Tussenverslag Tulpenrallye 2011

Aangezien we met RTL samenwerken (voor diegenen zonder daytime TV: RTLAutoblog.nl), dan kan het niet anders dat ik de RTL/Kika auto zou gaan rijden in de Tulpenrallye. Toch? Het antwoord is ja en twee keer nee.

De eerste keer nee moge duidelijk zijn. Pech. Trammelant. Panne. Auto stuk. En ook nog kapot. Niet geheel immobiel, maar ook niet helemaal meer fris. Daarover later meer.

Voor diegenen die de Tulpenrallye niet kennen, quote ik even de organisatie: “De 58e editie van Nederlands oudste, grootste en bekendste evenement voor klassieke auto’s, wordt opnieuw een sportieve en uitdagende rally voor automobiel en bemanning.”

Met het routeboek in de hand geeft de navigator instructies waar de bestuurder heen zou mogen. Dat klinkt overigens eenvoudiger dan het is, want wat op de kaart de kortste route lijkt, is in werkelijkheid soms drastisch anders. Een oude weg die nog even recht doorloopt, maar al is vervangen. Een weg die eerst een rare kronkel west maakt, terwijl de weg die je wilt hebben pal noord lijkt te gaan. Wegen die niet op de kaart staan, wegen die plots eindigen tussen een kudde schapen (die schrokken meer van ons, dan wij van hen). Wegen die 8 kilometer lang lijken, maar dankzij 237 bochten eigenlijk het dubbele halen. Kortom: het is navigeren voor boekhouders. Heel precies kijken, goed communiceren en bereid zijn vier zwarte strepen op het asfalt te zetten om die ene afslag te halen.

Er is ook een tijdscomponent: gemiddeld zou je +/- 50 km/u moeten halen om op tijd bij de controlepunten te komen. Dat kan door in een keer goed te rijden vrij aardig. Alleen dat foutloos rijden, dat lukt dus nooit, vandaar dat het tempo fors is om de verloren tijd in te halen. Voor poetsers is geen plaats dus, want de klassiekers worden genadeloos de sporen gegeven. Vandaar die eerste keer nee: soms gaat het stuk. Bijvoorbeeld als een Jaguar XK120 niet kan kiezen tussen links en rechts op een T-splitsing. Een boompje midvoor beëindigde de rally voor deze equipe.

In ons geval was het trivialer: een bout van een inlaatspruitstuk had het begeven, waardoor valse lucht werd aangezogen. Het serviceteam was er snel bij en toen bleken er twee bouten kapot: de eerste diep verstopt bij het onderkant van het blok. Dat was vermoedelijk de oorzaak, waardoor de volgende bout ook kapot trilde. In de kettingreactie was ook een gasstangetje gescheurd, waardoor maar 1 van de twee carbarateurs mee deed. Alles is nu gemaakt en we rijden weer, maar deze dag is naar de maan en we staan nu bijna onderaan het klassement. Dat was de eerste nee.

De tweede nee betreft mijn co-piloot. Dat woord kun je letterlijk nemen, want piloot dat is ie. Frank Versteegh is de naam en je zou hem kunnen kennen als de man die onder de Erasmusbrug in Rotterdam doorvloog tijdens de Redbull Airrace (check de video van ons uit Barcelona). Frank kan niet alleen vliegen, maar ook autorijden. En dat doet hij graag, dus we wisselen. De ene dag rijd ik en de volgende dag laat ik me rijden door Frank. Dat is de tweede nee.

En de ja dan? Natuurlijk kruip ik ook achter het stuur van deze fraaie Volvo Amazone. Mijn hart klopt niet perse heel woest bij klassiekers, maar dit exemplaar is heel fraai opgebouwd. Het blok is hevig getuned en levert 180 pk. Er zit een sper op, rolkooi in, instelbaar onderstel onder en alles is met liefde gebouwd. Leuk om te rijden dus en ook heel rap.

Morgen gaan we weer verder, ik ga navigeren. Benieuwd of ik er wat van bak? De uitslag verschijnt hier. En misschien heb ik tijd om te twitteren, als het heel goed gaat of weer rampzalig zoals vandaag. Zaterdag komen we begin van de middag aan in Noordwijk en is er nog een laatste sprint.