Autoblog.nl

Klassieker: TVR Taimar

Auteur: , gepost om – 43 Reacties

TVR Taimar


Een TVR, het blijft altijd spannend. De looks, het geluid en vooral of alles erop en eraan blijft zitten. Als dat zo is, is het ongekend genieten met de TVR Taimar.

De Taimar was een evolutie van de modellen in de M-serie, die in 1972 de TVR Vixen, Griffith en Tuscan verving. TVR (afgeleid van oprichter TreVoR Wilkinson), inmiddels in handen van Martin Lily, introduceerde deze M-modellen in 1972. Mike Bigland ontwierp hiervoor een beter en veiliger chassis, TVR ging weer zelf de carrosserieën bouwen en elke auto onderging een kwaliteitsinspectie voor hij de poort uitrolde. Of sprintte; het lag er aan of er een 1600 cc viercilinder, dan wel een 2.5 of 3.0 liter zescilinder onder de lange motorkap schuilging. Het was dat Rover ze niet kon leveren vanwege een deal met Morgan, anders had TVR zelfs de befaamde 3.5 liter V8 in het vooronder gemonteerd voor de rouwdouwers.

De meest praktische en een van de laatste modellen in de M-serie was deze Taimar, die in oktober 1976 werd voorgesteld op de British International Motorshow. Dat praktische zat hem in het feit dat de Taimar een echte achterklep bezat, waar de overige modellen een vaste achterruit hadden. Waardoor je je bagage, kinderen of carpoolers over de voorstoelen heen achterin moest zien te frommelen. Daar pasten ze in de Taimar uiteraard ook helemaal niet, maar onderweg er naartoe liepen ze in ieder geval geen kneuzingen en schaafwonden op. Het was vooral voor een weekendtas(je) erg handig. Of als nogal doorzichtige show-offspoiler, als je ‘m open liet staan.

De Taimar was een van de laatste telgen uit de 3000 serie, welke tot 1980 in productie bleef en werd afgelost door de Tasmin. Dat 3000 betrof de cilinderinhoud, voorin lag de bekende Essex V6 van Ford. Die 3 liter zescilinder ontwikkelde een kleine 140 PK en stuurde die middels een handgeschakelde vierbak naar de achterwielen. Waar je zelf bovenop zat, fantastisch. De zeldzame Turbo versie had er zelfs 230. Met een eigen gewicht van een ton hield deze doodleuk een 911 Turbo bij als het licht op groen ging. Panic in the Porker.

Die ook nog eens meer dan het dubbele kostte dan dit plastic Engelsmannetje uit Blackpool. Maar niet zomaar plastic. De Taimar was, net als alle TVR’s destijds, opgetrokken uit GRP: glass reinforced plastic. Fiberglass dus, en dat voorkwam dat de Taimar meteen wegrotte als de wind toevallig uit het westen kwam. Als dat toch het geval was en meer dan een week duurde, kon het wel zo zijn dat dat aantrekkelijke koetswerk ineens intens verlaagd over de Wolfrace velgjes hing. Het chassis was namelijk gewoon van staal en dat materiaal verloor het destijds altijd van de buitenlucht. Droog wegzetten dus.

Veel leuker was om ‘m droog te rijden. Met die zalige V6 voor je, genesteld in dat oer-Britse cockpitje met dat kleine en onbekrachtigde stuur in je handen was elk excuus voor een ritje legitiem. En bepaald geen straf. De top bedroeg 209 km/u voor de gewone Taimar, de Turbo deed er nog 24 bij. Dat zal best een belevenis zijn geweest: zo dicht bij de grond, je gevoel, de motor en de dubbele uitlaat. Want niks was ver weg in dit compacte tweezittertje.

Behalve gebrek aan karakter. En dat ondanks het feit dat in de Taimar vele onderdelen uit de magazijnen van collega-fabrikanten kwamen. De achterlichten van eerdere 3000’s en de voorruit van alle M-modellen kwamen van Ford, maar ook Triumph leverde onderdelen af in Blackpool. Behalve complete 2.5 liter zes-in-lijn motoren voor de 2500M, leverde Triumph ook veel onderdelen voor dash en interieur. Dat kon naar wens ook bijzonder luxe aangekleed worden met leer, Wilton tapijt en hout. Zoals alleen Britten die typische sfeer konden creëren. Als het maar niet perfect hoefde, anders zou het niet kloppen.

Met een kleine 400 gebouwde exemplaren was de Taimar in zijn jaren al exclusief. Dat geldt nog meer voor de Turbo versie ervan, slechts 30 keer bouwde Broadspeed zo’n fluitende vermogenbooster in een Taimar. Het resultaat is dat er nog maar bitter weinig Taimars voorhanden zijn, ondanks de kunststof carrosserie. Die op leeftijd ook niet eeuwig mooi blijft trouwens, na een paar decennia kan het GRP gaan kraken en scheuren als Elfsteden-ijs. De chassis waren toen al roestgevoelig, maar tegenwoordig ook te vervangen door een nieuw gebouwd onderstel uit Engeland en dat kost zo’n £ 1000,-. Van de rest van de onderdelen wisten we dat die nog wel te achterhalen zijn bij de Ford– en Triumph-sectie op de sloperij. Het is handig om het telefoonnummer daarvan bij de hand te hebben, maar nog veel belangrijker om dit sympathieke Britse erfstuk daar zo lang mogelijk vandaan te houden. Een TVR hoort niet op de sloop, behalve de bits ‘n pieces die er per ongeluk af vallen.

Ondanks dat er weinig exemplaren meer te vinden zijn, lijkt het er op dat in Nederland wel een goed exemplaar rijdt. Foto’s daarvan check je op Autojunk

Ook interessant!

Nieuwste artikelen

Lees Interacties

Reacties

  7. Esprit_de_Flandre zegt

    @larssb: “TVR (afgeleid van oprichter TreVoR Wilkinson), inmiddels in handen van Martin Lily,”

    Euhm, kom jij niet zo een paar decennia achter? Lilley (dit is de juiste schrijfwijze) nam de boel over van Wilkinson, maar dat is toch al van in de jaren ’60 geleden. Overigens was het vader en zoon Lilley, vader (naam ben ik vergeten) was de geldschieter, zoon Martin runde de boel.
    De Taimar is inderdaad wel uit de Lilley periode, vandaar waarschijnlijk de fout in de tekst.
    Momenteel is TVR in handen van een groep investeerders. Klinkt niet heel erg sexy natuurlijk…

    Verder, eventjes lekker heiligschennis oproepen maar euh… Nu TVR een nieuwe eigenaar heeft en binnenkort een nieuwe start maakt (hout vasthouden), hoe lang zou het duren eer we een TVR SUV zien… ?

Geef een reactie

Autoblog

Merken