Gespot: klassiekers in Londen

Stel je een lijst voor van alle ècht heel bijzondere auto’s. Wat zou daar allemaal in te vinden zijn? Voor elke persoon is dit verschillend, voor mij zouden er voornamelijk auto’s in staan die heel moeilijk te vinden zijn. Dat komt gauw neer op de meest extreme supercars, enkele moderne rariteiten, en natuurlijk… Zeldzame klassiekers!

Aston-Martin DB4 MkIV

Zo nu en dan vragen mensen wat ik aan het doen ben en waarom. “Why I’m taking these pictures? Well, it’s a rare car. Do you know James Bond? He drove such a car”. Ik weet best dat 007 in een DB5 reed, niet in een DB4, maar voor de leek zijn dat dezelfde auto’s. Ik vind het zelfs interessant te weten welke serie het precies is. De eerste drie series zijn te herkennen aan een grote luchthapper op de motorkap. De eerste twee series hebben bovendien de simpele, smalle achterlichtunits, waar de derde, vierde en vijfde serie twee drievoudige ronde achterlichten heeft. De series IV en V hebben een “brievenbus” op de motorkap, die kleiner is dan de luchtinlaat van de eerste drie series. Series V heeft bovendien een iets langere wielbasis, een hoger dak, en de meeste hebben al de plexiglas koplampen die de DB5 ook heeft. Dat je het even weet…
De DB5 is door de vele James Bond films, waarin hij figureerde, onbetaalbaar geworden. Het exemplaar, dat in Goldfinger en Thunderball werd gebruikt, werd vorig jaar verkocht voor £2,3 miljoen. De rest van de DB5’s kost ongeveer £300.000. DB4’s worden aangeboden vanaf ongeveer £150.000, maar is nog steeds een ècht dure auto. Voor de DB6 geldt ongeveer hetzelfde; minder duur dan de DB4, maar nog steeds niet goedkoop.

Aston-Martin V8 en V8 Vantage

In 1967 was de DB6 nog maar halverwege zijn levensloop, maar Aston-Martin had al een geheel nieuwe designrichting gekozen in de vorm van de DBS, die James Bond natuurlijk meteen uit mocht proberen in “On Her Majesty’s Secret Service”. De auto leek al veel op de V8 zoals die vanaf 1972 zou worden gebouwd, alleen de neus was nog een groot verschil. Nog méér dan bij de DB4 zijn er verschillende series met verschillende uiterlijke en technische kenmerken, het belangrijkste verschil is het feit dat de auto op den duur met twee verschillende typen injectie èn met carburatie te verkrijgen was. Het blauwe exemplaar is een laat exemplaar uit 1986 met injectie en een maximum vermogen van 305 pk. Het bruine exemplaar is een Vantage uit de tweede serie, van 1984. De hobbel op de motorkap geeft genoeg ruimte voor carburateurs, aangezien Vantages nooit met injectie zijn geleverd. Het vermogen varieert van 375 tot 420 pk, afhankelijk van het bouwjaar, maar nog steeds zijn het log rijdende auto’s.

Bentley S2, S3 en S3 Mulliner Park-Ward Fixed Head Coupe

In 1949 begon Rolls-Royce met badge-engineering van de Bentley MkVI, die met Spirit of Extacy voorop als Silver Dawn op de markt werd gebracht. Het idee van badge-engineering bleef erin, wat enkele jaren later resulteerde in de Silver Cloud van Rolls-Royce en de S-Type van Bentley. De auto’s volgden niet helemaal dezelfde lijn aangezien Bentley de auto’s óók liet leveren met koetsen die Rolls-Royce niet liet bouwen, zoals de S1 en S2 Continental Mulliner Coupé. De afgebeelde S3 Mulliner Park-Ward Coupe echter leverbaar als Rolls-Royce, en bovendien óók nog als Drophead Coupe, een cabriolet dus. Het grootste technische verschil zit tussen de S1 en de S2, want in de S1 lag nog een 4,9 liter zescilinder-in-lijn waar de S2 een 6,2 liter V8 had. De laatste werd halverwege het Silver-Shadow tijdperk opgeboord tot 6,75 liter, dit blok wordt nog steeds gebruikt in Bentleys. Er werden 7.476 S’en gebouwd, waarvan 6.221 werden geleverd met de Standard Steel koets.

Jensen Interceptor II

De naam “Interceptor” dook al op in 1950 voor een met 4 liter zescilinder uitgeruste coupé en cabriolet. Aangezien van beide auto’s maar enkele tientallen exemplaren werden gebouwd, is het niet het model waar de term “Interceptor” mee wordt geassocieerd. In 1966 kwam het model dat de naam Interceptor bekender maakte. Dit was een multiculturele samenwerking met een koets uit Italië, waar de koets door Touring was ontworpen, en een motor uit de Verenigde Staten, van Chrysler. De Interceptor was leverbaar in drie series, en daarnaast waren er nog vier varianten. Er was een versie met vierwielaandrijving, de FF, noodgedwongen verlengd voor de benodigde extra techniek. Ook was er een versie met zes carburateurs, de SP, waarmee de motor 390 pk in plaats van de aanvankelijke 330 pk leverde. Er waren nog twee versies met open dak: een cabriolet en een versie met hardtop, waarvan de laatste de zeldzaamste is. Van de meest gebruikelijke versie, de Saloon, was derde serie veruit de meest voorkomende. Deze had zelfs 7,2 liter voorin. De afgebeelde auto is een MkII, hiervan zijn er 1.128 gemaakt.

Rolls-Royce Camargue

Op den duur heb je het meeste wel gezien. Wat is er dan nog ècht interessant? Modellen die het moeilijkste zijn om te vinden vormen dan nog een echte uitdaging. Dat zijn voornamelijk extreme supercars, rariteiten, en zeldzame klassiekers. Het was een aantal jaren geleden dat jullie een rode Camargue in een Wodaspoda zagen, nog steeds is en blijft het leuk om zo’n buitenbeentje te zien rijden. Rolls-Royce bouwt voornamelijk conservatief vormgegeven luxe auto’s die door-en-door Brits zijn. De Camargue is duidelijk herkenbaar als creatie van Pininfarina uit de jaren ’70, aangezien de Ferrari 365 GT/4 2+2 en de Fiat 130 Coupé in basis dezelfde vorm hebben. De Camargue is alléén een slag groter en massiever. Het was al enigszins ongelukkig gekozen om de auto door Pininfarina te laten vormgeven aangezien Rolls-Royce kopers daar niet op stonden te wachten, óók had de Camargue een nieuwprijs van f.300.000. Dit was bijna drie keer zo duur als een Silver Shadow, en daarmee ongeveer even duur als de enorme Phantom VI. De Camargue heeft nog steeds niet veel liefhebbers, en is dus relatief goedkoop.