zijn lezertjes/kijkertjes :-p
@T5Power: 😄
Heb een m635, Dacht dat de 24-klepper altijd een handbak had. Zou me niks verbazen als de L6 gebaseerd was op een 12kleps 635 en dat er een foutje staat in het artikel. ;-)
“Feitelijk was de L6 een M635CSi, maar dan met een automaat”
True dat.
“…die onder andere in de smaak viel bij Paul Lagerfeld.”
Paul? Moet dat niet Karl zijn? Of mis ik de grap?
Geen idee hoe dat gebeurde.
Je kan alleen maar zeggen – wanneer je de huidige generatie BMW’s met lelijke nieren en andere misplaatste roosters, aanhangsels enz. naast deze sierlijk gestijlde coupe’s/berlines parkeert, lijkt het alsof het actuele designwerk een flauw Oosterse immitatie is. De elektrische dingen zijn nog een klasse minder. Hoeveel mooier, geloofwaardiger en luxueuzer waren deze auto’s niet?
Afgezien van het design (wat subjectief is, ik vind het vooral heel gedateerd ogen) is een moderne BMW in alle opzichten beter. Hoeveel keer ‘geloofwaardiger’ die auto was snap ik niet wat je daarmee bedoelt. Hoeveel keer luxueuzer? Je kunt je beter afvragen hoeveel keer luxueuzer een moderne basis 1-serie tov een ’80’s 6-serie.
En dan qua vermogen; waar toen een 3.4 6 pitter voor nodig was om 184pk te leveren wordt er nu 180pk uit een 1.5 3-cilinder behaald. En liever heb je nog de voorloper met achterwielaandrijving en 1.6 turbo die 220pk haalt met stage 1. Om maar te zwijgen over de wegligging die veel beter is geworden. En natuurlijk de veiligheid.
@alcantara: Ze konden toen ook al vreselijk veel vermogen uit die blokken halen. Maar je hebt duidelijk nog nooit met een BMW gereden uit die periode. De manier waaróp hij het vermogen levert is subliem. En daar komt bij dat die blokken een eeuwigheid meegaan en de moderne blokken na 40.000km vervangen dienen te worden omdat ze letterlijk opgeblazen zijn. En die optiepakketjes van nu vallen in het niets bij het exclusieve handwerk van speciale pakketen van toen.
Ja een 6 cilinder voelt en klinkt anders dan een 4-pitter met turbo. Maar uiteindelijk draait het gewoon om vermogen. Een Tesla voelt ook compleet anders, maar is wel retesnel. En dat die blokken na 40.000km versleten zijn is natuurlijk onzin, het zal geen 5 ton meegaan maar dat hoeft ook niet voor de meeste mensen. Tegen die tijd staat er allang weer een nieuw wagentje voor de deur in deze consumptie maatschappij. In elke moderne BMW rij je relaxter naar Oostenrijk dan in een ’80s BMW. 6-cilinder of niet.
Ik snap niet hoe je 3 of 4 cilinder beter kunt noemen? In mijn ogen ga je dan helemaal voorbij aan de beleving van een 6 cilinder motor. Ook wel ‘ Freude am fahren’ genoemd.
Wanneer je een BMW iX of i3 met deze voorvaders vergelijkt, kan je het woord geloofwaardig niet eens meer in de mond nemen. Het is haast lachwekkend dat men te München dit soort van dingen durft te bedenken, gezwicht om de levensfilosofie van het merk te laten varen onder druk van de groene golf. Natuurlijk zijn er ook nog wel heel wat andere BMW’s verkrijgbaar anno 2022, gelukkig. Maar ze stralen niet dezelfde mix van ‘chique sportiviteit’ uit, het oerkarakter van de vroegere ‘zware BMW’, het zijn ook soms pocherige lawaaimakers, overtuned, met lelijke nieren en aanhangsels. Ik vind dat spijtig, maar het zal m’n leeftijd zijn. En ik heb nooit een BMW gehad hoor, wel eens een enkele keer mee gereden, nog minder ben ik fan van het merk.
De “ ken je/ wil je/ heb je” aanname in de titel is eveneens al jaren vrij irritante schrijverstaal.