BMW 3 Serie 50 jaar – onze mooiste 3 Serie-momenten

Hoera, de BMW 3 Serie bestaat 50 jaar. We blikken terug…

Wouter

Ergens is de 3 Serie de perfecte auto voor mij. Premium, achterwielaangedreven, lekker sturend, een beetje prestaties. Het zijn allemaal zaken waar ik op aansla. Toch zat er maar op drie momenten een 3 Serie in mijn wagenpark.

Het is nu bijna niet meer voor te stellen, maar daarvan waren er twee diesels. Een 320d sedan en een 320d Touring. Ik schaam me er overigens niet voor, beide waren heerlijke kilometervreters.

De meest spannende 3 serie die ik in mijn bezit heb gehad, was Croky. Het is de eerste en laatste keer dat ik een bijnaam voor een auto had en deze was niet zo heel vleiend. Ondanks alle roestpreventie maatregelen, werden dorpels en spatborden van de beruchte E36 relatief snel krokant.

Op zich maakte het niet uit, want de BMW 325i E36 hadden we om mee te driften. De enige driftking Paul Vlasblom had het differentieel al voor ons vastgelast en de auto van een wat strakker onderstel voorzien. Schuin ging die zeker, hoewel we vreemd genoeg de spanning van de achterbanden heel laag moesten houden. Met kneiterhard opgepompte banden had Croky er maar bitter weinig zin in, terwijl dat juist het standaardrecept is bij iedere andere driftauto.

Met Croky had ik ook eens een bijna-dood-ervaring. Nu mag het niet meer, maar vroeger waren er driftdagen op het circuit van Zandvoort. Dus niet op de paddock of slipschool, maar op de baan.

Croky had geen hydraulische handrem, dus het driften moest op momentum of pure power. Aan dat laatste schortte natuurlijk wel wat, of de 2,5 liter zes-in-lijn alle 192 paarden nog aan boord had, viel te betwijfelen.

In veel van de (natgesproeide) bochten was een driftje neerleggen geen probleem, maar het Scheivlak was nog wel lastig. En dat zat mij natuurlijk niet lekker. Er kwam dus een moment dat ik Croky in de derde versnelling het Scheivlak insmeet.

Een moddervette drift volgde (helaas geen beeldmateriaal), maar Croky had ook een wat kortere eindoverbrenging. Ruim voor het einde van het Scheivlak kwam de toerenbegrenzer in beeld. De opties waren: de zes-in-lijn keihard de toerenbegrenzer inknallen of het gas lossen. Beide hebben op snelheid ongeveer hetzelfde effect.

Spektakel gegarandeerd: een verlies aan momentum zou het minste zijn en een catastrofale crash het ergste. Het werd iets er tussenin, met meer geluk dan wijsheid spinde de 325i (met zo’n 120 km/u) op de klok. Met nog meer geluk dan wijsheid wist ik Croky op de baan en uit de vangrails te houden.

Ondanks het advies om “direct weer op je paard te springen” heb ik het de volgende ronde maar niet nog een keer geprobeerd. En gezien deze ervaring is het een wonder dat ik überhaupt nog 3-series durf te rijden, maar ik doe dat voor jullie hè, lieve bezoekers.

Arnold

Mijn eigen 3-serie gaat alweer 12 jaar terug. Toen was ik in het bezit van een Oxford Green II BMW 330D Special Edition uit 2004. De laatste E46 Touring met de M57DTU-motor en handgeschakeld – een motor die eigenlijk al hoorde bij de nieuwere E9X-serie. Bij aankoop had deze auto een storing waardoor niet al het vermogen beschikbaar was. Verder was de E46 precies zoals ik hem wilde. Zeker met de facelift-updates was dit pakket top en uniek!

Wat betreft de storing: het was een technisch verhaal met swirl flaps, maar door eigen inzicht én de kennis en kunde van mijn vrienden van Van Vught Tuning was dit uiteindelijk vlot verholpen. Samen met een softwareaanpassing ging deze motor dan ook van 204 pk naar 276 pk. Al met al een koopje, dat ik deze machtige gezinsbeuker kon rijden met meer dan twee ton op de teller. Die vermogensupgrade was natuurlijk nodig… in het belang van het verhelpen van de storing… ahum!

De mooiste en echte eerste rit was onze eerste vakantie als gezin. Mijn dochter was toen net drie maanden jong, en we dachten prima op wintersport te kunnen. De 330D zorgde voor een voorspoedige reis, en de Drie was zo comfortabel dat ze pas de eerste keer wakker werd in Lausanne… zo’n 850 km na vertrek dus. Pure winst!

Vele ritten en kilometers volgden. Van 25.000 km woon-werk tot de vakantieritten – het was altijd betrouwbaar en feest! Zelfs met 600 km ijzel op de terugweg van de wintersport liet de achterwielaangedreven alleskunner ons niet in de steek. Natuurlijk hielp het dat we een van de betere winterbanden hadden laten monteren! Onder aan de streep zorgde de Drie voor een fantastische en betrouwbare rijbeleving, waarmee ook nog eens een prima verbruik van 1 op 15 te halen was.

Het enige wat ontbrak was een extra turbo en de niveauregeling achter, waardoor de Drie uiteindelijk plaats heeft gemaakt voor een 535D.

Ook hebben we als Autoblog.nl-petrolheads nog een rijvaardigheidstraining mogen doen. Uitwijken, slippen en driften – allemaal in de Dreier! Machtig mooi en stiekem echt heel leuk én leerzaam! Wel iets te laat voor die 600 km ijzel, maar al met al een fantastisch platform. Ik snap dit jubileum wel!

Ruben

Ik heb drie 3 Series gehad: een 318ci (E46), 330i (E90) en een M3 (E92). De leukste herinneringen heb ik aan het E9X-platform. De 330i was mijn eerste ‘echte’ auto waar ik voor had gespaard. Ik was 19 jaar oud en gegrepen door het BMW-virus.

Het was een titansilber 330i, met handbak (uiteraard) en de 258 pk sterke 3.0-liter atmosferische zes-in-lijnmotor. Vier jaar lang was dit mijn trouwe metgezel – en wat een plezier heb ik gehad met deze auto! Een grappige optie was de tv-ontvanger, waardoor ik Nederland 1, 2 en 3 kon ontvangen. Tv in je auto als 19-jarige… Ja, toen maakte dat nog indruk op de dames! (Nee, natuurlijk niet.)

Enkele jaren later maakte ik de upgrade naar een BMW M3 E92. Achteraf gezien een meesterzet. Dit was nog in een tijd dat je een E92 M3 kon kopen voor een schappelijk bedrag. In tegenstelling tot nu. Ik weet nog goed dat ik maar 12k hoefde bij te leggen met de inruil van mijn 330i. Anno 2025 krijg je niet meer zulke deals, kan ik je vertellen.

Met de E92 M3 heb ik in mijn jaren als twintiger écht leren autorijden. Leren wat ‘het uitbreken van de kont’ betekent. Leren hoe een sperdifferentieel werkt. En voor het eerst écht knallen op de Autobahn. De 330i liep 250 km/u, maar met de E92 M3 reed ik voor het eerst 300 km/u. Achter het stuur zat een GoPro geplakt om het spektakel vast te leggen:

De M3 zal ik nooit vergeten. Die hoogtoerige V8, het rammen door de versnellingen, en de koets van deze generatie spreken me nog steeds aan. Mijn huidige auto, een M2 Competition, doet me soms nog denken aan die tijd.

Nicolas

Aaaaah, de BMW 3-serie. Erg goede herinneringen aan. Wist je bijvoorbeeld dat ik mijn allereerste (en zeker niet de laatste) parkeerschade in een 3-serie heb gereden? Zeker, in de knalrode E36 318is van mijn moeder. Ik liet als 15-jarig menneke zonder noemenswaardige ervaring achter het stuur de koppeling schieten en belandde zo tegen een boom met de voorbumper. Gelukkig zijn daar geen beelden van.

Ook zijn er geen beelden van mijn eerste eigen BMW 3-serie. Dat was een zwarte E30 320i Touring met kenteken TV-86-PD. Gekocht voor 500 euro, twee dagen keihard genoten van het heerlijke geluid van die kleine 6-pitter en toen ging hij stuk. Weet niet eens meer wat het was, maar feit was dat ik daarna aan de Suzuki Alto moest…

Mijn derde en tevens laatste 3-serie was wel echt een rammer van jewelste. Een E91 330D. Gekocht met 35.000 kilometer op de teller, 9 jaar later met bijna 4 ton op de klok weer weggedaan. En ik meen het serieus, het waren bijna 360.000 probleemloze kilometers. Hij had aan het eind nog de eerste automaat, turbo, uitlaat en zelfs de schokbrekers zijn nooit vervangen. Omdat ze nog gewoon goed waren.

Ik ben overal in Europa geweest met dat ding en heb hem ook echt flink op de staart getrapt. Maar altijd bleef hij probleemloos snorren en nergens een piepje en een rammeltje te horen. En ondanks de zware rechtervoet toch altijd rond de 1 op 13,5 uitkomen. Kom daar tegenwoordig nog maar eens om.

Tja. Als er 1 auto is die ik nog weleens mis, dan is het die. Echt mijn favoriet!

Perry

Als ik één auto moest kiezen voor de rest van mijn leven, dan werd het een BMW 3 Serie. Het kan maar vast gezegd zijn. Vervolgens zou ik wel de rest van mijn leven zitten te dubben welke het dan moest zijn. Mijn liefde voor de 3 Serie gaat terug tot januari 1982, toen mijn vader zijn BMW 1502 in Pastellblau inruilde op een 315 in Pustagrün. Ik was drie, dus dat de motor niet al te veel vermogen had wist ik niet. Bovendien was dit toch maar mooi de motor die BMW als basis gebruikte voor de F1-blokken. Zo bekeken waren de lichtmetalen wielen en de achterspoiler op die 315 helemaal op hun plaats!

Een paar jaar later maakte de 315 plaats voor een auto die door de grote Marcello Gandini ontworpen was. Het duurde meer dan twintig jaar voordat mijn vader weer een BMW kocht, ditmaal mét motor: een E90 330i. Mijn vader leeft inmiddels niet meer, maar de 330i des te meer — die staat nog altijd in de garage.

Mijn studentenbaantje bij een fieldmarketingbureau zorgde er later voor dat ik zelf regelmatig in een BMW reed. Een E36 Compact, die je met zijn van de E30 geleende achteras behoorlijk wat rijplezier gaf. Jammer was ook hier de motorisering; het was een 318tds die de passende bijnaam ‘De Tractor’ had. Later, ik had inmiddels een ‘echte’ baan, viel me een E46 318d in de schoot, de leaseauto van een vertrokken collega. Maar ja, ik had toen zelf inmiddels een E90 330d, dus die 318d was niet echt een upgrade.

De wendingen van het leven brachten me in de autojournalistiek, waar ik nog iets vaker met 3 Series te maken kreeg. Ik viel zelf een paar keer voor de verleiding van een youngtimer: een E36 325tds Touring in Hellrot, een E36 320i Coupé en een E46 328Ci Coupé.

Er zijn behoorlijk wat varianten die ik behoorlijk graag in mijn garage zou willen hebben. En dan heb ik nog niet eens gereden met de E46 M3 CSL en de E90 M3 CRT. Wat mij betreft is de CSL dé reden om mee te spelen met de Staatsloterij. Als je wint, zou die toch mooi in een garage kunnen staan met een E21 Alpina B6 2.8, een E30 325i Touring en een E36 323ti Compact?

Jaap

Tsja, het mooiste verhaal met mijn 3-Serie? Ik denk toch het kopen en het ophalen van de auto in Duitsland. Ik reed destijds vaker en vaker met de Suzuki Baleno 1.6 Sport die we thuis als tweede auto hadden. Als student voelde dat uiteindelijk zo goed als ‘mijn’ auto in de laatste jaren van het leven van deze Japanse lauwe hatch (motor wil wel, onderstel is prima tot acht-tienden, maar bak is hakerig en sturen licht en gevoelloos). Echter dat was het formeel alsnog niet. Het werd dus tijd om zelf ergens MRB over te betalen.

Omdat Alfa niks met RWD maakte, moest het een BMW worden en wel de geniale E46 uit de hoogtijdagen van het merk. Liefst van voor de facelift, die alles al ietsje lelijker maakte in voorbereiding op wat daarna komen ging. Ik wilde wel praktiseren wat ik predik, dus liefst moest het ook een kleurtje hebben.

Nu was ik toen al een jonge dinosaurus, dus vooral echte doch gezapige kleuren spraken me maximaal aan. Ik heb uiteindelijk naar een aantal auto’s serieus gekeken, vooral sedans. Ik wilde een zespitter, maar om eerlijk te zijn was zo’n onverwoestbare 1.9 liter vierpitter ook acceptabel geweest, onder voorwaarden.

In Nederland vervolgens een paar keer bot gevangen. Twee keer omdat ik na lang reizen met het OV er binnen vijf seconden achterkwam dat de unit een garnaal was. Een keer omdat iemand anders sneller was. Toen toch ook maar serieus in Duitsland gaan kijken. Eerste kandidaat daar: een Stahlblau 323CiA met beige leder. Fraai ding, had ‘m kunnen worden. Maar ik vond Siennarot stiekem nog mooier.

En welverdraaid, opeens stond er ook een Sienarot coupé te koop voor praktisch dezelfde prijs. Een 320CiA met Stoff, op zo’n 400 kilometer van de grens in Kassel. De spec liet niet raden dat de eerste eigenaar een oude baas was. Sienarot? Check. Kleine velgen? Check. Automaat? Check. En bovenal; de optionele lendesteun? Check. Perfectie.

Vooraf was ik er eigenlijk al uit met de verkoper om ‘m te kopen tegen een afgesproken prijs als het min of meer was als beloofd. Ik moest natuurlijk op locatie komen en wist op basis van mijn eerdere ervaring dat het wel een beetje snel moest. Maar ja, vindt maar iemand die net dan tijd heeft en zin 800 kilometer te rijden om misschien een auto te kopen. Dus de reis ondernomen met een echte “kenner”, namelijk mijn moeder.

Nu is het wel zo dat ik de autoliefde stiekem van mijn moeder heb. Zij heeft mij ooit toegegeven dat ze vroeger bij de Rijkspolitie wilde voor de neunelfers. Tevens meerdere Fiat 500’s gehad (de originele) en de originele Mini Clubman (de Van dus). Echter die liefde zit bij haar, zo lang ik haar ken, doorgaans verborgen onder dikke lagen Hollandse nuchterheid. Een sleutelaar is het ook niet bepaald. Dus het idee dat we bij de Duitse verkoper zouden uitstralen ‘dat er niet met ons te sollen viel’ was euhm…niet aanwezig.

Aangekomen in een Duitse ietwat gure vinex-wijk, mochten ze daar ook de vierde nota extra gehad hebben, stond ene Garib S. op ons te wachten, bij wat duidelijk niet zíjn huis was. Racisten zouden keihard zijn weggerend, maar uiteraard is uw trouwe verslaggever die afflictie volledig vreemd. Ik snap ergens ook nog wel dat als je een oude 3-Serie verkoopt en bericht krijgt van een gekke Hollander, je niet weet wie opdaagt, dus dat liever niet meteen bij je voordeur doet. Dus netjes met een open blik het gesprek aangegaan. Stukje gereden…en maar gewoon rationeel naar de auto plus de prijs gekeken en gekocht.

Er waren alleen winterbanden beloofd, maar die bleken ergens in een opslag liggen. Die maar gelaten voor wat het was. Een van de dingen die ik kon beoordelen was dat de zomerbanden bocht waren dus ik had daar toch al niet zo’n vertrouwen in. Nog een klein beetje symbolische tegemoetkoming voor bedongen alsof ik medewerker van de maand bij Jet Cars was en naar het Strassenverkehrambt gereden. Daar duurde alles lang, maar we konden dezelfde dag naar huis met de nieuwe aanwinst.

Op de terugweg een machtig mooi gevoel. Getint natuurlijk wel door de gedachte ‘wat heb ik nu gekocht?’. Maar met de kilometer stijgt het vertrouwen en wordt de glimlach groter. Ik had bij de hele auto en het verhaal een goed gevoel. Toch viel de Durchzug van de episch fraai lopende zespitter mij een beetje tegen. Bij de keuring van de RDW bleek waarom. De monteur vroeg me mijn hand eens naast het linkervoorwiel te houden. Dat was loeiheet. Een (nieuw) remblokje bleek intermitterend aan te lopen. Oops.

Gelukkig bleek de schijf wonder boven wonder nog in orde. Ook verder viel de schade mee. Voor ongeveer een rug extra was alle achterstallig onderhoud opgelost en had ik nieuwe banden. Dat had ik wel verwacht. Geinig was de uitspraak van de bandenboer, die opmerkte ‘ik heb al heel veel merken gezien, maar dit is weer iets nieuws voor me’. Het was niet eens duidelijk of de banden uit China kwamen, zo gaar waren ze. Dat wil zeggen; profiel was heel oké, maar overal groeven en kerven. Gelukkig waren de eerste en tweede eigenaar wel duidelijk lief geweest voor de coupé. Garib gaf dan ook toe dat hij de auto een half jaar had en geen geld wilde uitgeven om ‘m weer op punt te zetten. Fair enough.

Na dit belachelijk succes, ben ik later nog met mijn broer naar Duitsland gegaan om voor hem een E46 Touring met orginele AC Schnitzel goodies te kopen, die inmiddels vervangen is door een F11. Zelf heb ik uiteraard de 44er blind uit Amerika gekocht, omdat waarom niet. Ook daar ben ik inmiddels redelijk aan verknocht, hoewel ik soms denk aan iets anders. Een donker gekleurde 944 Turbo bijvoorbeeld. Of heel iets anders als een Ghibli, Giulia of mocht het een keer meezitten, 4C.

Mijn E46 is er echter ook nog…alleen ik rij ‘m al jaren niet meer. Kon het echter ook niet over mijn hart verkrijgen om ‘m te verkopen voor peanuts. Als het om auto’s gaat en herinneringen met auto’s ben ik een heuse stage five clinger. Nog steeds als ik ‘m af en toe even naar buiten rijdt, de motor warm laat worden (niks gaat boven een niet direct ingespoten zes-in-lijn) en het rood blinkt in de zon, word ik er weer een beetje verliefd op. De 16″ Fuchs velgen, de oranje pinkers. Qua smaak in auto’s was ik met 20 al 55…

Er staan nog altijd maar 157.000 kilometers op de teller. Misschien ga ik ‘m uit de opslag halen deze zomer. Misschien ook even de grens over met moeders in touw. Gewoon nuchter voor benzine en een puik stukje vlees voor weinag. Men weet immers nooit wanneer er geen nieuwe herinneringen meer bijkomen. Nu ik daarover nadenk, staat er overigens nog wel een terugroepactie uit voor de Takata airbag…Misschien dat eerst maar even fixen dan.

Maar wat doe die M340i boven het artikel dan?

We sluiten af waar we mee begonnen. Nou ja, helemaal bovenaan het artikel dan. Want daar staat een mooie BMW M340i xDrive Touring. De dikste variant van de 3 Serie van BMW, want de M3 Touring is immers van BMW M.

Met deze M340i xDrive Touring reisden we af naar Villa ‘D Este, waar BMW alle generaties 3 Serie had staan. Hier vierden we het feestje mee, in stijl. De M340i xDrive deed zijn taak zoals je zou verwachten. En voor de Autoblog-lezers die het interesseren. Het gemiddelde verbruik op een ritje naar Como vanuit Nederland was 8.8 liter op 100 km. Weet je dat ook weer!

Op naar de volgende 50 jaar… wat zijn jouw mooiste herinneringen aan de BMW 3 Serie?