Gespot: Kleuren 2011, deel 1

Omdat ik door de jaren heen niet heb bijgehouden hoe vaak ik over opvallende kleuren op auto’s heb geschreven, begin ik bij deze met opnieuw tellen. Vorige week zagen jullie alvast een eigenaardige kleur op een Wiesmann GT MF5, namelijk Azzuro California uit de schappen van Porsche.

BMW M5 E61 Touring, Indianapolis Red

Oók al is de BMW M5 een beest van een auto met een beul van een motor, de kleuren waarin de auto vaak te zien is doen de auto haast voorkomen als een leasebak. Enkele mensen hebben gelukkig het lef om anders te zijn. Sterker nog: ze kiezen niet alléén een afwijkende kleur, het is niet eens ordinair en schreeuwerig. Op de zakelijk vormgegeven Duitser zou knalrood waarschijnlijk misplaatst zijn, Indianapolis Red is schitterend. Daarnaast is het ook bijzonder dat het om een Touring gaat, want slechts 5% van alle M5’en werd geleverd als handige stationcar, om bijvoorbeeld mee te kamperen. Zijn concurrent uit Stuttgart, de Mercedes-Benz E63 AMG Kombi, werd eveneens niet veel verkocht, maar dat gold óók al voor de sedan. Audi doet het nog het beste, want van de RS6 Avant C5 en C6 rijden er veel rond. Dat merk heeft dan ook een reputatie opgebouwd door de RS2 en RS4 ooit uitsluitend als stationcar te lanceren.

Ferrari California Bicolore, Argento Nurburgring/Tetto Nero

Deze Ferrari California heeft van de fabriek de naam “Bicolore” meegekregen, maar de auto is niet op de markt gezet als een gelimiteerde oplage. Leuk aan deze uitvoering is dat de kleurstelling enerzijds niet heel suf is, waar at bij enkele speciale versies vaak toch neer komt op zwart. Anderzijds is het óók geen belachelijke auto geworden. Zoiets komt nog wel eens voor als men uitgekkigheid niet meer weet wat men uit moet kiezen. Argento Nurburgring is overigens wel een all-time-classic, want de tint werd óók op de Ferrari 456 GT al geleverd, en dat is toch wel een hele tijd geleden.

Maserati Gransport, Argento Luna

Constateren dat een kleur vrij bijzonder is, is niet zo moeilijk. Uitzoeken wat het precies is duurt soms echter wel even. Deze Gransport is duidelijk lichtblauw, dus het googlen begint met “maserati gransport blu”, maar de zoekresultaten geven geen enkele hit die ook maar iets weg heeft van dit lichte blauw. Bij toeval liep ik tegen de woorden “Argento Luna” aan, wat letterlijk vertaald iets betekent in de richting van “maanzilver”. De Maserati Gransport is in grove lijnen een 4200 GT. Er zijn dan ook redelijk veel mensen die hun 4200 GT “veredelen” door sideskirts en andere velgen te monteren. Een detail waar veel mensen echter niet aankomen is het viertal uitlaten. De uitlaten zijn duidelijk platter en hoekiger dan die onder de 4200 GT. Andersom kan het ook: een Gransport waarvan de sideskirts vervangen zijn door de beschaafdere dorpels. In Amsterdam rijden zelfs twee Gransports rond in die trim.

Maybach 57, two-tone Côte D’Azure Blue

Alsof de Maybach zelf er nog niet suf genoeg uit ziet voor een auto zo duur als een ruime eengezinswoning, heeft men óók niet heel erg hun best gedaan op originele namen voor alle kleuren. Deze auto is bijvoorbeeld volledig in Côte D’Azure Blue geleverd, van buiten, en toch is de auto two-tone. Er zijn echter drie kleuren Côte D’Azure Blue, namelijk “Bright”, “Middle” en “Dark”. Het leuke aan deze kleurstelling is dat Maybach doorgaans of zwart zijn, of van een onooglijke two-tone laklaag zijn voorzien, of een anderszins belachelijke kleur hebben. Deze kleurstelling begint al meer op iets leuks te lijken. De velgen onder de auto zijn eveneens ongebruikelijk, maar misschien wel te prefereren boven de gebruikelijke, truttige plastic-look achtige velgen.

Mercedes-Benz SL 500, matgoud

De Mercedes-Benz SL is op zichzelf al een tikje ordinair (sorry Sacha…), maar de meeste mensen kunnen zich nog beheersen door hem in een fatsoenlijke kleur te bestellen. Op de Köningsallee stond een maand geleden echter een SL die, in tegenstelling tot alle andere SL’s in die omgeving, veel aandacht trok. Hoewel een auto in die kleur lastig te verkopen is, is het wel slim om op de auto met te-koop-advertentie (€79.950, anyone?) daar een dag te parkeren. De SL500 is een redelijk veel verkochte auto die vanwege het bestaan van de SL 600, de SL 63 AMG en de SL 65 AMG relatief weinig aandacht krijgt, maar met 388 pk hoef je je niet te schamen. Waar de matgouden kleur van de auto vandaan komt is niet duidelijk, want het is anders dan de onlangs ingevoerde kleur “Desert Gold”, zoals te zien was op de SLS AMG.

Nissan Figaro, rood koper

Ten opzichte van de meeste “bijzondere” auto’s valt de Figaro buiten de boot, want het is een aaibaar, klein autootje, dus geen racemonster of slee vol leder en wortelnotenhout. Óók kost de Nissan Figaro veel minder dan de meeste andere “bijzondere” auto’s. Hoewel… De Nissan Figaro is een retro-auto waarvan in 1991 aanvankelijk 8.000 exemplaren aan werden geboden. De vraag bleek zo groot dat er nog eens 12.000 exemplaren aan werden geboden. De Nissan Figaro mocht dan wel een kleine opdonder zijn, de opzet van de auto was allerminst als goedkoop te beschrijven. Ook nu zijn ze vaak niet veel minder dan tienduizend euro waard. Alle Figaro’s werden aanvankelijk met het stuur rechts gebouwd, wat verklaart dat er in Londen vrij veel te zien zijn, en op het (Europese) continent erg weinig. In Duitsland is echter een exemplaar omgebouwd. Vorig jaar is deze ingevoerd, wat een relatief grote toename voor de kleine Figaro-populatie van Nederland betekent.

Renault Clio V6 Phase II, Jaune Sirius (Liquid Yellow)

Dat óók hot-hatches compromisloos kunnen zijn, toont de Clio V6 aan. Of niet? Want mag de auto eigenlijk nog wel als hot-hatch worden beschreven? Het was in 2001 dat Renault besloot om iets geks te doen, zoals men al eerder met de Renault 5 had gedaan. Een goedkope, lichte, voorwiel aangedreven hatchback met de motor voorin werd versleuteld tot een achterwiel aangedreven auto met middenmotor. Het resultaat leek een leuke gooi-en-smijt auto te zijn, maar de aanpassingen die nodig waren om van een onschuldige Clio een beest als dit te maken kostte de auto wel 300 kilo, en dat is zeker veel voor zo’n kleine auto. Voor de aandrijving werd gekozen voor de motor uit de meest krachtige versie van de Laguna, een 3,0 liter V6 die in de Clio V6 tot 230 pk werd gekieteld. In de Phase II was dit zelfs 255 pk. Op papier was de auto echter niet veel sneller dan de Clio 172 Cup, een auto die wèl door kon voor praktisch inzetbare, relatief betaalbare, en bovendien lichte hot hatch. Er werden 1.513 exemplaren van de Clio V6 Phase I gebouwd, de Clio V6 Phase II deed dit bijna even goed met een totale productie van 1.309 stuks.