Meep, Meep!!
De race auto voor de weg. Een term die erg vaak gebezigd wordt. Heel af en toe klopt deze. Meestal is het complete onzin. Hoe indrukwekkend een BMW M4 GTS ook is, no way dat je met deze auto bij een DTM race aan de start durft te verschijnen. Misschien als het woordje Safety-Car er op staat, wellicht.
De Porsche 911 GT3 RS (997.2) is waarschijnlijk één van de laatste. Enkele auto-autoriteiten (Harris, Schmitz, Von Saurma) stapten in een witte GT3 RS met rode striping. Deze reden ze naar de Nordschleife. Slicks eronder en dat was voldoende om mee te doen aan de 24 uurs race van de Nürburgring. Niet dat ze de race wonnen, verre van zelfs. Maar ze waren in hun klasse wel redelijk competitief. De ‘raceauto voor de openbare weg’ kan twee kanten op: óf de auto is zeer geavanceerd, zoals de Porsche. De andere kant is misschien wel leuker: de raceklasse is juist níet gecompliceerd. Ondanks dat de Dacia Logan Cup een betaalbare klasse is, is het nog altijd rocket science vergeleken met de meest spectaculaire vorm van autosport: NASCAR (National Association for Stock Car Auto Racing).
Eind jaren ’60 bereikte deze klasse zijn hoogtepunt met de ‘Aero Warriors’. Het was een feestje van Ford Motor Company en Chrysler Motor Cooperation. GM deed niet mee. Het werd voor de fabrikanten lastiger om telkens meer en meer vermogen uit de toch al potente achtcilinders te ontrekken. Ford was de initiator van het project. Het begon namelijk met de Ford Torino Talladega (1968). Dit was een speciale versie van de Torino. Het was al een fastback, wat de aerodynamica ten goede kwam. De voorkant werd wat ronder gemaakt om zo makkelijker de lucht te doorklieven. Talladega is een circuit in Alabama waar de auto speciaal voor was aangepast. Aangezien de voorschriften bepaalden dat deze veranderingen gehomologeerd dienden te worden, begon Ford met het bouwen van de minimale 500 exemplaren. Een verwant van de Torino was de Mercury Cyclone Spoiler. Deze was identiek maar had een, je raadt het al, spoiler. Deze werd al snel opgevolgd door Cyclone Spoiler II (afbeelding boven) met een nog iets grotere spoiler.
Het was Dodge dat de reglementen tot het uiterste tergde. De Charger was al een sterke deelnemer in het NASCAR veld en kwam met een antwoord op de Torino en Cyclone, de Dodge Charger Daytona. Plymouth was zelf redelijk competitief met hun Road Runner.
Bij het team van Plymouth (Chrysler Racing) zat het ze niet lekker dat hun stercoureur Richard Petty in ’68 naar Ford was vertrokken. Richard Petty is overigens een ware held. In de VS wordt hij liefkozend ‘The King’ genoemd. In 1959 komt hij binnen als ‘Rookie Of The Year’ en weet vervolgens twee decennia vooraan mee te rijden. Om aan te geven hoe goed en succesvol Richard Petty was: alleen in 1978 won hij niets. Ook in de jaren ’80 weet Richard Petty, zij het in andere raceklasses, de jonge garde een paar achterlichten te laten zien. In 1987 weet de dan 50-jarige Petty tijdens de Daytona 500 op de derde plaats te finishen. In totaal heeft hij de Daytona 500 7 maal gewonnen, een record dat nog steeds staat. Ook het Nascar kampioenschap wint hij 7 maal. Hij schonk ons de mooie quote:
“There is no doubt about precisely when folks began racing each other in automobiles. It was the day they built the second automobile.”
Eind jaren 60 was het overduidelijk dat Petty dé coureur was die je moest hebben als je een succesvol team wilt runnen. Om Petty terug te lokken naar Chrysler Racing ontwikkelde Plymouth hun versie van de Charger Daytona, de Plymouth Road Runner. Ook hierbij werd er maximaal aandacht besteed aan de aerodynamica van de auto. De voorschermen kwamen van de kleinere Dodge Coronet omdat ze slanker waren dan die van de Road Runner. Ook hierbij liep de neus af, maar liefst 19 inch langer dan de gewone Road Runner. In zijn totaliteit was de Superbird 5,61 lang. Voor de goede orde, dat is 16 centimeter langer dan de Mercedes-Maybach S600…
Er waren drie motoren leverbaar, waarvan twee varianten van de Super Commando V8 serie. De meest populaire motor was de 440, al dan niet in Six Pack uitvoering. Die laatste had een 7,2 liter grote V8 met 6 carburateurs en een vermogen van ongeveer 375 tot 395 pk. Maar de absolute topmotor was de 426 Hemi. Deze was met 7 liter net even wat kleiner maar had wel de beschikking over hemisferische verbrandingskamers. Dit waren bijna pure raceblokken. Chrysler gaf officieel een vermogen op van 425 pk, maar iedereen die met beide motoren heeft gereden kan beamen dat de Hemi aanzienlijk sneller was. Het maximum lag 1.500 tpm hoger dan opgegeven en het vermogen wordt geschat op minimaal 500-550 pk. Dat verklaart ook meteen de belachelijke topsnelheid van de Superbirds. Dankzij de langere overbrengingen en verbeterde aerodynamica konden deze 1750 kg zware monsters meer dan 325 km/u halen. Met trommelremmen op de achterwielen.
De grote spoiler deed niet heel veel op de gewone Highways. Ondanks dat Amerikanen verzot zijn op auto’s met enorm veel vermogen zijn ze niet gek op Autobahn snelheden. 1/4 mile sprints, daar gaat het om. Mede daarom hadden de straat uitvoeringen een korte four-on-the-floor versnellingsbak met kort gespatieerde verhoudingen (alhoewel de drietraps Torqueflite automaat ook leverbaar was). Op deze manier kon de Superbird in ongeveer 5 seconden naar de 60 miles an hour sprinten. Voor de raceversies werd dit uiteraard aanzienlijk aangepast met een enorm lange eerste versnelling. Sterker nog, het was vooral een kwestie van de einreductie aanpassen. Maar de Superbird kon wel degelijk hoge topsnelheden halen.
Een belangrijk onderdeel van de klassieke Muscle,- en Ponycar is het uiterlijk. Aparte kleuren, racestrepen en een indrukwekkende lijnvoering. Houden de Amerikanen wel van. De neus is daarbij zeer belangrijk. Sinds de Ponycar revival in 2005 zijn Ford, Dodge en Chevrolet weer terug gegaan naar de stoere designs met een rechte neus. Dat staat veel beter, maar handig is het absoluut niet. De reden van het bestaan van de Aero Warriors is vrij duidelijk. Een Muscle Car heeft zeer veel vermogen voor een snelle acceleratie. Maar aerodynamisch zijn ze een ramp. Dat is tegenwoordig nog steeds zo. Ondanks dat een Dodge Challenger Hellcat uitermate krachtig is, leg je het op de autobahn af tegen een BMW M6… Het surplus aan vermogen te spijt. Zeker op hogere snelheden snelheden werkt de anti-stroomlijn niet mee om hoge snelheden te halen. Met name door de kenmerkende neus was de Superbird sneller dan ooit. In één jaar tijd reed de Superbird meer dan 20 snelheidsrecords aan gort. 200 Miles an hour was een eitje voor de Superbird.
Dus de Superbird werd onthaald als een icoon? Ja en nee. Het was een spectaculair gezicht om deze auto’s zij aan zij op een oval te zien racen. Echter, commercieel was het niet echt een succes. Elke Plymouth dealer kreeg minimaal 1 Superbird aangewezen. Maar die verkochten niet echt als zoete broodjes waardoor sommige exemplaren na een paar jaar nog altijd stof aan het verzamelen waren in de showrooms. Er waren diverse dealers die de gekke neus en spoiler er af haalden en de auto ombouwde naar ‘gewone’ Road Runner specificatie. En dat was zonde. Want de Superbird had dus daadwerkelijk afbeeldingen van de supersnelle Warner Brother’s cartoonheld op de spoiler en neus staan. Ook de claxon was geniaal: precies het Meep-Meep geluid.
Daardoor is het heel lastig om een goede Superbird te vinden. Van de 1.920 gebouwde exemplaren schijnt de helft nog rond te rijden. Daarvan zijn er 135 uitgerust met de 426 Hemi V8 en slechts 55 stuks daarvan hebben een handbak. Een originele Superbird doet gemiddeld op veilingen anderhalve ton in dollars. Maar mocht je een originele Hemi hebben is het flink meer, 3 ton tot een half miljoen is geen uitzondering.
Zoals vaker eindigde het bestaan van de auto met het veranderen van de reglementen in de sport. Het succes van de Aero Warriors was de raceleiding uiteraard niet onopgemerkt gebleven. De Aero Warriors wisten 45% van de races te winnen waaraan ze deelnamen. Om de race een winnaar, dus. In plaats van dit type auto’s te verbannen werd er een restrictie opgelegd. De motoren mochten nu niet meer dan 5.0 liter meten. Dit was nog in een tijd dat ze in VS nog niet echt bezig waren met downsizing en het verhogen van het specifieke vermogen. Dit zou een ernstig tekort in vermogen opleveren waardoor Plymouth de productie van de Superbird staakte.
En zo waren ze weer terug bij af. De Aero Warriors waren net even te geavanceerd voor NASCAR. Vanaf 1971 was het recept gewoon weer ouderwets een veld voor musclecars met meer vermogen dan grip. If it ain’t broke…
De mooiste auto’s aller tijden!
@trolololo: @trolololo: …is de Aston Martin DB4 Zagato. Maar deze superbird is wel met afstand de lelijkste wagen in de categorie langer dan 5 meter.
@mashell: ja want dat is ook zo’n lekker typische USA ’70s muscle car :)
Leuk detail: de spoiler was enkel zo hoog om de achterklep nog te kunnen openen.
@dizono: ja inderdaad. Van Danny “The Count” Koker geleerd..
@dizono: Dat is helaas een mythe. Toevallig kon die nog open, maar de vleugel was zo hoog om de vleugel in ‘schone lucht’ te krijgen, dus moest de spoiler hoger zijn dan de daklijn.
Zijn die dingen niet veel meer waard? Een beetje een ‘cuda doet 3 mio
@papa: Denk dat een HEMI variant in goede staat en heritage snel 0.8~1.M doet en wie weet op een veiling nog wel meer …
@papa: Er is 1 keer een hemi convertible cuda met shaker hood, four speed shifter en numbers matching voor 3 miljoen verkocht. Dat is gelijk ook de duurste muscle car ooit verkocht, een normale hemi cuda kost je ongeveer tussen de 75000 en 200000 afhankelijk vand de opties en staat. Een hemi superbird kost je ongeveer 300000 tot 500000, uiteraard heb je er tussen zitten die voor meer gaan maar die hebben de juiste opties en zijn nog origineel.
Wat een icoon van een auto heb ik dit altijd gevonden. Vind hem serieus erg mooi! Road Runners vind ik misschien wel de mooiste American muscle auto die er is.
Vorige week in het Louwman Museum eentje als deze mogen aanschouwen. Een donkerrode. Prachtig ding en die spoiler staat hem nog goed ook. Klinkt gek misschien maar hij kan het gewoon hebben. En ook alleen deze auto mag het hebben.
Fraai stukje tekst over een erg gave auto!
Oeh wat zalig, maar nog net niet zo zalig als een Plymouth Barracuda
@janmetdelangeachternaam: lang niet…
Gaaf stuk en geweldige wagen! Heerlijk, er mag hier wat mij betreft wel meer geschreven worden over American muscle!
Het is zeker een icoon, maar ik vind de lompe traditionele musclecars toch echt mooier. En dan met name de charger. Doe mij maar een oranje ’69 met hemi, yeeeha!
@lekbak:
Hou je nog geld over voor een suikerspin ..
@lincoln: hè gatver. Die mag je houden…
@lincoln: overused, bedenk wat anders.
Vitamin C orange ..
Lemon twist yellow ..
Blue fire ..
Limelight ..
Dat waren dan nog de normale kleuren bij MOPAR ..
Plymouth is altijd het allergoedkoopste automerk op de markt geweest ..
Dit zou vandaag in Europa dus een Dacia geweest zijn !!
@lincoln: als een dacia er zo uit zou zien en zulke prestaties had, had ik ook wel een dacia gekocht
@janmetdelangeachternaam:
Hoop dat jij je woord houdt als er een supersnelle Nissan met de draaicirkel van een stoomboot op de markt komt met een Dacia logo en kaal interieur ..
@lincoln: dus nog goedkoper dan amc! Had ik niet verwacht eigenlijk. En dan te bedenken dat ze in Europa in een stelletje dinky toys reden…
@lekbak:
Yep .. Plymouth stond status gewijs onder chevy .. de meeste hadden zelfs nog zwengelraampies in 1968 ..
Plymouth Dodge Chrysler Imperial was de rangorde bij mopar ..
@lincoln: plum purple
@lincoln:
Toch grappig dat uitgerekend dat merk de musclecar gebouwd heeft die over algemeen gezien wordt als de heilige graal der musclecars (de Hemi ‘Cuda uiteraard)
De standaard Charger was niet echt competitief in de NASCAR series. Onder andere vanwege die inham bij de achterruit. Vanwege dit werd de Charger 500 ontwikkeld. Hier is later ook de Charger Daytona opgebaard. Let maar op het verschil hoe de achteruit loopt.
Toen het racen nog mooi was……………………………………
Lekker leesvoer, maar kolere wat een lelijk mormel..
Jaaa! Ik hoopte al dat er een stukje over deze auto zou komen. Zonder twijfel een van de meest gave dingen die ooit uit de VS gekomen is.
En dat die spoiler zo hoog is omdat anders de kofferbak niet meer open zou kunnen geeft eigenlijk ook wel aan hoe belachelijk deze auto is. Zouden ze in die tijd niet bedacht kunnen hebben dat een iets lagere spoiler ook gewoon op de achterklep gekund. En juist zo’n achterlijk iets maakt deze auto geniaal.
En toen kwam de olie crisis…
@dutchdriftking:
Ralph Nader .. Unsafe at any speed ..
Google maar op ..
@lincoln: dat boek kwam al in 65 of 66 meen ik, net na de Chevy Corvair.
Ik vind het wel een grappige auto om te zien met de bizar grote spoiler achterop en de geweldige toeter
Mooi artikel!
Wat is zo’n Superbird een heerlijk bizarre creatie. En zelfs met de ogen dicht is het een geweldig ding:
https://youtu.be/L5vFXv6T4XQ
Van dat geluid gaat de benzine vanzelf wel sneller door de aderen stromen, zo ontzettend gaaf!
@moveyourmind:
Zooooo lekker zo een onregelmatige loop .. race stationair ..
Klinkt zooooo lekker nonchalant ..
Zooooo onrobotisch ..
Humaan gewoon ..
Auto ansich doet me echter nix ..
@moveyourmind: deze krijgt zelf nog wat extra beademing zelfs (NOS) omdat de vergrote motor nog ni genoeg is
Dikke kar. Love it
De spoiler was alleen zo hoog omdat anders de achter klep niet open kon.. its in the details!
@theyoungsaablover: Dat was een bijkomstigheid, nooit de intentie. Broodje aap ;)
@willeme:
Maar mocht je een originele Hemi hebben is het flink meer, 3 ton tot een half miljoen is *heen* uitzondering.
OT: of je van Amerikanen houdt of niet, dit is wel een stukje Amerikaanse automobiele geschiedenis waarvan weinigen niet onder de indruk raken bij het zien en vooral horen.
Prachtig stukje weer Willem, dik compliment!!
Nooit geweten dat nascar daar voor stond.. Car auto. Beetje dubbel niet?
http://95octane.com/2014/02/17/194-mph-dodge-challenger-superbird/
Maar leuk verhaal @willeme! Iconisch ding.
Het heeft nog best lang geduurd totdat Peugeot met de 407 een wagen met een nog grotere overhang aan de voorkant op de markt bracht.
Nooit ene pepernoot van begrepen.
Poaahh wat een heerlijke klassieker(stuk)! Hartje.
Een van mijn droomwagens. De gewone en de Superbird
@willeme de grote achterspoiler was zo hoog zodat de kofferbakklep nog open kon..
@pinut187: Hahahaha, nee joh. Dat is een broodje aap verhaal. Dat maakte niets uit.
Wat deze auto veroorzaakt heeft is ook wel een verhaaltje waard. De Yellow Banana van Junior Johnson bijvoorbeeld. Die had zo z’n eigen idee met z’n Ford Galaxie. Verlaagde de daklijn en gaf de auto 4inch extra lengte en legde hij de voorruit 20gr vlakker. De auto dankt zijn naam aan de achterspatborden. Die waren omhoog gecurved zodat ze downforce gaven. Daardoor leek het een beetje op een banaan.http://www.fredlorenzen.com/FL_26Banana_A.jpg
Totaal tegen de regels maar hij krijgt hem toch door de tech inspection.
Nog zo’n verhaal is er over Smokey Yunick en z’n Chevelle. Die was gebouwd op 7/8ste van een originele Chevelle en had een veel grotere Ci inhoud dan toegestaan.
Nu hebben ze gewoon een ‘meetlat’ om te kijken of de vorm goed is.
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/89/Template_NASCAR.jpg
Prachtige auto’s! over 2 weken een Plymouth Satellite uit 1970 ophalen om op te knappen:)
@flakfazer: wat? Jij hebt over twee weken de tijdreismachine weten te boeken? Mens, ik wacht al 10 jaar op een tijdsslot om een handtekening van Jezus van Nazareth te gaan halen. Dan is mijn verzameling en leven compleet.
@mashell: idd, ideaal zo’n tijdreismachine. Ze zijn daar in 1970 een stuk voordeliger;)